Worstelingen bij kinderen met ADHD

Worstelingen en ADHD. Kleine man is lief, sociaal, meelevend. Gezellig, innemend, charmant. Grappig, vrolijk, gedreven. Hij bakt koekjes voor ‘zijn meisjes’ van de Appie, begroet mensen die hij niet kent vol enthousiasme met: ‘goedemorgen mevrouw!’ en is een ster in het geven van welgemeende complimentjes. Hij gooit zijn charmes in de strijd met een tersluiks knipoogje, is ontzettend lief voor de bewoners als ik hem meeneem naar mijn werk of dat van mijn vriend. Kleine man vindt niets of niemand ‘gek’ of ‘raar’. Geweldige eigenschappen, waarmee hij menig mens een lach op het gezicht tovert en de dag een stukje mooier maakt. Zomaar, het gebeurt hem als vanzelf, ongedwongen en spontaan.

Geweldige eigenschappen, waarmee hij menig mens een lach op het gezicht tovert en de dag een stukje mooier maakt.

ADHD worstelingen

Naast deze geweldige eigenschappen, naar mijn idee mede te danken aan ADHD, ondervindt kleine man ook hinder aan de mindere kanten.
Impulsief, snel overprikkeld, een kort lontje.
Dit resulteert in onbedoeld ‘ongelukkige acties’, boze buien en een grote mond.
Snel overprikkeld raken betekent in zijn geval dat hij de dingen niet meer kan overzien, wat uitermate vervelend kan zijn. Hij verliest de controle over wat er gebeurt, raakt helemaal uit zijn doen, wordt boos en gefrustreerd.
Daarom probeert hij de touwtjes in handen te nemen, te bepalen wat er gaat gebeuren.
Eigenlijk vrij logisch, want wanneer je zelf de regie behoudt, zijn dingen duidelijk, voorspelbaar en overzichtelijk.
Factoren waarbij je zeer gebaat bent wanneer je ADHD hebt, het geeft rust, schept orde in de chaos en creëert een veilig gevoel.
Echter, wanneer je 7 jaar oud bent, bevindt je je niet in de positie de regels te bepalen…

Slechte combinatie

Het zelf ook hebben van ADHD is over het algemeen een groot pluspunt, ik begrijp kleine man als geen ander, kan zijn razendsnelle gedachtesprongen moeiteloos volgen en begrijp de drukte in zijn hoofd. Zijn behoefte aan duidelijkheid, overzicht.
Maar helaas heb ik, als ADHDer, net zo goed last van de mindere kanten: impulsief, snel overprikkeld, kort lontje.
En in dat opzicht vormen kleine man en ik dus een slechte combinatie.

Buitengewoon vasthoudend

De laatste maanden nemen de mindere kanten steeds meer en meer de overhand.
De regels lijken niet meer te bestaan, hoe duidelijk ze ook zijn en hoe vaak ik ze ook herhaal.
Bijna dagelijks gaat kleine man de strijd aan, wil de touwtjes in handen nemen en is hierin buitengewoon vasthoudend.
Hij is boos, gefrustreerd en brutaal, heeft overal een weerwoord op.
‘Je bent de stomste mama van de hele wereld! Ik haat je, rot-mama!’
Meer dan eens vliegen dergelijke opmerkingen me om de oren.

Gefrusteerd en boos

En niet alleen nemen bij hem de mindere kanten de overhand, dit is bij mij ook steeds meer het geval. Ik reageer te impulsief, te boos, ben geïrriteerd.
Bovenal ook gefrustreerd en boos op mezelf: waarom kan ik niet geduldiger zijn? Waarom kan ik hem hier niet mee helpen? Juist ik, degene die wéét hoe het voelt, zou dat toch moeten kunnen?
Ik heb het gevoel dat ik faal, omdat ik hem niet kan helpen.
Samen komen we in een negatieve spiraal terecht en het lukt maar niet om dit te doorbreken.
Na een fikse uitbarsting lijkt hij altijd ‘opgelucht’, het lijkt de lucht weer helder te maken voor hem en ineens komen dan de positieve kanten weer naar boven.
Hoge pieken, diepe dalen.

