Ik hou van hem! Het doet pijn om de onmacht in zijn ogen te zien!

Onmacht. Daar zat ik dan te huilen op het 10 minuten gesprek. Het ging niet zo goed met onze zoon op school en de juffen dachten dat hij misschien eens getest moest worden. Altijd heb ik het gevoel gehad er is iets met hem maar wat.
Onze zoon was altijd erg aanwezig en praatte de hele dag door, maar als het je eerste kind is vind je dit normaal. Vanaf groep 3 begon hij thuis ook bozer en woede aanvallen te krijgen en was hij tijdens deze buien niet voor rede vatbaar.

Vorig jaar juli kregen wij de uitslag en ja hij had ADHD. Verbaasd??? Nee, maar ik had het gevoel dat het aan onze opvoeding lag en dat ik het allemaal niet goed aanpakte en er zijn momenten dat ik mijn een slechte moeder voel en mijzelf de schuld geef.
Onze zoon moest volgens de behandelaar aan de medicatie, maar hier waren wij als ouders niet zo zeker van. Wilden wij dit wel en waren er geen andere mogelijkheden? Ze stelden ons voor eerst alleen maar een gesprek aan te gaan met de arts over medicatie. Dit hebben wij gedaan en besloten toch maar met medicatie te beginnen. In oktober vorig jaar zijn we hier mee begonnen. Wij begonnen met Methylfenidaat. 2x per dag een half tabletje , hij werd wel iets rustiger, maar wanneer het uitgewerkt was raakte onze zoon erg emotioneel en boos, daarnaast had hij last van zijn buik, hoofdpijn, misselijkheid en slapeloosheid.
Onze behandelaar dacht dat het met een hogere dosis misschien wel beter zou gaan, dus gingen wij over op 2x daags 1 tablet. Op school ging het steeds beter en kreeg hij zijn werk af, maar thuis lag onze levendige jongen alleen maar op de bank tv te kijken en wilde hij niks eten.
Hij bleef zich ziek voelen en begon een hekel te krijgen aan de medicatie en ADHD in het algemeen. Ook begonnen zijn woede aanvallen erger te worden en schreeuwde hij iedere avond moord en brand. Hij maakt mij voor alles uit en daarna (paar uur later) Barst hij in tranen uit en heeft hij een hekel aan zichzelf en heel veel spijt. Ik vertel hem altijd dat ik weet dat hij het niet meent en dat ik van hem hou, maar ook vertel ik hem dat hij moet leren(hoe moeilijk ook) dat hij deze uitbarstingen gaat beheersen. Hij zegt dit ook te willen, maar dat het hem echt niet lukt.
Ondanks alle bijwerkingen werd ons verteld dat de behandelaar nog een keer wilde verhogen. Dit heb ik een week vol gehouden en op vrijdagavond ging onze zoon volledig door het lint, onmacht. Toen ik hem zag was het duidelijk dat er heel veel woede in hem zat en dat hij ontzettend boos was op de hele wereld. Hij wilde dood en haatte zichzelf enorm. Nu ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen, hij vertelde mij die avond hoe erg hij het haat ADHD te hebben en dat hij niet anders wil zijn als anderen, ook wilde hij geen medicijnen meer en vertelde mij hoe ziek hij zich er door voelde en ddat hij ons het niet durfde te vertellen (onze zoon is 7), omdat wij trots op hem waren , want op school ging het een stuk beter en kreeg hij veel complimentjes. Ik heb die avond nog lang na gedacht over ons gesprek en mijzelf af gevraagd wat wij hem aan doen door hem die medicatie te geven? Ik heb de medicatie weggegooid en maandags de behandelaar gebeld.
Wij besloten over te stappen op Medikinet, maar ook dit medicijn maakte hem ziek, depressief en het ergste van alles vond ik dat hij echt helemaal niks meer wilde.
Op dit moment zijn we net een paar weken begonnen met nieuwe medicatie. De bijwerkingen lijken minder al vind ik, dat wanneer het uitgewerkt is, hij erg geïrriteerd is en niet voor een uur, maar als ik hem op bed wil brengen is het nog niet goed en elke avond en ochtend is een strijd. Hij krijgt dan een blik in zijn ogen waarvan wij denken daar gaan we weer. Deze buien vind ik erg moeilijk, wat ik ook doe niks helpt. Boos worden, praten, luisteren, negeren. Ik denk steeds dit is niet wat hij wil,maar ik kan het ook niet goed keuren. Ik snap dat hij hier ook niet gelukkiger van word en dat hij dit niet wil, maar ondertussen gebeurt het wel en dit zorgt voor veel spanningen binnen het gezin.
Ik heb de behandelaar gevraagd naar ouderbegeleiding ( mijn man weet niet wat hij daar mee moet) en zelf ben ik aan het navragen of iemand bekend is met neurofeedback en of het zinvol is. Ik lees boeken over ADHD (ook een boek van een jongen die zelf ADHD heeft) ik heb er alles voor over om mijn jongen gelukkiger te zien en alles wat rustiger in huis te krijgen.
Ik voel mij ontzettend machteloos en heb het idee dat de medicatie zijn buien alleen maar heeft versterkt en nog steeds vraag ik mij af of ik goed doe aan het gebruik van medicatie.
“Ik hou van hem! Het doet pijn om de onmacht in zijn ogen te zien!”
Geschreven door Cora

