Soms zo zwaar leven met ADHD

Yonina van Egmond

6 oktober 2024

Leven met ADHD: een moeilijke reis

Heb je het gevoel dat het leven met ADHD soms zwaar is? Zoek dan naar tips die kunnen helpen!

Daan, een energieke jongen van 7, begon vanaf 2,5 jaar op te vallen door zijn extreem drukke gedrag. Hij kon niet stilzitten, werd snel boos zonder duidelijke aanleiding en was lastig te corrigeren. Na een half jaar zijn we naar de huisarts gegaan. De huisarts adviseerde om strenger op te treden, maar ondanks onze inspanningen leek niets te werken. Uiteindelijk kwamen we terug bij de huisarts en kregen we het advies om een cursus te volgen voor drukke kinderen.

De lange weg naar hulp

Hoewel ik de cursus volgde en de tips toepaste, bleef Daan onrustig. Toen hij 6 jaar was, ontwikkelde hij ook angststoornissen en durfde hij niet meer te slapen. Pas toen verwees de huisarts ons door naar de GGZ.

Medicatie: risperidon

Na de nodige onderzoeken werd Daan behandeld met risperidon voor zijn angsten, wat goed hielp. Hij durfde weer te slapen, maar zijn gedragsproblemen bleven. Na twee maanden bouwden we de medicatie af, en dat ging zonder problemen. Toen vroegen we de psychiater of Daan getest kon worden op ADHD.

Onbegrip van de psychiater

De psychiater weigerde, want volgens hem lag Daan’s gedrag aan onze opvoeding. Ondanks dat onze oudste zoon geen gedragsproblemen had, hield de psychiater voet bij stuk. Gefrustreerd hebben we opnieuw een verwijzing aangevraagd, dit keer voor de kinderarts in het ziekenhuis.

Eindelijk duidelijkheid

De kinderarts vond het hoog tijd om te onderzoeken wat er met Daan aan de hand was. Na overleg verwees hij ons door naar een kinderpsychiater. Binnen vier weken kregen we de diagnose: Daan had ADHD, een obsessief-compulsieve dwangstoornis en een angststoornis. Na vier jaar knokken kregen we eindelijk antwoorden.

De last op mijn schouders

Hoewel je zou denken dat er een last van je schouders valt na de diagnose, voelt het meer als een klap. Het is confronterend om te horen wat je al die tijd al vermoedde. Ik ben momenteel uitgeput van alle inspanningen. Mijn kind heeft me nu meer dan ooit nodig, maar ik ben zelf op. Ik slaap moe, word moe wakker, en afgelopen zondag ben ik zelfs op mijn werk ingestort.

Tijd voor zelfzorg

Mijn huisarts raadde me aan om nu eerst voor mezelf te zorgen. Ik moet alles een plek geven, vooral de pijnlijke dingen die Daan soms zegt. Hoewel mijn man hier makkelijker mee omgaat, blijft het voor mij zwaar. Als moeder vraag ik me vaak af wat we verkeerd doen.

Komt dit jou ook bekend voor? Ik zou graag horen hoe anderen hiermee omgaan. Heb je misschien nuttige ADHD-tips voor mij?

Geschreven door Yonina van Egmond

P.S. Wil je je eigen verhaal delen? Bezoek ons forum of neem contact op met de redactie via info@adhdblog.nl. Jouw ervaringen kunnen anderen helpen om het leven met ADHD beter draaglijk te maken!