Hulp vragen

Na een paar maanden aanmodderen is het voor mij genoeg, de grens is bereikt.
Het is slopend, dat wij hier samen niet uitkomen is wel duidelijk.
Ik besluit hulp te vragen bij de instantie waar kleine man in behandeling is voor de medicatie en zij zien onze duidelijke vraag om hulp.
Het voorstel is een intensief traject, waarbij kleine man goede begeleiding gaat krijgen, er verder gekeken wordt naar een eventuele andere diagnose naast de ADHD.
Daarnaast krijgen wij ook begeleiding, hoe we kleine man het beste kunnen helpen, hem kunnen geven wat hij nodig heeft. Alles wordt onder de loep genomen, waar gaat het mis en wat kunnen we daarmee doen?
Ik schrik een beetje van dit intensieve traject, vind het heel heftig. Weken afwegen of dit past bij ons, lijdt school er niet onder, is het realiseerbaar? En een klein stemmetje in mijn hoofd: ‘doe je het dan écht zo verkeerd, dat dit nodig is?’

Boze uitbarsting

Na een zoveelste boze uitbarsting hak ik de knoop door.
Er moet iets gebeuren en dit lukt me niet alleen. We gaan starten met dit traject.
We hebben hulp nodig om deze negatieve spiraal te kunnen doorbreken.
Enkele weken geleden zijn we gestart, we zitten nu middenin de voorbereidende gesprekken.
Naast deze beslissing, gaat er bij mij ook een knop om:
Ik faal niet, omdat ik het niet alleen kan. Sommige dingen kún je niet alleen, heb je hulp nodig van anderen.
Ik faal júíst niet, omdat ik hulp vraag.

17 gedachten over “Worstelingen bij kinderen met ADHD”

  1. Jeetje wat ongelofelijk herkenbaar…Toch fijn dat andere het precies zo ervaren als mij. Dat ik me niet aanstel of zwak ben om te zeggen dat ik het niet zonder hulp red.
    Ik vind het alleen erg dat ik mijn kind soms niet los kan zien van ADHD, ben daarom nu ook bezig met een cursus…hopelijk helpt het mij en dan dus evenees hem.
    Ben wel benieuwd naar wat voor traject dit is waar jullie inzitten. Heel veel succes!

    1. Inge van Westenbrugge

      Hallo Carline,
      Wat fijn dat je hierin herkenning vind.
      Dat is ook mijn uiteindelijke doel, dat anderen zich erin herkennen. Je stelt je niet aan, bent niet zwak als je hulp vraagt. Juist niet! Ik twijfel regelmatig aan mezelf en denk dat ik het niet goed doe, terwijl ik wéét dat ik hierin niet de enige ben.
      Laten we eerlijk zijn, het is vele malen gemakkelijker alleen ‘leuke’ dingen en momenten kenbaar te maken. Maar we weten toch allemaal dat het leven niet alleen maar leuk is? Daarom vind ik het ook belangrijk om ook de minder goede momenten kenbaar te maken, je bent daarin niet alleen.
      Ik begrijp heel goed dat je je kind niet los kunt zien van ADHD, heel goed dat je daarvoor hulp zoekt!
      Het traject waar wij mee gaan starten in dagbehandeling bij Karakter. Ik vind dit enorm heftig klinken en schrok me ook af eerlijk gezegd. In werkelijkheid komt het erop neer dat kleine man 3 middagen per week van 12-16 uur naar Karakter gaat, naar een groep met maximaal 6 kinderen. Ze werken daar aan verschillende aspecten: kinderen leren samenwerken en samen spelen, hoe ga je om met de ander, hoe spreek je elkaar aan, etc.
      Ook een stukje individuele begeleiding, 1 op 1 met een eigen mentor. Dan wordt er gewerkt aan persoonlijke ‘dingen’. Kleine man heeft bijvoorbeeld met vlagen bepaalde (willekeurige) angsten, zoals insecten. Zij leren hem hiermee om te gaan, te achterhalen waar dit vandaan komt en hoe hij hier vanaf komt.
      Daarnaast wordt er gekeken naar een eventuele andere stoornis naast ADHD (wij vermoeden dit al een tijdje), wordt de medicatie geëvalueerd en eventueel aangepast. Het is de bedoeling dat ouders minimaal 1 x per week aanwezig zijn hierbij, zodat wij kunnen zien wat er gebeurt én tegelijkertijd Karakter kan zien hoe de interactie is tussen kleine man en mijzelf, waar de lastige punten liggen, etc.
      En dan hoort er ook nog een stuk thuisbegeleiding bij. Er komt dan een IPGer bij ons thuis om te kijken hoe dit verloopt, in het hele gezin. Zo kunnen ze gepaste adviezen geven.
      Dit traject duurt 2-4 maanden.
      Wat ik persoonlijk heel moeilijk vind, is dat kleine man met de taxi naar de dagbehandeling moet. Hij zit nu op speciaal onderwijs, maar dit is dicht bij huis dus brengen en halen wij hem zelf. In het geval van de dagbehandeling is dit niet haalbaar. Ik vind dat wel een hobbel, omdat hij dan alleen is. Maar gelukkig kijkt hij er heel positief tegenaan.
      Al met al een zeer intensief traject, wat van ons hele gezin veel gaat vragen, kleine man is niet het enige kind in ons gezin, daarnaast werk ik 24 uur en ben ik weer aan het studeren, ga ik 1 dag per week naar school, heb ik een huishouden, enz enz…
      Maar goed, met het beoogde doel voor ogen is het het investeren waard en daar doen we het uiteindelijk voor!
      Jij ook veel succes!
      Groet, Inge

