Deze titel las ik zojuist. Het raakt me en zet me aan het denken. Daarom dit blog: Het heeft jaren geduurd voordat ik wist wat er nou eigenlijk met me aan de hand was. En toen de psycholoog met het verlossende woord AD(H)D kwam, ging er een wereld voor mij open.
Jarenlang heb ik namelijk gedacht dat het ‘tussen mijn oren’ zat. Deze niet-helpende-gedachte is er zo ingesleten dat ik daar nog geregeld last van heb:
- Bij beginnende griep denk ik eerst: “Ik zal me wel te druk gemaakt hebben”
- Bij plotselinge veranderingen denk ik: “Wat heb ik verkeerd gedaan?”.
- Bij onverklaarbare vermoeidheid denk ik: “Eigen schuld, dan moet je de lat ook maar niet zo hoog leggen”.
De problemen die ik vroeger heb ervaren hadden altijd een geldende reden:
- Niet goed functioneren op je werk? tja, dat heb je in een technische mannenwereld..
- Niet goed tegen kritiek kunnen? dat komt omdat je geen eelt op je ziel hebt..
- Angstig op vakantie? dan moet je niet zo avontuurlijk willen zijn..
- Uitgeput? vind je dat raar, met een baby die zoveel huilt..
Gevolg: depressie, angststoornis, PTSS en burn-out klachten….. niet zo gek, toch?
Maar toen kwam het: Vanaf mijn 35e kwam mijn leven in een rustiger vaarwater en 4 jaar later zat ik toch weer op consult. Ik begreep er niets van en mijn psycholoog ook niet. “Waarom voel ik me wekenlang zo goed, en ineens lukt het me allemaal niet meer? Mijn zelfinzicht is enorm gegroeid, ik weet wat ik moet doen bij zwaar weer en toch heb ik periodes dat ik mezelf niet op de rit houd”.
Dat gesprek vergeet ik nooit meer. De psycholoog dacht hardop na en noemde het woord AD(H)D. Toen ging alles in een stroomversnelling en binnen enkele weken lag er een officiële diagnose op tafel. De vlag ging uit!
Ik kon verder werken aan mijn gevoel van: Het niet-goed-genoeg zijn, labiel zijn, altijd moe zijn, schuldgevoel van hier tot Tokio in bijna alles wat ik deed en wie ik was.
Ik kon gaan werken aan het opbouwen van een identiteit die ik was kwijtgeraakt. Ik had mijn hele leven ingericht op “Hoe Het Heurt” waardoor ik mezelf kwijt was geraakt. En nu was er het moment dat ik hardop kon zeggen:
- Ik ben een vrouw met kenmerken van AD(H)D.
- Mijn hersenen werken dus anders.
- Ik heb niet altijd volledig controle over mijn gedachten en gedrag.
- Het is geen onwil.
Van daaruit kon ik nieuwe vaardigheden gaan leren zodat ik meer balans zou krijgen in mijn leven.
Even terug naar de titel van dit blog. Wat wil ik nu eigenlijk kwijt? Dat er in een vroeger stadium gediagnosticeerd moet worden om angststoornis en depressie te voorkomen? Dat we meer bovenop het gedrag van meisjes moeten zitten? Dat we vroegtijdig aan de bel moeten trekken als een meisje anders is als andere meisjes? Dat we bij het minste of geringste gaan roepen: “Er klopt iets niet bij dit meisje”?
Wat ik kwijt wil is dat we veel serieuzer mogen zijn in het accepteren van de verschillen tussen kinderen in het algemeen. Dat ieder kind zijn eigen manier van denken en verwerken heeft. Een behoefte aan een persoonlijk leerproces. Dat ieder kind zijn eigen fijngevoeligheid heeft.
Als we dit zo gaan bekijken, dan kunnen meisjes zich dus gewoon blijven ontwikkelen enkel meer toegespitst op hun speciale behoefte. Doordat verschillen geaccepteerd zijn, ligt de lat voor het aanpassen naar “Hoe Het Heurt” stukken lager en nemen de zorgen voor depressie en angststoornis af! Deze meiden behouden zo hun identiteit en dat is het meest waardevolle wat je iemand toewenst!
