ADHD een etiket en mijn eigen ervaringen als volwassene

ADHD het is een etiket. Ik wrijf weer in mijn handen. Ik lees dat autisme en ADHD tegenwoordig hersenziekten zijn en geen opvoedingsproblemen. Het voelt aan als een warm bad. Eindelijk gerechtigheid.

Niet langer het beschuldigende vingertje richting ouders. Zij komen er met hun drukke kind op verjaardagen veel beter mee weg dan vroeger. Ze kunnen er immers niets aan doen dat hun kind zo allemachtig druk is. Het kind is ziek.

Maar wacht even. Ouders hebben er veel mee te winnen. Rugzakjes, het persoonsgebonden budget. Geldgraaiers zijn ze, belust op financieel gewin.

Adhd’ers, autisten zijn klant en zeker geen patiënt. Dat zijn ze pas als ze niet functioneren en er onder lijden. Weg dus met het plakken van het ADHD etiket. Dat is doorgeslagen. Het leven is één groot feest.

Huisartsen en leerkrachten kunnen kinderen weer wegbonjouren als lastig en ouders vermanend toespreken dat ze vooral hun grenzen moeten bewaken. Dan komt alles wel goed. Puberteit is het toverwoord.

Dat diezelfde professionals geen kaas hebben gegeten van labels doet er niet toe.

Evenmin ligt de staatssecretaris van Volksgezondheid Marlies Veldhuijzen van Zanten ervan wakker dat jongeren stranden op het voorgezet onderwijs en zonder diploma in de mensen jungle belanden. Daar wachten baantjes die ze als goedkope arbeidskracht met een beetje mazzel nog in de wacht slepen.

Om vervolgens weer door bazen te worden uitgekotst. Conflicten op de werkvloer, klagende klanten… Herleidbaar naar houding en gedrag van de jongere die zich – weer – onbegrepen voelt. De zoveelste trap na. Op de schoolbanken al mislukt. Thuis een hok vol herrie dat zelfs een baan niet leidt tot succes.

Ouders die zich voor de zoveelste keer afvragen wat ze fout doen. Hun kind moet leren op eigen benen te staan in plaats van te eindigen als een mislukkeling.

Dan toch maar het ADHD etiket?

Bij het ene kind is eerst een psychose nodig én een langdurige psychiatrische opname. Goh. Nooit aan schizofrenie en ADD gedacht. Tja, het kind was wel vaak dromerig, viel eigenlijk niet op, zeggen de leerkrachten. Zij staan alleen maar voor de klas om hun vak uit te oefenen.

Niet om een psychiatrische stoornis te herkennen.

Eigenlijk wel triest dat zo’n leven in de knop is geknakt. Maar ja, zo gaan die dingen.

Het andere kind? Dat was eigenlijk altijd al een druktemaker. Ging vaak de discussie aan en luisterde niet. Om er maar vanaf te zijn, heeft het onderwijs hem nog wel een vmbo-diploma gegeven.

Wat zegt u? Geen MBO-diploma weten te halen? Van school getrapt?

Aha, hij heeft ADHD. Ook nog een persoonlijkheidsstoornis? Geen wonder dat de school het niet met hem uithield. Tja, als hij vroeger een ADHD etiket had gekregen, was het vast goed gegaan.

Maar er is toch zoiets als de participatieladder. Dan helpt het gemeenteloketje hem vast wel op weg naar een baan. Huh? De nulfase? Wat betekent dat?

Oh.. onbemiddelbaar, nauwelijks toekomstperspectieven.

Wel triest.


Geschreven door Geertje Paaij

14 gedachten over “ADHD een etiket en mijn eigen ervaringen als volwassene”

  1. Ik snap dat gedoe met ADHD etiketten niet! Als je diabetes hebt, dan heb je dat toch ook gewoon, doet niemand moeilijk over maar waarom moet het bij ADHD altijd een ADHD etiket heten?

