Moed (t)

Eindigde ik mijn vorige blog dat ik door spontane acties van mijn dochter ineens weer moed krijg om door te vechten. Zo kunnen spontane acties ook de moed wegnemen om door te gaan.
Je weet het zo goed, spontane ideeën zijn niet voor ons weggelegd. Wel voor ons, maar niet voor Brigitte. Dat geeft niets, maar wordt soms in het enthousiasme wel eens vergeten:
Het is een regenachtige zondagmiddag aan het begin van de zomer. Nog een paar weken en we gaan op vakantie. (eerste keer kamperen, leuke tijd voor schrijven van blogs! ;-))
Eerste keer kamperen dus er moet nog veel worden aangeschaft. Marktplaats is een gewilde site op het moment.
Zo kwamen we op die bewuste zondag middag een skottelbraai tegen en die mochten we kopen voor exact dat bedrag wat wij ervoor wilden uitgeven. Mits we die gelijk kwamen ophalen….
Dus ik gelijk; Kom op meiden jas aan, we gaan even heen en weer om de Skottelbraai op te halen. De jongste gaat direct naar de jas en staat al buiten voor we het door hebben.
Brigitte draalt en ineens wordt ze me toch boos…!
Helemaal niet meer te bereiken, geen stoppen aan. Jas aan?! Ho maar. Schoenen aan?! Ho maar.
Midden in het pad zitten en maar gillen en huilen.
Radeloos en overdonderd kijken we haar aan. En dan besef ik me ineens wat er gebeurd en hoe ‘dom’ ik geweest ben.
Ik zak door mijn knieën en kijk haar aan. Ik zeg:”Dat is niet leuk van mama he? Dat we ineens weggaan en zomaar ineens wat anders dan anders doen!” Helaas…ik dring echt niet door. Wat kun je hier toch wanhopig van worden..
Goed, we weten dat ze uiteindelijk met pen en papier enigszins haar rust kan vinden. Dus ik gauw wat tekenspul en papieren in een bakje, ondertussen hard hopend dat ik zo meteen wel doordring..
Ik heb haar opgepakt en stevig geknuffeld. Gelukkig drong ik iets meer door en kon ik haar iniedergeval in de auto krijgen.
Manlief rijd weg, allebei zijn we in gedachten over wat er nu eigenlijk net gebeurd is.
Na een minuut of wat zegt ze ineens:”Leuk he zo’n braadpan voor op vakantie. Kijk mam, hier een mooie tekening!”
Zucht….ze is het kwijt. En wij…….weten weer waarom we alle dagen ook alweer zo strak plannen…….!
Het was letterlijk en figuurlijk een donkere lucht die middag, maar uiteindelijk blijkt ook hier maar weer….achter de wolken schijnt de zon! En dat onze dapper meid die kan laten schijnen, dat heeft ze maar weer bewezen! Soms is ze een donderwolk, maar soms die warme zonnestraal die mij van binnen doet stralen!
Geschreven door Ingrid Groen, columniste op ADHDblog.nl