Home » Ervaringen van volwassenen met ADHD » Ik dacht dat ik gek was – Leven met ADHD in het gezin

Ik dacht dat ik gek was – Leven met ADHD in het gezin

Jacob Klompstra begreep jarenlang niet waarom hij was zoals hij was. Met alle negatieve gevolgen van dien. Ook in zijn dochter Wilma herkende hij veel van zijn onrust.



“Toen ik hoorde dat ik gewoon ADHD had, ben ik er verdrietig geweest. Want hoe anders had mijn leven kunnen lopen als ik dit eerder had geweten?”

Het gevoel van ‘gek zijn’

Jacob’s verhaal begint met een gevoel dat veel mensen met ADHD zullen herkennen: het gevoel ‘anders’ te zijn. In een gezin met acht kinderen was Jacob altijd de lastigste. Hij was niet te stoppen, altijd in de weer, altijd druk, altijd bezig, maar nooit in staat om echt tot rust te komen. En als volwassene veranderde er weinig. Jacob bleef onrustig, vol energie, maar ook vol chaos. Hij raakte vaak uitgeput, zowel fysiek als mentaal, en de uitputting resulteerde vaak in uitbarstingen van frustratie en een gevoel van falen.

“Ik had altijd het idee dat ik gek was. Waarom kon ik niet gewoon normaal zijn? Waarom lukte het mij niet om dingen af te maken, om me in te houden of gewoon rust te vinden? Het voelde altijd alsof ik alles stuk maakte, in plaats van dingen af te ronden.”

Dit gevoel van anders-zijn is kenmerkend voor veel mensen met ADHD. De constante onrust, de moeite om focus te behouden, het niet kunnen stilzitten – dat zijn de symptomen die vaak in de weg staan van een normaal, gelukkig leven. Toch kan het ook leiden tot productiviteit, tot prestaties, maar wel tegen een zware prijs.

Van chaos naar inzicht

Jacob’s leven kende veel ‘escapades’ – periodes waarin hij zich met verschillende projecten bezighield of andere uitwegen zocht om met zijn onrust om te gaan. Dit ging vaak gepaard met overmatig werken, maar ook met het uitstellen van belangrijke zaken. Zijn lichaam trok het op een gegeven moment niet meer, en pas toen besloot hij om hulp te zoeken. Dit was het moment waarop Jacob naar een psychiater werd doorverwezen en ADHD werd gediagnosticeerd.

“Toen ik die diagnose kreeg, ging er een wereld voor me open. Ik dacht: ‘Dit is het!’ Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Het was alsof er eindelijk lichtjes brandden in mijn hoofd. Allemaal dingen die ik mezelf en anderen nooit echt had kunnen uitleggen, werden nu duidelijk. Ik ben gewoon niet zoals anderen, maar dat betekent niet dat er iets mis met me is.”

De diagnose ADHD bracht niet alleen helderheid voor Jacob zelf, maar ook voor zijn gezin. Vooral zijn vader, die altijd als driftig werd beschouwd, maar bij wie Jacob nu vermoedt dat hij dezelfde aandoening had, begon eindelijk te begrijpen waarom sommige dingen altijd zo chaotisch verliepen.

De impact van ADHD op mijn familie

Jacob’s verhaal gaat verder met een pijnlijke realisatie: hij herkende in zijn dochter Wilma dezelfde onrust die hij zo lang bij zichzelf had gevoeld. Wilma had moeite met concentratie, was snel afgeleid en had vaak last van stemmingswisselingen. Toen Jacob haar deze symptomen zag vertonen, begon hij pas echt na te denken over hoe ADHD de generaties in zijn familie had beïnvloed.

“Toen ik zag hoe Wilma worstelde, begreep ik pas echt hoeveel mijn eigen gedrag invloed heeft gehad op mijn gezin. Als ik vroeger had geweten wat ADHD is, had ik misschien meer geduld gehad. Hadden we toen geweten wat we nu weten, dan had ik zoveel minder klappen gekregen.”

Dit besef bracht Jacob tot het idee dat de onrust in zijn familie wel eens genetisch zou kunnen zijn. ADHD is immers een aandoening die vaak in families voorkomt. Het vermoeden dat ook andere familieleden – zoals zijn vader en sommige broers en zussen – mogelijk ADHD hadden, zorgde voor een mix van verdriet en opluchting. Maar ook voor een diepe wens om anderen in de familie bewust te maken van de mogelijke invloed van ADHD op hun leven.

Wat zou er anders zijn als ik het eerder had geweten?