30 gedachten over “Ik hou van hem! Het doet pijn om de onmacht in zijn ogen te zien!”

  1. heftig om je kind zo te zien voor mij erg herkenbaar.
    Zelf ben ik hooggevoelig en dit soort emoties gaan bij mij door merg en been 🙁 .
    Ik hou van mij beide kinderen zielsveel ze zijn wie ze zijn maar doet me keer op keer veel verdriet de onmacht in die mannetjes te zien.
    Sterkte met alles !!!

    1. @nicol, bedankt voor je reactie. Het is idd erg heftig.
      En vind het zelf soms ook moeilijk om rustig te blijven, voor veel mensen is het gedrag waarover ik praat niet herkenbaar omdat hij zich overdag met medicatie goed staande weet te houden, maar zo gauw ’s avonds het woord op bed gaan valt is het mis. Gisteren huilde ik nog van blijdschap, hij ging zonder strijd op bed en ik dacht; jongentje op deze manier is het otch allemaal veel leuker! Helaas begon vanochtend bij het opstaan de strijd opnieuw!
      Ik probeer te genieten van alle goede momenten en zijn goede dingen en hoop dat hij een beetje rust gaat vinden in de toekomst
      Ook jij sterkte!

      1. Hoi ,
        Ik ben hier voor het eerst, maar wat herkenbaar. Mijn zoon is 8 en er is nog geen onderzoek geweest( ik probeer het uit te stellen) maar hij doet net zo. Denk dat hij wel ADHD heeft, maar ik ben bang dat hij dan niet meer naar de gewone school mag. Ik weet niet wat ik aan moet. Ik ben zelf een docent, maar ik kan mijn eigen kind niet aan, of opvoeden echt heel pijnlijk.

  2. Hallo Cora,
    Wat een herkenbaar verhaal en als moeder probeer je constant de juiste weg te zoeken voor jou kind.
    Ook ik heb daarin heel wat meegemaakt ,ik heb een zoon van inmiddels 12 jaar met ADHD en PDDNOS en ik heb er zelfs voor moeten kiezen om hem tijdelijk vrijwillig uit huis te plaatsen en ik kan nu zeggen na 2 jaar uit huis ,dat ik er weer een beetje ben .Ik was helemaal op na 4 jaar hulpverlening en zoekende naar de juiste medicatie voor hem gaat het nu eindelijk wat beter.Ik heb ook nog een dochter van 15 jaar met ADD en leerproblemen en moet het allemaal allleen doen,dus megazwaar.ik heb diverse blogs op mij hyves staan over dit traject en soms helpt het om het op te schrijven en te delen met ouders die hetzelfde meemaken.ik wens je heel veel sterkte,Groet Fettje.

    1. @ fettje, Bedankt voor je reactie! Het was vast erg moeilijk voor je om er voor te kiezen je kind vrijwillig uit huis te laten plaatsen. Voor dat ik een kind met adhd had, had ik waarschijnlijk te vroeg hier ver geoordeeld, maar nu weet ik hoe zwaar het is! Jij doet het ook nog eens helemaal alleen, knap hoor.
      Mijn man en ik gaan er anders mee om en dat brengt de nodige woordenwisselingen met zich mee, ik hoop dat ons huwelijk sterk genoeg is en dat we dit samen aan kunnen. Voor mijn zoon hoop ik dat er snel meer rust komt en ik blijf voor hem vechten. Ik zal eens kijken of k je op hyves kan vinden en ook jij veel sterkte met alles, maar natuurlijk ook genieten van al hun goede kanten/dingen.

