Hulp nodig als moeder van een kind met ADHD en autisme

Ik had hulp nodig voor mij zelf en mijn kind met ADHD en autisme. In een split-second ga ik terug in de tijd toen ik zelf ook hulpverlening ben gaan zoeken. In mijn praktijk waar ik ouders van kinderen met ASS en AD(H)D coach schuift een moeder tegenover mij in mijn kantoor aan tafel.



Ik heb vorige week al haar antwoordformulier gekregen toen we een telefonische afspraak voor dit gratis gesprek hadden gemaakt. Ik ben dus voldoende voorbereid om haar tips te geven. Tips die haar nu meteen verder kunnen helpen in haar thuis situatie met een dochter van acht jaar met ADHD.

Terwijl zij haar jas ophangt en gaat zitten gaan mijn gedachten onbewust terug in de tijd.

Hulp zoeken bij de opvoedkundige

17 jaar terug in de tijd al weer. Ik kwam toen zelf als moeder voor de eerste keer bij een orthopedagoge van een GGZ organisatie, een aantal weken nadat wij de diagnose van een van onze kinderen hadden gekregen.

Ik was zenuwachtig maar ook hoopvol dat ik nu de antwoorden zou krijgen op alle vragen die mijn partner en ik hadden. Antwoorden over wat ons kind van ons nodig had. Maar ook antwoorden hoe ik onze andere kinderen in de thuis situatie het beste kon begeleiden.

Het was namelijk niet niks wat er speelde. Een kind van 10 jaar die zo vaak zo verschrikkelijk boos was. Boos op de hele wereld die hij niet kon begrijpen. Op school was hij altijd vrij rustig maar alle stress die dat hem opleverde moest er thuis uit.

En zijn verdriet verpakt in boosheid zorgde ervoor dat ik voor hem en de andere drie niet meer de moeder kon zijn die zo graag wilde zijn. Die ze alle vier zo hard nodig hadden maar vooral ook verdiende.

Maar ik kon niet anders meer. Mijn energie was op. Ik was leeg.

Verschil tussen theorie en praktijk bij kind met ADHD diagnose

En daarom zat ik daar bij die jonge vrouw om antwoorden en handvatten te krijgen hoe ik ons gezin draaiend kon houden. En dat, dat wist zij niet, ze wist heel veel theorieën aan mij te vertellen.

Theorieën die ik zelf ook al had gelezen sinds wij de diagnose van ons kind hadden gekregen maar de vraag hoe die theorie in de praktijk toe te passen, daar had ze geen antwoord op.

Leeg ging ik na ons gesprek weer naar huis, leeg maar vooral verdrietig. Hoe moesten wij als gezin nu verder als zelfs een instantie, gespecialiseerd op autisme, ons niet verder kon helpen.

Ergens toen in dat gesprek is voor mij de kiem gelegd voor mijn huidige werk. Niet op dat moment. Eerst moesten wij als gezin nog het zeer lange traject van overleven door. We hebben het allemaal met vallen en opstaan overleeft.

Onze relatie heeft het met een paar diepe dalen ook doorstaan, op zich een wonder als ik hoor hoeveel ouders elkaar kwijt raken in zo’n situatie.

Verder moest er nog veel aan vergaarde kennis worden omgezet in diploma’s. En moesten onze kinderen zo ver zijn dat mijn zorg niet meer continu nodig was. Ze zijn volwassen nu en hebben mij als moeder steeds een beetje minder nodig.

Eerder hulp voor ADHD was gewenst

Maar wat was ik indertijd blij geweest als er iemand tegenover mij had gezeten die mij had gesnapt met mijn diagnose. Iemand die mijn verdriet had begrepen en naar mijn pijn had geluisterd.

Zonder oordeel en vooral zonder vooroordeel want die oordelen en vooroordelen kreeg ik voldoende te horen in onze directe omgeving.

Maar gewoon iemand met verstand van zaken, met begrip voor mij als moeder en met compassie voor alle vier onze kinderen. En heel gek maar zo iemand was er indertijd nergens te vinden. En dat er alleen voor moeten staan heeft mij jaren lang zeer eenzaam gemaakt en voor mijn gevoel vroeg oud gemaakt.

Deze gedachtes gaan in een split-second door mijn hoofd terwijl ik de vrouw tegenover mij welkom heet. Ze wil graag een kop koffie en terwijl ik die inschenk zie ik haar langzaam ontspannen.

Ze voelt zich nu al gezien en gehoord en dat is een van de redenen waarom ik elke dag opnieuw in mijn auto stap om naar kantoor te gaan. De ander geven waar ik zelf indertijd naar opzoek was. Gezien en gehoord worden als een moeder met ADD die het allemaal soms niet meer kan overzien en zich hierdoor zo eenzaam kan voelen zonder je daardoor nog een slechtere moeder te voelen.

Geef een reactie