Yonina van Egmond

Comments

5 reacties op “Soms zo zwaar leven met ADHD”

Y

14 juli 2011

Hallo Yonina,
Het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Ik ben zelf alleenstaande ouder met een dochter met adhd. Voordat je eindelijk de hulp krijgt die je nodig hebt duurt vaak heel lang en voordat je serieus genomen word.
Ze was nog maar 2 jaar toen ik ben gescheiden had een baan van 32 uur per week stond overal alleen voor. Ik zat toen tegen overspannen zijn aan. Ik heb toen via het CIZ een indicatie aangevraagd (toen ik eindelijk wist dat het er was.) in de vorm van ZIN (zorg in natura). Zover ik weet zijn er geen kosten aan verbonden. Ik vond het eerst wel moeilijk om de stap te nemen. Mijn dochter vind het leuk ze heeft contact met kinderen van haar eigen leeftijd. Misschien als tip ook iets voor jullie zoon er zijn verschillende mogelijkheden een weekend of een etmaal per week logeren in een logeer tehuis of begeleiding in de thuis situatie.Denk er eens over na.
En ik weet niet of jullie zoon op een school zit met speciaal onderwijs? Die hebben meestal een orthopedagoog of psycholoog die advies kan geven.
Ik wens jullie veel sterkte en ik hoop dat je hier iets aan hebt?
Gr,
Y

Beantwoorden
1. yonina van egmond
  
  14 juli 2011
  
  Dank je wel voor je reactie. Onze zoon zit niet op het speciale onderwijs, hij kan nog redelijk goed meedraaien op het basisonderwijs. Mijn ouders zeggen vaak tegen me, van breng hem dan een weekend bij ons, maar ik kan me daar niet toe zetten, het voelt dan als de zorg afschuiven op een ander. Maar mijn man zegt ook, dat we het toch eens moeten gaan overwegen.
  Volgende maand hebben we weer een afspraak bij de psychiater, en daar zal ik ook hulp bij gaan aanvragen, hoe hier mee om te gaan. Misschien is er wel een of andere cursus die ik kan gaan volgen, alleen of samen met Daan.
  
  Beantwoorden
Esther

16 juli 2011

Hoi, voor mij klinkt je verhaal ook heel herkenbaar. Onze oudste van 7 heeft iets meer dan 2 weken geleden zijn diagnose gekregen, en voor dat dat zover was heb ik me ook kapot gevochten voor hem om hem geholpen te krijgen. Tijdens het diagnose gesprek werden wij als ouders als eerste uitgenodigd om 3 informatie avonden bij te wonen over ADHD. Die avonden gaan over ADHD, Medicatie en de laatste over behandelmogelijkheden. Daarnaast kreeg ik (omdat mijn man heel veel werkt kunnen we niet samen) de mogelijkheid om PMTO te volgen of ouderbegeleiding of een combinatie daarvan. PMTO is een training, waarbij je vaardigheden leert die je toe gaat passen in je eigen thuis situatie. Die training is heel intensief namelijk 1x in de week de training en 1x in de week een telefonische afspraak. Bij ouderbegeleiding neem je problemen of situaties mee naar de afspraak en gaat daarna werken aan het probleem met de handvatten die je daar aangereikt kreeg en de combi is denk duidelijk maar minder intensief dan PMTO alleen. PMTO wordt nog maar op een paar plaatsten in nederland gegeven en er gaat ook een onderzoek starten naar de effectiviteit ervan omdat dit een relatief nieuwe behandel methode is.
Verder wilde ik ook nog even zeggen dat het vaak zo makkelijk is voor een ander om te zeggen dat het gedrag van jouw kind de schuld is van de opvoedkundige talenten van de ouders. En soms komt zo´n (achterlijke) onwetende en onnadenkende reactie uit onverwachte hoek maar toch kunnen ze hard aankomen. Probeer daar boven te staan en als het lukt om ze te negeren, want jij als moeder weet van binnen echt wel of de manier waarop je dingen aanpakt goed of slecht is, net zoals jij (en ik) ook van binnen echt wel wisten dat er ´iets ´ aan de hand was met onze mannen.
Ik vond de diagnose van mijn oudste toch ook nog hard aankomen ook omdat ik de hele tijd tijdens alle onderzoeken en gesprekken de hele tijd de hoop heb gehouden dat wanneer alle resultaten er waren ze zouden zeggen Esther meid, jij doet het fout, en met Jaydan is er niks mis. Want dan had ik kunnen veranderen en dingen beter kunnen gaan doen. Maar nu heb ik dus de zekerheid dat zijn leven echt nooit makkelijk en/of vanzelf zal gaan, zoals het leven van mijn man, en dat is wat ik wilde voor mijn jongens. Dat leven en niet een eindeloos gevecht zoals mijn leven altijd was. Mijn man is het daar niet mee eens want wij zullen onze jongens begeleiden, steunen, sturen en bemoedigen en daarom zal het volgens hem makkelijker zijn dan dat het voor mij was. Maar ja vechten is vechten en dat is iets wat mijn jongens zelf zullen moeten doen ongeacht hoe wij het als ouders doen….
Onze Jaydan heeft dus nu zijn diagnose en nu nog 2 jaar door emmeren met onze jongste Kaj en dan kan die ook de molen in al is het voor ons al meer dan glashelder dat hij hetzelfde heeft.
Ik hoop echt dat je snel de kracht weer vind om verder te vechten met en voor je zoon, maar blijf alsjebliefd ondanks het verdriet en de frustraties geloven in jouwzelf als moeder
groetjes esther