  3. bianca van de korput

    Hallo Cora,
    Jouw verhaal komt me bekend voor ook met onze dochter ging het niet goed,ze slikte Ritalin maar ze werd mager,kreeg angststoornissen,de gezicht was een en al pukkel en het ergste ze had nergens meer zin in.Toen na een telefoontje met een andere psyschiater moesten we gelijk stoppen met de ritalin,blijkbaar kreeg ze teveel wat de lichaam niet aankon,ze is pas 7.Nu krijgt ze risperdal voor de angsten,en het gaat goed, ze heeft nog steeds de buien en soms is het zwaar,maar ze lacht weer,ze speelt weer,ze is 6 kilo aangekomen.Wat ik wil zeggen houd je kind in de gaten want ze geven maar medicijnen en het is toch allemaal troep.

  4. Hoi Cora,
    Ook voor mij heel herkenbaar….
    Het ging bij mijn zoontje precies hetzelfde…. ( Hij was toen 7 en is nu inmiddels bijna 12)
    Zelfs voordat hij medicatie kreeg was hij op school goed handelbaar en ook als we bij andere op visite waren…. maar zodra hij thuis was begon het….. Dus ook hier veel onbegrip van mensen….
    Er ging zelfs het verhaaltje dat ik mn kind zou mishandelen….
    Ook mijn zoontje had later na zn uitbarstingen spijt en vertelde dat hij dit eigenlijk helemaal niet wilde maar hoe hij er ook tegen vocht het gebeurde toch….
    Uiteindelijk bij de kinderarts ( specialisatie op dit gebied) terecht gekomen….. En dan is het ff zoeken met de medicatie…. Begonnen met Ritalin maar zodra dit uitgewerkt was waren zn buien nog vele malen erger en hij was dan later nog emotioneler…
    Daarna overgestapt op concerta en dit gaat nog steeds super…. Ook hier weer ff zoeken naar de juiste dosering en uiteindelijk zelfs een tijdje op de hoogste dosering gezeten….
    Nu staat hij alweer een behoorlijke tijd op de een na hoogste dosering en dit gaat nu helemaal goed….
    Ja er zitten ff wat haken en ogen aan als je aan medicatie begint….. Met name het zoeken naar het juiste medicijn en dosering… Het afvallen wat er mee gepaard gaat ( maar dit word bij mijn arts geweldig goed bijgehouden en inmiddels is hij dan ook weer wat kilo’s aangekomen nu we de juist dosering hebben)
    Ben het wel met Bianca eens dat je wel je kind in de gaten moet houden met de medicatie en je hart moet volgen als je het niet lekker vind gaan…..
    Ik ben via de kinderarts ook bij jeugdzorg terecht gekomen ( en dit is een ander gedeelte van jeugdzorg als waar zoveel over te doen is) en via hun ben ik bij Tender gekomen ( heet nu sinds kort Juzt)
    Via hun heb ik een training PMTO gevolgd en dit heeft mij ontzettend goed geholpen om toch op een goede manier met mn kind om te gaan en om zn buien nog beter op te vangen….
    Ik ben alleenstaand en dan is het misschien makkelijker om zo’n cursus tevolgen omdat je in een relatie hier idd wel samen achter moet staan en je eigen samen helemaal te geven….
    Maar ik kan je deze training zeker aanbevelen…. Nu had ik wel iemand (die mij die training gaf) waar ik geweldig goed mee overweg kon want er moet wel een goede klik en vertrouwen zijn….
    Tis iig de moeite waard om de info te lezen op deze site
    http://www.pmto.nl
    Ik wens jullie sterkte en wijsheid toe….. En dat jullie met zn alle een weg kunnen bewandelen die voor iedereen goed doet…..

    1. bedankt voor de site! Ik zal mij er zeker in gaan verdiepen. Alle tips zijn welkom. En ook fijn dat er meer kinderen zijn waarbij niet direkt het eerste de beste medicijn helpt, maar uiteindelijk toch het juiste medicijn vinden! Op dit moment krijgt hij dexamphetamine (ik heb nog niks gelezen over iemand die dit ook gebruikt), maar ook hierbij begint de eetlust weer af te nemen en is het slapen een drama (vergeleken met de andere medicijnen heeft hij nu weinig bijwerkingen) ook is hij ‘savonds bij het op bed gaan ontzettend boos en schreeuwt hij alles bijelkaar, door de behandelaar is aangeraden dit te negeren, maar mijn zoontje van 3 word wakker geschreeuwt en het gaat ook een paar uur door, hoe kan ik dit dan negeren??
      ‘smorgens beginnen wij waar we geeindigt zijn, hij is dan weer boos en het lukt mij meestal niet dat hij op tijd op shool komt. Nadat de medicatie is beginnen te werken hebben we een heelander kind,maar ’s avonds begint alles opnieuw!

  5. Hallo Cora,
    heb net je verhaal gelezen en er zijn zoveel dingen herkenbaar wat je schrijft. Wij hebben 2 zoons met ADHD de een wat erger als de andere maar goed het is voor hun soms ook wel lastig voor omdat ze ook niet begrepen worden omdat ze net als wat jou kind zegt voor hun anders zijn. Op school werd mijn zoon ook helemaal niet begrepen en ook heel erg gepest het was verschrikkelijk. Hij is zelf met de dood bedrijgt en daardoor natuurlijk had hij ook helemaal geen zin meer in school. Hij haate ADHD ook maar nu hij op een SBO school zit bloeit hij weer helemaal op en we zien hoe goed het met hem gaat. Het is zo erg als je ziet hoe ongelukkig je kind is je het lieft het op dat moment allemaal over willen nemen zodat hij maar gelukkig is. Voor ons was het geen verassing dat onze zoons ADHD hebben we waren er juist opgelucht door omdat we nu verder konden en eindelijk wisten wat er aan de hand was. Hoop vonden dit raar klinken maar wij voelde dat zo. wij zijn ook gelijk gestart met Methilfenidaad dat was een ramp op school omdat school het vergat te geven dus we zijn over gestapt toen op concerta dat was een langwerkende maar daar zag onze oudsdte allemaal roze bomen of dingen die er niet waren. Nu zit hij op ritalin retaar is ook langwerkend en dat gaat gelukkig heel goed. Ik hoop voorjullie dat jullie de juiste medicatie gaat vinden zodat jullie zoon daarlijk weer zich lekker in zijn velletje voelt.
    we wensen jullie ook veel sterkte toe verder en succes
    gr jacqueline

    1. @jacqueline, als onze zoon dit jaar niet haalt, gaan wij hem ook naar een sbo doen!
      Ik wil niet jaren lopen aan modderen op deze school. Als hij blijft zitten komt hij namelijk in een klas van 35 kinderen en dat gaat hij echt niet trekken. Daarnaast is tot nu toe gebleken dat hij niet presteert naar zijn kunnen.Nu kan mij dat veel minder schelen, ik heb liever een gelukkig kind, maar kan mij niet voorstellen dat het hem gelukkiger maakt dat wanneer het hem op deze school niet lukt, hij daar gelukkiger van word.
      Ik hoop ook dat wij het juiste medicijn gaan vinden!
      Ik ben erg blij met alle reacties die ik krijg en de herkenbaarheid in de verhalen van anderen doen mij goed, maar maken mij ook wel eens somber en dan vraag ik mij af: word het nog wel eens beter als dit?

  6. Hey Cora,
    Alles zo herkenbaar.Moeder van 1 zoon en 1 dochter met ADHD
    Ook mijn man heeft ADHD.Medicatie zo is mijn ervaring kan zo verschrikkelijk veel bijwerkingen hebben dat de bijwerkingen soms meer ellende dan ‘oplossing’bieden.
    Ritalin mag dan wel Methylofenidaad zijn.Maar er zit een wereld van verschil in Rilhalin en Methylfenidaad.Mijn man werd en psygotisch van.Mijn oudste zoon reageerd alleen op Ritalin.Methilfenidaad werkt bij hem zeer negatief zeker op maag en darmen.
    Onze dochter krijgt alleen melathonine om in slaap te vallen.Er belangrijk dat ADHD-ers niet te moe worden.Zij heeft wel erg last van (ik zeg altijd)Alles is heel..heel veel verdriet..heel veel blijschap..heel veel teleurstelling.enz enz.Alles komt bij haar dubbel aan.Dit is erg verdrietig maar ze kan echt door ook heel blij te zijn en zonnetje in huis zijn.
    Mijn man is na heel veel ‘uitdokteren van vele soorten medicatie nu aan de cytralopram 20 mg 1x daag’s.Het is voor hem een wonder pilletje.Het is een anti-depressiva en hij is/was helemaal niet depressief maar ook hij had dat ‘heel erg blij boos verdrietig enz enz ‘ Hij is er duidelijk een heel stuk rustiger door geworden en zelf’s zijn gelaatsuitdrukking is een heel stuk ontspannender.(Zie dus aan zijn gezicht als hij zijn pilletje is vergeten)Nou ik wens je sterkte het is niet makkelijk een goede weg te vinden voor en met een ADHD-er te leven.Toch wil ik zeggen.Het zijn de meest humorvolle, goud eerlijkste en ‘energievolle’mensen die ik ken.Hoop echt dat je een goede medicatie/therapie vind die aanslaat voor je zoontje.Blijf altijd achter hem staan en begin elke dag met een schone lei.En hou heel veel van hem.
    Er zijn cursussen voor ouders en partners die kind/man hebben met ADHD.Dit is een ondersteuning die ik je kan aanbevelen.Erg leerzaam en je krijgt echt handvatten om voor jezelf te zorgen.Als je niet goed oplet staat straks jou leven helemaal in het teken van ADHD en dan sneeuw je onder.Nou nogmaals sterkte!!!

    1. Lijkt mij behoorlijk zwaar om 3 adhdérs in huis te hebben, maar wat je zegt dat het de eerlijkste mensen op aarde zijn, daar geef ik je helemaal gelijk in! Ik hou van mijn zoon ontzettend veel hoe zwaar het ook is, ik kan er alleen niets aan doen dat ook ik mijn geduld wel eens verlies.
      Ik begin altijd met een schone lei, het moeilijke is alleen dat hij de dag vaak met een boze bui begint!
      Bedankt voor je reactie en met de cursussen ben ik bezig, want die handvaten zijn erg welkom.

  7. Hoi Cora! Ik herken veel in je verhaal. Onze zoon, nu ruim 17 jaar, heeft ook ADHD. Eigenlijk moet ik zeggen HAD ADHD want na 9 maanden neurofeedback hebben wij een ander kind! Op school gaat hij als een trein. Voor zijn vervolgopleiding hadden wij referenties nodig van zowel gymdocent als mentor. Was zeer benieuwd. Gymdocent: prettige leerling binnen de school. Doorzettingsvermogen. Kan goed met medeleerlingen omgaan. Mentor: Waren ze allemaal maar zo! Prima kerel, eerlijk en oprecht. Nou de traantjes stroomden toen ik dit las. Dit was zo anders in de laatste jaren van de basisschool en de eerste 3 jaar van het voortgezet onderwijs. Kan Neurofeedback echt aanraden. Wij kregen een groot gedeelte vergoed van de ziektekostenverzekering als wij het declareerden als ‘alternatieve geneeskunde’. Hoop dat je hier wat aan hebt. Wens jullie het allerbeste, jullie zoon in het bijzonder!!!

  8. ps: onze zoon kon ook niet tegen Ritalin: niet slapen, niet eten. Daarna over op de Straterra 1x per dag. Hielp heel goed maar na 4 jaar begon hij depressief te worden en suicidaal. Zelf neurofeedbackarts gezocht en op zijn aanraden gedoseerd afgebouwd met medicatie (huisarts was niet voor!) en tegelijkertijd neurofeedbacksessies. Al heel snel zagen wij verbetering. In totaal had onze zoon 9 maanden therapie nodig. In het begin 2x per week, later 1 maal per week en op het laatst 1x per 2 weken.

    1. Ontzettend bedankt voor de reactie naar aanleiding van mijn vraag over neurofeedback!
      En dan ook nog zo’n positieve reactie. Ik heb een afspraak gemaakt voor een intake.
      verder ben ik ook ang wat de medicatie op lange termijn gaat doen. En wat je zegt over je huisarts, dat hij niet voor is. Als het nou gaat over stoppen of beginnen met medicatie, er is altijd wel iemand die een mening heeft en ik denk dat het er niet om gaat wat de mening van een ander is of van ons, maar dat het belangrijk is om te kijken waar je kind bij gebaat is en als dat met medicijnen is dan is dat met en als dat door neurofeedback afgebouwt kan worden is dat prachtig!

  9. Beste Cora,
    Schrijnend om jou en je zoon zo te zien lijden… Door medicatie… door zijn emoties… ‘k Hoop dat jij samen met hem uiteindelijk bij de kern van zijn ADHD-kenmerken mag komen… Wij staan nu aan de vooravond van een medicatietrial, omdat school dat in of meer verplicht stelt… Tot nu toe kunnen we al 5 jaar zonder medicatie in thuissituatie… Naar aanleiding van jouw ervaring zal ik nauwlettend in de gaten houden hoe onze pleegzoon op de medicatie gaat reageren… Alle goeds voor jullie…

    1. @all4wan,
      Ook bij ons geeft school aan dat hij eigenlijk wel de medicatie moet gebruiken, maar voor mij zijn zijn leerprestaties niet het belangrijkste!! Ik wil een gelukkig mannetje die ook nog energie heeft om dingen te ondernemen! Deels zijn wij tevreden over de medicatie, maar wij kunnen en willen niet aan zien dat onze levendige zoon lusteloos op de bank ligt en wel 5 x per dag dezelfde film wil zien.
      De mediatie die hij nu gebruikt zijn wij tot nu toe redelijk tevreden over, maar er blijven nadelige bijwerkingen en op de moeilijke momenten ’s avonds en ’s ochtends is er nog geen oplossing gevonden.

