ADHD bij ouders / volwassenen. ADHD verdwijnt niet als het kind volwassen wordt. De scherpe randjes gaan er wel vaak af naarmate iemand ouder wordt en door de hulp die is/wordt geboden. ADHD bestaat ook bij mensen boven de 18. 2/3 deel van de kinderen houdt de ADHD symptomen op latere leeftijd met de centrale kenmerken: aandachtstekort, rusteloosheid en impulsiviteit.
Maar er is vaak meer aan de hand. Er zijn meer klachten dan de eerdergenoemde. Deze klachten worden comorbide problemen genoemd: leer- en gedragsstoornissen, stemmingswisselingen, motorische problemen en/of sensorische. Het is niet noodzakelijk dat de comorbide problemen aanwezig zijn om de diagnose ADHD te krijgen. Toch komen ze vaak voor en ze zorgen voor extra moeilijkheden in het leven van iemand met ADHD. De diagnose ADHD wordt niet zomaar gesteld. Er dient sprake te zijn van een probleem, namelijk als de eigenschappen van ADHD het gezinsleven, studie, werk, relaties en/of gedrag negatief beïnvloeden.
Ouder en kind ADHD?
Een ouder kan samen met zijn of haar kind ADHD hebben. Als een kind uit een gezin wordt gediagnosticeerd met ADHD zou een van de ouders de symptomen bij zichzelf kunnen herkennen. Het is nog niet zo lang bekend dat volwassenen ook ADHD kunnen hebben. Er werden voorheen geen diagnoses gesteld bij volwassenen. Dat is tegenwoordig anders. Sinds 1995 wordt ADHD gediagnosticeerd en behandeld. ADHD bij volwassenen wordt erkend. Ga je als volwassene naar de huisarts dan zal hij of zij hier serieus in meegaan als jij denkt dat je kenmerken van ADHD hebt en je verwijzen. Studies en onderzoeken zoeken naar de beste behandeling. Er is aangetoond dat bij mensen met ADHD bepaalde hersengebieden anders functioneren dan bij mensen zonder ADHD. En ook dat ADHD familiaal bepaald is. Heeft een ouder ADHD dan heeft een kind uit dat gezin grote kans ook ADHD te hebben.
Waar lopen volwassenen met ADHD vaak tegenaan?
Veel voorkomende problemen bij volwassenen met ADHD zijn: het plannen van hun dag, plannen van werk, sociale vaardigheden, relaties, relaties op werk of tijdens een opleiding. Er kan gekozen worden bij een hulpvraag voor individuele coaching of coaching in groepsverband. Uiteraard heeft een volwassene een eigen inbreng over hetgeen hij/zij aan wil pakken. Wat wil de volwassene met ADHD bereiken? Waarvan heeft hij/zij het meeste last en wil hij/zij als eerste aanpakken. Als jij je laat coachen zullen niet alleen de problemen aan bod komen, maar zeker ook de positieve kanten van ADHD. Hulpverleners besteden aandacht aan het leren omgaan met ADHD, herkenning en erkenning. Er wordt tevens de nadruk gelegd dat een volwassene met ADHD zich niet hoeft te schamen en dat hij/zij dit probleem niet hoeft weg te stoppen.
Een stap in de juiste richting
Je kunt als volwassene met ADHD kiezen voor groepsbehandeling of individuele begeleiding door een coach. Spannend, wat ga je kiezen? Je kunt huiverig staan tegenover groepsbehandeling, want met wie kom je in contact? Wat ga je in de groep vertellen? Eenmaal gestart kan deze vorm van begeleiding een enorme opluchting zijn. Het is namelijk erg prettig om je ervaringen met andere volwassenen met ADHD te delen.
