ADHD en depressie hoe zit dat nu eigenlijk?

Ben jij depressief van je ADHD? Dat kan heel goed, want ADHD en depressie gaan ‘goed samen’. Het zal geen verrassing zijn voor iedereen die mijn columns volgt, dat volwassenen met ADHD vaak ook last hebben van angst en depressie. Of je voldoet aan de criteria van de psychiater laten we even in het midden. Maar dat gevoel dat het geen zin meer heeft om van de bank te komen omdat je het niet meer ziet zitten, als je dat gevoel kent hoef je je daarvoor zeker niet te schamen. Ondanks goede inzet en goede intenties en een positieve houding kun je met ADHD toch slecht functioneren. Dat frustreert. Zeker als je alles op alles zet om het wel goed te doen.

Ik heb het zelf twee keer meegemaakt. Mijn studietijd een enorme worsteling en ik kon niet bevroedden dat het aan ADHD lag. Een hoog IQ, maar het kwam niet tot de juiste output. Ik kan je 50 voorbeelden geven maar beperk me tot deze. Ik vergat me 6 keer in te schrijven voor tentamens en werd uitgesloten. Voor niks die stof uit mijn hoofd geleerd. Een normaal mens leert van fouten zou je zeggen. Terwijl ik dezelfde stommiteiten herhaalde tot 6 keer aan toe. Moedeloos makend.

ADHD diagnose, het breekpunt van depressie

Sommige zeggen wel dat het niet goed met je gaat als je ADHD hebt en geen angst of depressie hebt of hebt gekend. Want angst en depressie zijn de gevoelens die je krijgt als veel dingen in je leven misgaan. De wisselvalligheid dat je soms iets kan en de volgende dag niet zal je ook aan het twijfelen krijgen: Ben ik gek?

Ik had zelf een diagnose nodig om anders aan te kijken tegen mijn vergeten. Tweede depressie volgde na een vreselijke blunder op het werk. Na veel studie strubbelingen toch een diploma voor de journalistiek, en door heel hard werken een baan bij een zeer gerenommeerd zakenblad. Stuur ik een verkeerde versie in van een artikel naar een eindredacteur. Onachtzaamheid, dat hadden ze zo erg nog nooit meegemaakt. Althans zo zag de hoofdredacteur dat. Het was natuurlijk een cruciale aandachtsslip waardoor het verkeerde artikel in het attachment terecht kwam. Maar ik vond het zo vreselijk. Ook toen had ik geen verklaring want ik had geen diagnose. Er ging veel zelfverwijt door mijn gedachten. Meer dan goed is voor een mens. Ik kon niet op mij zelf vertrouwen.

Dat gevoel: waarom verknal ik het voor me zelf!

Er gaat kracht uit van een diagnose

Want labels helpen ons om dingen te begrijpen. Onze hersenen werken met labels; ze helpen ons om onszelf te begrijpen, om dingen die anders toevalligheden zouden kunnen worden genoemd in een context te plaatsen. Dit zorgt ervoor dat onze hersenen minder overweldigd worden en ze situaties niet zo snel als bedreigend zien.

Je moet wel heel stoïcijns zijn om niet te breken door situaties die ik hierboven beschreef. Ik werd er heel angstig van. Kreeg paniek als basisreactie. Maak ik een fout? Ben ik ik iets vergeten? Paniek! Moest ik iets qua werk dan voelde ik meteen angst opkomen. Niet leuk om zo in het leven te staan.

Kijk voorbij je ADHD-momentjes. Ze horen erbij en je hoeft er niet langer depressief van te worden.

Even belangrijk is beter inzicht in onszelf en onze ADHD-momenten. Ok, er is iets fout gelopen. Balen. Even een paar minuten balen. Maar het hoort er gewoon bij. Met inzicht kun je dit in context plaatsen, bijvoorbeeld: De collega’s leidden mij af en daarom ben ik vergeten waar ik het papier neergelegd heb. Je zult je zelf een minuutje vervloeken. Maar je zelf naar beneden halen en je geselen met innerlijke boosheid hoeft niet meer. Je weet waarom je niet voldoende concentratie had toen je het papiertje weglegde.

Je zult eraan moeten werken in plaats van jezelf slecht te gaan voelen.