  2. Helaas wordt ik hier droevig van.
    Mensen met ADHD/ADD hebben heus wel toekomst perspectieven.
    Ik heb (met moeite) gewoon mijn studies afgerond.
    Ik zit nu in de reintergratie niet vanwege mijn adhd maar vanwege een lichamelijk probleem, ik wordt niet als onbemiddelbaar gezien, terwijl ik een flink zware variant heb. Ik werd als een moeilijk kind gezien, druk een flapuit kon nooit stil zitten. Mijn ouders deden nog aan opvoeden via de oude stempel.. streng doch rechtvaardig, Ik werd niet voorgetrokken net zo min als mijn zusje (die geen adhd heeft) mijn zusje pikte deze opvoeding wel op.
    Om 1 of andere manier pikte ik het niet op, en ik snapte als klein kind maar niet waarom ik anders was waarom ik het niet voor elkaar kreeg.. (o kijk vogeltje, hey ik hoor een klok tikken, wat was ik ook al weer aan het doen? o ja mijn cito toets) Ik had hoge scores als ik me kon concentreren. adhd bestond toen al maar was nog niet bekend in nederland.
    Op elk rapport stond wel.. heeft moeite met stil zitten, praat voor haar beurt, is aan het dromen. Is zeer creatief. Ik werd getreiterd geslagen, waardoor ik weer boos werd en ruzie kreeg, ik werd een lastpak, maar wel een eerlijke (wat ook niet altijd werd gewaardeerd) Ze hebben me nog naar een LOM proberen te sturen, maar uit die testen kwam alleen dat ik boven gemiddeld inteligent was maar veel bijles nodig had (dit was op de basis school en ik wacht nog steeds op de bijles die de school mij helaas nooit heeft aangeboden). Ik ben gaan werken vanaf mijn 17de en had ook bijna altijd een baan (soms zelfs 2) Zelfs tijdens mijn studie (en terwijl ik mijn moeder verzorgde).
    Al die jaren had ik steeds meer moeite om alle ballen omhoog te houden, raakte ik snel overprikkeld waardoor ik doodmoe was. Alles geprobeerd wat ik kon vinden voor mijn concentratie en mijn overprikkelbaarheid. Heb mijzelf vol gepropt met vitamines (natuurlijke , kunstmatige via voeding het hele riddeltje) Ik werkte op een gegeven moment zelfs bij een gezondheidswinkel keten waar ik wel wat rust vond in de ritme en de mensen graag hielp. Maar mijn depressies werden steeds regelmatiger ik kon mentaal die prikkels niet meer opvangen, werd steeds onrustiger. Toen kwamen mijn kinderen en de ballen werden te veel. Ik hou ontzettend van ze, en kom aan mijn kinderen en pas dan maar op (net als elke moeder vermoed ik) maar ik liet steken vallen, en ja iedereen laat wel eens steken vallen. maar ik liet grove steken vallen. Het koste bijna mijn relatie (waar ik nog steeds bij ben) jaren therapie gehad en bij de laatste dag van een specefieke therapie (ja veel soorten gehad om maar van de depressies en onrust af te komen liefst zonder medicatie) kreeg ik de voorzichtige vraag.. Joh heb je wel eens je laten testen voor adhd? eum nee hoezo… bam.. ik en mijn ouders gingen een traject in voor onderzoeken. net geen 100% score maar het was overduidelijk. Uiteindelijk op methylfenidraat uitgekomen.. Voor het eerst in jaren was ik niet verkrampt, kon ik slapen, hoefde ik niet eerst die klok in een ruimte te zoeken die ik zo hoorde tikken. kon me concentreren op wat belangrijk was, ja liet nog steeds steken vallen, ja mijn creativiteit was nog steeds aanwezig, alle positieve punten waren er nog.. alle negatieve punten waren er nog maar dan afgezwakt, zodat ik nu kan werken aan mijn valkuilen.
    Men denkt altijd zo makkelijk O ze hebben dat “etiket”dus ze zullen er wel niks aan doen. Dat is pas onzin. Voordat iemand weer gaat brullen adhd bestaat niet want een dooie wetenschapper heeft… (hoax) Probeer eens voor te stellen hoe het is in een hoofd van iemand die adhd heeft.. ja er is veel positief aan (wat veel mensen vergeten) maar die onrust aaaaaaaaaah (excusses voor het lange bericht die vol spelling en grammatica fouten staat maar ik heb dit in 5 minuten getypt en ik heb overduidelijk mijn medicatie nog niet ingenomen) Een goede dag allemaal en nee dit bericht was niet aanvallend bedoeld maar meer een inzicht te geven in een gemiddelde hersenpan van een gezellige stuiterbal.

