Ruim 3 weken geleden is kleine man gestart met zijn medicatie. Methylfenidaat, de laagste dosering. In mijn hoofd woed, nog steeds, een behoorlijke strijd, want ook al sta ik achter de keuze voor medicatie, ik vind het nogal wat.
Mijn grootste hoop: dat hij er net zo veel baat bij heeft als ik zelf heb.
Mijn grootste vrees: de bijwerkingen.
Om mijn grootste hoop te kunnen bereiken, kunnen we niet anders dan hopen dat mijn grootste vrees voor kleine man meevalt. Dus dat word uitproberen, observeren en bijstellen. De onzekerheid speelt me parten: werkt dit middel voor hem? In welke dosering? Hoe lang duurt het voor hij goed is ingesteld? Krijgt hij last van bijwerkingen en zo ja, welke? Geen enkele ouder staat erom te springen zijn kind medicatie te geven natuurlijk, maar het lastige met deze medicatie is het uitproberen, observeren en bijstellen. Het is geen kant-en-klare oplossing zo van: pilletje erin, hoppa, dat werkt en we zijn klaar. Het kost tijd, energie en vertrouwen hebben in jezelf. Maar we gaan ervoor.
De eerste week merken we er weinig van, behalve dan dat kleine man snel huilt, om niets. Positief effect: niets.
De tweede week, met een kleine ophoging, zien we de bijwerkingen toenemen: nog sneller huilen, flinke stemmingswisselingen. Na ongeveer 3 uur lijkt hij een rebound te krijgen, maar dan duurt het nog een uur voor zijn volgende dosis.
Positief effect: kleine man lijkt zich iets langer te kunnen concentreren, struikelt minder over zijn eigen woorden. Hij lijkt ietsjes meer rust te vinden in zichzelf. Minimaal, maar het is er.
Echter, zijn stemmingen wegen erg zwaar en hij begrijpt het zelf ook niet. Maar hoe leg je dat nou toch uit aan een kind van 6 jaar? Ik pak er pen en papier bij en begin te tekenen… Heel eenvoudig, maar heel effectief voor hem. Het kwartje valt, hij begrijpt het! Een kleine overwinning, zo voelt het voor mij.
1. ‘als je ADHD hebt…’
2. ‘Het pilletje kan je hierbij helpen…’
3. ‘Jou lijf en jou hoofd…’
Na twee weken heb ik een telefonisch consult met de kinderpsychiater en er wordt besloten de dosering in de ochtend te verdubbelen.
Positief effect: nog steeds iets betere/langere concentratie. Wanneer het op zijn hoogtepunt van werking is, is kleine man goed gemutst, goed geconcentreerd en gezellig.
Negatief effect: Extremere stemmingswisselingen, nu duidelijke rebound, vooral in de avond. Slecht eten, niet in slaap kunnen komen.
Bijkomend is natuurlijk ook de tijd van het jaar: Sinterklaas… En nog meer spanning, want hij krijgt er een broertje bij, bij papa.
Ik vind het, als moeder, ontzettend moeilijk en zwaar. Want ik herken de bijwerkingen als geen ander, de stemmingswisselingen, het slechte eten. Dat was ook mijn grootste vrees voor we ermee startten en deze vrees wordt dus werkelijkheid. Maar ik wil niet nu al opgeven, wil het een kans geven. Ik weet namelijk ook hoe ontzettend positief het kan werken, hoe veel je kunt bereiken wanneer je goed ingesteld bent, de bijwerkingen afnemen en hoeveel profijt je ervan kunt hebben. En dat is het uiteindelijke doel. Geduld hebben dus. ‘Geef het een kans, het kost tijd…’ denk ik iedere dag wel 10x. Volgende week gaan we weer op controle.
En zo doen we één stap tegelijk, met vertrouwen en geduld…
Auteur: Inge van ADHDblog.nl
Geef een reactie