Ik ben nu 16 jaar oud en pas vorig jaar kreeg ik de diagnose ADHD. Eindelijk had ik een verklaring voor hoe ik me soms voelde. Het was alsof er een puzzelstukje op zijn plek viel, maar tegelijkertijd bracht het gemengde gevoelens met zich mee. Het verklaarde waarom ik zo vaak heen en weer geslingerd werd tussen uitersten – het ene moment voel ik me euforisch en klaar om de wereld aan te kunnen, maar het volgende moment zak ik weg in een diep, donker gat.
Hoewel ik ADHD heb, ben ik niet hyperactief op de manier zoals mensen zich dat vaak voorstellen. Van buitenaf lijk ik rustig, misschien zelfs kalm, maar vanbinnen gaat alles razendsnel. Mijn gedachten vliegen door mijn hoofd alsof er een eindeloze storm van ideeën, zorgen en plannen woedt. Mijn psychiater noemde het “hyperactiviteit in mijn hoofd” – ik denk zo veel en zo snel dat ik er zelf soms niet aan uit kan. Het voelt alsof ik geen grip heb op wat er gebeurt in mijn eigen gedachten, alsof ik met een snelheid leef die ik niet kan bijhouden. Dit zorgt voor enorme frustratie, en het raakt me dat ik mensen om me heen kwets zonder dat ik dat wil. Ik wil het niet, maar soms begrijp ik mezelf niet eens.
Ik vraag me vaak af hoe mijn leven eruit zou zien als ik eerder de diagnose had gekregen. Hoe anders was het geweest als ik en de mensen om me heen eerder hadden geweten wat er aan de hand was? Het is moeilijk om te horen dat anderen dachten dat “er iets mis was” zonder dat ze konden uitleggen wat het precies was. Die gedachte doet pijn, want het voelt alsof ik jarenlang met een verborgen gewicht heb rondgelopen waar niemand – ook ikzelf niet – echt woorden voor had. ADHD heeft een groot effect op mijn leven, en nu, met deze diagnose, probeer ik langzaam te begrijpen wat dat voor mij betekent en hoe ik hier sterker uit kan komen.
Toen ik ADHD-blogs las, kreeg ik tranen in mijn ogen. Het was een opluchting en tegelijkertijd moeilijk. Ik besefte dat ik niet alleen ben in dit gevecht, dat er anderen zijn die dezelfde dingen voelen en meemaken. Het geeft me hoop, maar het blijft een uitdaging om dit deel van mezelf te accepteren. Toch weet ik dat ik nu niet meer alleen ben in mijn zoektocht naar begrip en rust.
Geef een reactie