    1. Hoi Bianca,
      Ben net op het blog gekomen omdat de psychologe ons net heeft verteld dat onze zoon ws ADHD heeft. Ik meteen in de ontkenning (innerlijk, niet tegen haar), en bij thuiskomst meteen achter de computer. Ik ontspande me helemaal bij het lezen van jouw verhaal, vooral bij (o kijk vogeltje, hey ik hoor een klok tikken, wat was ik ook al weer aan het doen? o ja mijn cito toets) daar moest ik gewoon hardop lachen. Zo is ie helemaal, mijn zoon. Super slim als ie erbij is, maar zo vaak afwezig met zijn gedachten dat zijn lerares zei, dat ie waarschijnlijk blijft zitten dit jaar… Nu ik jouw commentaar heb gelezen kan ik de moed bijeen sprokkelen en me verder gaan verdiepen in de ADHD… dank je wel voor je verhaal!!

  3. Het is bevestigt dat ADHD alleen maar verzonnen is om de medicatie op de markt te krijgen.. het is diep triest dat onze kinderen door de medicatie alleen maar suffer werden al die rotzooi voor niets in laten nemen!
    Walgelijk gewoon alles draait om geld ADHD is gewoon vitamine B gebrek, Magnesium, Google even verder ..

    1. Weet je wat pas walgelijk is? Deze reactie. Jammer dat ik hem nu pas zie en hier waarschijnlijk nooit meer antwoord op krijg maar wat een belachelijke uitspraak.
      ADHD is wel degelijk “echt”. Ik ben een volwassen vrouw met ADHD. Heb er heel lang over gedaan voordat ik doorhad dat dat was wat er aan de hand was. Sinds het bij mij bekend is en ik de medicatie neem heb ik zo veel meer rust in mijn hoofd. Ik presteer beter op m’n werk, heb zelfs promotie gehad. Kan me veel beter concentreren etc.. En nee, ik ben absoluut geen suf mens geworden. Heb nog steeds dezelfde levenslust en ben zeker niet saai of moe. Het is in positieve zin een heel stuk meer rust.
      Verplaats je volgende keer voordat je zo’n reactie plaatst alstublieft eerst even in een ander. Zoek uit wat er werkelijk aan de hand is. Niet alles wat op internet staat is waar.

  4. ADHD is de reden van een bepaald gedrag maar nooit een excuus leer ik ze hier thuis. en juist daarom moet je creatief zijn in oplossingen verzinnen om de opvoeding zo gladjes mogelijk te laten verlopen om er een verantwoorde volwassene van te maken en daar beginnen vaak de problemen.
    Stop er maar een pilletje in want daar heb ik geen tijd voor, ouders verschuilen zich maar al te graag achter het etiket ADHD.

