Je zou wel eens ADHD voor volwassenen kunnen hebben. Ik hoor wel wat ze zegt, maar ergens heb ik niet het gevoel dat het klopt. Bij ADHD denk ik aan kinderen en volwassenen die hun energie niet kwijt kunnen en constant in beweging zijn. Ze hebben geen rem. We besluiten om het op een andere dag verder te onderzoeken en ik stap naar buiten. Ik vind het een beetje lachwekkend en stuur mijn vriend een ‘whats appje’ met de constatering van mijn therapeut, een lieve vrouw overigens.
Diagnose ADHD voor volwassenen gekregen
Zijn reactie was: “WAT ZEG JE!” Juist, dat dacht ik ook. Maar nog geen vijf minuten later stuurt hij een screenshot met zo’n dertig symptomen van iemand met ADHD voor volwassenen. Op één symptoom na herken ik ze allemaal in mezelf en niet zo’n klein beetje ook. Terwijl ik fiets, blijf ik naar mijn beeldscherm staren. Ik moet oppassen dat ik niet tegen een stilstaande auto rijdt en begin midden in het verkeer heel hard te huilen. Natuurlijk vergaat de wereld niet, maar ineens besef ik me dat mijn grote vergeetachtigheid geen fase is, maar waarschijnlijk de rest van mijn leven een probleem blijft.
Altijd alles kwijt raken
Ik kan me niet goed richten op het lezen van een boek, ik raak alles kwijt en ben zo chaotisch dat ik meestal alles vaak voor de helft doe. Het huishouden bijvoorbeeld. Ik ben zo’n type dat tijdens het afdrogen van een bord naar boven loop om nog even een wasmachine aan te zetten. Bij het checken van de was op mijn droogrekje bedenk ik me dat ik die broeken en t-shirts net zo goed even kan strijken. Twee broeken later belt de postbode aan met een pakketje en als ik dat heb aangenomen, ontdek ik dat er wel heel veel hondenharen op de vloer liggen die ik net zo goed even kan wegzuigen. Met het weggooien van de volle zak zie ik de helft van mijn afwas in lauw water en leg ik de link naar het strijkijzer die ik dus vergat uit te zetten. Op deze manier heb ik het strijkijzer eens een hele dag aan laten staan. Dan zit de schrik er goed in als je ontdekt dat het huis bij wijze van spreken in lichte laaien had kunnen staan.
Ongeduldig type
Ik ben ook zo’n type dat in de rij van de kassa met nog drie mensen voor me alvast mijn pinpas uit mijn portemonnee pakt. In het kader van: ‘dan heb ik die maar alvast’. Vroeger en nog steeds voel ik me soms ontzettend dom als het gaat om kennis en algemene ontwikkeling. Ik vermijd gesprekken die daarover gaan en ook al denk ik dat ik er best over mee kan praten, besluit ik het risico niet te nemen. Stel je voor dat je jezelf compleet voor lul zet?
Gek maar niet dom
Nu weet ik dat ik de zaken die me minder tot niet interesseren gewoon niet opsla. Ik vind het te saaie stof. Op de basisschool dachten ze dat ik het niet ver zou schoppen maar uiteindelijk slaagde ik wel met een 9 op het HBO. Nu begrijp ik waarom en wat heb ik mezelf gepijnigd door me telkens voor te houden dat ik dom ben. Anderen deden dat trouwens ook! Als er zogeheten voetbaluitslagen waren gevallen, wist ik dat ik in de prijzen was gevallen. En dat op de basisschool.
Gedachten als een sneltrein
Terwijl je tegen me praat, kijk ik de helft van de tijd langs je door. Dat is niet omdat ik niet geïnteresseerd ben, juist wel. Mijn hoofd werkt soms als een sneltrein, maar ondertussen wel met behoorlijke vertragingen. Ik zou wat dat betreft goed bij de NS passen. Soms stel ik op een dag twee keer dezelfde vraag of weet ik een maand later al niet meer welke film ik gezien heb. Vraag me vooral niet wat ik gisteren gegeten heb of wat ik in het weekend heb uitgespookt. Op dat soort vragen kan ik soms gewoonweg geen antwoord geven.