Wil je liever individuele begeleiding dan kun je in je naaste omgeving zoeken naar een coach. Deze zal een plan van aanpak voor en met je samenstellen, waarbij jij ook inspraak hebt in de doelen, waaraan je in eerste instantie wilt werken. Welk begeleiding je kiest is aan jou, beide opties zijn een stap in de goede richting. Je gaat werken aan een leven waarin ADHD niet langer negatief overheerst, waarin jij zelf de touwtjes in handen krijgt. Je krijgt je leven weer op de rit!
Opvoeden kinderen door ouders met ADHD
Het opvoeden van kinderen is in alle gevallen een hele klus en zelfs een grote uitdaging. Ouders met ADHD lopen tegen alle problemen aan die andere ouders zonder ADHD hebben, maar er komen nog extra problemen bij. Als je zelf moeite hebt met structuur dan zal het moeilijk zijn om dit je kind bij te brengen en dat geldt voor alle kenmerken van ADHD waar jij last van hebt.
Er is echter ook een groot voordeel: je weet wat je kind met ADHD doormaakt, je begrijpt hem/haar beter dan ieder ander. Een ouder met ADHD kan voor de kinderen voordelen opleveren, maar het kan ook problematisch zijn. Bij een kind met ADHD kan een ouder met ADHD de kenmerken versterken. Als een van de ouders er een rommeltje van maakt en het niet voor elkaar krijgt de chaos te ordenen, zal er van de partner gevraagd worden om structuur aan te brengen om het huishouden zoveel mogelijk naar behoren te laten draaien. Alleen je kind begrijpen is namelijk niet voldoende, het heeft structuur nodig. De partner heeft dan deze taak. Er kan ook voor professionele hulp buiten het gezin worden gekozen.
Hebben beide ouders ADHD en de kinderen niet dan zullen deze kinderen snel zelfstandig taken doen in huis, gewoon omdat dat praktisch is. Ze gaan bijvoorbeeld de tafel afruimen, omdat ze aan diezelfde tafel hun huiswerk moeten maken.
Ouder(s) met ADHD de voordelen:
- Begrijpt het kind met ADHD als geen ander
- Is vaak creatief in het zoeken naar oplossingen en heeft briljante ideeën
- Kan super enthousiast zijn
- Kan zorgen voor gezelligheid in de chaos
Ouder(s) met ADHD de nadelen:
- Het kind mist structuur
- Impulsiviteit van ouder(s) is moeilijk voor een kind om mee om te gaan
- Vergeetachtigheid, ouder vergeet een voorstelling op school bijvoorbeeld
- Verstrooide ouder(s), dit kan een voordeel en een nadeel zijn, kinderen leren snel zelfstandig te worden en zelf te denken aan hun sportkleding of lunch
- Hulp bij het maken van een boekverslag bijvoorbeeld is vaak niet mogelijk
Beste Coen,
Dank voor dit artikel.
Het is heel herkenbaar.
In ons gezin van 3 hebben mijn man, dochter en ik ADHD.
Wij lopen geregeld tegen onze grenzen aan waar we structuur moeten bieden aan onze dochter.
Opruimen in huis zorgt voor grote stress.
Gelukkig zien we ook de voordelen van onze handicap.
Maar frustrerend is het wel dat van therapeuten gehamerd wordt op structuur en wij elke keer met frisse moed dat toch niet voor elkaar krijgen.
We zijn vast niet het enige gezin waar beide ouders en het kind ADHD hebben.
Zou je hier nog wat verder op in kunnen gaan?
Warme groet
Hallo Sofia, bedankt voor jouw reactie.
Dat is wel uniek, alle drie ADHD.. wel leuk natuurlijk maar snap ook dat het erg frusterend kan zijn.
Je schrijft Zou je hier nog wat verder op in kunnen gaan?
Wat zou je graag willen zien, heb je eventueel voorbeelden waar je tegenaan loopt. Structuur en plannen hoort wel bij een stukje dicipline, dus gewoon doen.. wie moet het anders voor elkaar krijgen, dat zijn jullie.. ik bedoel dit uiteraard positef en niet negatief.
Plan je bijvoorbeeld de dag van morgen al helemaal in? Hier zou je ’s avonds al mee kunnen beginnen.. zo weten jullie alle drie wat je te wachten staat..
Ook hier heb ik een artikel over geschreven ADHD en plannen “waarom een planning maken noodzakelijk is”
Hoor graag van je
Groeten, Coen
Beste Coen
Op 7 jarige leeftijd heeft mij zoon de diagnose gekregen ADHD en vermoeden van autisme. Autisme is toen niet verder onderzocht heeft toen medicatie concertra gekregen en werkt goed voor hem. Is naar speciaal basis onderwijs gegaan en vorig jaar maart liep hij helemaal vast. grote drukte in de zorg waardoor er pas in december vorig jaar diagnostiek gedaan is waar ook autisme en een angstoornis is gekomen. Hulp van GGZ zou moeten worden ingezet maar is er nog niet omdat hij meerdere diagnoses heeft schijn het nogal lastig te zijn. Huide sbo heeft al aangegeven dat hij waarschijnlijk daar niet meer goed op zijn plek zal zitten. Mijn zoonis nu 10 bijna 11 zit al een jaar binnen door corona durft hij niet meer naar buiten soms lukt het om in de avond als er niet veel mensen zijn een stukje buiten te lopen. Mijn hulpvraag weet het eigenlijk allemaal niet meer. Mijn zoon is binnen op zijn gemak misschien vind ik het allemaal wel moeilijker dan dat hij het vind maar een beetje hulp voor hem zou toch wel nodig zijn denk ik of niet of wel dillema
Hallo Marielle, ik lees jouw verhaal in twee opzichten.. ene kant super dat hij zich op zijn gemak voelt, thuis (binnen) aan de andere kant zou het denk ik wel goed zijn voor hem om dagelijks even naar buiten te gaan.. wellicht een wandeling samen met jou? Zodat jullie beide er wat aan hebben.. en een kindercoach dan?
Uit ervaring weet ik dat je het erg moeilijk en zwaar hebt.. vele ouders hebben hier ‘last’ van en weten niet meer goed wat ze moeten doen.
Aan welke hulp zit jezelf te denken?
lang heb ik gedacht dat de hulp ggz zou moeten zijn maar heb nu een gedachte dat dit niet het halleluja moment is. Op dit moment gaan we 2x per week naar fitness speciaal voor kinderen bedoeld met dit soort problematiek gaat goed maar moet ook niet te druk zijn misschien is een kindercoach een idee deze heb ik ook gevonden op Facebook eens kijken wat dat gaat brengen. De ene dag kan ik beter relativeren als de andere wil gewoon het beste voor mijn kind en dat hij gelukkig is. Ik heb dit van de week ook aan hem gevraagd “ben je gelukkig en voel je je eigen fijn” Hij zei ja gaat goed met mij. Ik merk nu de druk van school weg is dat hij ook rustiger is en ook veel beter slaapt. En dan denk ik ja school zou goed moeten zijn voor de ontwikkeling voor een kind maar in Calvin zijn geval niet en moet ik anders denken in andere oplossingen
Goed dat je niet direct GGZ inschakelt (begrijp mij niet verkeerd). Mijn ervaring is hoe meer ik het bezocht hoe meer problemen ik kreeg.. of dat ik / we problemen gingen zoeken die er niet waren. Laat ik het zo zeggen.. als je echt diep in de put zit.. dan is hulp zeker aan te raden.. maar zodra het wat beter gaat.. moet er naar mijn inziens ook een kantelpunt zijn.. anders blijf je er in hangen.
Wat goed dat je 2x per week naar speciale fitness voor kinderen gaat, en moet ik dat ‘speciale’ zien? Kun je daar kort wat over uitleggen? Wellicht vind ik het zo leuk dat ik een artikel over ga schrijven. Een kindercoach (een coach alleen al vind ik persoonlijk een goede keuze) is super! Hopelijk brengt het jou en jouw kind nog verder de goede kant op.
