ADHD het is een etiket. Ik wrijf weer in mijn handen. Ik lees dat autisme en ADHD tegenwoordig hersenziekten zijn en geen opvoedingsproblemen. Het voelt aan als een warm bad. Eindelijk gerechtigheid.
Niet langer het beschuldigende vingertje richting ouders. Zij komen er met hun drukke kind op verjaardagen veel beter mee weg dan vroeger. Ze kunnen er immers niets aan doen dat hun kind zo allemachtig druk is. Het kind is ziek.
Maar wacht even. Ouders hebben er veel mee te winnen. Rugzakjes, het persoonsgebonden budget. Geldgraaiers zijn ze, belust op financieel gewin.
Adhd’ers, autisten zijn klant en zeker geen patiënt. Dat zijn ze pas als ze niet functioneren en er onder lijden. Weg dus met het plakken van het ADHD etiket. Dat is doorgeslagen. Het leven is één groot feest.
Huisartsen en leerkrachten kunnen kinderen weer wegbonjouren als lastig en ouders vermanend toespreken dat ze vooral hun grenzen moeten bewaken. Dan komt alles wel goed. Puberteit is het toverwoord.
Dat diezelfde professionals geen kaas hebben gegeten van labels doet er niet toe.
Evenmin ligt de staatssecretaris van Volksgezondheid Marlies Veldhuijzen van Zanten ervan wakker dat jongeren stranden op het voorgezet onderwijs en zonder diploma in de mensen jungle belanden. Daar wachten baantjes die ze als goedkope arbeidskracht met een beetje mazzel nog in de wacht slepen.
Om vervolgens weer door bazen te worden uitgekotst. Conflicten op de werkvloer, klagende klanten… Herleidbaar naar houding en gedrag van de jongere die zich – weer – onbegrepen voelt. De zoveelste trap na. Op de schoolbanken al mislukt. Thuis een hok vol herrie dat zelfs een baan niet leidt tot succes.
Ouders die zich voor de zoveelste keer afvragen wat ze fout doen. Hun kind moet leren op eigen benen te staan in plaats van te eindigen als een mislukkeling.
Dan toch maar het ADHD etiket?
Bij het ene kind is eerst een psychose nodig én een langdurige psychiatrische opname. Goh. Nooit aan schizofrenie en ADD gedacht. Tja, het kind was wel vaak dromerig, viel eigenlijk niet op, zeggen de leerkrachten. Zij staan alleen maar voor de klas om hun vak uit te oefenen.
Niet om een psychiatrische stoornis te herkennen.
Eigenlijk wel triest dat zo’n leven in de knop is geknakt. Maar ja, zo gaan die dingen.
Het andere kind? Dat was eigenlijk altijd al een druktemaker. Ging vaak de discussie aan en luisterde niet. Om er maar vanaf te zijn, heeft het onderwijs hem nog wel een vmbo-diploma gegeven.
Wat zegt u? Geen MBO-diploma weten te halen? Van school getrapt?
Aha, hij heeft ADHD. Ook nog een persoonlijkheidsstoornis? Geen wonder dat de school het niet met hem uithield. Tja, als hij vroeger een ADHD etiket had gekregen, was het vast goed gegaan.
Maar er is toch zoiets als de participatieladder. Dan helpt het gemeenteloketje hem vast wel op weg naar een baan. Huh? De nulfase? Wat betekent dat?
Oh.. onbemiddelbaar, nauwelijks toekomstperspectieven.
Wel triest.
Geschreven door Geertje Paaij
Geef een reactie