  2. hahaha 2 druppels als hier.. buiten het feit dat ik vooral je laatste stuk benadruk!
    Natuurlijk faal je niet! Hier overigens wel een dubbele diagnose voor de kleine man hoor. een intensief traject is zwaar maar haal er dan vooral de dingen uit die voor jullie werken. niet alles werkt voor iedereen he.ik wens je wel heel veel succes en wijsheid.

  3. Alsof ik m’n eigen verhaal lees hier. Woord voor woord. Jij faalt niet, juist niet. Succes met het traject, wij gaan binnenkort ook een heel intensief traject in, dus ik blijf je graag volgen!

    1. Inge van Westenbrugge

      Hallo Mo,
      Dank je wel!
      Ik wens jullie ook veel succes met het traject.
      Ik zal er nog wel meer schrijven over de voortgang en resultaten!
      Groet, Inge

  4. Ook hier herkenbaar.
    Alleen kom ik zelf volgens psycholoog niet in aanmerking voor ad (h)d test.
    We starten binnenkort traject met het bureau “karakter ” . Onze zoon van 9 is vorig jaar ADHD gediagnosticeerd.
    Ik vind het erg spannend , maar kan niet wachten tot we handvaten krijgen van deskundige waardoor we allemaal hopelijk weer wat harmonieuser met elkaar kunnen samen leven…

    1. Inge van Westenbrugge

      Hallo Marylin,
      Kleine man is ook bij Karakter onder behandeling, ik heb hierboven uitgebreid uitgelegd welk traject precies. Ik herken de spanning die jij ook ervaart, maar wil ook heel graag verandering voor ons allemaal en dat geeft de doorslag!
      Veel succes, hopelijk vinden jullie wat jullie nodig hebben!
      Groet, Inge

  5. Ellen Schilders

    Dappere inge
    Wat een herkenning als 2 druppels water ik en mijn nu 10jarige zoon precies het zelfde ik alleen dubbele diagnoses en hij alleen zijn ADHD maar samen blijven we 1. Als geen ander weet ik hoe het voelt die controle niet te kunnen behouden maar samen kom je er doorheen dankbaar ben ik net als jij het niet meer alleen te hoeven doen maar samen want samen berijk je meer dan alleen super trots op je

    1. Inge van Westenbrugge

      Hallo Ellen,
      Dank je wel voor je lieve woorden!
      Het raakt me ontzettend dat iemand die me niet persoonlijk kent, zoiets tegen me zegt.
      En je hebt helemaal gelijk, samen bereik je meer dan alleen…
      Groet, Inge