  10. Beste Cora,
    Wat een aangrijpende ervaringen heb je meegemaakt! Wat mij tussen de regels het meest raakt, is de steeds aanwezige liefde voor jullie kind. Wat goed dat die er is!
    En is de woede van je kind niet ook een vorm van liefde, een teken dat zijn eigenwaarde en eigenliefde op een of andere manier in de knel zijn gekomen?
    Heb je hem al eens gevraagd hoe hij zijn leven graag zou willen invullen? Want daar schrijf je hier niets over. Wat is voor hém belangrijk, stel dat er geen hindernissen zouden zijn om het te doen en zo te zijn? Maar Cora, niet dat je me dit hier moet gaan vertellen, want het is hier zo openbaar en zijn privacy is zo veel waard!
    Als ik je ongevraagd nog iets mag geven: heeft hij op jonge leeftijd ervaringen gehad met een ziekenhuisopname of acute EHBO? Of zijn er in de familie en bij voorouders emotioneel zware geschiedenissen of zelfs geheimen? Ook in die richting kun je zoeken naar mogelijke verlichting.
    Met vriendelijke groet, Tura

    1. Houden doen we zeker van hem!
      Ik zou wel willen doen wat hij het liefste wil, maar ook dat werkt niet.
      Hij wil geen medicatie en geen adhd. Ik heb wel met hem gepraat over neurofeedback dit wil hij wel proberen.
      Verder kan ik je zeggen dat er geen acute ehbo en ziekenhuisopname op jonge leeftijd is geweest.
      en wat bedoel je met emotioneel zware geschiedenissen? Ik begrijp niet zo goed waar je naar toe wilt!
      Een groot verlies heb ik wel mee gemaakt (als je dat bedoelt), maar daar wil ik op deze site niet over uit wijden.
      Ik weet niet zo goed welke kant je op wilt met deze reactie, misschien kan je dat nog toelichten.
      Groeten Cora

  11. hallo Cora,
    ik kreeg dezelink via familie doorgestuurd,heb m gelezen met tranen in mijn ogen.
    watmoet dit heftig voor jullie zijn zeg,en ook vreselijk voor jullie zoon om zo te moeten worstelen met zijn emoties.
    onze zoon (8jaar)heeft ook adhd,en wij willen ook liever geenmedicatie,dus zijnnu van alles aan het proberen waar geen medicijnen bij komen kijken..wehebben een dieet geprobeert,en nu zijn we net klaar met 30 sessies neurofeedback,was 10weken lang 3x in de week.pittig maar wel goed te doen.ik zelf heb niet echt het idee veelverschil te merken,maar mijn zoon zelf zegt dathet wel wat rustiger in zijn oofd is,dus dat hij dat zo voelt is al heel fijn!wij hebben afgelopen woensdag de eindtest gehad en die gaan ze nu naast de test leggen die hij voor de behandeling kreeg en dan kunnen we zien of er verschil kenbaar is,ben er dus wel heel benieuwd naar.dan gaan we met de uitslagen weer terug naar de kinderarts en kijken wat nu???
    ook al vind ik zelf weinig verschil te merken bij onze knul,toch zou ik het wel aanraden,je kan het altijd proberen en weet je…het enige wat je ermee kan verliezen is dat t weinig doet en je je er tijd in hebt gestoken…weet je …baad het niet dan schaad het niet,met deze therapie,dan heb je het in ieder geval geprobeert!
    ik denk dat ieder kind er anders op reageerd en misschien zoals ik hie verder boven lees..als je de behandeling nog langer doet dat je wel meer verschil merkt…ik zou het in ieder geval proberen!!!ik wil jullie verder heel veel sterkte wensen!!
    lieve groetjes van Caroline

    1. hallo Caroline,
      Bedankt voor je reactie! De ervaringen met neurofeedback zijn heel verschillend en idd het is wel het proberen waard. Ik ben eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar de uitslag van de test. Ik hoop voor jullie dat het jullie zonder medicatie lukt!
      Wel zij er ook positieve kanten aan de medicatie hoor.
      Groetjes Cora

  12. wilma van steijn

    Zo heftig ik weet het, wij hebben dit met onze dochter ook mee gemaakt, en hebben besloten dat zij het maar zonder medicaite moet doen, wel druk thuis, maar op school gaat het verder goed, en dan maar liever druk thuis, zonder die medicatie, mijn dochter was mijn dochter niet meer, heel depressief, en rare dingen doen, zoals agressief worden. Nu zonder medicatie is ze zichzelf weer, en dat geeft gek genoeg een stuk rust bij haar en ons, dus wat je ook besluit, heel veel sterkte, en weet dat je niet de enige bent met deze problemen, voel je gesterkt daardoor.

