Denk je wat een zwaar leven met ADHD? Ga dan op zoek naar tips!
Daan is een kereltje van 7 jaar, vanaf zijn 2,5 jaar gaat Daan erg druk gedrag vertonen, niet te corrigeren, niet stil kunnen zitten, erg driftig worden zonder aanleiding. Na dit een half jaar aangekeken te hebben ben ik bij de huisarts aan gaan kloppen.
Deze zei me letterlijk hem met een strakkere hand aan te pakken. Tuurlijk hadden we al van alles geprobeerd, maar niets leek te helpen. Uiteindelijk zijn we weer bij de huisarts terecht gekomen, deze adviseerde ons een cursus te gaan volgen voor erg drukke kinderen.
Eindelijk doorverwezen
Deze cursus heb ik netjes gevolgd, en de tips die ze daar gaven heb ik ook in de praktijk gebracht, allemaal zonder succes. Toen Daan 6 jaar was kreeg hij last van angststoornissen boven op zijn druk en moeilijk hanteerbaar gedrag. Hij durfde ook niet meer te gaan slapen. Toen heeft de huisarts ons eindelijk een verwijzing gegeven voor het GGZ.
Risperidon
Daar eenmaal de procedure doorlopen, zijn we gestart met Risperidon voor zijn angsten, deze hielpen goed, hij durfde weer te gaan slapen, maar zijn gedragsproblemen waren daar nog niet mee verholpen. Na twee maanden moesten we de Risperidon gaan afbouwen, ook dit bleek goed te blijven gaan. Na het afbouwen hebben we aangegeven aan de psychiater dat we graag wilde dat Daan getest zou worden op ADHD.
De psychiater
De psychiater wilde dat niet doen, want in de 2 keer 10 minuten die hij ons gezien had, kon hij ons vertellen dat het aan onze opvoeding lag dat Daan zo was. Onze oudste zoon, heeft geen enkel probleem met zijn gedrag, maar dat mocht niks zeggen volgens de psychiater. Wij waren natuurlijk erg boos hierover, en heb meteen actie ondernomen en bij de huisarts een verwijsbrief aangevraagd voor de kinderarts in het ziekenhuis.
Kinderarts GGZ
Toen we daar kwamen en het probleem voorgelegde zei de kinderarts dat het nu wel tijd zou worden om eindelijk eens te gaan kijken wat er met Daan aan de hand was. Hij vertelde wel dat hun samenwerkte met het GGZ, wij wilde daar echter niet meer mee samen werken, hij heeft ons toen een kinderpsychiater aangeraden. We hebben daar meteen een afspraak gemaakt en konden daar gelukkig al vrij snel terecht.
ADHD en dwangstoornis
4 weken later kregen we de uitslag, Daan heeft ADHD een obsessieve/compulsieve dwangstoornis, en een angststoornis. Eindelijk krijgen we gehoor aan onze problemen, na 4 jaar lang knokken voor ons kind. Nu zou je zeggen dat er een last van je schouders afvalt, maar al die tijd heb je geweten dat er wat aan de hand is en nu weet je het, en toch krijg je dan een klap. Ik zit er zelf momenteel helemaal doorheen, ben moe van het knokken, maar mijn kind heeft het nu eigenlijk nog harder nodig dat ik voor hem knok om hem en ons leven dragelijk te maken.
Voor mijzelf zorgen
Maar momenteel ben ik niks waard, er komt niks uit mijn handen, ga moe slapen en sta moe op. Afgelopen zondag ben ik op mijn werk ingestort ik trok het niet meer. Op het werk wilde ze graag dat ik weer vandaag kwam werken maar ik kan het niet opbrengen om te gaan. Mijn huisarts heeft me geadviseerd nu eerst eens voor mezelf te zorgen voor ik weer op mijn werk voor anderen kan gaan zorgen. Ik moet alles een plekje kunnen gaan geven, en dan voornamelijk de lelijke dingen die Daan ons naar het hoofd gooit.
Mijn man kan dit snel een plekje geven omdat hij weet dat Daan dit niet meent, en gewoon zegt wat er op het puntje van zijn tong ligt. Maar mij valt dit erg zwaar, en denk dan als moeder zijnde wat doen we verkeerd. Komt dit nog meer mensen bekent voor, dan zou ik graag willen lezen hoe jullie hier mee om zijn gegaan, en of jullie misschien nuttige ADHD tips voor mij hebben.