Ben altijd blij
Ik praat aan een stuk door en van de hak op de tak. Uit enthousiasme en angst dat ik essentiële stukken vergeet. Dat teveel aan informatie zorgt er mede door dat mijn verhaallijn niet meer vloeiend verloopt en je eigenlijk geen idee hebt waar mijn verhaal over gaat. Ik betrap me er tussendoor vaak genoeg op en twijfel dan om je nog verder te vervelen of ons gesprek aan de wilgen te hangen omdat het nergens écht meer over gaat. Ik word er onzeker door, want ben ik daardoor nog wel een interessante gesprekspartner? Tijdens gesprekken erken ik, mits het me opvalt, dat ik veel en chaotisch praat. Als ik het niet erken, moet je maar even door de zure appel heen bijten of ingrijpen.
Telefoon uitzetten
Ik ben ook zo’n geval dat het heerlijk vind om in mijn badjas (vaak over mijn normale kleren aan) op de bank, onder een deken te zitten. Friemelend in een kussen om daar vervolgens veertjes uit te trekken. Die vind ik dan uiteindelijk weer door het hele huis. Maar het voelt veilig en tegelijkertijd natuurlijk alles behalve charmant. Lenzen uit, bril op en kijkend naar een korte serie of voetbalwedstrijd. Een lange film is voor mij al wat lastiger, aangezien ik niet heel lang stil kan zitten. Tegenwoordig zet ik mijn telefoon dan steeds vaker uit om in ieder geval niet in de verleiding te komen daar op te neuzen.
ADHD en emotionele reacties
En zo kan ik me voorstellen dat ook vriendlief niet altijd blij is met mijn emotionele schommelingen, het vergeten af te maken van huishoudelijke taken en niet te vergeten mijn hyperactiviteit. Gelukkig worden de partners van mensen met ADHD voor volwassenen niet vergeten. Er bestaan sites en forums waar lotgenoten elkaar van adviezen kunnen voorzien. Nu wordt ie pas eng!
Gevoelig en creatief
Je begrijpt wel hoe vaak mijn excuses heb aangeboden voor alles wat ik vergeten ben, het halve werk dat ik geleverd heb en zoveel meer. Het zou bijna te mooi zijn om vanaf nu niet meer ter verantwoording op het matje te komen en dat ik dan boos word op de mensen die zich irriteren aan mij, want ze weten tenslotte toch dat ik ADHD voor volwassenen heb? Maar.. Ik ben gevoelig, creatief en heb een goed gevoel voor humor. Of het ook jouw humor is durf ik niet te zeggen maar ik moet altijd het hardst om mijn eigen grappen lachen. En aangezien ‘goed gevoel voor humor’ één van de ‘symptomen’ is, kan ik het weten. Daarnaast heb ik een groot voorstellingsvermogen en een rijke fantasie en volg ik mijn passies.
“Een vreemde vogel”
Mijn therapeut en ik zijn het er over eens, ik ben een vreemde vogel. Zij vindt wel dat ik een slimme, gevoelige en creatieve, vreemde vogel ben. Ik ben anders en ik ben dankbaar dat ze ontdekt heeft dat ik ADHD voor volwassenen heb. Natuurlijk had ik het liever niet gehad, maar ergens ben ik ook opgelucht, want ineens passen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik hoef me niet meer te verschuilen achter smoesjes waarom ik iets vergeten ben, iets kwijtraak of bezig ben met honderdduizend dingen tegelijk. Laten we eerlijk zijn, handig is het natuurlijk niet. Maar het is ook niet het einde van een wereld die nog steeds aan mijn voeten ligt.
Geef een reactie