Home » Blog » Vijf dingen waar je meisjes met ADHD aan kunt herkennen

Vijf dingen waar je meisjes met ADHD aan kunt herkennen

meisjes met ADHD

Kinderen en dan met name jonge kinderen kunnen nogal eens druk gedrag vertonen. Dat betekent niet dat er altijd sprake is van ADHD. In veel gevallen zijn ze niet altijd druk of is er een logische verklaring voor de grote hoeveelheid energie waar kinderen over beschikken. Toch kan het zinvol zijn om kritisch te letten op het gedrag als je vermoed dat er iets meer aan de hand is dan het normale druk zijn. Dat kan lastig zijn als het niet je zoon, maar je dochter betreft. ADHD bij meisjes is namelijk een stuk lastiger te herkennen.



Meisjes met ADHD

ADHD – Alle Dagen Heel Druk – kan zowel bij jongens als meisjes voorkomen. Het punt is juist dat het bij een jongen veel eenvoudiger te herkennen is dan bij een meisje. Als dat over het hoofd wordt gezien, is er vaak ook sprake van een late diagnose. Jammer, want door het tijdig herkennen van duidelijke signalen kun je veel onnodige problemen voorkomen. Zo hebben meisjes met ADHD veel minder last van het typische hyperactieve gedrag, maar zijn andere signalen juist wel nadrukkelijk aanwezig.

Meisjes zijn minder vaak hyperactief

Terwijl hyperactiviteit bij jongens juist een hele duidelijke indicatie van ADHD is, gaat die vlieger voor meisjes niet op. Zo zal je dochter met ADHDF minder moeite hebben om langere tijd stil te zitten en hebben ze veel minder behoefte om continu in beweging te zijn.

meisjes met ADHD

Meisjes zijn ook minder impulsief

Meisjes zijn duidelijk anders dan jongens wat het gedrag betreft. Dat geldt niet alleen voor meisjes zonder ADHD, ook met ADHD is het een wereld van verschil. Ook al kunnen meisjes wel degelijk impulsief gedrag vertonen, het brengt ze veel minder vaak in de problemen. Meisjes met ADHD zijn in die zin makkelijker te sturen en zullen niet zonder toestemming ‘zomaar’ iets pakken.

Minder druk op school

Doordat meisjes met ADHD minder hyperactief of impulsief zijn dan jongens, vallen ze op school minder snel op. Hun gedrag is stukken rustiger waardoor hun vorm van ADHD minder snel door een leerkracht wordt opgemerkt. Simpelweg gezegd: ze slagen erin om het beter te verbergen.

Meisjes zijn vaker afgeleid

Naast de afwezigheid van de twee belangrijkste symptomen is er wel een derde symptoom waar je op moet letten: concentratieproblemen. Het verschil tussen jongens en meisjes is dat het bij de meiden juist vaker leidt tot dagdromen. Ze zijn meer teruggetrokken, leven in hun eigen wereldje en vinden het lastig om langdurig geconcentreerd te moeten werken.

Meisjes schamen zich sneller voor ADHD

Naar mate meisjes met ADHD ouder worden, ontwikkelen ze een bepaalde schaamte voor ‘hun’ vorm van ADHD. Ze weten van zichzelf al vaak dat het veel moeite kost om langdurig op te letten en niet zelden nemen ze zich dat kwalijk. Dit zich niet alleen bij het leren, maar ook in de sociale contacten. Logisch dat ze daardoor minder zelfvertrouwen krijgen.


LTO3

Comments

4 reacties op “Vijf dingen waar je meisjes met ADHD aan kunt herkennen”

  1. Ben het dus totaal niet eens met dit stuk .
    Omdat het dus echt niet voor elk meisje geld maar ook niet voor elke jongen .
    Vind dit weer zo stereotype….
    Ik worstel zelfs met stukken uit boeken die ik lees over ADHD waar alles vanuit een mannen perspectief geschreven word terwijl ik als vrouw praktische de zelfde problemen heb als een man.
    En ik ook jongens ken met de diagnose ADHD die juist alle kenmerken hebben die jullie als typisch meisje bestempelen.

    1. Coen Olde Bijvank avatar
      Coen Olde Bijvank

      Dank voor je reactie. We begrijpen heel goed dat niet elke situatie van toepassing is op alle meisjes of alle jongens. Dat is ook niet de strekking van het artikel, maar juist om te benadrukken dat ADHD zich op verschillende manieren kan manifesteren in jongens en meisjes. Geen enkel kind is hetzelfde en ook kunnen de symptomen van ADHD per persoon verschillen. In algemene zin is het echter wel zo dat er duidelijke verschillen zijn in ADHD bij jongens aan de ene kant en meisjes aan de andere kant.

      Met vriendelijke groet,

      Redactie

    2. Snap precies wat je bedoelt, Kim! Ik heb een dochter van 8 met ADHD en mijn man heeft het ook. Ik moet echt heel hard lachen om de zin dat meisjes minder vaak in de problemen komen door impulsief gedrag. Voor de buitenwereld verschillen mijn man en kind inderdaad van waarneembaar(!) gedrag, maar ik weet ondertussen wel beter! In die hoofden heerst dezelfde chaos en hebben ze dezelfde problemen, maar allebei hebben ze hun heel eigen manier om ermee om te kunnen gaan of het te uiten. De ene doet dat genuanceerder dan de ander en heeft emotioneel meer last van het ‘anders zijn’. Beetje kort door de bocht dat hier wordt gesuggereerd dat het om het verschil jongen/meisje zou gaan, daar krijg ik ook de kriebels van. Blijkbaar heeft het gros van de mensheid er toch moeite mee dat ieder mens uniek is en is verschuilen achter groepen of etiketjes een veiligere optie…
      Man en kind hebben nooit een officiële diagnose gekregen, vroeger werd hij op school gezien als lastig, dom, eigenwijs. Dochter kan niet goed meewerken aan de onderzoeken want voelt zich niet begrepen/ stomme vragen, ziet het nut er niet van in, komt dus ook geen zinnige uitslag uit. Beide nu onder begeleiding toch aan de medicatie en het gaat goed als nooit tevoren!
      Ik wens je sterkte met het vinden van je eigen pad/ perspectief, blijf doorzetten! Je bent een inspiratie voor anderen!

      Lieve groet, Leonie

  2. Mathilde avatar

    Heel herkenbaar verhaal. Bij mij is ADHD pas vastgesteld op mijn 22e.
    Ondanks dat vroeger mijn juf (achteraf gezien) wel door had, dat er iets anders/ aan de hand was. Ik was behoorlijk impulsief, dwaalde enorm snel af in mijn eigen wereldje (vaak zonder dat ik dat zelf door had) en inderdaad ook teruggetrokken. Leren kon ik goed, maar mijn concentratie liet me hier vaak bij in de steek, tenzij het onderwerp me heel erg boeide (hyperfocus). Zelf vind ik het jammer dat het zo laat pas is ontdekt. Als het eerder was vastgesteld, had ik misschien met behulp van medicatie, me toch beter op mijn studie kunnen richten en mijn school kunnen afmaken… Desondanks ben ik wel blij dat de diagnose alsnog naar boven is gekomen, dit heeft voor mij veel begrip/antwoorden op dingen gegeven en vooral ook op het gedrag naar mezelf, waardoor ik aan mezelf heb kunnen werken/leren en vooral ook; begrijpen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *