Hoe het leven van een volwassene met ADHD er nu echt uit ziet

Zondagmiddag, we lopen de parkeergarage van het theater in waar we net een mooie voorstelling hebben gezien. “Betaal jij even?” vraagt mijn partner. Ja, is goed. Het parkeerkaartje had ik al veilig weggestopt in het hoesje van m’n telefoon. Betaling is gelukt en ik stap in de auto. We staan al voor het poortje met drie auto’s achter ons als ik het parkeerkaartje plotseling niet meer kan vinden…

Herkenbaar volwassenen met AD(H)D?

Blinde paniek. Ik had het toch teruggestopt in m’n telefoon? Kennelijk niet. Tas en jas worden niet zo heel erg systematisch doorzocht, niets. Ik stap uit en loop terug naar de betaalautomaat, ondertussen in het hoesje van m’n telefoon zoekend. Ja hoor… daar komt de parkeerwacht aanlopen met mijn kaartje. Opluchting! Ik stap weer in de auto en berg al m’n spulletjes weer op. Maar waar is nou m’n pinpas? Inmiddels al door het poortje en weer buiten, stap ik toch weer uit de auto en loop nog 1 keer terug. De stress komt me inmiddels m’n oren uit, maar gelukkig, daar ligt de pinpas op de grond. Waarschijnlijk eruit gevallen toen ik al lopende m’n telefoonhoesje nog eens doorzocht.
Zomer. Zwanger, 30 weken. Met een kleuter en man en 3 koffers op Schiphol. En dan bij de check in gevraagd worden naar de verklaring van je verloskundige (want verplicht bij 27+ weken). Heb ik wel. Ligt thuis op tafel. Met veel kunst en vliegwerk de verloskundige alsnog een verklaring laten faxen. Zucht. Weg vakantiestemming. Hallo vakantiestress.
Verhuizen is op zich natuurlijk al pittig, met ADHD nog een grotere uitdaging. Met een verhuizing 10 jaar geleden weet ik nog dat ik dacht: “Laat ik deze zonnebril op sterkte goed opbergen, dan kan hij niet kwijt en/of stuk raken”. Tot op de dag van vandaag niet teruggevonden (en wel al 3 verhuizingen verder).

Ochtend ‘routine’

Maandagochtend 7 uur. Wekker gaat af met een zeer onaangenaam geluid en ligt aan de andere kant van de kamer, want dan moet ik wel m’n bed uit om ‘m uit te zetten. Weerhoudt me helaas niet om niet meteen weer de warme veiligheid van m’n bed terug op te zoeken. Helaas. 7:45 uur. Schrik wakker. Oh nee, we moeten naar school. Als een heuse ninja sta ik binnen een seconde naast m’n bed en maak de kinderen wakker.

Snelheid

Kind 1 kleedt zichzelf aan. Kind 2 moet ik helpen. “nee ik wil niet die, ik wil die”. Oh ja, denk ik vanavond echt een keer onthouden om de kleren voor morgen alvast klaar te leggen. “Kijk ik ben een paardje” en met een tergend langzaam tempo, dat meer in de buurt komt van dat van een luiaard kruipt ze op handen en voeten door de gang. “Schiet nou op..” denk ik, maar ik weet het nog net in te slikken. Het woord ‘opschieten’ heeft namelijk een omgekeerd evenredig effect op de snelheid waarmee mijn kinderen zich voortbewegen.

Lunch voor op school

Kind 1 heeft al boterhammen gesmeerd voor haar en haar zusje (Hoera!) en ik ga op zoek naar bekers, tassen en lunchtrommels die weer gevuld moeten worden. Waar zijn ze nou? Ik had ze toch in de vaatwasser gedaan? Niet dus. Tassen worden na een klopjacht toch teruggevonden, lunchtrommels niet helemaal leeg. Bij het openen komt me een obscuur luchtje tegemoet, dat in betere tijden filet americain zou kunnen zijn geweest, maar voor een volledige autopsie vergaat mij de zin.

Besef van tijd..