ADHD is er altijd en dat moet je accepteren, je zult eraan moeten werken. Dat levert meer goede gevoelens op dan erin blijven hangen en je slecht te gaan voelen. Het behandelen van je ADHD zal zeker bijdragen aan minder depressie en angst.

9 gedachten over “ADHD en depressie hoe zit dat nu eigenlijk?”

  1. Hallo,
    Dit is zo herkenbaar. Ik kan niet zeggen dat ik altijd depressief ben, maar heb zo mijn weken. Dit gaat vaak gepaard met: steeds dezelfde fouten, ondanks de inzet; angst voor de toekomst, want ga ik het dan ooit leren; teleurstelling; en ga zo maar door…
    Ik heb ook zeker werken dat ik al mijn beperkingen goed accepteer en er juist open over ben. Maar om een voorbeeld te noemen… Ik sta voor de klas en binnenkort heb ik een klassebezoek van mijn leidinggevende gekoppeld aan een hele lange beoordeling lijst. Ik kan me hier zo druk om maken, want ik hoe kan ik ooit aan zoveel criteria voldoen. Terwijl ik weet dat ik een goede leerkracht ben, maar ik weet ook dat ik soms dingen vergeet en chaotisch kan zijn. Straks verpest ik het.
    Fijn in ieder geval om dit artikel te lezen. Het zorgt ervoor dat ik toch een vervolg van mijn behandeling ga aanvragen, gericht op faalangst door ADHD.
    Groeten Žana

  2. Ik vind het juist ontzettend moeilijk om mijn adhd (en autisme) te accepteren. Ik vind het vreselijk dat ik me belemmert voel tot sommige dingen en word er kwaad en verdrietig van en geef dan mijn eigen hoofd de schuld. Ik ben altijd gespannen ondanks vele medicatie. Weet iemand wat ontspannings oefeningen??

    1. Heel maf, maar denk eens aan een aquarium. Ik ontspan er van. En veel kamerplanten, plus veel wandelen/verblijven in bos/park/strand.

      1. Coen Olde Bijvank

        Hai Evelien, helemaal niet maf. Een aquarium is gewoon fantastisch, heb er ook twee gehad.. maar dat onderhoud ervan en die algen aanslag en de hele rambam, nee dat is niks voor mij.

        Rust gaf het aquarium zeker wel. Goed tip!

