Als hedendaags mens zijn we vaak onze wortels kwijt omdat de focus te veel op de externe wereld gericht is. Als de omgeving waarin je je begeeft gericht is op alles dat extern gericht is -zowel op materieel gebied als op het gebied van onze verwachtingen die we projecteren- dan is dat de weg van ons bewustzijn. Het is echter voor elke mens van belang dat zowel onze externe als de interne wereld belicht wordt. De externe wereld omvat ons bewustzijn maar ook letterlijk alles wat zich buiten je bevindt; en de interne wereld omvat het onderbewustzijn dat ongeveer 90% van onze psyche bevat. Ons bewuste leven omvat dus maar voor een klein percentage van onze psyche, maar wordt vaak wel het meeste belicht of aandacht aan gegeven. Het grootste deel ons onderbewustzijn wordt niet of onvoldoende benut, terwijl daar de kern zit in wie we werkelijk zijn.
Te veel richten op het externe zorgt o.a. voor:
- Verslaving op andermans reacties, reactie- en bezittingsdrang als de interne wereld niet meegroeit.
- Focus op reacties anderen op: Status, baan, uiterlijk en kledingkeuzes.
- Alle problemen buiten je leggen, het komt door een ander en niet door mij.
Het onderbewustzijn
Het mooie bij mensen met ADHD/ADD/HSP is dat juist het kanaal naar de interne wereld – het onderbewustzijn – over het algemeen veel makkelijker open lijkt te gaan, dit blijkt o.a. uit dat de eigen interne wereld zich weigert te conformeren naar de dwingende aspecten vanuit de externe wereld en zich er op zijn minst moeite mee heeft.
In mijn vorige blog sprak ik over wat die externe prikkels met mij deden met daarbij de overvloed aan beelden die ik had, waar ik me geen raad mee wist en ook geen regie over had. Hiervoor moest ik al jong naar een kinderpsycholoog die mij beoordeelde op het externe deel ‘het bewustzijn’ en zich feitelijk geen raad wist en niets anders kon aangeven dan ‘dat ik anders was’. Weer later in mijn leven concludeerde een psycholoog dat ik een ‘psychose heb waar ik controle over had’ dus zo heel erg moest het niet zijn. Desondanks verwees ze mij naar een psychiater die, bij het aanhoren van wat er in mijn hoofd omging, mij direct zware medicatie wilde voorschrijven om van die beelden af te komen. Ik keek hem glazig aan en liep de deur uit.
Als kind werd ik veel gepest omdat ik de wereld niet begreep en alles in mij zich verzette tegen het in letters en cijfers denken, maar ook tegen het groepsgedrag. Kort gezegd begreep ik die taal niet van vele andere kinderen.
Ik dacht in beelden en gevoel en zij veel meer in woorden en ratio.
Eén van mijn eerste herinneringen was dat ik als jongen van een jaar of drie onder een tafel van de crèche zat en letterlijk tussen de twee bungelende benen door keek van de peuterleidster die op de tafel zat, vanuit die blik zag ik de kinderen die speelde. Ik paste daar niet bij was mijn gevoel. Het werd later bijna een archetype-beeld om de wereld vanachter een denkbeeldig scherm te bekijken omdat het niet ‘mijn’ wereld was. De weg om
Voorbij het label
Kinderen met ADHD of ADD zijn in mijn optiek te vaak en te stellig gelabeld omdat beter / dieper onderzoek is uitgebleven maar zeker ook de kennis is uitgebleven. Het kind kan evenwel hoogbegaafd, hoogsensitief of iets anders zijn uit een lijstje waar dat dan weer onder valt hebben. Het woordje ‘zijn’ kadert ook direct wat het is en wat het mogelijk niet alleen is. Maar de basis is of het principe is dat de weg naar de interne wereld gemakkelijker te bereiken is. Er is dus vanuit de dieptepsychologie bekeken meer contact met het zelf. Dit voordeel is dat het overgrote deel van de psyche dat veel meer zegt over de mens zich sneller gelukkiger kan leren voelen in deze overprikkelde maatschappij. Als een kind daarbij (bijna per definitie) hoog gevoelig is, is ook de adaptatie van positieve invloeden die het geluk vergroten eenvoudiger.