  5. Astrid Visser

    Ben het met Monique eens. Eerlijk gezegd vind ik alle reacties hier dom. Mijn zoon heeft op zijn 26e een etiket gekregen. Geen oplossing, geen wondermiddel, geen excuus voor alles, maar wel iets om mee verder te kunnen. Wij ervaren het blijkbaar anders. Wij begrijpen ook niet waarom mensen moeite hebben met een etiket. Of met het feit dat ADHD een ziekte wordt genoemd.
    Blijkbaar willen veel mensen nog steeds niet horen dat hun kind iets heeft waarvoor het hulp en aandacht nodig heeft om een gelukkige volwassene te worden. Net als alle andere kinderen. Zij zien het als een stempel waarmee hun kind als ‘anders’ wordt gezien.
    Dat is jammer. Zeker voor hun kinderen. Mijn kind is anders. Dat maakt hem juist bijzonder en uniek. Maak er zijn sterke punt van. Dat helpt.

  6. Ik heb van alles naar mijn hoofd geslingerd gekregen door medici..
    Mijn leven lang gehoord welke etiketten ik had… voor sommige fijn, voor sommige een “etiket”. Uiteindelijk is het je leeftijd (leven) die je maakt tot wie je bent/wordt. Ik denk niet de medicijn dat is namelijk een beperkt-houder. Het kan je wel helpen maar dat doet een joint of ander soort drug ook. Wat ik er mee wil zeggen is: zelfs jij degene die zichzelf met een naam ziet kan niet oordelen over een ander die het volgens jou niet heeft… we krijgen allemaal namen/hokjes om te kunnen communiceren en te discussiëren.
    Of je het nu ziet als ADHD of als elders of als niets… je hebt iets om over te praten met elkaar zoals alle andere mensen… Geen mens is het zelfde dus ook het “etiket” niet! Zelfs nu 2015 zijn we er nog steeds niet over uit of het nu is, was, zal zijn, of nimmer is geweest. Waar we wel allemaal mee eens zijn is dat je wijzer en rustiger bent als je ouder wordt… ook iemand die zichzelf als “etiket” ziet. Ik denk dat we hier nooit over uitgediscussieerd zijn omdat we allemaal begrepen willen worden, met of zonder “etiket”. Ik hoor wat, vindt het logisch klinken, zie het als voor mij een bewijs en vertel het verder als een waarheid. Zo ook jij en ieder ander… Maar oordelen over een ander dat iets is of niet is…,Hou het liever bij jezelf en jouw eigen ervaring! Ik heb het niet alleen maar tegen ieder die oordeelt “over”. Ik heb het ook tegen mezelf, ik oordeel ook vaak, maar probeer te streven naar niet.
    Tevens kan je zeggen wat je vindt maar niet wat is… Elke waarheid is een waarheid of je nu erkent of niet, Ik zie dat de meeste hier een etiket plakken op degene die zijn verhaal willen doen… dus vandaar ik dit zeg Niemand is dom, maar onervaren en/of onbegrepen!

  7. Saskia Horlings

    Ik kan zo ontzettend boos worden op teksten die mensen (niet andersom, want onwetendheid maakt dom) plaatsen zoals hier boven. En tegelijkertijd intens verdrietig. Niets geen E-nummers, niets geen suiker, niets geen voeding…
    Na zeven jaar (hij is nu zeven) een emotionele ‘rollercoaster’ hebben we hem laten testen…ADHD. De laatste twee jaar zijn we er pas mee bezig, daarvoor was het een groot doolhof, zonder dat je wist welke kant je op ging en of je wel goed ging. Vanaf de aller eerste dag dat ie geboren is, is ie al anders geweest. Geprikkeld, overdadig huilen, dagen van niet slapen en eten etc…
    Helemaal binnenste buiten gekeerd, maar nooit iets gevonden. Hierdoor krijg je het gevoel dat je iets niet goed doet in de opvoeding (en er zijn er ook die dit gewoon zeggen). Het kan je een gevoel van onmacht geven, vooral als je niet weet wat er gaande is.
    Het testen hebben we gedaan om ons kind straks met de maatschappij mee te kunnen laten draaien, dat ie later snapt (hij krijgt begeleiding) dat het anders werkt in zijn hoofd. En hoe hij er mee kan leren omgaan, maar ook met de zoveel mooie kanten van het ADHD hebben.. jawel het heeft ook een mooie kant. Hij kan blijven doorgaan, en doorgaan, en doorgaan, is niet moe te krijgen. Super lief en super sociaal.
    Jammer dat mensen er een etiket van maken, we zijn allemaal hetzelfde, ook hij bloed als je hem snijd, ook hij huilt als ie verdrietig is net als iedereen.. alleen wel een heel stuk aardiger dan sommige mensen die ik ken.

