Om alvast mijn verhaal toe te lichten, ik ben een vrouw van 26 en ik werk fulltime in het onderwijs. Ook ik heb de diagnose ADHD gekregen. Ik heb, op advies van mijn coach, een dag uit mijn leven verwoord. Ik gebruik overigens geen medicatie.
Voorzichtig parkeer ik mijn auto op de besneeuwde parkeerplaats. Ik kom thuis na een dag werken. Terwijl ik de brievenbus leeghaal en de trap oploop met de post, bedenk ik me dat ik nog een belangrijke brief moet posten. Eenmaal in mijn huis zie ik dat de badkamerdeur open staat en de uitpuilende wasmand in de hoek trekt mijn aandacht. De was doen. Nu, anders gebeurt het niet. Jas, schoenen en tas gooi ik op de grond in de gang en ik ga was verzamelen in de slaapkamer.
Bij het tweede t-shirt dat ik van de grond pak, valt mijn oog op het boek dat ik gisteravond heb uitgelezen. Ik heb net een nieuwe boekenkast en de boeken op kleur gesorteerd. Zonde als er eentje ontbreekt toch? Ik loop met de shirtjes en het boek naar boven. In de werkkamer zie ik mijn laptop staan en ik bedenk me ineens dat de accu leeg is en de lader ergens in de woonkamer moet liggen. De laptop, het boek en de shirts neem ik mee en ik loop naar de woonkamer. Shit, ik zie in de keuken de afwas van gisteren. En eergisteren. De laptop, het boek en de shirts leg ik op de bank neer. Ik pak de teil en probeer van de laatste twee microliter afwasmiddel een sopje te maken. Fail. Dan maar boodschappen doen en afwasmiddel kopen.
Als ik toch ga, kan ik gelijk even kijken wat ik nog meer nodig heb. Ik zie in de koelkast dat mijn bierla (ja, die heb ik) halfvol is en er geen kaas meer ligt. Op het balkon staat nog een halve krat bier dus die wil ik halen om de la bij te vullen. Verse sneeuw! Ik herinner me dat ik heb gewacht om mijn nieuwe wollen trui in de sneeuw te leggen, dus snel loop ik naar beneden om die uit de slaapkamer te pakken. Op de trap zie ik vanuit mijn ooghoek een spinnenrag hangen bij het dakraam.
Er staat me iets bij van een ragebol die ik ooit heb gekocht en in mijn auto heb laten liggen. Schoenen aan en naar buiten dus. Als ik de autodeur opendoe, zie ik de enorme takkezooi die in een Ford Ka past. Shit, dat ding moet echt worden uitgezogen. Ik rij naar het tankstation omdat ik weet dat ze daar stofzuigautomaten hebben. Eenmaal daar herinner ik me alleen de woorden ‘auto’ en ‘schoon’ en ik rij het Ka-tje de wasstraat in. Met een glimmende auto rij ik terug naar huis. Onderweg bedenk ik me dat ik de binnenkant ook wel eens mag opruimen. Als ik thuiskom vraag ik me af waarom de voordeur nog openstaat en als ik de trap oploop denk ik aan de brief die nog op de bus moet. Ik kom binnen en het licht in de badkamer staat aan. Vreemd.
Oja, ik was al thuis geweest. Ik doe mijn jas en het licht uit en zie nog net de lege tube tandpasta in de prullenmand van de badkamer. Noodzakelijke boodschappen, dus jas weer aan en naar de supermarkt. Bij de kassa bedenk ik me wat ik nog meer nodig heb. Hoe zat het met dat kratje bier? Ik krijg morgen bezoek en neem er voor de zekerheid een mee. Ik loop naar huis, de trap op en de woorden ‘brief’ en ‘posten’ galmen door mijn hoofd. Ik loop in één streep door naar boven, zet het kratje bier in de werkkamer waar ik het licht uitdoe en ga gelijk naar de wc voordat ik straks moet plassen en het dan vergeet.
Ik zie dat er nog voor een heel jaar toiletpapier ligt, dus dat hoef ik voorlopig niet meer te halen. Als ik de woonkamer in loop zie ik de laptop. Wat doet die daar? Oja, ik moest nog een document mailen. Ik ga op de bank zitten met de laptop en besef dat de lader niet binnen handbereik ligt. Dan moet die in de werkkamer liggen dus ik loop daarheen. Ik schuif de krat bier richting overloop en merk dat de deur niet helemaal open wil door een verlaten verhuisdoos die erachter staat.
Die dozen moeten echt leeg, en ik besluit om die ene in de slaapkamer als eerste te doen en deze als laatste. Ik hou er namelijk van een taak goed af te ronden. Ik zet de doos uit de werkkamer vast op de overloop, dan kan ik het ook niet vergeten, en loop naar beneden. De doos in de slaapkamer zit vol met foto’s die in mijn oude huis de Wall of Shame sierden. Ik ga op bed zitten en bekijk ze een voor een. Als ik de laatste heb bekeken glimlach ik om de mooie herinneringen, doe de foto’s weer in de doos en loop de slaapkamer uit. Ik zie mijn tas op de grond in de gang liggen en besluit die boven uit te pakken. Bovenop de boeken ligt een pakje sigaretten en ik las een rookpauze in. Het is immers al half 7.
Als ik eenmaal in mijn keuken zit en de aansteker neerleg, kijk ik eens rond. Het keukenkastje staat open, er staat een bult afwas en een inmiddels koud sopje in de gootsteen. De deur naar het balkon staat op een kier en een half kratje Heineken blokkeert de doorgang. In de woonkamer zie ik 2 shirts op de vloer, een verdwaald boek en de laptop en lader op kruipafstand van elkaar liggen.
In de deuropening staat een krat bier en een verhuisdoos. Ontmoedigd loop ik naar beneden om maar te gaan douchen. Even m’n hoofd leeg maken. Ik zie de bult was en het gebrek aan wasmiddel en trek mijn jas en schoenen alvast aan. Teleurgesteld door de zooi in mijn huis en moe van de honger besluit ik een boodschappenlijstje te maken omdat ik vanavond de deur niet weer uit wil. Ik zit aan de keukentafel en laat me niet afleiden.
Alles schrijf ik op het briefje en ik voel me weer gemotiveerd. Ik pak mijn portemonnee en grijp nog gauw de brief mee die 11 dagen geleden al op de post had gemoeten. Bij de broodafdeling in de supermarkt ontdek ik dat ik het boodschappenlijstje ben vergeten. Ik voel me boos worden en met bijpassend hoofd gooi ik alles wat ik nodig denk te hebben in mijn mandje.
Als ik thuiskom ben ik moe. Ik steek nog een sigaret op terwijl ik het ene net gekochte kratje bier op het andere zet. Wat moet het meisje bij de kassa wel niet van me gedacht hebben? Terwijl ik de boodschappentas uitpak voel ik de eerste tranen komen en ik zet terneergeslagen en verdrietig de inhoud ervan op tafel. Een pakje sigaretten, 2 broden, een familiepak toiletpapier en een ongeposte brief bedekken het boodschappenlijstje waar ik ooit zo trots op was…
Geschreven door Murfiana
Geef een reactie