Als geen ander begrijp ik dat in de alledaagse praktijk (enorm) lastig kan zijn, met name voor kinderen, om ten eerste dit label te hebben en ten tweede om je te verhouden met de eisen van de sociale maatschappij. Scholen die niet goed aansluiten met wat er omgaat in het kind dat dit label heeft. Pestgedrag door andere kinderen.
Vrijheid en pretenties
Er zijn heel veel praktische tips te vinden en te geven hoe je ervoor zorgt dat een kind minder last heeft van de externe prikkels van de buitenwereld, die frustratie en verdriet daarover kan verminderen. Er zijn echter ook onnoemelijk veel dingen die kinderen niet op school leren of kunnen leren en die jij ze wel geven kunt. Deels bepaal je als ouder(s) het karakter van een kind, dit is dus delicaat. Delicaat omdat je het al aanwezige karakter alleen begeleidt en beter niet stuurt naar jou wil. Dat is een diep besef want dit sturen naar jou wil zit ook in de maatschappij sterk verweven. De pretentie in vrijheid te leven is relatief want regels en aanpassingen zijn weliswaar nodig maar deze zijn wel formeel en groepsgericht maar zelden informeel en individueel, zoals een hooggevoelig kind het liever zou hebben.
Bewust worden van je energie
Daarnaast is er nog het aspect dat ‘deze kinderen’ en kinderen in het algemeen, veel meer op je energie reageren dan op wat je zegt en doet.
Als je voelt hoe een kind reageert op je gedrag leef je vanuit de hoofd hart balans. Je merkt als je ongeduldig of bezig bent en dit kunstmatig onderdrukt, dat je daardoor feitelijk hartelozer handelt en spreekt. Dit is vooral wat kinderen nog sterker voelen dan volwassenen over het algemeen. Het is als ouder zeer moeilijk je balans en rust te houden bij veeleisende kinderen of kinderen die tegendraads reageren. Je merkt alleen wel dat hoe meer je die rust in jezelf vindt, die rust ook zijn weerslag heeft op je kind(eren). Dit vergt tijd en geduld bij een van nature druk kind, maar het is de rust in je eigen kern, die ervoor zorgt dat je dit ook uitstraalt.
Het verhaal van de monnik
Stilte: Na een lange zoektocht naar zijn voorbeeld “een verlichte monnik”, kwam hij langs een beek die erg veel lawaai maakte. Vlak daarbij zag hij zijn berghut. Hij stapte binnen waar hij zijn voorbeeld zag zitten, boog diep en zei: “heeft u geen last van dat lawaai heel de dag”. De monnik antwoordde: “welk lawaai? En stop met buigen voor me”. “Oh sorry, sprak de man, ik heb een lange reis afgelegd om u te ontmoeten. Ik heb al uw boeken gelezen en wil ook het pad afleggen wat u heeft afgelegd ik ben zo onder de indruk:” Waarop de monnik antwoordde: “ik ben niet je leermeester dat ben je voor jezelf en die boeken moet je verbranden.”
Dit verhaal verteld dat je de rust in jezelf niet uit boeken kunt halen, je niet moet vereenzelvigen wat anderen zeggen en doen omdat jouw vorm de enige vorm kan zijn voor jou en dat lawaai (druk) iets is dat tot de externe wereld behoord en een keuze wordt om dit te horen en daarmee last van te hebben. Dit verhaal gaat ook over een monnik waarbij zijn hele leven bestond uit zichzelf ontdekken, een wereld waarin ‘wij’ niet geboren zijn maar waarvan we wel de kennis en schoonheid van kunnen adopteren. Want ook de monnik is een keuze en rol en is net zo functioneel of functieloos als al het andere.
Binnen mijn werk als spiritueel coach is het eerste deel werken vanuit het bewustzijn en al snel volgt werken vanuit het onderbewustzijn van de coachee.
Geef een reactie