    1. Monique Muijs

      Je hebt gelijk Saskia, trek jezelf er niks van aan. Er zijn allerlei domme mensen , maar weet dat er heel veel mensen zijn die hetzelfde doormaken, ik ben er één van, laat ze maar praten, sommigen zijn gewoon niet slimmer..
      Kirsten Godefroy-Diender:
      Juist Saskia, helemaal eens!! Bij mijn oudste zoon precies hetzelfde. Achteraf gezien is hij vanaf zijn geboorte al anders geweest. Alleen wisten wij dat toen niet! Altijd vrolijk en lachen, maar ook onvermoeibaar, zichzelf wakker houden, alles altijd in beweging, handjes, voetjes, alles draaide. Hij stond met 6 maanden al in de box en liep met 10 maanden los.
      En ging toen ook meteen weglopen, en niet meer omkijken waar papa of mama was.. hup, de wijde wereld in! Nergens bang voor. Ook altijd commentaar gehad van anderen, we pakten hem niet hard genoeg aan.
      Tot aan de adviezen toe om hem maar eens een flink pak op zijn billen te geven als hij niet luisterde. wij merkten allang dat als we hem te streng aanpakten dat alleen een averechts effect had. Juist een beetje ruimte geven, dat was wat hij nodig had. En veel begeleiding, grenzen, regels en consequent zijn.
      Toen hij in groep 4 kwam werd duidelijk dat het niet ging. Hij zat met regelmaat met zijn handen op zijn oren onder zijn tafel te huilen omdat hij gek werd van alle prikkels om hem heen. Zo zielig. Toen bij een geweldig centrum terecht gekomen met lieve kinderpsychologen en kinderartsen.
      Daar is hij getest en begeleid en uiteindelijk hebben wij- na heel veel wikken en wegen- voor medicatie gekozen. Hij gaat daar heel goed op. Hij zit inmiddels in groep 8, zit lekker in zijn vel, heeft veel vriendjes en kan straks naar een havo/vwo brugklas. Overigens hebben we nog 2 zoons gekregen die geen ADHD of iets dergelijks hebben, dus het is mij wel duidelijk dat het niets met opvoeding of voeding te maken heeft!!
      Saskia Horlings:
      Kirsten Godefroy-Diender Het is inderdaad dat als je hem harder aanpakt het alleen maar averechts werkt. Hij wordt daar alleen maar nog meer ‘opgefokt’ van en gaat dan ook echt van alles door het lint.
      Wij waren de laatste die kinderen kregen dus iedereen om ons heen had (goed bedoelt) een mening ergens over. Dat we ons niet zo aan regeltjes moesten houden en ze moeten eraan wennen, etc… Nou, ik heb me in die tijd ook echt afgevraagd wat er nou zo leuk was aan baby’s. Bij onze tweede zoon (trouwens heel anders, maar nog te jong om het echt vast te stellen) werkte het wel zo. Die is makkelijker…
      Dan merk je pas wat het verschil is. Nu nog hoor ik zo vaak om mij heen: Die van mij is ook druk nou en, die van kan ook niet stil zitten nou en, die van mij..
      Dan denk ik weleens, neem hem eens een maandje onder je hoede (zolang kan ie zich niet inhouden) dan hoor ik je wel anders praten.
      Hij gaat binnenkort beginnen met medicatie, zelfs hij heeft er zin! Overdag wat meer rust in het hoofd zodat ie (eindelijk) op z’n stoel kan zitten en werkjes kan maken (net als de anderen). En ’s middags weer zijn broertje lastig vallen, gillen, rennen, rondtollen en stuiteren tot aan het plafond 😉
      Vind alleen het woord ‘etiket’ altijd zo jammer. Maar het voelt wel als een etiket. Jammer genoeg is er nog veel onwetendheid over ADHD (dat was ik vroeger ook hoor) en wordt er maar wat geroepen. En de regering maakt het er ook niet makkelijker op voor ‘buitenstaanders’ om het te begrijpen.
      Net als mensen met Chronische vermoeidheid (‘het zit tussen je oren’ of ‘je bent gewoon lui’).
      Heb je astma of diabetisch dan snappen mensen dat en ook wat het inhoud, maar als iemand niet iemand in zijn directe omgeving heeft met ADHD weten ze niet wat voor impact het op de omgeving heeft of op de persoon zelf.