En als we een diagnose dan ook nog eens gaan zien als een verzameling van kenmerken i.p.v. een hokje, dan krijgen we een nóg breder denkkader met nóg meer mogelijkheden! Ieder kind is anders, ieder kind denkt anders. Er zijn kinderen die passen in het denkkader autisme en er zijn ook kinderen die passen in het denkkader ADHD, soms in beide.
Ik kreeg mijn diagnose op mijn 39e. Na mijn diagnose was ik nog steeds dezelfde Hetty. Wat wel veranderde was mijn zelfvertrouwen en mijn motivatie waardoor ik leerde leven vanuit mijn eigen ik. Met mijn identiteit en mijn kenmerken van AD(H)D….. accepteer dat maar 😉 want dat doe ik ook…..
Heel goed verwoord dit verhaal.
Gelukkig dat deze vrouw het nu op tijd heeft ontdekt en de juiste begeleiding krijgt.
Voor mij is het veel te laat ontdekt en heb daardoor niet op tijd de juiste begeleiding gekregen waardoor ik geregeld ben vastgelopen in mijn leven.
Nu worden de dagen weer korter en komt de depressie weer om de hoek kijken.
Mijn opleiding nooit afgemaakt en een flinke achterstand opgelopen bang om nog ergens aan te beginnen ook.
Ik ben een heel eind gekomen maar moet steeds weer opnieuw beginnen.
Ik herken hier zo veel in.
Dank je wel.
Ivonne, ik geloof er heilig in dat je terug kunt kijken op momenten van je enorme kracht en doorzettingsvermogen. Ook ik ben vaak vastgelopen. Daarom is het omgaan met mijn ADHD dagelijkse kost. Bewustwording van wat er in mijn hoofd gebeurt met een flinke dosis zelfzorg helpt mij om een fijn mens te blijven en dat gun ik jou ook.
Fijne groet, Hetty
Vrouwen met ADHD worden vaak vergeten. Mijn ervaringen zijn dat er veel meer aandacht gaat naar jongens met ADHD dan vrouwen.
Goed geschreven en uitgelegd. Ik ga je blogs volgen.
Aj
Bedankt voor het compliment Anja en wat leuk dat je mijn maandelijkse blog gaat volgen.
Fijne groet,
Hetty
Helaas ook ik ben terecht gekomen in een depressie van 30 jaar. Het zou zo fijn zijn als men eerder tot een diagnose zouden kunnen komen, dat zou zoveel ellendige jaren schelen. Inmiddels ben ik 72 jaar en nu de diagnose gekregen van ADHD/ADD gecombineerd. De wetenschap is pas enkele jaren geleden er achter gekomen dat ook volwassenen /ouderen deze diagnose kunnen hebben. Jammer van al die 30 kostbare jaren van vechten en knokken. Maar terugkijken heeft geen zin. Er nu voor gaan om er toch wat van te maken. Hopelijk heb ik nog vele jaren daarvoor. Want ik moet weer leren leven na deze lange waas. Maar daar was ik sterk genoeg voor, dus dit lukt me ook. Moeilijk, maar niet onmogelijk, toch?
Lieve groetjes en sterkte voor iedereen die hier mee te maken heeft.
Inkie
Hoi Inkie,
Ik hoop zo dat je de juiste begeleiding gevonden hebt zodat je kunt leven in kracht nu je weet dat het ADHD is. Ik wens je alle sterkte.
Hetty
Dat ben ik niet met je eens Aj, de vrouwen met ADHD worden niet vergeten, het wordt bij hen minder snel gesignaleerd. Met name type A valt ook helemaal niet zo snel op. De frustraties en boze buien, depressies, het komt er vaak thuis uit.
Bij jongens wordt ADHD alleen heel snel herkend als het het type H is omdat ze dan zo druk zijn.
Zelf heb ik het gecombineerde type (C) en is het bij mij ook nooit gezien, omdat ik blijkbaar genoeg tools had om te compenseren, t/m mn 19e.
Met name leerkrachten zullen er meer in geschoold moeten worden! Want als je eenmaal het patroon ontdekt van met name type A (zeg maar ADD), dan ga je het steeds sneller herkennen.
Mooi omschreven Andries. Het herkennen van de patronen is niet gemakkelijk en tegelijk ben ik er van overtuigd dat men kan leren om dat te herkennen. Ik heb er zelfs mijn werk van gemaakt om dit aan mensen te leren….. en dat blijkt heel waardevol!
Groeten,
Hetty
@Ivonne, ik heb het ook al jaren, en was altijd dat drukke lastige kind, inmiddels ben ik 52.Ik werd pas gediagnosticeerd toen ik problemen kreeg met mijn (toen) 16 jarige zoon, ook ADHD. Maar wat levert het op als je ziek wordt van de medicatie zoals wij beide? Geen medicatie voor ons maar wel regelmaat en op tijd rust creëren in je hoofd. Mijn depressie heb ik al vanaf mn 15e, m.n. in de winter, en postnatale. Burn-outs tijdens drukke banen. Sinds 6 jaar ben ik zelfstandig, geen werkdruk meer en ik deel mn tijd, over het algemeen, ruim in. Nu de dagen korter en grauwer worden, pak ik mijn light-therapie lamp weer uit de kast. En zorg op tijd voor mn ontspanning. Oh ja, en qua leren, ik ben gaan leren op mn 46e, en volg nog steeds regelmatig cursussen.
Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt. Liefs, Karin
Hoi Karin, Wat herken ik veel in jouw verhaal. Bedankt dat je reageert op mijn blog en speciaal voor @Ivonne. Ik hoop dat het haar goed zal doen.
Hetty
Ik ben een vrouw van 54! Na jarenlange therapie , depressies, scheiding , borstkanker …klop ik wederom aan bij de hulpverlening. Ik kan niet verder zo….,,(word gek van mijn hoofd). en noem ADHD! En ja dat kan het wel zijn!
Voelt als thuis komen ..Ik heb dus echt wat.
Ik kijk achter mij en zie een soort slagveld.
Inderdaad hulpverlening denk eerder aan ADHD bij vrouwen en volwassenen,
Veel sterkte naar je nieuwe zoektocht Paula.
Fijne groet,
Hetty
Ik Ben een meisje van 16 jaar, ik heb ADHD. Ik slik hiervoor ook medicatie (concerta) . Verder zit ik in een depressie en ben ik bang dat ik nog meer gedragsstoornissen heb. Alleen praat ik er niet over, ik heb dan de gedachte dat ik belachelijk gemaakt zal worden omdat K “nog jong ben” en ik “een heel leven voor me heb” en vooral “niks heb om over te stressen “. Ik doe eigenlijk altijd maar alsof ik me goed voel terwijl ik zoveel meer dieper in mij zit. Zelf ben ik best geïnteresseerd in wat er nou echt met mij aan de hand is.. en ik weet dat vele zullen denken “ ja je zit gewoon in de puberteit” maar het is zoveel meer. Ik zit in de knoop met mezelf en ik wil er niet over praten omdat het dan of een probleem zal worden, of omdat niemand me serieus zal nemen… dit artikel heeft me wel goede informatie gegeven , want nu weet ik ook waar bepaalde dingen vandaan komen. Verder weet ik niet echt wat ik moet gaan doen hiermee… hoop dat je wat tips voor me hebt, bedankt voor het schrijven van dit artikel !
Lieve anoniem, wat dapper dat je jezelf beter wilt leren kennen op gebied van ADHD. Als tip zou ik je mee willen geven om er veel over te gaan lezen. Zelf heb ik veel informatie gevonden in het hooggevoelige. Op het spirituele stuk na dan…. Dat is een stukje wat me niet zo trekt.
Ik heb mijn eigen handleiding als het ware bij elkaar gepuzzeld en ik denk dat dat voor iedereen geldt. Zo leer je jezelf kennen is alles wat al lukt, alles wat nog niet lukt en alles wat je nog wilt leren…… op die manier ga je denken in mogelijkheden en dan ga je zeker kleine stapjes vooruit maken. Wat je ook zou kunnen doen is googlen op @de adhd ervaringsexpert. Mijn persoonlijke blogs helpen je wellicht nog een stapje verder en het herkennen van jouw eigen ik. Sterkte en fijne groet, Hetty
Wat een feest van herkenning! Ik ben 39 en wordt binnenkort getest, want er is een groot vermoeden dat ik ADHD heb. En ik herken me helemaal in jouw verhaal.
Bedankt!
Graag gedaan @G. Ik ben erg benieuwd op welke manier de eventuele diagnose jou een stapje verder gaat helpen in de zoektocht naar je persoonlijke handleiding. Ik wens je veel succes. Fijne groet, Hetty