En tijd. Oh nee, het is al 8:00 uur! Kind 1 en 2 moeten nog de haren geborsteld. Kind 1 naar boven gestuurd om toch echt iets anders aan te trekken, want dat shirt met pastasaus vlekken van de dag daarvoor kan echt niet nog een dag. Kind 2 heeft zich inmiddels verstopt, want wil geen haren borstelen. Kind 1 wordt nog een keer naar boven gestuurd want 2 verschillende sokken aan (oh ja, die zou ik nog bij elkaar zoeken). Kind 2 inmiddels als speenvarken op schoot en de haren geborsteld “Ik wil een Elsa-vlecht”. Niet nu, schat, niet vandaag. Het wordt weer een makkelijk half staartje.

Oja.. ik moet ook naar de gym

Kind 1 bedenkt dat ze ook nog naar gym moet en dus begint er om 8:12 uur wederom een queeste, nu zijn de gymschoenen het onderwerp. “Mam, m’n gymschoenen zijn te klein”. Oh ja, dat zei je laatst ook al… nu echt onthouden nieuwe gymschoenen te kopen. 8:18 uur. Kind 1 op de fiets naar de gym. Kind 2 kan haar schoenen niet vinden. Uiteindelijk toch. 8:20 uur “nee, ik wil niet die jas aan, ik wil m’n roze jas aan”. Maar dat is een winterjas en het is nu niet zo koud buiten. “En toch wil ik ‘m aan”. Ok, veel plezier ermee.

Eindelijk klaar..?

8:23 uur we zitten in de auto. Oh nee, de tas met fruit en drinken ligt nog binnen. 8:25 uur, we kunnen eindelijk vertrekken. In de achteruitkijkspiegel zie ik echter dat ik nog niet ben toegekomen aan mezelf fatsoeneren. De mascara van gisteren geeft mijn toch al goed zichtbare wallen nog wat extra diepte. En mijn lekkere comfortabele kussen heeft een diepe groef over de gehele lengte van mijn linkerkaak gegeven. Zo goed en zo kwaad als dat gaat probeer ik nog wat schadeherstel te plegen. 8:29 uur. We komen net op tijd aan op school. Met een kus neem ik afscheid van kind 2. Om 8:45 uur plof ik uitgeput op de bank (heb nog net de kans gezien het koffieapparaat aan te zetten). En dan moet de dag nog beginnen.

Acceptatie van AD(H)D

Dat dus. En dan niet soms, maar elke dag. Meer dan eens. Soms zo vaak dat je gek wordt van jezelf. En je je schaamt, omdat je denkt dat je de enige bent die dit soort dingen heeft. Dat je de enige bent die het niet lukt om z’n leven op orde te brengen. Dit blog is om je te laten zien dat je de enige bent. Het is een schaamteloos en persoonlijk kijkje in mijn leven, waarin de AD(H)D’rs onder jullie je wel zullen herkennen.

En dan is mijn missie met dit blog bereikt: je bent niet de enige en het is niet raar. Het is wat het is. Soms vervelend en soms ronduit hilarisch. Dit herkennen werkt al bevrijdend.

Aanpassen aan de maatschappij..

Wij proberen altijd al ons aan te passen aan een maatschappij waar onze hersenen niet op berekend zijn. Laten wij nu eens, door gewoon onszelf te zijn, de maatschappij laten zien hoe het echt zit. Niet meer verstoppen en schamen. En dan bedoel ik ook niet om AD(H)D dan maar als excuus te gebruiken “Ik kan er niets aan doen, want ik heb AD(H)D”, maar wel om te laten zien hoe het voor ons is en dat al dat aanpassen verschrikkelijk veel energie kost. En misschien kunnen we zo onze directe omgeving wat meer AD(H)D-proof maken. En daardoor meer gebruik kunnen maken van de positieve kanten van AD(H)D in plaats van altijd maar te focussen op de negatieve. Ik denk dat we daar met z’n allen gelukkiger van worden. Zelfacceptatie is de eerste stap.