Een reactie van een brusje op het hebben van een broer met ADHD

Vorig week heb ik een blog geplaatst op mijn eigen website welke een reactie was op een eerder geplaatst blog over Brusjes. Dit blog was geschreven door een 25 jarige vrouw die een zus heeft met autisme en wat het voor haar had betekend als kind om met haar zus op te groeien. Hier heb ik veel reacties op gekregen.
Een van die reacties wil ik graag met jullie delen omdat jullie als er meer kinderen in een gezin opgroeien nu of in de toekomst ook tegen de problemen van Lisa aan kunnen lopen. Ik leg de nadruk op kunnen omdat niet elk kind zo gevoelig is als deze schrijfster en natuurlijk geen gezin hetzelfde is.

Het verhaal van ‘Brusje’ Lisa..

“Natuurlijk hou ik echt wel van mijn broer maar het is gewoon niet leuk geweest om hem als broer te hebben. Ik was nog heel klein toen hij de diagnose ADHD kreeg en vanaf dat moment draaide werkelijk alles in ons gezin om hem.
Mijn moeder was altijd met en voor hem bezig, om maar te zorgen dat hij alles snapte en niet heel boos werd. Ook als hij heel druk was zat ze er bovenop. Ze werd een soort enge control freak als het zaken rondom mijn broer betreft.
Eigenlijk was er voor mijn gevoel nooit echt tijd voor mij. Zelfs als hij een middag bij opa en oma aan het spelen was had ze het juist heel druk. “Ik moet nu even wat aan het huishouden doen want dadelijk komt jouw broertje weer thuis en dan heb ik geen tijd meer.”

En dat terwijl ik juist zo graag even rustig met haar thee had gedronken en over school had willen vertellen.

De oplossing..?

Mijn problemen vielen natuurlijk ook in het niet bij die van hem maar als klein kind zag ik dat niet. Ik voelde mij niet gezien door mijn moeder en was hierdoor vaak eenzaam.
Uiteindelijk kwam het zelfs zo ver dat ik de ouders van een vriendin heb geschreven of ik niet bij hen in huis kon komen wonen. Na aanleiding van deze brief zijn die ouders een avond bij die van mij komen praten.
Problemen
Hierna veranderde er tijdelijk wel iets thuis maar de problemen met mijn broer werden al snel weer zo heftig dat mijn moeder weer vergat tijd voor mij te maken.
Situatie
Door deze situatie heb ik jaren een hekel aan mijn broer gehad en ben ik uiteindelijk op redelijk jonge leeftijd het huis uit gegaan zonder dat hier een directe noodzaak, anders dan ruimte voor mezelf creëren, voor aanwezig was.

De band met mijn moeder die in mijn jeugd onvoldoende kon worden opgebouwd is nooit goed geworden.

Praten heeft geen zin..

In het verleden heb ik wel geprobeerd een gesprek met mijn beide ouders over mijn jeugd aan te gaan maar mijn moeder voelt zich nog altijd aangevallen, iets wat nooit mijn intentie is maar ik zou zo graag ook eindelijk eens door haar gehoord willen worden.
Zonder verwijten en zonder ruzie over en weer. Helaas is dat bij ons niet mogelijk. Ik zie mijn ouders ongeveer twee keer per jaar en dat is tegenwoordig voor mij voldoende.
Gelukkig heb ik hele fijne schoonouders waar ik me altijd meer dan welkom voel en als er ooit kinderen komen zullen zij gelukkig een perfecte opa en oma zijn voor mijn kinderen.”