Eerst opluchting, toen kwam toch weer dat gevoel van teleurstelling. Mijn ADHD aanpakken was vooral hard werken en doorzetten.

Gaat het even niet zo goed met je en komt het oude zelfverwijt-denken weer terug? Heb ik ook gehad.



Ik kan me nog goed herinneren dat ik me realiseerde dat mijn functioneringsproblemen een naam hadden. Ik werkte voor gossipmagazine Story en maakte een verhaaltje over BN’ers met een diagnose ADHD. Voor de research van het artikel bezocht ik een informatieavond over ADHD in Almere en daar werden de symptomen voor ADHD bij volwassenen benoemd. Ik herkende ze allemaal meteen natuurlijk. Zo’n enorm Eureka-moment! Niet lang daarna liet ik een diagnose stellen. Waar ik naartoe wil met deze anekdote is dat het gevoel van opluchting en thuiskomen om te weten dat je niet de enige bent met deze worstelingen en vervolgens de ervaring dat die positieve vibe ergens weer omsloeg in een enorme teleurstelling omdat ik ondanks een diagnose en een doos pillen toch wel erg bleef worstelen. Daarna werd het met vallen en opstaan beter voor me en vooral ook voelde ik me gelukkiger en niet langer schuldig. Van een Amerikaanse psychiater heb ik geleerd dat er vier stadia zijn waar een volwassen gediagnosticeerde ADHD’ers gevoelsmatig doorheen gaat na een diagnose. Ik zet ze even kort onder elkaar.

Fase 1: enthousiasme over je diagnose. Hier is de verklaring!

Als je erg bent gaan twijfelen aan je zelf is het fantastisch als er een naam is voor wat je hebt en een mogelijk zelfs een oplossing! Een boost positiviteit!

Fase 2: aan de slag.

Dan ga je in de praktijk brengen wat je leert bij je behandelaar of wat je hebt gelezen in een goed boek over ADHD.

Met of zonder medicatie, een to-do-boekje, dagelijkse reflectiemomenten, een paar tips en trics. De PRITS (Portomonaie, Rugzak met school/werkspullen, I-pad en laptop plus opladers, Telefoon en Sleutsls bij je dragen als je de deur uitloopt. De alarmen om je aan je afspraken te herinneren, een weekplanning op de muur in de keuken van jou en andere leden van gezin/relatie.

Fase 3: overweldigd worden.

Veel ADHD’ers vinden het tegen vallen. Ik had dat ook. Vooral om dagelijks alle taken aan te pakken en dan ook nog overzicht te hebben en te houden. Dat was ook het moment dat ik toch weer teleurgesteld raakte omdat er ook zaken niet beter gingen. Ik had de verwachting dat nu toch wel al mijn worstelingen gaan verdwijnen en ik volle kracht door kon. Het viel tegen dat ADHD een chronisch ding is en dat het niet over gaat van een behandeling.

Fase 4: met acceptatie komt een vermogen om groter succes te creëren.

Dat was eventjes fijn. Toen ik volhield en mijn verwachtingen bijstelden kreeg ik meer succesjes. Kleine en grotere succesjes. Zoals mijn belastingen zelf foutloos doen en alle gegevens bij elkaar hebben. Ik noem er maar eentje. Maar vooral mijn herpakte zelfvertrouwen dat het ok was zoals ik de dingen aanpakte. Op mijn manier. Dat ik sommige werkklussen wel doe en andere juist afhoudt. Ik kreeg een realistisch beeld van wat ik kan en aankan en wat niet.

1 gedachte over “Eerst opluchting, toen kwam toch weer dat gevoel van teleurstelling. Mijn ADHD aanpakken was vooral hard werken en doorzetten.”

  1. Hoi Joris,
    Dank voor je duidelijke omschrijving. Ik worstel vanaf me jeugd al met deze dilemma’s. Heb jet er moeilijk mee. Werk is onbegrip en niets goed doen. Jouw probleem en los het maar op. Maar hoe dan 😭. Het gaat diep. Heb een compleet adhd gezin. Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn als ik dit lees.

Geef een reactie