Hoe is het om een kind met ADHD op te voeden? Een moeder deelt openhartig haar ervaringen.
Moeders schrijven graag en veel, vooral als ze er echt even de tijd voor nemen. Ik ben de trotse moeder van een dochter van tien jaar. Al vanaf de kleutergroep werd duidelijk dat ze drukker was dan haar leeftijdsgenootjes. Ze had altijd meer energie, vond het lastig om stil te zitten en haar aandacht erbij te houden. In groep 3 begonnen de signalen duidelijker te worden. We merkten dat ze moeite had met het volgen van de regels en het tempo van de klas.
Daarom besloten we hulp te zoeken bij de GGZ. Na uitgebreide onderzoeken en lange wachttijden kregen we eindelijk de diagnose: ADHD. Het was een opluchting om eindelijk een antwoord te hebben op de vragen en twijfels die we al jaren hadden.
Wat vielen er ineens veel puzzelstukjes op hun plek… Zwemles was bijvoorbeeld altijd een drama. Na een halve baan wist ze al niet meer wat de bedoeling was. Nu begrijpen we waarom.
Die diagnose gaf ons de handvatten om haar beter te begrijpen en om te leren hoe we haar kunnen ondersteunen. Het gaf ook een stukje rust; het lag niet aan ons of aan haar, maar aan een brein dat nét even anders werkt.
Thuis versus buiten de deur
De diagnose bracht veel duidelijkheid, maar dat betekent niet dat alles ineens makkelijk werd. Wat vooral opvalt, is het verschil in gedrag thuis en buitenshuis. Thuis voelt ze zich veilig en geborgen, zoals de mensen van de GGZ ons uitlegden. Daar durft ze zichzelf te zijn, met alles wat daarbij komt kijken: een grote mond, emotionele buien en soms flinke driftbuien. Het kan uitdagend zijn, maar we proberen haar elke dag weer te laten voelen dat ze welkom is, met al haar emoties.
Op school en bij vriendinnen zie ik echter een compleet ander meisje. Ze gedraagt zich daar keurig, past zich aan en doet enorm haar best om ‘normaal’ te zijn. Dat is iets wat veel kinderen met ADHD doen: ze houden zich groot. Maar dat kost energie, en dat merken we zodra ze thuis is. Soms komt alles er dan in één keer uit: frustratie, vermoeidheid of zelfs boosheid.
Mensen reageren vaak verbaasd als ze horen dat ze ADHD heeft. “Maar ze is altijd zo lief en rustig,” zeggen ze dan. Dat zorgt soms voor onbegrip. Het kan voelen alsof je je constant moet verdedigen als ouder, omdat mensen het gedrag thuis niet zien. Dit is een herkenbaar probleem voor veel ouders van kinderen met ADHD: het onzichtbare deel van ADHD.
De kleine overwinningen
Gelukkig gaat het inmiddels beter op school. Met wat extra begeleiding en meer structuur lukt het haar om mee te komen. Ze heeft een paar lieve vriendinnen gevonden die haar accepteren zoals ze is. En hoewel sociale situaties soms nog lastig zijn, zien we haar groeien in haar zelfvertrouwen.
Ik leer haar om trots te zijn op wie ze is, want ze heeft zoveel mooie eigenschappen. Ze is ontzettend creatief, heeft een geweldige fantasie en een ongelofelijk doorzettingsvermogen. Elke dag proberen we samen kleine overwinningen te vieren, hoe klein die soms ook lijken.
Het komt goed
Natuurlijk zijn er uitdagingen, en dat zal altijd zo blijven. Maar ik weet zeker dat het goedkomt. Ze leert zichzelf steeds beter kennen en vindt manieren om met haar ADHD om te gaan. En ondanks haar moeilijke buien is ze een fantastisch kind. Ze is vol energie, levenslust en heeft een unieke kijk op de wereld die me elke dag weer inspireert.
Ik ben enorm trots op haar, niet omdat ze perfect is, maar juist omdat ze zichzelf durft te zijn, met al haar kwaliteiten en uitdagingen.
Geschreven door een trotse moeder van een geweldige dochter met ADHD.
Wil jij ook jouw verhaal met ons delen? Stuur een e-mail naar info@adhdblog.nl.
Geef een reactie