Mijn zoon met ADD en zijn weg met medicatie: van chaos naar duidelijkheid

Hallo, ik ben Daniëlla, moeder van een geweldige zoon van inmiddels 13 jaar oud. Sinds ongeveer een half jaar gebruikt hij medicatie voor zijn ADD. We begonnen met Medikinet, maar inmiddels zijn we overgestapt naar Methylfenidaat. En ik wil graag met andere ouders delen hoe dat voor ons is verlopen, eerlijk, rauw en met liefde.

Al veel eerder signalen…

Als ik nu terugkijk, denk ik: hoe heb ik het zo lang volgehouden zonder medicatie? Want eerlijk is eerlijk, de signalen waren er al veel eerder. Ik werkte al jaren met lijstjes en briefjes voor hem, wat hij moest doen, in welke volgorde, met pictogrammen of kleurtjes om het visueel te maken. Ochtendroutines, schoolspullen pakken, even stilzitten bij het avondeten… Het was altijd net een beetje ingewikkelder bij hem dan bij anderen.

Toch voelde ik me vaak onzeker. Is het “gewoon” zijn karakter? Is het pubergedrag? Of ligt het toch ergens anders aan? ADD is geen zichtbare aandoening, maar als moeder voel je dat er iets speelt. En ik voelde dat al heel lang.

Medicatie als hulpmiddel, geen wondermiddel

Toen we uiteindelijk het traject in gingen en hij de diagnose ADD kreeg, voelde ik vooral opluchting. Zie je wel, ik ben niet gek. Hij ook niet trouwens. We konden eindelijk aan de slag met gerichte hulp. En ja, dat begon met medicatie.

Eerst dus Medikinet. Dat werkte best aardig, maar het leek niet lang genoeg te blijven werken. Tegen het einde van de dag vervaagde het effect snel en dan zag ik hem weer terugvallen in de chaos. Inmiddels gebruiken we Methylfenidaat, twee keer per dag. En dat maakt echt verschil.

Het verschil is duidelijk zichtbaar

Wat ik nu zie? Meer rust in zijn hoofd. Meer ruimte om te luisteren, opdrachten op te volgen, huiswerk te maken. Hij voelt zich minder snel overweldigd en kan dingen beter afmaken. Soms zegt hij zelf: “Mam, het is net alsof ik nu beter snap wat ik moet doen.”

Maar… er zijn ook lastige momenten.

Als het uitwerkt, begint het pas echt

Als de medicatie uitwerkt, vooral aan het eind van de middag, komt alle onrust vaak dubbel en dwars terug. En eerlijk? Dan voel ik me vaak machteloos. Dan ben ik bezig met koken, mijn werk afronden, andere gezinsdingen, en ineens zit hij weer vast. Kan niks vinden. Is snel geïrriteerd. En ik? Dan ben ik ook moe. Want het vraagt zoveel energie om continu te schakelen, begeleiden, kalm te blijven.

Soms ben ik in de avond zo uitgeput dat ik letterlijk niks meer kan. Dan plof ik neer op de bank, hoofd vol, hart vol. En toch, juist op dat soort momenten, zeg ik tegen mezelf: “Hij heeft mij nodig. Onvoorwaardelijk. En dat geef ik hem. Altijd.”

Mijn liefde blijft onvoorwaardelijk

Want dat is wat er boven alles staat: mijn liefde voor mijn zoon. Hoe lastig het ook is, hoeveel energie het soms ook kost, hij is wie hij is, en ik hou onvoorwaardelijk van hem. Met of zonder ADD. Met of zonder medicatie. Ik blijf zoeken naar balans. Naar wat werkt voor hem en voor ons als gezin.

En ik deel dit verhaal omdat ik weet dat er zoveel ouders zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Je bent niet alleen. Je gevoel klopt. Je mag moe zijn. Je mag soms huilen van frustratie of vermoeidheid. Maar weet ook: er zijn mogelijkheden. En soms, heel soms, is medicatie gewoon een klein stukje rust in die grote puzzel.