  6. Ik herken wat er vroeger bij ons thuis gebeurde,
    vooral de hoge pieken en diepe dalen, vooral dalen…
    op de zelfde leeftijd als jou kleine man liep ik bij een kinderpsychiater ik kon hier heel slecht mee omgaan en voelde me in het nauw gedreven, waarom zeggen ze al die dingen over mij? waarom voelt het alsof ik anders ben, ook daar kwam agressie uit los.
    Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik het grotendeels ‘ontgroeit’ ben der mate ik ouder werd, wie weet gebeurd dit met hem ook in de toekomst.
    Goeie blog Inge!

    1. Inge van Westenbrugge

      Hallo René,
      Wat vervelend dat het niet goed voelde voor jou bij de kinderpsychiater!
      Ik probeer bij kleine man ook juist zo veel mogelijk de positieve kanten te benadrukken en hem erop te wijzen dat anders niet ‘verkeerd’ is, maar juist heel goed kan zijn.
      Ik hoop dan ook dat kleine man als hij volwassen is, niet het gevoel ervaart dat jij hebt, vooral de diepe dalen. Dat lijkt me heel vervelend.
      Fijn dat jij het nu grotendeels ontgroeid bent en je je waarschijnlijk daarmee ook een stuk prettiger voelt!
      Groet, Inge

  7. Karin jurriaans

    Wauw ontzettend herkenbaar. Inderdaad voor mezelf begonnen dingen wat duidelijker te worden toen ik mijn dochter bekeek. Haar snelle reageren, handelen etc. Zelf op 31 jarige leeftijd diagnose gekregen na een burn out. Vooralsnog lijkt er geen hulp nodig. Maar inderdaad het reageren op elkaar. Nu zelf veel meer rust ik mijn leven gebouwd en daardoor meer overzicht. Maar mocht het nodig zijn dan zal ik ook zeker hulp zoeken.

    1. Inge van Westenbrugge

      Hoi Karin,
      Ik kreeg zelf ook pas op mijn 30e de diagnose, de puzzelstukjes vielen echt op hun plek voor mij! (ik heb hier ook een blog over geschreven op deze pagina)
      Ik vind de herkenning heel prettig, ik begrijp hem daardoor wel goed, ook de ‘rare dingen’. Maar het reageren op elkaar, phoe….dat gaat net zo snel en heftig als de herkenning en dat is dan wel weer lastig 🙂
      Groet, Inge

  8. hier dezelfde situatie, helaas is mijn dochter al 20 jaar en zolang zij geen hulp wil komen wij niet uit deze negatieve spiraal die alleen maar erger wordt..sterkte met alles. groetjes ariel

  9. Alsof je het over mijn zoon hebt.
    Zou het verhaal zo kunnen kopiëren en “kleine man” vervangen door zijn naam, al heb ik geen AD(H)D.
    Windt al jarenlang iedereen om zijn vingertjes, maar o jee als hij boos wordt. Gaat van windstil meteen naar orkaankracht. En wat heeft hij graag de controle over alles.
    Strijd hebben over alles als het aan hem ligt.
    Ook wij hebben al een lang traject van hulpverlening achter de rug.
    Als ouders krijgen we nu opvoedondersteuning van zijn kinderpsycholoog. Heel fijn!
    Mijn zoon zelf volgt de cursus Eigenwijz en gaat hierna de Rots en Water training doen.

  10. Alsof ik mijn eigen gezinsleven lees. Mijn zoon heeft adhd, mijn partner adhd en asperger en ik denk dat ik zelf ook ADHD of ADD heb.
    Zo vreselijk moeilijk kan het zijn. Inderdaad hulp vragen is geen schande. Dit heb ik ook moeten leren. Ik vind het nog steeds erg moeilijk, maar ik om het zo goed mogelijk te doen moet ik wel.
    Lastig maar stap voor stap gaan we vooruit met soms een enorme terug slag.

Geef een reactie