  13. Hallo Wilma,
    Ik voel mij zeker gesterkt door het lezen van de blogs en reacties van anderen.
    Ik heb heel lang aan mijzelf getwijfeld, het moest toch wel aan ons liggen, dacht ik. Door het lezen van andermans ervaringen en herkenning van het gedrag, ben ik gaan beseffen dat het misschien toch niet aan ons ligt en dat er wel degelijk wat aan de hand is.
    Toen jullie zijn gestopt met medicatie heeft het toen ook even geduurd voordat de agresieve buien over waren? Want als wij hem een dag geen medicatie geven dan is het allemaal nog erger dan met.
    Groeten Cora

    1. hallo Cora
      ik weet nu sinds een jaar dat ik ADHD heb en ben 30 jaar.
      ik weet als geen ander hoe je zoon zich voelt ook ik heb last van woede uitbarstingen wel minder dan je zoon maar ik heb ze wel.
      dit komt puur door frustraties dat de dingen niet lukken en het is niet iets dat je wilt hebben maar je kan er niets aan doen.
      ik slik nu Ritalin sinds een half jaar en er is zo veel veranderd voor me
      ik ben 1 van die personen waar het wel goed bij aanslaat
      ik ben opeens in staat om bepaalde dingen wel te doen en kan opeens een baan behouden zonder problemen.
      ben niet meer somber en het aller belangrijkste het is stil in me hooft dat is zo moeilijk uit te leggen maar echt dat is zo heerlijk.
      je zoon zal nog tegen heel veel dingen aanlopen in zijn leven en helaas kan je daar hem niet altijd bij helpen maar het allerbelangrijkste vind ik is dat je hem leert er trots op te zijn dat hij ADHD heeft
      en dat het niet een beperking is maar een gift waar je heel veel mee kan.
      zeg inderdaad vaak tegen hem dat je niet minder van hem zult gaat houden door zijn buien en dat je trots op hem bent
      dit is iets wat ik namelijk nooit heb gehoord vroeger en dat vind ik moeilijk om te verwerken.
      en trek je niets aan van school want ze weten er vaak niets van af heb ik gemerkt want ik was zwak begaafd en ik zou net mbo 3 aan kunnen met moeite maar ik ga dus mooi wel in het nieuwe schooljaar naar de PABO want ben er intussen achter dat ik niet de zwakste leerling was maar misschien wel de slimste van de klas maar dat kwam er niet uit door wat nu blijk mijn ADHD.
      dus leg je er niet bij neer dat hij misschien niets zou kunnen want dat is niet zo
      op deze site staat een lijst met beroemde mensen met ADHD waaronder zelf presidenten van Amerika
      groetjes vanessa
      hersen*storm.com
      PS is een drukke site maar door een ADHD persoon gemaakt en er staat veel op
      ook raad ik je aan lid te worden van balans dat is voor ouders van kinderen met adhd

  14. nog een kleine toevoeging
    is er al eens naar gekeken of je zoon er misschien iets bij heeft naast zijn ADHD
    omdat bijna alle ADHDers er iets bij hebben
    niet dat ik zeg dat dat bij je zoon ook zo is maar die mogelijk bestaat namelijk
    ik ben er nu achter gekomen dat de kans groot is dat ik een motorische stoornis heb genaamt DCD
    wat ook weer heel veel dingen verklaard bij me
    ik zeg dit omdat er een paar keer een diagnose is gesteld bij me en als je de verkeerde behandeling krijgt veranderd er niets
    ook als je twijfelt aan de ADHD laat het dan nog een keer onderzoeken door iemand anders
    want bijvoorbeeld ADHD en Autisme liggen heel dingt bij elkaar maar de behandeling is heel anders
    lees de site van balans daar vind je alles er over en ook de stoornissen die dicht bij ADHD liggen

