Ben je een dromer, chronisch te laat, ongeorganiseerd, chaotisch, raak je spullen kwijt en vind je het lastig om (saaie) gesprekken te volgen? Dan zou je wel eens ADD kunnen hebben. ADD bij vrouwen wordt vaak gemist of pas op latere leeftijd ontdekt. Waar jongens met ADHD of ADD hyperactief gedrag vertonen, zijn meisjes met ADD geneigd weg te komen met hun ‘tekortkomingen’ door te pleasen, extra hard te werken op school en zich rustig te houden.
Het missen van de diagnose ADD bij vrouwen kan voor problemen zorgen, zo ook bij mij (José Schrijver, 33 jaar uit Den Haag). Inmiddels leef ik ‘al ruim 5 jaar een blij en gezond leven met ADD, zonder medicatie’ .
Graag deel ik mijn verhaal met jullie.
Ik kreeg de diagnose ADD toen ik 26 jaar was
Op 26-jarige leeftijd, terwijl ik thuis zat met een burn-out, werd ik gediagnosticeerd met ADD. Wat een opluchting! Mijn leven was een aaneenschakeling van mislukkingen – onafgemaakte studies, spanning, ruzies, ziekte, nieuwe hobby’s, te laat komen, spullen kwijtraken, nooit kunnen slapen, administratie problemen – en eindelijk was daar ‘de boosdoener’.
In de periode na de diagnose las ik oneindig veel boeken en artikelen op het internet, waarbij de tranen (vaak van blijdschap en zelfcompassie) over mijn wangen rolden. Bij PsyQ kwam ik in contact met lotgenoten en ook tijdens groepsgesprekken vloeiden de tranen rijkelijk, van verdriet maar ook van het lachen. Wat een herkenbaarheid!
Ook voor mijn moeder was de diagnose een eye-opener. Met tranen in haar ogen gaf ze me een dikke knuffel toen we de behandelkamer uitliepen. ‘Ik heb jou gewoon nooit begrepen, en nu snap ik het…’, zei ze met een trillende stem.
Maar wat is ADD eigenlijk?
ADD staat voor Attention Deficit Disorder, in het Nederlands ‘Overwegend Onoplettend Type’ genoemd. Het is een subtype van het bekende ADHD. Het verschil met ADHD is, dat bij ADD het aandachtstekort op de voorgrond staat, in plaats van de hyperactiviteit bij ADHD.
Mensen met ADD zijn snel afgeleid en rusteloos. Andere symptomen zijn stemmingsschommelingen, vergeetachtigheid, slaapproblemen, moeite met concentratie, geen tijdsbesef hebben, ongeorganiseerdheid en overgevoeligheid voor beeld en geluid.
Een hoofd vol gedachten, verdwenen sleutels en schapen tellen
Waar ik vooral last van had was de continue gedachtestroom. Een hoofd vol gedachten dat niet te stoppen was, ook niet als ik wilde slapen of me wilde concentreren op een examen. Ook was ik regelmatig overprikkeld, sloot ik me uren op in mijn kamer en vond ik het moeilijk om gesprekken te volgen, vooral wanneer deze gesprekken casual waren.
’s Morgens kwam ik met geen mogelijkheid mijn bed uit en ’s nachts staarde ik uren naar het plafond. Altijd was ik mijn sleutels en andere spullen kwijt. Dit dreef mijn ouders tot waanzin.
ADD bij vrouwen – zonder diagnose – zorgt voor problemen
Na jarenlang therapie, zelfstudie, yoga, meditatie, een reis naar Nieuw Zeeland en het starten van mijn eigen bedrijf, is het me duidelijk geworden. Wanneer ADD niet gediagnosticeerd wordt en er dus geen behandeling plaatsvindt, kan dit zoals in mijn geval tot een burn-out leiden. Of het leidt tot andere problemen, zoals depressie en verslaving.
Ben je lui, dom en ongedisciplineerd, of heb je ‘gewoon’ ADD?
Plannen en organiseren zijn ‘basis skills’ en op school wordt er van je verwacht dat je deze skills gewoon hebt. Het feit dat ik afspraken vergat, altijd te laat kwam, spullen kwijt raakte en mijn scriptie niet logisch op papier kreeg, was gewoon stom. Van mijn omgeving kreeg ik te horen dat ik lui en ongemotiveerd was.
Ik ging het bijna geloven. Om ‘bij te blijven’ heb ik mezelf aangeleerd om veel te hard te werken. Daarmee walste ik jarenlang compleet over mijn grenzen.
Ook vertelden mensen mij regelmatig dat ik onzin uitkraamde, wanneer mijn hersenen weer eens wat gekke sprongen maakten of wanneer mijn onderbuikgevoel zei ‘dit moet je écht niet (of wel) doen’ maar ik niet kon uitleggen waarom dit zo was.