        Groeten, Coen

  3. Hai Joris
    Ik weet niet precies of je mijn hele verhaal gelezen hebt , zelf weet ik niet meer op welke topic dat was. Voor mij is het een warboel en erg ingewikkeld om bij te blijven. Als ik ergens op reageer, dan weet ik even later niet meer op wie. Ik wil het graag bijhouden, maar ik ben dwangmatig, helaas , perfectionististiche, maar dan obsessief . Hsper. Ik word helemaal hyper als ik het niet meer weet.
    Maar ik wou even reageren op wat je zei over wordt je depressief van adhd? Bij mij was het andersom lijkt het. Ik ben 30 jaar chronisch depressief geweest, tot ik een psychiater tegenkwam die ontdekte dat er wat anders aan de hand was. En ja hoor, ADHD/ADD gecombineerd. Verstopt onder de loden deken die men depressie noemde. 30 jaar naar de kl………..( sorry ). In eerste instantie opgelucht, eindelijk , ik weet wat er werkelijk aan de hand is, dus kan ik mijn leven weer oppakken. Wat heb ik dit onderschat!!!!!!!!!!!!!!!! Alles wat bij ADHD/ADD ” hoorde ” kwam met een vaart naar voren. Alles wat er in mijn leven gebeurd is, is terug te voeren op de diagnose. Schuldgevoel naar man , kinderen en alle mensen om me heen. Maar ook naar mij toe, ik voelde en ervaardde dat ik eigenlijk op veel dingen verkeerd be- of veroordeeld werd. Maar dat weet ik nu pas omdat ik weet dat dat met ADHD/ADD te maken had. Wat zou mijn leven anders zijn geweest als ik de diagnose eerder had gekregen. Maar dat geldt voor iedereen. Ik wil me nu zo graag nog bewijzen dat ik niet degene ben zoals ik denk dat ze dachten dat ik was. Ik ben 72 jaar en wil nog graag aan mezelf werken, maar ik moet eerst nog accepteren dat het is zoals het is. Ik weet niet hoe een ander het ervaart, maar ik heb het gevoel dat ik nog moet leren leven. Ergens weet ik het wel , maar weten, kunnen en doen zijn wel 3 dingen. Ik had niet verwacht dat dat zo moeilijk zou zijn. Als ik de verhalen van iedereen hier lees, waar ik best veel aan heb, ook al is het leeftijdsverschil soms groot. Ik denk dat leeftijd niet altijd veel uitmaakt, natuurlijk, jullie hebben nog een heel leven voor jullie, terwijl de mijne ik al veel jaren achter me heb liggen. Toen ik jonger was, voelde ik wel dat ik anders was op bepaalde vlakken, maar dacht, elk mens is anders , dat maakt dat een mens uniek is. Ik had dag/nachtritme, structuur en deed maar wat een ander ook deed, want dan was het goed. Eerst het gezin waar ik uitkom, daarna het huwelijk in , kinderen hebben , dat gaf mijn leven de structuur waardoor ik er doorheen kwam. Tot de depressie er opeens was en men niet weet waardoor. Endogene depressie noemen ze dat. Dus je krijgt ookveen standaard behandeling. 14Antidepressiva geprbeerd, opnames, jaar na jaar, toen nog 12 X geshockt. En zo heb ik die 30 jaar doorstaan. Maar ik ben er uit gekomen, dus dan moet dit toch ook lukken denk ik dan. Maar oh, wat is dat moeilijk!!!!!!!!!! Niet als klagen zien hoor, want dat is het niet, het is gewoon vaststellen van een feit. Op dit moment ben ik al heel lang met dag/nachtritme bezig, wat moeilijk gaat. Maar het komt goed, dat weet ik, maar het duurt zo lang en gaat zo langzaam. Ik snap het niet allemaal. Wat hoort bij mij , wat hoort bij ADHD/ADD? Ik weet het niet. Ik wil kwaliteit van leven en mij bewijzen dat ik niet degene ben die men denkt dat ik ben. Dat zijn mijn gedachten die ik invul voor een ander en heb ik het totaal mis. Ik wil werken aan cognitief denken. Denken dat ik goed ben zoals ik ben, dat schuldgevoel kwijtraken dat ik niet alles kan wat ik den dat een ander van mij verwacht. Dat ik mag zijn wie ik ben. Ik ga er voor en doe mijn best. Ik wil me ten op zichte van de kinderen bewijzen dat ik anders ben als dat ik denk dat ze me zien. Kort geleden een grote aanvaring gehad met onze kinderen, vreselijk. Ik wil zo graag begrip en een blijk van dat ik het goed doe in hun ogen. Maar ook weet ik dat zij anders in het leven staan dan ik als HSPer, die supergevoelig is voor alles wat er gezegd en gedaan wordt. Ik begrijp dat het niet te begrijpen is, maar er over praten zou zo ontzettend fijn zijn. Maar iemand pushen, dat mag en kan niet. Ik ga over mijn grenzen, maar ook over die van hen, dat is zo moeilijk. Ik mis mensen om me heen die het herkennen, me begrijpen en raad kunnen geven waar ik wat mee kan. Hier is geen groep waar je ervaringen met elkaar uit kunt wisselen. Waar je elkaar kunt ondersteunen. Ik voel me vaak alleen en eenzaam. Maar dat neemt niet weg dat ik ontzettend veel van mijn man, kinderen, schoonkinderen e en kleinkinderen hou. Voor hen heb ik altijd geknokt om er weer uit te komen, want voor me zelf hoefde het niet soms niet meer. Vandaar dat ik in eerste instantie blij was met deze diagnose, omdat ik dacht dat ik er was. Maar soms denk ik dat het nu pas begint. Verkeerde gedachte misschien. SORRY JORIS , dat ik zo ’n lang verhaal geschreven heb, maar ik wou eigenlijk alleen maar zeggen dat er onder een depressie zoveel schuil kan gaan, zoals in mijn geval en dat 30 jaar lang. ONVOORSTELBAAR.!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Bedankt dat je even naar mij hebt willen lezen. Misschien lees jij ook tussen de regels door, want er zit veel meer onder en achter.
    Joris, dankjewel