  15. Hallo Vanessa,
    Bedankt voor al jouw informatie! En ook Yorick heeft naast zijn adhd, dcd.
    Dcd was eerder bekend dan de adhd en dat heeft ook heleboel verklaart.
    Ik ben ook van mening dat onze zoon zeker niet dom is.
    Knap van je om nu aan de pabo te beginnen! En je kan ook heel waardevol zijn in het onderwijs met jouw ervaring met adhd.
    Ontzettend bedankt voor de sites en we gaan onze zooon zeker vertellen hoe trots we op hem zijn en hoeveel wij van hem houden!!!
    Ik moet toe gevendat er hele moeilijke momenten zijn en dat je dan soms niet kan opbrengen om niet boos op hem te worden, maar ik doe mijn best.
    Ben heel erg bang dat hij mij in de toekomst dingen kwalijk gaat nemen, dat ik het bijvoorbeeld niet goed heb aangepakt!
    Nogmaals bedankt voor je fijne reactie.
    groetjes cora

  16. Hoi Cora.
    Jou verhaal is heel herkenbaar . Wij hebben een zoon van 12 jaar met adhd. Hij slikt ritalin , 2 x daags 1,5 tablet . Wij hebben ook neurofeedback geprobeerd toen hij 7 jaar was. . Helaas heeft het onze zoon niet geholpen. Hij werd er heel moe van , kreeg hoofdpijn en was heel afwezig na een sessie . Zijn concentratie werd ook niet beter. Maar ik weet dat veel kinderen er baat bij kunnen hebben. Het is het proberen waard. Wel is neurofeedback erg duur. Wij deden dat in Enschede. Gelukkig kregen we het vergoed voor een deel.
    Misschien werkt dit wel bij je zoon.
    Wij hebben afgelopen zomer ook omega met teunisbloem olie (reformwinkel) gebruikt. Dit moest hij 3 maand slikken 3 x daags 2 capsules. Daarna mochten we de ritalin afbouwen. En 2 x daags een omega capsule met teunisbloem. Toen we de ritalin met een halve tablet gingen
    afbouwen kon onze zoon niet meer leren op school. Hij kreeg toen ook sneller ruzie. Nu krijgt hij gewoon weer de oude dosis ritalin . Volgende week ga ik naar een homeopaat. Kijken of zij een middel heeft zodat onze zoon zonder de ritalin kan. We zijn eerder bij de homeopaat geweest en kregen we bella donna. Dit werkte niet.
    Met de homeopaat ga ik het hebben over een combinatie van ginkgo biloba met gingsen. In een artikel las ik dat dit het zelfde effect heeft als ritalin.
    Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt.
    Succes met je zoektocht . Er is vast en zeker een oplossing voor je zoontje.
    Groetjes van Sabine Riesewijk.

  17. Jenny speelster

    Hallo Cora.
    Ik heb ook heel veel te stellen gehad met onze Zoon. Je verhaal is zeer duidelijk…Ik ben blij dat onze zoon nooit met medicijnen in aanraking is geweest…Maar wel struktuur in zijn leven heeft gekregen…Hij kon niet meekomen op de lagere school. En dat hij op de Toenmalige LOMschool kwam had ik een heel ander kind in huis. en zo stapje voor stapje is het de goede kant op gegaan…ADHD is niet geen griepje wat zomaar overgaat..Maar met structuur is heel veel te bereiken.. Ook nu onze zoon volwassen is geworden heeft hij soms de neiging om afspraken te vergeten…Ik zie hem niet zo vaak. Maar hij weet dat we er Altijd voor hem zullen zijn…Die onvoorwaarelijke liefde is zijn houvast…En het gaat hem goed met zijn gezin…!!!

  18. Arend_Jan van der Vos

    Beste Cora,
    Als ervaring deskundig persoon …
    (ik kreeg…na een onderzoek…op mijn eigen initiatief en verzoek…in februari 2000…
    eindelijk…de diagnose…dat ik écht een vorm van ADHD heb…in het jaar dat ik 50 jaar zou worden !)
    lopen mij de koude rillingen over de rug…
    als ik het verhaal over jouw zoon, jouw gezin…lees !
    Daarbij…vraag ik mij af, in wat voor een maatschappij…wij anno 2012… terecht zijn gekomen !
    Zogenaamde ‘ hulp- verleners ‘…
    die niets beter te weten adviseren aan ouders van jonge, opgroeiende kinderen…( mensen dus…! )
    om hun kinderen zware opiaten voor te schrijven, welke ik niet eens in mijn eigen huis zou willen hebben ! Als jij…én alle andere ouders hier aanwezig…vragen hebben, hoe ik het ‘geflikt’ heb, om twee- en zestig te worden, zonder welk medicijn, waar tegen dan ook,…dan ben ik best bereid hen dat in een één – op één situatie…te vertellen !
    Heel veel sterkte !
    Voor jou, je zoon…en natuurlijk…jouw hele gezin ! RESPECT…!
    Arend_Jan van der Vos, Amsterdam. 30 september 2012.

Geef een reactie