Wat ik nu weet, is dat je als vrouw met ADD niet lui, dom en ongedisciplineerd bent. Jouw hersenen werken gewoon anders dan die van neurotypicals.
ADD en erbij willen horen
Vanuit evolutionair perspectief willen we als ‘mens zijnde’ ergens bij horen, maar ik heb me altijd anders gevoeld. Wij vrouwen met ADD zijn ook anders, onze hersenen werken anders. Om er toch bij te horen leerde ik mezelf pleasegedrag aan. Ik stopte enorm veel energie in hoe ik me moest gedragen, om maar aardig en leuk, of in ieder geval normaal gevonden te worden.
Hoe onbehandelde ADD symptomen in mijn geval tot een burn-out leidden
Je ergens op concentreren is voor vrouwen (en mannen) met ADD enorm inspannend, maar om te kunnen functioneren in de huidige maatschappij is concentratie een noodzaak.
Ik deed er dus alles aan om de dingen goed te doen, volgens de boekjes, en dit was een enorme uitputtingsslag. Ook heb ik nooit geleerd hoe om te gaan met prikkels en concentratieproblemen.
Tel dit op bij de rest van de chaos en het resultaat is spanning, een laag zelfbeeld, stress, schaamte en uiteindelijk, in combinatie met andere factoren… burn-out.
Het grote ADD medicatie avontuur
Ik was een burn-out en ADD diagnose verder toen ik belandde bij PsyQ ADHD voor Volwassenen. Medicatie gebruiken was het advies. Een jaar lang probeerde ik van alles, van Ritalin tot Dexamfetamine en Methylfenidaat Retard.
Het was niet voor mij. De medicatie was slecht voor mijn lichaam (droge huid, hoge hartslag, afvallen, misselijkheid, spierspanningen en uiteindelijk problemen met de lever en mijn darmen) maar ook voor mijn psychische gesteldheid. Het vlakte me af, ik verloor mijn spontaniteit en creativiteit en ik voelde me mezelf niet meer.
En nu?
Een zoektocht naar alternatieven
Ik ging op ontdekkingstocht en het avontuur bracht me naar Nieuw Zeeland. Hier ontdekte ik de kracht van yoga en meditatie, essential oils en merkte ik dat ik gevoelig ben voor gluten en kaas (wat uiteindelijk de caseïne in kaas bleek te zijn).
Medicatie was niets voor mij, maar inmiddels heb ik geleerd te leven met de ADD symptomen.
Al jaren ben ik gelukkig en gezond zonder medicatie, dankzij verschillende aanpassingen in mijn leefstijl zoals voeding, yoga, meditatie en voedingssupplementen.
Dit was een hele zoektocht, die het meer dan waard was. Nog steeds leer ik dagelijks.
Natuurlijk loop ik af en toe tegen problemen aan, maar dat geldt ook voor mensen die geen ADD hebben.
ADD + diagnose – burn-out + alternatieven = een blije vrouw
Naast ADD ben ik ook een beetje dyscalculie, maar bovenstaand rekensommetje klopt echt! De diagnose ADD heeft mij veel gebracht, waaronder begrip voor mezelf en begrip vanuit mijn omgeving. Geweldige behandelaars leerden mij de juiste skills, maar zij vertelden mij ook dat ik mijn eigen keuzes moet maken en ‘het ideaalplaatje’ zoals de maatschappij ons een beetje oplegt mag loslaten.
Dankzij het vertrouwen dat ik kreeg durf ik nu de stap te zetten om naar het buitenland te vertrekken wanneer ik dit wil, en niet die 9-5 kantoorbaan mét carrière na te streven.
Succes met je ADD
Bij het lezen over ADD heb ik de focus altijd gelegd op succesverhalen. Mensen met ADD bezitten vaak bijzondere vaardigheden met betrekking tot probleemoplossend denken, inlevingsvermogen, creativiteit, empathisch vermogen, spontaniteit en verbanden leggen.
Ik focus me liever op de kwaliteiten dan op de beperkingen die ADD met zich meebrengt.
Ik geniet van mijn werk als freelancer, waarbij ik werken op de laptop afwissel met ‘fysiek’ mensenwerk. Wanneer ik iets interessant vind beland ik in de hyperfocus en verzet ik bergen werk. Ik reis graag, heb veel sociale contacten en ik voel me gewoon blij en vrij.
Iedere vrouw met ADD verdient een diagnose en ik hoop dan ook dat alle ‘mede ADD’ers’ hun weg vinden in het leven met ADD.
Life is good, ook als vrouw met ADD.
Geef een reactie