    1. Paula van der Fluit

      Hi Inkielnkie, zoiets?
      Bijzonder je verhaal!
      Dank je wel.
      En inderdaad naar de kl……! Ik snap je gevoel zo goed.
      Ik zelf ben ook al jarenlang bezig.
      Tot ik wederom dacht: ik ben het vechten zo moe , wat is er met mij aan de hand? (na jarenlange depri op en af ,en chaos in het hoofd)
      Zoiets van: ik ben er wel klaar mee
      Uiteindelijk is de diagnose bij mij ook ADHD.
      Ik ga nu het traject in. Inmiddels door, mede de ADHD, mijn leven een puinhoop. Gescheiden, geen werk enz. Gezin naar de KL…….
      En nu verder….
      Ik denk dat je niet de enige bent.
      Waarom ze het ,ook bij jou, niet eerder hebben gezien.
      Helpen de medicijnen als je die hebt gehad?
      groetjes Paula

    2. InkieInkie, jee, dit is geen kleinigheidje, dat levensverhaal van jou. Ik gun je graag nog een jaar of twintig ofzo waarin je gewoon lekker in je vel zit! Als ik het lees krijg ik de indruk dat zowel je emoties als je hoofd met jou aan de haal gaan. Dat kan natuurlijk niet werkelijk, je bent het zelf, maar je manier van schrijven geeft de indruk dat je hier vaak te weinig grip op hebt (en dat is wat anders dan géén grip! Je bent een superkrachtige vrouw, dat je steeds weer overeind komt!! Dus je weet wel iets van grip, maar het kan handiger). Je analyseert en voelt vanalles door elkaar, alsof het over elkaar heen buitelt, bijna alsof het buiten je eigen sturing om gaat.
      Het belangrijkste wat ik je wil zeggen is dit: de oplossing ligt denk ik niet in rationeel denken (omdat je zegt dat je dat graag wilt). Die ligt in leren kennen waar voor jóu je balans ligt, en hoe jij balans kan ‘doen’. Dan heb je de basis die grip geeft op je dagelijks leven, op verbinding met andere mensen en ook je familie. Gebeurtenissen uit het verleden voor jezelf ‘opruimen’ helpt er ook enorm bij, zodat ze niet oppoppen en triggers blijven voor je gedrag nu. Hoe makkelijk of lastig dat voor jou is weet ik niet, maar ik hou ervan hier wat anders over te denken dan veel mensen: als je al je hele leven zoveel kracht hebt en nu zo toe aan de verandering naar evenwicht-op-basis-van-wie-jij-bent: dan zou dat zomaar eens verrassend snel kunnen gaan!