Heel mooi dat hij zelf zegt dat hij zich gelukkig en goed voelt.. school voor kinderen met ADHD is niet altijd fijn (ik persoonlijk heb veel slechte ervaringen met de 8 scholen waar ik op heb gezeten..) er was altijd wel wat en ik zat vaak apart in een hokje omdat leraren over het algemeen niet goed wisten hoe ze met mij om moesten gaan.. het heeft me veel pijn gedaan.. gelukkig ben ik daar nu wel overheen.. maar toch.. altijd als ik eraan terug denk doet het mij zeer.. (ik was natuurlijk niet de makkelijkste in de klas) maar om mij continu maar apart te laten zitten in glazen hokje waar iedereen altijd maar langs liep.. nee dat werkt niet.
Als het kan.. (ik weet dat echt niet hoor) wat minder naar school en meer thuis opdrachten doen?
Ik vind dat je als moeder goed bezig bent! Ga zo door!
Groeten, Coen
Beste Coen,
GGZ wordt wel aan gewerkt voor Calvin door de orthopedagoog en het wijkteam. Maar schijnt lastig te zijn op hem op de juiste plek te krijgen gezien hij meerdere diagnoses heeft. Ik weet wel dat als er een plek is in de GGZ ik en Calvin ons niet “gek” laat maken.
Calvin gaat al een jaar niet naar school hij zat op SBO maar door corona niet naar buiten willen en toch nog teveel mensen zit hij nu geoorloofd thuis toen dat in december werd verteld leek er wel een hele lading van Calvin te zijn afgevallen slaapt beter en voelt zich beter. Thuisonderwijs hebben we geprobeerd maar alles wat met school te maken heeft wordt Calvin erg onrustig van. Misschien met een coach nog wat te proberen.
Speciale fitness is bij Balanz hier sport op maat voor kinderen met allerlei soorten beperkingen. Hier begrijpen ze ook het kunnen en niet kunnen voor Calvin en zijn ze zeer begaan met hem. fitness ook zeker fijn omdat hij zijn eigen ding kan doen in groepsverband dingen doen was lastig alhoewel nu bij de fitness ze soms een een parcour leggen waar de kinderen over heen gaan en doet hij mee.
Gr. Marielle
Ah kijk aan, fijn! Dat is inderdaad erg lastig, helemaal door Corona erbij.
Ik kan goed begrijpen dat je als ouder het soms ook niet meer weet, lastig.
Wat leuk dat speciale fitness bij Balanz. Nooit geweten dat dat bestond, zo zie je maar weer.. ook ik leer dagelijks nog bij.
Heel veel succes met alles. Groetjes, Coen
Mijn gescheiden buurvrouw heeft een zoon van 13 jaar met adhd.Dit jongetje maakt veel kabaal.De woningen zijn erg luidruchtig.Na overleg moet het om 22 uur stil zijn.Dit wordt niet gehandteerd door de moeder.700 uur s ochtens stast ie op met enorm veel kabaal ik vind dat de moeder hem dasr op moet wijzen.maar dat gebeurd niet.Al met al wordt ons woon genot er niet beter op.woning verhuurder heeft haar mede gedeeld dat het lawaai om 22 uur afgelopen moet zijn.Niet dus Kind heeft goede begeleiding nodig maar ze doet er niks aan.Geen goede begeleiding zoeken of hem op juiste manier corrigeren.Na diverse malen vragen of het geluids overlast kan stoppen reageert ze niet.Ben dr nu helemaal klaar mee.Vanochtend om 7.15 uur zat ik al in de woonkamer door het laeaai van haar zoon.Kind kan dr niets aan doen.zal ik ook nooit boos op worden.Kun je anomiem melding doen hiervan of is dit niet de juiste weg??? Mn kleinzoon heeft autisme.mn dochter en dr man zijn 2 jaar in therapie geweest met hem en dat heeft vruchten afgeworpen.zo kan het dus ook.zou graag hulp willen hebben maar zou niet weten hoe.Ieder ouder moet zn kind opvoeden of ie nu adhd heeft of niet.Elk kind heeft aandacht en liefde nodig.Gr Ria