  8. Je kunt achter ADHD verschuilen of je kunt t uitzoeken wat t is heb ik 18 jaar gedaan en doe het nog steeds als ouder zijnde van een kind die ADHD heeft heb ik t ook absoluut niet makkelijk gehad.. maar hier is t alleen maar ik
    Dat je ADHD hebt geeft jullie niet t recht om iemand voor iets uit te maken zielig hoor
    Marco Kolkman:
    Jij kunt uitzoeken wat je wilt, als je zelf geen AD(H)D hebt dan zal je NOOIT weten wat het is om het te hebben. Dus ga dan ook niet denken dat jij als niet-ADHD-er het beter weet dan iemand die het zijn leven lang al heeft zoals ik. Zeer aanmatigend om ons hier als niet-ADHD-er even de les te komen lezen!
    De theorie is heel wat anders dan de praktijk! Jij zal nooit precies weten wat het is om het te hebben, want jij kan niet voelen en ervaren wat jouw kind ervaart.
    Zoals ik mij ook niet kan inleven in wat iemand met kanker doormaakt zolang ik het zelf niet heb.
    Dus ga hier niet de wijsneus uithangen en denken dat je het beter weet dan iemand die het zelf heeft! Dat wekt terecht ergernis op!
    Aynur Arslan:
    Ik heb mijn ervaring meegedeeld respect of niet ik weet even goed wat ADHD is,ik snap niet waarom mensen in aanval gaan!! Heb jaren me kind ritalin gegeven en alleen maar verdoofd (valt onder opium wet ) na het stoppen van medicatie is hij alleen maar beter op geworden.
    De persoon die Ritalin (ADHD) op de markt gezet heeft, een brief geschreven op sterfbed excuus aangeboden van mensen die met ADHD te maken hadden !
    Nou dat mensen hier ADHD hebben weten het beter omdat ze dat hebben! Ook goed succes dan 😉
    Marco Kolkman:
    Aynur Arslan Sinds ik weet dat ik ADD heb en Ritalin gebruik is mijn leven er enorm op vooruit gegaan, alsof er een sluier van mij af is gevallen en ik alles veel helderder en duidelijker ben gaan zien en ervaren (dus niets verdoofd!) en dan wil jij hier als niet-ADHD-er en niet-Ritalingebruiker mij even komen zeggen hoe het allemaal zit en de betweter spelen?! Je moet het lef maar hebben!
    En er zijn meer dan genoeg ADHD-deskundigen die wel voor medicatie zijn en er is ook genoeg objectief onderzoek wat aantoont dat het wel degelijk helpt. Voor veel mensen is het leven daardoor weer de moeite waard.
    Aynur Arslan:
    Zucht, zoek het uit ja ik heb voor het zoveelste keer mijn ERVARING geschreven. Nou fijn voor je dan, jeetje zeg. Ik bepaal voor niemand iets moet iedereen zelf weten!
    Monique Muijs:
    Laat Aynur maar praten Marco, jij weet dat je gelijk hebt. Mijn leven is super positief veranderd door Ritalin. Aynur is nog een puber en zegt al duizenden artsen gesproken te hebben, zei het al eerder, denk dat Aynur een andere stoornis heeft en maar wat roept , trek het je niet aan.
    Marco Kolkman:
    Klopt Monique, hoe kan je iemand nu serieus nemen die zelf geen AD(H)D heeft en zelf nog nooit AD(H)D-medicatie geslikt heeft, maar wel namens mensen wil praten die uit eigen ervaring en door vallen en opstaan weten wat het is om hiermee te leven.
