“Juf, ik voel me een stuiterbal in de achtbaan”
Na een dag hard werken voor de klas stelt een leerkracht zichzelf de vraag: “Hoe komt het toch dat ik … niet begrijp”? De leerkracht denkt even na en schrijft vervolgens een paar zinnen op een stuk papier: …beweegt constant … kletst constant, …raakt van slag wanneer er iets anders gaat dan normaal, … raakt snel gefrustreerd, …begint aan van alles maar maakt het niet af, … wordt niet begrepen….
De leerkracht wordt onrustig. Ze sluit haar ogen en denkt aan de rit die ze afgelopen jaren heeft gemaakt.
Het eerste moment van onmacht, de erkenning, herkenning en vooral het gevoel van (on)begrip. Deze gedachten stormen door haar hoofd. Ze probeert rustig te blijven maar de gedachten blijven maar binnenstromen.
Hoe is het mogelijk dat in deze tijd, de tijd van veranderingen en de wetenschap er nog steeds mensen zijn die anderen niet accepteren zoals ze zijn. Mensen die oordelen en je veroordelen omdat je net iets anders bent. Lees ook ADHD? Het is een etiket ->
De maatschappij stelt immers hoge eisen en is vol met externe prikkels die ervoor zorgen dat je interne stabiliteit gaat wankelen. Dat je als het ware wordt overprikkelt met alle dingen die je moet kunnen en moet doen.
De leerkracht opent haar ogen en besluit nu is het genoeg. Ik ga de rit in de achtbaan maken.
In gedachten stapt ze in het karretje, de beugels sluiten en de motor begint te draaien. Het karretje komt in beweging en bij elke centimeter die ze naar voren gaat krijgt ze een blijer gevoel in haar buik. Wanneer ze bij de eerste afdaling is en het karretje met een enorme vaart naar beneden gaat is dat blije gevoel enorm geworden en al lachend ondergaat ze de hele rit. Met een blij gevoel stapt ze een minuut later het karretje uit. In een achtbaan kun ze geen stapje terug gaan, alleen maar voor uit. En deze gedachte houdt ze vast.
Bewegen, kletsen, niet zo goed tegen veranderingen kunnen, luisteren, stuiteren, empathie, sociaal, onhandig, wispelturig, volhardend, lief, eerlijk, niet alle taken kunnen volbrengen, vergeetachtig zijn, angstig zijn en dromen zijn geen slechte kwaliteiten. Het zijn kwaliteiten die bij een persoon horen en waar je vrede mee moet hebben. Ieder persoon is immers uniek.
Na een dag hard werken voor de klas stelt een leerkracht met ADHD zichzelf de vraag: “ Hoe komt het toch dat ik … en mezelf steeds beter begrijp”? De leerkracht denkt en denkt en schrijft vervolgens enkele zinnen op een stuk papier: ………
© ADHDblog.nl geschreven door Jettie Confetti
Geef een reactie