Een dag uit mijn leven (Diagnose ADHD)

een-dag-uit-het-leven-van-mensen-met-adhdOm alvast mijn verhaal toe te lichten, ik ben een vrouw van 26 en ik werk fulltime in het onderwijs. Ook ik heb de diagnose ADHD gekregen. Ik heb, op advies van mijn coach, een dag uit mijn leven verwoord. Ik gebruik overigens geen medicatie.
Voorzichtig parkeer ik mijn auto op de besneeuwde parkeerplaats. Ik kom thuis na een dag werken. Terwijl ik de brievenbus leeghaal en de trap oploop met de post, bedenk ik me dat ik nog een belangrijke brief moet posten. Eenmaal in mijn huis zie ik dat de badkamerdeur open staat en de uitpuilende wasmand in de hoek trekt mijn aandacht. De was doen. Nu, anders gebeurt het niet. Jas, schoenen en tas gooi ik op de grond in de gang en ik ga was verzamelen in de slaapkamer.
Bij het tweede t-shirt dat ik van de grond pak, valt mijn oog op het boek dat ik gisteravond heb uitgelezen. Ik heb net een nieuwe boekenkast en de boeken op kleur gesorteerd. Zonde als er eentje ontbreekt toch? Ik loop met de shirtjes en het boek naar boven. In de werkkamer zie ik mijn laptop staan en ik bedenk me ineens dat de accu leeg is en de lader ergens in de woonkamer moet liggen. De laptop, het boek en de shirts neem ik mee en ik loop naar de woonkamer. Shit, ik zie in de keuken de afwas van gisteren. En eergisteren. De laptop, het boek en de shirts leg ik op de bank neer. Ik pak de teil en probeer van de laatste twee microliter afwasmiddel een sopje te maken. Fail. Dan maar boodschappen doen en afwasmiddel kopen.
Als ik toch ga, kan ik gelijk even kijken wat ik nog meer nodig heb. Ik zie in de koelkast dat mijn bierla (ja, die heb ik) halfvol is en er geen kaas meer ligt. Op het balkon staat nog een halve krat bier dus die wil ik halen om de la bij te vullen. Verse sneeuw! Ik herinner me dat ik heb gewacht om mijn nieuwe wollen trui in de sneeuw te leggen, dus snel loop ik naar beneden om die uit de slaapkamer te pakken. Op de trap zie ik vanuit mijn ooghoek een spinnenrag hangen bij het dakraam.
Er staat me iets bij van een ragebol die ik ooit heb gekocht en in mijn auto heb laten liggen. Schoenen aan en naar buiten dus. Als ik de autodeur opendoe, zie ik de enorme takkezooi die in een Ford Ka past. Shit, dat ding moet echt worden uitgezogen. Ik rij naar het tankstation omdat ik weet dat ze daar stofzuigautomaten hebben. Eenmaal daar herinner ik me alleen de woorden ‘auto’ en ‘schoon’ en ik rij het Ka-tje de wasstraat in. Met een glimmende auto rij ik terug naar huis. Onderweg bedenk ik me dat ik de binnenkant ook wel eens mag opruimen. Als ik thuiskom vraag ik me af waarom de voordeur nog openstaat en als ik de trap oploop denk ik aan de brief die nog op de bus moet. Ik kom binnen en het licht in de badkamer staat aan. Vreemd.
Oja, ik was al thuis geweest. Ik doe mijn jas en het licht uit en zie nog net de lege tube tandpasta in de prullenmand van de badkamer. Noodzakelijke boodschappen, dus jas weer aan en naar de supermarkt. Bij de kassa bedenk ik me wat ik nog meer nodig heb. Hoe zat het met dat kratje bier? Ik krijg morgen bezoek en neem er voor de zekerheid een mee. Ik loop naar huis, de trap op en de woorden ‘brief’ en ‘posten’ galmen door mijn hoofd. Ik loop in één streep door naar boven, zet het kratje bier in de werkkamer waar ik het licht uitdoe en ga gelijk naar de wc voordat ik straks moet plassen en het dan vergeet.
Ik zie dat er nog voor een heel jaar toiletpapier ligt, dus dat hoef ik voorlopig niet meer te halen. Als ik de woonkamer in loop zie ik de laptop. Wat doet die daar? Oja, ik moest nog een document mailen. Ik ga op de bank zitten met de laptop en besef dat de lader niet binnen handbereik ligt. Dan moet die in de werkkamer liggen dus ik loop daarheen. Ik schuif de krat bier richting overloop en merk dat de deur niet helemaal open wil door een verlaten verhuisdoos die erachter staat.
Die dozen moeten echt leeg, en ik besluit om die ene in de slaapkamer als eerste te doen en deze als laatste. Ik hou er namelijk van een taak goed af te ronden. Ik zet de doos uit de werkkamer vast op de overloop, dan kan ik het ook niet vergeten, en loop naar beneden. De doos in de slaapkamer zit vol met foto’s die in mijn oude huis de Wall of Shame sierden. Ik ga op bed zitten en bekijk ze een voor een. Als ik de laatste heb bekeken glimlach ik om de mooie herinneringen, doe de foto’s weer in de doos en loop de slaapkamer uit. Ik zie mijn tas op de grond in de gang liggen en besluit die boven uit te pakken. Bovenop de boeken ligt een pakje sigaretten en ik las een rookpauze in. Het is immers al half 7.
Als ik eenmaal in mijn keuken zit en de aansteker neerleg, kijk ik eens rond. Het keukenkastje staat open, er staat een bult afwas en een inmiddels koud sopje in de gootsteen. De deur naar het balkon staat op een kier en een half kratje Heineken blokkeert de doorgang. In de woonkamer zie ik 2 shirts op de vloer, een verdwaald boek en de laptop en lader op kruipafstand van elkaar liggen.
In de deuropening staat een krat bier en een verhuisdoos. Ontmoedigd loop ik naar beneden om maar te gaan douchen. Even m’n hoofd leeg maken. Ik zie de bult was en het gebrek aan wasmiddel en trek mijn jas en schoenen alvast aan. Teleurgesteld door de zooi in mijn huis en moe van de honger besluit ik een boodschappenlijstje te maken omdat ik vanavond de deur niet weer uit wil. Ik zit aan de keukentafel en laat me niet afleiden.
Alles schrijf ik op het briefje en ik voel me weer gemotiveerd. Ik pak mijn portemonnee en grijp nog gauw de brief mee die 11 dagen geleden al op de post had gemoeten. Bij de broodafdeling in de supermarkt ontdek ik dat ik het boodschappenlijstje ben vergeten. Ik voel me boos worden en met bijpassend hoofd gooi ik alles wat ik nodig denk te hebben in mijn mandje.
Als ik thuiskom ben ik moe. Ik steek nog een sigaret op terwijl ik het ene net gekochte kratje bier op het andere zet. Wat moet het meisje bij de kassa wel niet van me gedacht hebben? Terwijl ik de boodschappentas uitpak voel ik de eerste tranen komen en ik zet terneergeslagen en verdrietig de inhoud ervan op tafel. Een pakje sigaretten, 2 broden, een familiepak toiletpapier en een ongeposte brief bedekken het boodschappenlijstje waar ik ooit zo trots op was…
Geschreven door Murfiana