    Enkel en alleen omdat het bij haar kind niet heeft gewerkt maar alles over één kam scheren en voor anderen gaan invullen. Ik weet wat het is, hoe het bij mij uitwerkt en hoezeer het mij heeft geholpen en mijn leven positief heeft veranderd en wat een ander daarvan vindt die nooit zal weten wat het is interesseert me geen zier! Ik moet mijn eigen leven leiden!
    Monique Muijs:
    Precies Marco, dat kind (18?), heeft werkelijk geen idee. Wel vervelend dat ze iedereen hier op stang aan het jagen is, jammer. Ik ben ook super blij met m’n medicatie. Ben een compleet ander mens! Heb vroeger veel last gehad van m’n ADHD, zou willen dat er destijds al medicatie beschikbaar was geweest, dat had een hoop ellende voorkomen. Rottijd gehad op school, maar nu een top concentratie door de medicatie, top!
    Marco Kolkman:
    Fijn om te lezen, Monique, dat het jou ook zo heeft geholpen net als mij!
    Vaak word je neergezet als een halve verslaafde en een zombie omdat mensen zoals Aynur toevallig die mindere ervaring hebben met hun kind en niet namens zichzelf spreken maar zich aanmatigen om ook namens alle ADHD-ers en gebruikers van medicatie te kunnen spreken. Maar laat de mensen zoals wij maar eens aan het woord die uit EIGEN ervaring kunnen zeggen dat hun leven radicaal ten goede is veranderd door die medicatie. Als mensen een lichamelijk gebrek hebben of chronische pijn dan is het helemaal geaccepteerd dat er iets aan gedaan wordt middels medicatie, maar o wee als het iets tussen de oren betreft, dan is het ineens niet goed en is ons die ‘stoornis’ alleen maar aangepraat! Er is niets mis mee om een verstoorde chemische balans in de hersenen middels medicatie weer in evenwicht te brengen en wij en vele anderen zijn een duidelijk voorbeeld van hoe je leven dan op een positieve manier kan veranderen.
    Toen ik klein was in de jaren zeventig bestond de term ADHD nog niet eens en werden mijn ouders afgescheept met ‘Uw kind heeft MBD (Minimal Brain Dysfunction) en daar moet u het verder maar mee doen!’. Daarom ben ik net als jij ook zo blij dat ik later eindelijk een betere diagnose kreeg na diverse onderzoeken en een probaat middel om aan te vullen wat er tekort is in mijn hersenen en daar is niets mis mee, want dat heeft onze levens een positieve wending gegeven!
    Monique Muijs:
    Het blijft inderdaad een onzichtbare “aandoening” Marco, veel mensen nemen het niet serieus. Maar goed, een goede uitleg doet wonderen. Mijn collega’s en vrienden begrijpen me, en dat vind ik het belangrijkste. Overigens, als ik ooit een pilletje vergeet merken mijn collega’s dat altijd meteen. Beetje grappig soms.. “Monique ben je misschien iets vergeten..?” Ga stuiteren en m’n concentratie daalt naar het nulpunt. Ja, ik blijf het zeggen.., had ik vroeger maar hulp/medicatie gekregen, dan had ik zeker geen problemen gehad op school.
    Maar ja, “als”.., dat heeft geen zin. Ik hoop nu mensen te kunnen helpen/steunen die in dezelfde situatie zitten. En dat lukt gelukkig aardig, en dat is fijn. Heb zelfs al aan trainingen meegewerkt op verzoek van GGZ.

Geef een reactie