Beantwoorden
nicol

4 augustus 2011

ik herken je verhaal…
Jaren lang hebben wij gevochten voor ons zoontje en nog zijn we er niet maar ik ben zo moe zit er doorheen door alles. Dan kan je bijna niet meer vechten hoe hard ook nodig is.
Mijn zoontje nu 7,5 heeft sinds juni de diagnose ADHD en is daarnaast hoogbegaafd.
De onrust is hierdoor dus dubbelop. Hij is erg impulsief en kan totaal niet omgaan met andere kinderen. Maar ook zijn korte lontje en zijn uitschiet gedrag mbt grote mond enz.
Hij gebruikt nu medicatie en nog is het thuis nu vooral de piek momenten komer en kwel 🙁

Beantwoorden
cora

13 januari 2012

Ook ik lees veel herkenning en het is goed om te lezen omdat ik nog steeds aan mijzelf twijfel!
Ik wil zo graag voor hem , maar ook voor ons dat het allemaal wat gemakkelijker zou gaan.
Ben net 2 uur bezig geweest mijn zoon van 7 op bed te krijgen en als hij mij weer van alles naar het hoofd slingert probeer ik alleen maar te denken ach hij meent het niet ( mijn man heeft hier meer moeite mee), maar wat mij nog veel meer pijn doet dan die woorden is dat hij het zichzelf zo moeilijk maakt en het voor ons allemaal erg lastig is.
Wij lopen bij accare en wat ik ontzettend mis is de handvaten die je graag wilt om er mee om te kunnen gaan. Je hebt ze zo ontzettend nodig!
Ik huil wanneer mijn zoon zegt zichzelf te haten, elke dag vertel ik hem opnieuw hoeveel we van hem houden. ik zou zo graag willen dat hij de dingen die ik hem probeer uit te leggen begreep.
Ja ik ben ook helemaal op, maar dat mag niet, ik kan er niet aan toe geven ik moet vechten.
Het moeilijke is dat ik niet meer weet of ons huwelijk hier tegen bestand is! Ik wil mijn man niet kwijt!
Eerlijk gezegt weet ik alleen niet hoe lang hij het nog vol houd.
allebij houden wij van onze zoon, allebij willen wij het beste voor hem, ik voel mij machteloos.
Wij zijn voor de derde keer van medicatie gewisseld omdat hij tot nu toe alle bijwerkingen had die er maar waren, maar eerlijk gezegt lijkt het er op dat wanneer het is uitgewerkt zijn gedrag alleen maar is versterkt sinds het gebruik van de medicatie!
Ik zou ook graag tips horen!
En of mensen neurofeedback hebben geprobeert en misschien ook ervaring hebben met de ouderbegeleiding?
Groeten Cora

Beantwoorden