Ik vind het nogal een ding: mijn ex is dus een alleenstaande vader met ADHD. Een crisis zit in een klein hoekje. Je kunt niet anticiperen op wat er komt, want het zijn allemaal dingen die je niet verzint. Zoals: een kind van 10 vragen om elke week op ons kind van 7 te passen omdat hij al voor schooltijd naar fysio moet…. En dan niet de ouders van die 10-jarige benaderen, maar de 10-jarige zelf… Midden in een lockdown door corona naar timboektoe vliegen zonder iets te regelen voor daarna (quarantaine, risico voor kind + klasgenootjes, etc), inclusief geen medicatie mee, want: doktersverklaring mee en dat vergt planning en organisatie. Oekrainers in huis willen halen en dan de kamer van dochter daarvoor aanwijzen ‘omdat ze daar toch nooit is’. Verder: een hekel aan bewegen. Dus: hele dagen op de bank films kijken of gamen met dochter, terwijl zij juist wil rennen, bewegen, enz. Afspraken maken kan niet. De gemaakte afspraken in het ouderschapsplan worden niet nageleefd. Elke vrije dag is voor ex een verrassing. Bij voorkeur neemt ie dan dochter mee naar zijn werk, zodat hij kan werken…
Ik vind dat er veel te weinig kennis is over de effecten van (het gedrag van) volwassenen met ADHD op de ontwikkeling van zijn/haar kind(eren) (zonder ADHD). In de meeste artikelen gaat het om kinderen met ADHD.
Ook wordt ADHD nog bizar vaak afgedaan als ‘gewoon een beetje druk en lekker enthousiast’, “wat is precies het probleem”. Juist die ontkenning dat het nogal een ingrijpende aandoening is, juist door de miskenning, daar heb ik persoonlijk problemen mee.
Ik ondervind dat mijn partner denkt dat ik projecteer op onze zoon van 11. Ik zelf heb add en dyslexie en ik herkende reeds een tijdje sommige symptomen bij mijn middelste zoon. Ik heb nog een andere zoon die nu 22j is en hij kreeg zijn diagnose toen hij 7j was. Pas daarna heb ik de diagnose gekregen. Door dat ik de zelfde problematiek en denkwijze herkende bij mezelf toen des tijds. Mijn oudste zoon is wel uit een vorig huwlijk. Maar nu herken ik dus die zelfde problematiek ook bij mijn tweede zoon. Ik heb nog een derde zoon van 8j maar die heeft een bijzonder anders karakter dan zijn twee broers. Mijn echtgenoot weigerd te herkennen wat ik opmerk! Door dat wij in turkije wonen en turks een fonetische taal is kan dyslexie nauwelijks opvallen. Maar door nu over te gaan naar het middelbaar onderwijs systeem en meerdere uren andere talen te hebben plus een verandering in de voor hem gekende structuur van het lager onderwijs worden voor mij de symptomen alleen maar duidelijk. Wegens cultureel verschil in opvoeden durft mijn zoon aan zijn vader zijn moeilijkheden op school en emotioneel niet toegeven. Naar mij doet die het wel maar ik moet dan wel gericht vragen stellen. Hij heeft reeds een laag zelfbeeld van zichzelf en onbegrip waarom sommige dingen hem niet lukken! En wordt soms erg gefrustreerd en kwaad op zichzelf. Maar mijn echtgenoot vind dat ik dus projecteer naar hem toe en dat ik zoek wat er niet is. Nu begin ik soms aan mezelf te twijfelen of ik dat mss ook daadwerkelijk niet doe? Maar dan bedenken ik bij mezelf dat ik veel liever zou hebben dat hij geen add en dyslexie zou hebben. Een mens kan echt aan zichzelf gaan twijfelen. Wat vind u nu van mijn situatie?