Ben jij depressief van je ADHD? Dat kan heel goed, want ADHD en depressie gaan ‘goed samen’. Het zal geen verrassing zijn voor iedereen die mijn columns volgt, dat volwassenen met ADHD vaak ook last hebben van angst en depressie. Of je voldoet aan de criteria van de psychiater laten we even in het midden. Maar dat gevoel dat het geen zin meer heeft om van de bank te komen omdat je het niet meer ziet zitten, als je dat gevoel kent hoef je je daarvoor zeker niet te schamen. Ondanks goede inzet en goede intenties en een positieve houding kun je met ADHD toch slecht functioneren. Dat frustreert. Zeker als je alles op alles zet om het wel goed te doen.
Ik heb het zelf twee keer meegemaakt. Mijn studietijd een enorme worsteling en ik kon niet bevroedden dat het aan ADHD lag. Een hoog IQ, maar het kwam niet tot de juiste output. Ik kan je 50 voorbeelden geven maar beperk me tot deze. Ik vergat me 6 keer in te schrijven voor tentamens en werd uitgesloten. Voor niks die stof uit mijn hoofd geleerd. Een normaal mens leert van fouten zou je zeggen. Terwijl ik dezelfde stommiteiten herhaalde tot 6 keer aan toe. Moedeloos makend.
ADHD diagnose, het breekpunt van depressie
Sommige zeggen wel dat het niet goed met je gaat als je ADHD hebt en geen angst of depressie hebt of hebt gekend. Want angst en depressie zijn de gevoelens die je krijgt als veel dingen in je leven misgaan. De wisselvalligheid dat je soms iets kan en de volgende dag niet zal je ook aan het twijfelen krijgen: Ben ik gek?
Ik had zelf een diagnose nodig om anders aan te kijken tegen mijn vergeten. Tweede depressie volgde na een vreselijke blunder op het werk. Na veel studie strubbelingen toch een diploma voor de journalistiek, en door heel hard werken een baan bij een zeer gerenommeerd zakenblad. Stuur ik een verkeerde versie in van een artikel naar een eindredacteur. Onachtzaamheid, dat hadden ze zo erg nog nooit meegemaakt. Althans zo zag de hoofdredacteur dat. Het was natuurlijk een cruciale aandachtsslip waardoor het verkeerde artikel in het attachment terecht kwam. Maar ik vond het zo vreselijk. Ook toen had ik geen verklaring want ik had geen diagnose. Er ging veel zelfverwijt door mijn gedachten. Meer dan goed is voor een mens. Ik kon niet op mij zelf vertrouwen.
Dat gevoel: waarom verknal ik het voor me zelf!
Er gaat kracht uit van een diagnose
Want labels helpen ons om dingen te begrijpen. Onze hersenen werken met labels; ze helpen ons om onszelf te begrijpen, om dingen die anders toevalligheden zouden kunnen worden genoemd in een context te plaatsen. Dit zorgt ervoor dat onze hersenen minder overweldigd worden en ze situaties niet zo snel als bedreigend zien.
Je moet wel heel stoïcijns zijn om niet te breken door situaties die ik hierboven beschreef. Ik werd er heel angstig van. Kreeg paniek als basisreactie. Maak ik een fout? Ben ik ik iets vergeten? Paniek! Moest ik iets qua werk dan voelde ik meteen angst opkomen. Niet leuk om zo in het leven te staan.
Kijk voorbij je ADHD-momentjes. Ze horen erbij en je hoeft er niet langer depressief van te worden.
Even belangrijk is beter inzicht in onszelf en onze ADHD-momenten. Ok, er is iets fout gelopen. Balen. Even een paar minuten balen. Maar het hoort er gewoon bij. Met inzicht kun je dit in context plaatsen, bijvoorbeeld: De collega’s leidden mij af en daarom ben ik vergeten waar ik het papier neergelegd heb. Je zult je zelf een minuutje vervloeken. Maar je zelf naar beneden halen en je geselen met innerlijke boosheid hoeft niet meer. Je weet waarom je niet voldoende concentratie had toen je het papiertje weglegde.
Je zult eraan moeten werken in plaats van jezelf slecht te gaan voelen.
ADHD is er altijd en dat moet je accepteren, je zult eraan moeten werken. Dat levert meer goede gevoelens op dan erin blijven hangen en je slecht te gaan voelen. Het behandelen van je ADHD zal zeker bijdragen aan minder depressie en angst.
Geef een reactie