      1. Hai Saskia. Dankjewel voor je duidelijke reactie.
        Je legt precies de vinger op de juiste plek bij mij die me goed raakte. Het lijkt wel of je me kent. Ikzelf had het voor mezelf niet beter uit kunnen leggen. De emoties gaan inderdaad elke keer met me aan de haal en dat voelt niet goed. Daardoor ga ik over mijn eigen grenzen, maar vooral ook over die van anderen ga. En ik besef dat pas sinds kort. Ik heb een nogal pittige aanvaring gehad met mijn kinderen, wat ik heel erg vind. Maar ondanks het verdriet en de teleurstelling ben ik toch wel blij dat het gebeurd is. Het is het onbegrip , de muren waar je tegen aanloopt en daardoor reacties die van beide kanten emmers deden overlopen. Ik kan moeilijk loslaten, dus ook dit blijft hangen, ook al probeer ik het te laten voor wat het is.
        Ik vind de diagnose moeilijk. Na 72 jaar vallen/springen er dingen op de plek, waar ik van sta te kijken, dat ik dat nu in één keer op een andere manier ervaar en moeilijk mee om weet te gaan. Geen depressie meer, maar deze diagnose, het brengt me van de regen in de drup. Ik weet het allemaal hoe het moet en zou moeten, maar er is iets wat mij blokkeert. Wist ik maar wat dat was. Ik analyseer alles en wil op alles een antwoord en dat maakt weer dat ik mezelf niet meer snap. En inderdaad heb ik het gevoel dat ik de grip op het/mijn leven kwijt ben. Ik twijfel of ik die ooit gehad heb. Soms denk ik dat het lijkt of ik nu pas volwassen wordt. En dat ik mijn hele leven geleefd werd door de mensen om me heen, maar dat heb ik geloof ik al eerder geschreven. En ook ja soms heb ik het gevoel dat het buiten me om gaat. En toch heb ik 30 jaar depressie doorstaan, niet weten dat deze diagnose eigenlijk de werkelijke oorzaak was. Jammer van die 30 jaren, het had zo mooi kunnen zijn. Maar terugkijken helpt niet. Maar hoe nu verder?
        Maar wat jij zegt, het belangrijkste vinden wat mij helpt de basis van mijn leven weer leefbaarder wordt. Ik dacht rationeel proberen te denken of cognitief, zodat mijn gedrag anders wordt door mijn gedachten te veranderen. Maar zoals jij zegt mijn gebeurtenissen uit mijn leven ( ik heb heel wat meegemaakt, in mijn eigen leven, maar ook tijdens opnames )opruimen. Herken jij dat? Zo ja, hoe heb jij dat dan gedaan? Ik dacht dat ik het opgeruimd en verwerkt had, maar nee, in dit geval is de vader de wens van de gedachte. Het komt terug, maar nu komen daar die 30 jaar van GE leefd te hebben, maar niet BELeefd te hebben. Ik wou me blij en gelukkig voelen en voelde me dan ook blij en gelukkig ( ik acteerde het , dus leek het voor iedereen ook zo ). Voor mijn gevoel heb ik gefaald als vrouw, moeder, oma, maar ook naar iedereen . Schuldgevoel, omdat ik geen huishouding kan vanwege geen overzicht en inzicht hebben. Mijn man doet al jaren de hele huishouding met alles wat er bij hoort, wat ik moeilijk tot niet kan accepteren. Toen ik nog depressief was leefde ik in een waas, maar nu zijn de bomen en het gras weer groen en is rood weer rood. Kun je me nog volgen? Ik zou hier ook graag anders over willen denken, net zoals jij zegt. Ik heb hulp van dimence, een fijne spvster ( sociaal psychisch verpleegkundige), maar ik blokkeer bij de simpelste dingen. Dat maakt me zo boos, ik weet dat ik het kan, maar het lukt me gewoon niet, hoe stom is dat? Een opdracht uitvoeren vind ik moeilijk en als het uit mezelf komt dan lukt het, alleen dan bijt ik me er in vast en ben ik alleen daar op gefocust. Komt dat nu omdat ik de diagnose op 72 jarige leeftijd gekregen heb, of hoort het er bij. Maar………. ik weet dat ik ook hier uit zal komen en hopelijk rust kan vinden in de chaos in mijn hoofd en de chaos die mijn leven momenteel beheerst. Mijn huis opgeruimd hebben, , alles een plek geven, wat zou dat fijn zijn. Mijzelf belangrijk vinden op de eerste plaats en niet de ander. Saskia, hoe kan dit, nu na de diagnose komt de adhd/add gesteld is ik dit ook heel sterk ervaar, terwijl het er al die tijd er geweest is. Maar nu pas naar de oppervlakte komt. Ik snap het allemaal niet. Ik weet dat men er pas achter is dat volwassenen ook deze diagnose krijgen. Ik heb dexamfetamine geslikt, De eerste keer ging het goed, maar ik ben gestopt omdat ik wou weten of ik ze wel echt nodig had. Ben weer opnieuw gestart en 5 weken geleden plotseling er mee gestop vanwege mijn erg hoge hartslag. Helaas bleef ik last van de kloppingen houden en nu heb ik boezemfibrileren, waar ik 3 december onder narcose een schok krijg en hopelijk is het dan over. Maar medicijnen begin ik als het aan mij ligt niet meer aan. Ik heb dit bericht wel erg lang gemaakt he? Sorry daar voor, maar jouw reactie was zo fijn en ik hoop zo dat je tips voor mij hebt om mijn denkwijze anders te krijgen, want dat is precies wat ik wil. Ik wil graag de basis leren krijgen om te weten wie ik ben en wat ik zelf wil. En jij legde precies daar de vinger op. Dankjewel voor de hele reactie, het was mij een spiegel voor houden en dat werkte. Ik hoop dat je wijs kunt worden uit het vele wat ik geschreven heb.
        Lieve groetjes Inkie

Geef een reactie