ADHD, studeren en werken, gaat dat samen?

Studeren en werken met ADHD, hoe gaat dat eigenlijk? Als ik kijk naar mijn eigen ervaring, zie ik duidelijk dat dit moeizaam kan verlopen wanneer je het ‘moet’. Gedurende mijn ‘jonge’ schoolcarrière was ik een onopvallende, middelmatige leerling. Ik haalde gemiddeld zesjes, deed wat ik moest doen en daar was dan ook alles mee gezegd. Aangezien ik een vroege leerling was, had ik op mijn 15e jaar mijn MAVO-diploma op zak en was het tijd voor een vervolgopleiding.

Keuze maken

Wat ik moest kiezen? Tsja, mijn vriendinnen gingen SPW doen en ik vond kinderen ook best leuk, paste regelmatig op en dus schreef ik me ook maar in voor deze opleiding. Ik vond de opleiding ‘best leuk’, liep stage in het onderwijs en toen ik op mijn 18e klaar was met de opleiding, was ik er nog niet aan toe om te gaan werken. Gezien mijn stage in het onderwijs was de gemakkelijkste stap te kiezen voor de PABO. Ook dit vond ik ‘wel leuk’, maar het was het niet voor mij en na 2 jaar haakte ik dan ook af. Ik vond een baan in de kinderopvang en ook hiervoor gold dat ik het ‘wel leuk’ vond.

Dat mijn hart niet op die plek lag, wist ik wel en toen ik na enkele jaren bij wijze van spreken iedere zondagavond dacht: ‘Pfff, morgen moet ik weer…’ en ik aan het eind van mijn werkdag altijd doodmoe was, besloot ik dat dat toch anders moest kunnen.

Droombaan?

Ik solliciteerde zonder enige ervaring op een baan in de gehandicaptenzorg, werd uitgenodigd voor een gesprek en mocht een dag meedraaien. Ik wist totaal niet of dit iets voor mij was, of het bij me paste, maar ging de uitdaging aan en kan met heel mijn hart zeggen dat dit de beste keuze is die ik op werkgebied heb gemaakt.
Vanaf die eerste dag wist ik direct: ‘Dit IS het, dit is mijn vak!’. Ook wist ik direct dat ik een opleiding wilde volgen die in de lijn lag van dit beroep. Ik werd aangenomen en werkte voornamelijk op een woning met mensen met downsyndroom en dementie in de laatste fase van het leven. Veelgehoorde reactie hierop was: ‘Zo, dat is zwaar!’ Dit kan ik gedeeltelijk beamen, het is heftig wanneer bewoners overlijden, absoluut. Maar wat bij mij ruimschoots de overhand had, was hoe bijzonder is dat ik iemand in deze fase van het leven mag begeleiden en verzorgen.

Verschillende banen

Door privéomstandigheden koos ik er na een jaar voor te gaan werken voor het flexbureau: ik werd ingezet op allerlei verschillende plaatsen met allerlei verschillende doelgroepen en leeftijden. Daarnaast nam ik een baan aan in de terminale nachtzorg. Drie jaren heb ik dit gedaan en in deze jaren heb ik enorm veel geleerd en gezien.
Ik kreeg een baan in een kleinschalige woonvoorziening waar twee doelgroepen onder één dak woonden: ouderen dementerenden én mensen met een beperking. Twee doelgroepen waarbij mijn hart ligt en ook hier heb ik twee jaar lang genoten van mijn werk. De wens om een opleiding te volgen in de lijn van dit beroep was er nog steeds, ik had ondertussen intern al een behoorlijk aantal scholingen gevolgd, maar wilde méér.

Leren en werken met ouderen

Er kwam een mooi aanbod dat ik direct met beide handen aanpakte: een baan in de ouderenzorg mét de mogelijkheid een opleiding te volgen. Na 6 jaar lang deze wens te hebben, ben ik inmiddels gestart met de opleiding. Groot contrast met mijn ‘jonge’ schoolcarrière, inmiddels ben ik moeder van een dochter van bijna 10 en een zoon van 8 jaar. Een zoon met, net als ik, ADHD met alle strubbelingen en zorgen hier omheen, waar ik op zijn zachtst gezegd mijn handen vrij vol mee heb. Een baan van 24 uur naast mijn opleiding met de nodige zelfstudie uren, 1 dag per week weer naar school, een partner die fulltime werkt..

Geweldig!

Toch heeft dit alles me er geen seconde aan doen twijfelen of ik dit wel moest gaan doen. Ja, het is druk en veel, dat sowieso. Maar ik heb nog geen seconde spijt gehad van deze stap: in tegenstelling tot vroeger vind ik het studeren nu geweldig, ik leer dingen die ik al jaren wil leren en geniet ervan. Ik ben enorm gemotiveerd, krijg er energie van en haal hoge cijfers, voor het eerst in mijn leven.
Een enorm verschil met vroeger, moge dat duidelijk zijn.

Werken en passie

Waar ligt dat dan aan? Eenvoudig gezegd: Ik heb mijn beroep gevonden. Mijn hart ligt in dit werk, ik houd er oprecht van. Ik vind dat ik de mooiste baan ter wereld heb, ga zelden met tegenzin van huis.
En die passie, naast de jarenlange wens dit te doen, maakt dat ik een enorme drive heb dit te laten slagen. Ik denk echter ook dat ik dit zeker te danken heb aan de positieve eigenschappen van mijn ADHD, het doorzettingsvermogen en de gedrevenheid, een soort van ‘lange hyperfocus’.
Mijn ervaring is dan ook: niet goed weten wat je wilt maakt het voor een ADHDer extra moeilijk, je aandacht vestigen op iets dat niet je volledige interesse heeft vergt enorm veel. Maar wanneer je gevonden hebt waar je hart ligt dan is de inzet er ook voor de volle 100% en krijg je er juist enorm veel energie van!