Geschreven door Yonina van Egmond
Deel jouw ervaringen op ons forum. Een zwaar leven met ADHD? Dit kan zo ervaren worden, vertel dan waarom en hoe je ermee omgaat. Anderen kunnen je tips geven zodat het draaglijker kan worden voor je!
Hallo Yonina,
Het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Ik ben zelf alleenstaande ouder met een dochter met adhd. Voordat je eindelijk de hulp krijgt die je nodig hebt duurt vaak heel lang en voordat je serieus genomen word.
Ze was nog maar 2 jaar toen ik ben gescheiden had een baan van 32 uur per week stond overal alleen voor. Ik zat toen tegen overspannen zijn aan. Ik heb toen via het CIZ een indicatie aangevraagd (toen ik eindelijk wist dat het er was.) in de vorm van ZIN (zorg in natura). Zover ik weet zijn er geen kosten aan verbonden. Ik vond het eerst wel moeilijk om de stap te nemen. Mijn dochter vind het leuk ze heeft contact met kinderen van haar eigen leeftijd. Misschien als tip ook iets voor jullie zoon er zijn verschillende mogelijkheden een weekend of een etmaal per week logeren in een logeer tehuis of begeleiding in de thuis situatie.Denk er eens over na.
En ik weet niet of jullie zoon op een school zit met speciaal onderwijs? Die hebben meestal een orthopedagoog of psycholoog die advies kan geven.
Ik wens jullie veel sterkte en ik hoop dat je hier iets aan hebt?
Gr,
Y
Dank je wel voor je reactie. Onze zoon zit niet op het speciale onderwijs, hij kan nog redelijk goed meedraaien op het basisonderwijs. Mijn ouders zeggen vaak tegen me, van breng hem dan een weekend bij ons, maar ik kan me daar niet toe zetten, het voelt dan als de zorg afschuiven op een ander. Maar mijn man zegt ook, dat we het toch eens moeten gaan overwegen.
Volgende maand hebben we weer een afspraak bij de psychiater, en daar zal ik ook hulp bij gaan aanvragen, hoe hier mee om te gaan. Misschien is er wel een of andere cursus die ik kan gaan volgen, alleen of samen met Daan.
Hoi, voor mij klinkt je verhaal ook heel herkenbaar. Onze oudste van 7 heeft iets meer dan 2 weken geleden zijn diagnose gekregen, en voor dat dat zover was heb ik me ook kapot gevochten voor hem om hem geholpen te krijgen. Tijdens het diagnose gesprek werden wij als ouders als eerste uitgenodigd om 3 informatie avonden bij te wonen over ADHD. Die avonden gaan over ADHD, Medicatie en de laatste over behandelmogelijkheden. Daarnaast kreeg ik (omdat mijn man heel veel werkt kunnen we niet samen) de mogelijkheid om PMTO te volgen of ouderbegeleiding of een combinatie daarvan. PMTO is een training, waarbij je vaardigheden leert die je toe gaat passen in je eigen thuis situatie. Die training is heel intensief namelijk 1x in de week de training en 1x in de week een telefonische afspraak. Bij ouderbegeleiding neem je problemen of situaties mee naar de afspraak en gaat daarna werken aan het probleem met de handvatten die je daar aangereikt kreeg en de combi is denk duidelijk maar minder intensief dan PMTO alleen. PMTO wordt nog maar op een paar plaatsten in nederland gegeven en er gaat ook een onderzoek starten naar de effectiviteit ervan omdat dit een relatief nieuwe behandel methode is.
Verder wilde ik ook nog even zeggen dat het vaak zo makkelijk is voor een ander om te zeggen dat het gedrag van jouw kind de schuld is van de opvoedkundige talenten van de ouders. En soms komt zo´n (achterlijke) onwetende en onnadenkende reactie uit onverwachte hoek maar toch kunnen ze hard aankomen. Probeer daar boven te staan en als het lukt om ze te negeren, want jij als moeder weet van binnen echt wel of de manier waarop je dingen aanpakt goed of slecht is, net zoals jij (en ik) ook van binnen echt wel wisten dat er ´iets ´ aan de hand was met onze mannen.
