3 jaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD

Toen ik 19 was kreeg ik bij GGZ het verlossende woord. ‘u heeft de diagnose ADHD mevrouw.’ Wát een opluchting was dat zeg!
Ik had ein-de-lijk een stempeltje waar ik blij mee was! Ik werd in een hokje geplaatst waar ik in paste!
Ik ben me in gaan lezen over ADHD, en jee, wat ging daar een wereld voor me open!
Aan de diagnose ADHD zit een heel traject vast, met medicijnen en praatgroepen, acceptatie en reïntegratie. Er kwam ineens zo veel op me af. Ik werd voorgesteld bij een psychiater die mij in een groep wilde opnemen, medicijnen voor wilde schrijven en mij een hele nieuwe manier van leven aan wilde leren. Na alles een beetje te hebben aangehoord heb ik heel hard ‘Nee!’ tegen alles gezegd. Ik wilde niet in een praatgroep, ik wilde geen medicijnen en ik wilde al helemaal mijn hele leven niet omgooien. Ik kreeg een beetje het gevoel van een Anonieme Alcoholisten bestaan.
Gezellig met z’n alle in een kringetje elkaar vertellen dat we ADHD hebben. Om 14.00 uur, halverwege de groep, een gezamenlijke pauze om allemaal een pilletje in te nemen om vervolgens uit een boek te leren hoe je zou moeten leven. Nou nee, dank je.
Hoe erg kon dat ADHD nou zijn? Ik ben een beetje druk in mijn hoofd, maar het zijn geen dwang gedachtes!
Ik ben een beetje impulsief, dat is toch alleen maar leuk?! Ik ben wat meer verslavingsgevoelig dan anderen. Nou dat ene sigaretje meer of minder op een dag. Ik heb alle weekenden dat we gingen stappen heel hard ‘nee!’ kunnen zeggen tegen drugs en dergelijke, dus dat viel in mijn ogen ook allemaal wel mee.
Ik had het al 19 jaar, ik redde het al 19 jaar zonder praatgroep en medicijnen, dus waarom zou ik die nu ineens allemaal nodig hebben? Nee, die ADHD, dat zou mijn beste vriend voor het leven worden.
Ik ben gestopt bij het GGZ en ben verder gegaan op het pad waar ik al zat. Relaties gingen kapot, met school ben ik gestopt en ik kon een baantje nooit langer dan mijn proeftijd volhouden.
Toen ik 21 was heb ik mijn huidige vriend leren kennen. We zijn vrij snel samen gaan wonen, in een voor mij vreemde omgeving, zonder vriendinnen en met alleen mijn vriend en schoonouders als ‘bekende’. Ik ben 80 km verderop gaan wonen, lekker impulsief.
Opeens moest ik alles alleen doen, moest ik een heel huishouden runnen. Mijn moeder is het afgelopen jaar ontzettend ziek geworden dus daar kon ik ook niet op terugvallen.
In tegendeel, ik was ineens haar terugval punt! Ik moest haar helpen in het huishouden, haar dagplanning maken om de ziekenhuis bezoeken niet samen te plannen met een andere taak zoals boodschappen doen en af en toe moest ik een beetje op haar inpraten zodat ze in zou gaan zien dat alles nu anders zou zijn.
Toen ik dus 2 huishoudens op mijn schouders kreeg werd het me allemaal te veel. Ik heb dagen in bed gelegen en gehuild. Als iemand me vroeg waarom ik dan zo verdrietig was kon ik geen antwoord geven. Simpelweg omdat ik niet wist waarom ik aan het huilen was! Ik genoot nergens meer van en voelde me een hoopje ellende. Ik heb toen bij de huisarts aan de bel getrokken en die heeft mij naar PsyQ gestuurd. Daar kwam al snel mijn ADHD ter sprake, en waarom ik daar geen werk van had gemaakt.
Ik werd elke week verwacht, voor een gesprekje. Meer niet. Ze vroeg mij wat me zo tegen stond met betrekking tot het medicijngebruik, het lotgenoten contact en het leren leven met…
Ik begon te beseffen dat het zo niet langer kon. Dat er iets moet veranderen wil ik mijn leven hier op de baan kunnen houden.
Ik heb eens goed gesproken met de vrouw die mij begeleid, en veel vragen gesteld over wat methylfenidaat (ritalin) nu eigenlijk precies doet, en wat voor mij een meerwaarde zou zijn door zo’n groep te volgen.
Het praten met mensen die precies hetzelfde zijn als mij, zal mij herkenning en erkenning geven, ik sta er niet meer alleen voor. De medicijnen zullen mij gaan helpen alles op een rijtje te krijgen, en ‘normaal’ te functioneren.
Ik kan nu ook ‘normaal’ functioneren hoor, alleen na een uurtje ‘normaal’ doen ben ik bek af! En ik weet ook wel dat ik via internet genoeg mede ADHD’ers kan vinden om mee te praten, maar nu zal er ook een mannetje bij zitten wat verstand van zaken heeft (en dat is verdomde handig in een ruimte waar alleen maar hele impulsieve mensen samen komen).
Ik heb er nog eens goed over nagedacht, en ik ga het doen! Over een paar weken start mijn eerste groepssessie, en volgende week krijg ik mijn eerste voorraad pillen.
Heel spannend allemaal, en stiekem zie ik er ook best wel tegenop, maar ik word van alle kanten gesteund en begrepen.
En voor de mensen die niet begrijpen wat ik bij die groep ga doen leg ik het altijd heel simpel uit;
Ik laat het dopje van de tandpasta echt niet express ernaast liggen, die vergeet ik er gewoon terug op te draaien omdat ik op dat moment al bezig ben welke onderbroek ik aan zal gaan trekken. Die groep gaat mij nu helpen het dopje elke dag weer terug op die tube te draaien.
Geschreven door Anniek Hekking, blogger op ADHDblog.nl