20 gedachten over “Een dag uit mijn leven (Diagnose ADHD)”

  1. hey jij welkom in mijn wereld en ik in de jouwe
    want we hebben een dezelfde soort leven.
    ik kan je 1 troost bieden,
    door de jaren heen zul je toch op 1 of andere manier vaste gewoontes opbouwen waardoor het allemaal wat gemakkelijker gaat.
    ben nu 41 en weet het pas sinds 2 jaar.

  2. oja,nog vergeten te zeggen
    blijf met je lijstjes werken
    die blijven werken
    of een groot prikbord in de keuken
    of bij de voordeur
    daar hangt die bij ons
    dat werkt het beste voor mij,want die deur zie je altijd als je het huis uit gaat

  3. Zo herkenbaar wat je schrijft. Knap dat je dit allemaal zo goed hebt kunnen verwoorden en op papier hebt kunnen zetten.
    Ik heb ook adhd ben 34 en weet dit sinds 1 jaar nu. Ik heb wel medicijnen maar niet de regulieren maar alternatieve medicijnen die sinds kort op de markt zijn. Mij geeft het wel iets meer rust en structuur maar op dagen dat ik het niet slik ben ik net als jij.
    Ik MOET ook echt alles in mijn telefoonagenda en de gewone kalender zetten want ik vergeet alles.

  4. O.M.G! Ik heb geen AD(H)D maar ik herken de chaos die mijn zoontje in zijn hoofd moet hebben. Heel erg goed om op deze manier inzicht te geven aan mensen zonder AD(H)D! En ik ben ook erg benieuwd hoe je tijdens je leven toch leert om enige structuur aan te brengen in je dagelijkse bezigheden. Ik vraag me af of taken door de ervaringsjaren heen, kunnen beklijven of blijf het altijd chaos?

    1. Hai Jules. Bedankt voor je lieve reactie. Ik ben nu heel erg bezig met het creeren van regelmaat. Via mijn werk krijg ik de nodige begeleidig en aankomende week begin met een Ritalin-trial van 4 weken. Dus twee weken placebo’s en 2 weken ritalin door elkaar. Blind.
      Ik hoop dat ik op deze manier inzicht krijg in mijn struikelblokken zodat ik het over een tijd zelf kan, zonder medicatie. De chaos is overigens niet altijd frustrerend. In sommie situaties krijg ik er een enorme kick van. Na de diagnose heb ik me wel vaak gefrustreerd en verdietig gevoeld, maar niet ongelukkig. Dat motiveert mij heel erg. Eigenlijk ben ik mijn eigen grote project nu.

  5. Wow, ik lees nu pas de reacties! Wat fijn! Ik heb dit verhaal inmiddels ook op mijn eigen blog geplaatst (ik weet niet of ik die mag noemen). Ik vind het moeilijk om er voor uit te komen omdat ik dus voor de klas sta. Ik heb vaak het gevoel dat ik incapabel ben om les te geven omdat ik mijn eigen leven niet onder controle te hebben. Deze reacties doen mij heel erg goed 🙂

  6. Arend_Jan van der Vos

    De logica van een volwassene met ADHD…?
    Die is alleen te begrijpen voor die volwassene zelf !
    Overal…pas ik mijn eigen logica op toe…en dat werkt prima !
    Raken dingen zoek? Pech gehad, die kom ik wel weer…ooit eens tegen !
    Logica (logisch denken) heb ik niet van mensen,
    maar van het werken met een HC (HomeComputer), meerdere Commodores 64 geleerd !
    Uit een flinterdunne handleiding heb ik mijzelf (op autodictische wijze) geleerd om mijn eigen software- programma’s in BASIC 2.0 te schrijven !
    Vanuit die ervaring heb ik, mijn eigen brein geprogrammeerd !
    Overal heb ik vaste routines voor ! Werken die routines een keertje niet,
    dan zijn er nog de sub-routines, waar ik naar kan uitwijken !
    Acceptatie…is één van die sub- routines !
    Accepteren, dat het niet altijd helemaal loopt, zoals jij het zelf misschien wel zou willen !
    Morgen weer een nieuwe dag…om het opnieuw te proberen !
    Arend-Jan van der Vos. Amsterdam.

  7. als ik jouw verhaal lees word ik zo moe!
    ik ben net als jij docent, weet sinds een jaar dat ik ADHD heb. deze dyagnose werd gesteld nadat ik 1,5 jaar thuis had gezeten met een enorme burn-out want als je in ons adhd tempo het leven doorrent dan komen de gevolgen van zelf. heb nu bijna een jaar concerta geslikt maar zelf bij de hoogste dosering merk ik niks (weinig) ben benieuwd of andere goeie ervaringen hebben met andere medicijen?
    rustig zal het wel nooit worden want met 4 kids (2 waarschijnlijk ook adhd) blijft het altijd chaos.

  8. Ik zie nu pas de laatste reacties. Fijn om te lezen. Mijn verhaal heeft inmiddels een prominente plaats op mijn eigen weblog gekregen. Niets dan herkenbaarheid en dat is fijn.

      1. Dankjewel. Zouden jullie nog wel even mijn naam willen weghalen onder het blog? Ik doe namelijk alles super-anoniem, maar was even vergeten dat het direct werd geplaatst. Iets met impulsiviteit enzo…

  9. De tranen prikken achter mijn ogen als ik dit lees, maar ik krijg ook een warm gevoel van binnen. Dit lijkt tegenstrijdig , maar dat is het niet. Erkenning en begrip, daar draait het wat mij betreft om. Lijstjes, agenda’s, plankalenders en whiteboards schieten tekort. Hier kan niets tegenop. Wat bij mij altijd helpt is begrip van mijn omgeving, erkenning van wat niet zo zeer een probleem, als wel een groot talent zou kunnen zijn. Dus hoe meer medestanders hoe beter, dus hoe meer adhd-ers hoe beter.
    Pieter

    1. Hai Pieter, voor een adhd’er is niets tegenstrijdig hoor 🙂
      Ik ben inmiddels een jaar verder (met stiekem een beetje Ritalin) en mijn leven ziet er in grote lijnen niet meer zo uit. Af en toe lees ik het nog eens door om te kijken wat ik vooruit ben gegaan. Egostreling is heel belangrijk voor ons! Mocht je meer willen lezen, klik eens op m’n naam.
      Groetjes!

  10. Thomas Schoemaker

    Te veel om te lezen maar ik weet het ook nog maar sinds een half jaar maar echt wat een wereld ging er open ook qua grens overschrijden en chaos en noem maar tja soms denk ik wist ik het maar 20 jaar eerder ben nu bijna 33 Maar t geeft nu ook rust dat ik veel kan plaatsen 🙂

    1. Monique Muijs

      Precies Thomas, maar beter laat dan nooit. Ik ben 45 en weet ook pas 5 jaar dat ik ADHD heb. Alles valt op z’n plaats en ook al had ik het graag eerder geweten, ben ik blij dat ik nu weet waarom “het bij mij anders werkt”.

  11. Mariska Springer-Koenders

    Zo herkenbaar.. Vooral de zin “ik hou er namelijk van een taak goed af te ronden” En als dat niet lukt…inderdaad de weemoedige traan.. ik wil zo graag.. ik ben bijna 44 en heb nu 12 jaar de diagnose ADHD.
    Ik heb geleerd er mee om te gaan.. zo ook mijn gezin..

Geef een reactie