Ik vond de diagnose van mijn oudste toch ook nog hard aankomen ook omdat ik de hele tijd tijdens alle onderzoeken en gesprekken de hele tijd de hoop heb gehouden dat wanneer alle resultaten er waren ze zouden zeggen Esther meid, jij doet het fout, en met Jaydan is er niks mis. Want dan had ik kunnen veranderen en dingen beter kunnen gaan doen. Maar nu heb ik dus de zekerheid dat zijn leven echt nooit makkelijk en/of vanzelf zal gaan, zoals het leven van mijn man, en dat is wat ik wilde voor mijn jongens. Dat leven en niet een eindeloos gevecht zoals mijn leven altijd was. Mijn man is het daar niet mee eens want wij zullen onze jongens begeleiden, steunen, sturen en bemoedigen en daarom zal het volgens hem makkelijker zijn dan dat het voor mij was. Maar ja vechten is vechten en dat is iets wat mijn jongens zelf zullen moeten doen ongeacht hoe wij het als ouders doen….
Onze Jaydan heeft dus nu zijn diagnose en nu nog 2 jaar door emmeren met onze jongste Kaj en dan kan die ook de molen in al is het voor ons al meer dan glashelder dat hij hetzelfde heeft.
Ik hoop echt dat je snel de kracht weer vind om verder te vechten met en voor je zoon, maar blijf alsjebliefd ondanks het verdriet en de frustraties geloven in jouwzelf als moeder
groetjes esther
ik herken je verhaal…
Jaren lang hebben wij gevochten voor ons zoontje en nog zijn we er niet maar ik ben zo moe zit er doorheen door alles. Dan kan je bijna niet meer vechten hoe hard ook nodig is.
Mijn zoontje nu 7,5 heeft sinds juni de diagnose ADHD en is daarnaast hoogbegaafd.
De onrust is hierdoor dus dubbelop. Hij is erg impulsief en kan totaal niet omgaan met andere kinderen. Maar ook zijn korte lontje en zijn uitschiet gedrag mbt grote mond enz.
Hij gebruikt nu medicatie en nog is het thuis nu vooral de piek momenten komer en kwel 🙁
Ook ik lees veel herkenning en het is goed om te lezen omdat ik nog steeds aan mijzelf twijfel!
Ik wil zo graag voor hem , maar ook voor ons dat het allemaal wat gemakkelijker zou gaan.
Ben net 2 uur bezig geweest mijn zoon van 7 op bed te krijgen en als hij mij weer van alles naar het hoofd slingert probeer ik alleen maar te denken ach hij meent het niet ( mijn man heeft hier meer moeite mee), maar wat mij nog veel meer pijn doet dan die woorden is dat hij het zichzelf zo moeilijk maakt en het voor ons allemaal erg lastig is.
Wij lopen bij accare en wat ik ontzettend mis is de handvaten die je graag wilt om er mee om te kunnen gaan. Je hebt ze zo ontzettend nodig!
Ik huil wanneer mijn zoon zegt zichzelf te haten, elke dag vertel ik hem opnieuw hoeveel we van hem houden. ik zou zo graag willen dat hij de dingen die ik hem probeer uit te leggen begreep.
Ja ik ben ook helemaal op, maar dat mag niet, ik kan er niet aan toe geven ik moet vechten.
Het moeilijke is dat ik niet meer weet of ons huwelijk hier tegen bestand is! Ik wil mijn man niet kwijt!
Eerlijk gezegt weet ik alleen niet hoe lang hij het nog vol houd.
allebij houden wij van onze zoon, allebij willen wij het beste voor hem, ik voel mij machteloos.
Wij zijn voor de derde keer van medicatie gewisseld omdat hij tot nu toe alle bijwerkingen had die er maar waren, maar eerlijk gezegt lijkt het er op dat wanneer het is uitgewerkt zijn gedrag alleen maar is versterkt sinds het gebruik van de medicatie!
Ik zou ook graag tips horen!
En of mensen neurofeedback hebben geprobeert en misschien ook ervaring hebben met de ouderbegeleiding?
Groeten Cora