Deze titel las ik zojuist. Het raakt me en zet me aan het denken. Daarom dit blog: Het heeft jaren geduurd voordat ik wist wat er nou eigenlijk met me aan de hand was. En toen de psycholoog met het verlossende woord AD(H)D kwam, ging er een wereld voor mij open.
Jarenlang heb ik namelijk gedacht dat het ‘tussen mijn oren’ zat. Deze niet-helpende-gedachte is er zo ingesleten dat ik daar nog geregeld last van heb:
- Bij beginnende griep denk ik eerst: “Ik zal me wel te druk gemaakt hebben”
- Bij plotselinge veranderingen denk ik: “Wat heb ik verkeerd gedaan?”.
- Bij onverklaarbare vermoeidheid denk ik: “Eigen schuld, dan moet je de lat ook maar niet zo hoog leggen”.
De problemen die ik vroeger heb ervaren hadden altijd een geldende reden:
- Niet goed functioneren op je werk? tja, dat heb je in een technische mannenwereld..
- Niet goed tegen kritiek kunnen? dat komt omdat je geen eelt op je ziel hebt..
- Angstig op vakantie? dan moet je niet zo avontuurlijk willen zijn..
- Uitgeput? vind je dat raar, met een baby die zoveel huilt..
Gevolg: depressie, angststoornis, PTSS en burn-out klachten….. niet zo gek, toch?
Maar toen kwam het: Vanaf mijn 35e kwam mijn leven in een rustiger vaarwater en 4 jaar later zat ik toch weer op consult. Ik begreep er niets van en mijn psycholoog ook niet. “Waarom voel ik me wekenlang zo goed, en ineens lukt het me allemaal niet meer? Mijn zelfinzicht is enorm gegroeid, ik weet wat ik moet doen bij zwaar weer en toch heb ik periodes dat ik mezelf niet op de rit houd”.
Dat gesprek vergeet ik nooit meer. De psycholoog dacht hardop na en noemde het woord AD(H)D. Toen ging alles in een stroomversnelling en binnen enkele weken lag er een officiële diagnose op tafel. De vlag ging uit!
Ik kon verder werken aan mijn gevoel van: Het niet-goed-genoeg zijn, labiel zijn, altijd moe zijn, schuldgevoel van hier tot Tokio in bijna alles wat ik deed en wie ik was.
Ik kon gaan werken aan het opbouwen van een identiteit die ik was kwijtgeraakt. Ik had mijn hele leven ingericht op “Hoe Het Heurt” waardoor ik mezelf kwijt was geraakt. En nu was er het moment dat ik hardop kon zeggen:
- Ik ben een vrouw met kenmerken van AD(H)D.
- Mijn hersenen werken dus anders.
- Ik heb niet altijd volledig controle over mijn gedachten en gedrag.
- Het is geen onwil.
Van daaruit kon ik nieuwe vaardigheden gaan leren zodat ik meer balans zou krijgen in mijn leven.
Even terug naar de titel van dit blog. Wat wil ik nu eigenlijk kwijt? Dat er in een vroeger stadium gediagnosticeerd moet worden om angststoornis en depressie te voorkomen? Dat we meer bovenop het gedrag van meisjes moeten zitten? Dat we vroegtijdig aan de bel moeten trekken als een meisje anders is als andere meisjes? Dat we bij het minste of geringste gaan roepen: “Er klopt iets niet bij dit meisje”?
Wat ik kwijt wil is dat we veel serieuzer mogen zijn in het accepteren van de verschillen tussen kinderen in het algemeen. Dat ieder kind zijn eigen manier van denken en verwerken heeft. Een behoefte aan een persoonlijk leerproces. Dat ieder kind zijn eigen fijngevoeligheid heeft.
Als we dit zo gaan bekijken, dan kunnen meisjes zich dus gewoon blijven ontwikkelen enkel meer toegespitst op hun speciale behoefte. Doordat verschillen geaccepteerd zijn, ligt de lat voor het aanpassen naar “Hoe Het Heurt” stukken lager en nemen de zorgen voor depressie en angststoornis af! Deze meiden behouden zo hun identiteit en dat is het meest waardevolle wat je iemand toewenst!
En als we een diagnose dan ook nog eens gaan zien als een verzameling van kenmerken i.p.v. een hokje, dan krijgen we een nóg breder denkkader met nóg meer mogelijkheden! Ieder kind is anders, ieder kind denkt anders. Er zijn kinderen die passen in het denkkader autisme en er zijn ook kinderen die passen in het denkkader ADHD, soms in beide.
Ik kreeg mijn diagnose op mijn 39e. Na mijn diagnose was ik nog steeds dezelfde Hetty. Wat wel veranderde was mijn zelfvertrouwen en mijn motivatie waardoor ik leerde leven vanuit mijn eigen ik. Met mijn identiteit en mijn kenmerken van AD(H)D….. accepteer dat maar 😉 want dat doe ik ook…..
Geef een reactie