Nu Jacob weet dat hij ADHD heeft, is er ook ruimte voor reflectie: Wat als hij deze diagnose eerder had gekregen? Had hij dan anders gehandeld, anders gereageerd, misschien zelfs een ander leven geleid?

“Het is een vraag die me regelmatig bezig houdt. Wat als ik het eerder had geweten? Hoe anders had mijn leven eruit gezien? Ik had niet zoveel moeilijke momenten gehad, niet zoveel onbegrip en miscommunicatie. Ik had misschien meer steun gehad, meer rust.”

Jacob is nu bezig met het aanpassen van zijn levensstijl, het zoeken van de juiste hulpmiddelen en het leren omgaan met zijn ADHD. Hij heeft geleerd dat het belangrijk is om zijn energie te kanaliseren en meer bewust te zijn van zijn grenzen. Wat ook belangrijk is, is dat hij zich nu niet meer ‘gek’ voelt, maar begrijpt dat zijn hersenen simpelweg anders werken dan die van anderen. Dit inzicht helpt niet alleen hem, maar ook zijn omgeving.

ADHD in het gezin: Generaties van onrust

Wat Jacob niet had kunnen weten toen hij jong was, was dat ADHD niet alleen invloed had op hemzelf, maar ook op zijn kinderen. Wilma, die nu ook als volwassene worstelt met de symptomen, heeft inmiddels de diagnose gekregen. Dit besef was moeilijk voor Jacob, maar het gaf hem ook de kracht om met Wilma samen te werken aan haar uitdagingen.

“Haar worstelingen herinnerden mij zoveel aan mijn eigen jeugd. Maar nu kunnen we samen werken aan oplossingen. Ik kan haar nu vertellen wat ik niet wist: dat het oké is om anders te zijn. Dat het niet gek is om ADHD te hebben. Het is een stukje van wie je bent, maar het betekent niet dat je minder waardevol bent.”

Jacob vertelt hoe hij nu probeert de cirkel van onbegrip te doorbreken door openlijk te praten over ADHD in zijn gezin. Waar het voor hem eerst een geheim was, is het nu iets waarover hij zonder schaamte kan praten. En hij moedigt anderen aan hetzelfde te doen.

Waarom het belangrijk is om ADHD serieus te nemen

De belangrijkste boodschap die Jacob wil overbrengen, is dat ADHD niet iets is om te negeren of te verbergen. Het is geen aanwijzing van zwakte of een gebrek aan discipline. Het is een neurologische aandoening die, als het niet goed begrepen wordt, veel schade kan aanrichten. Daarom pleit hij ervoor om ADHD serieus te nemen, zowel bij volwassenen als kinderen, en de nodige ondersteuning te bieden.

“Als je merkt dat je moeite hebt met concentreren, met jezelf organiseren, of dat je emoties vaak buiten proportie lijken, zoek dan hulp. Je hoeft het niet alleen te doen. ADHD is geen life sentence. Het is een uitdaging, maar het kan echt verbeterd worden met de juiste aanpak.”

Kennis is kracht

Jacob’s verhaal is er een van inzicht, groei en acceptatie. Wat begon als een gevoel van chaos en onbegrip, is nu een weg naar zelfontdekking en kracht. Door zijn ervaring met ADHD kan hij nu niet alleen zijn eigen leven beter begrijpen, maar ook dat van zijn dochter Wilma. En wie weet, misschien zal hij andere familieleden ook helpen om meer te begrijpen van de rol die ADHD in hun leven speelt.

“Als we vroeger hadden geweten wat we nu weten, hadden we zoveel minder ‘klappen’ gekregen. Maar gelukkig is het nooit te laat om te leren. En dat wil ik nu doorgeven: het is oké om anders te zijn. Je bent niet alleen.”


Tip voor ouders en volwassenen met ADHD:

Het is belangrijk om open te staan voor zelfonderzoek en, indien nodig, hulp te zoeken. Of het nu gaat om een arts, psycholoog of ADHD-coach – de juiste ondersteuning kan het verschil maken in het leren omgaan met ADHD en het verbeteren van de kwaliteit van je leven.


LTO3

Comments

3 reacties op “Ik dacht dat ik gek was – Leven met ADHD in het gezin”

  1. Coen Olde Bijvank avatar
    Coen Olde Bijvank

    Waarom verdrietig? ADHD moet je juist trots op zijn, dat is wie jij bent 😉

    1. Jacob klompstra avatar
      Jacob klompstra

      Trots dat ben ik ook moet je mijn boek maar lezen of luisteren via het luisterboek . groet Jacob

  2. ADHD Informatie Weblog avatar
    ADHD Informatie Weblog

    Oh gelukkig maar! Dan heb ik niks gezegd 🙂
    Gr. Coen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *