Nadat bij onze oudste ADHD is geconstateerd hebben we na een moeilijke keuze gekozen voor (hulpverlening ADHD) medicatie om haar de rust in haar hoofd te kunnen geven om te leren omgaan met alles wat ADHD is en veroorzaakt. Maar alleen medicatie was voor ons niet genoeg, wij wilden hulp voor haar maar ook voor onszelf. Met het doel om in de toekomst de medicatie weg te kunnen laten.
We vroegen dus hulp omdat het met onze oudste totaal niet meer ging, zat zichzelf volledig in de weg, was doodongelukkig door alles wat er gebeurde en we vroegen dus hulp om met haar te leren omgaan. Om escalaties te voorkomen, om haar een gelukkiger en onbezorgder kind te maken.
Geen hulpvraag voor niets lijkt me! 7 weken verder waren we welkom voor een intake….
Toen het eind november echt niet meer ging, en mijn meisje ’s avonds huilend naast mij zat en zei: Mama ik ben zo bang dat ik altijd alleen blijf en geen vriendinnetjes krijg als ik zo druk blijf.. slik..
Hier moet NU ingegrepen worden en niet over 2 maand pas! Volgende dag gebeld en een crisis afspraak gekregen.
En we konden i.p.v. toen nog 5 weken wachten, 2 dagen later terecht! Goed gesprek (de tig vragen hadden we al ingeleverd) en analyse met psychiater en vervolg dus medicijnen. Eerste stap naar hulp voor onze kanjer was gezet (niet dat we om die medicijnen zo staan te juichen, maar wel het feit dat we de hulp 5 weken naar voren konden halen!)
Goed toen moest de officiële intake met ons nog plaatsvinden. eind december.
Maar we willen HULP! We begrijpen haar niet meer, zij begrijpt zichzelf niet meer, we kunnen haar door gebrek aan kennis niet goed opvangen! Er is dus hulp nodig dus!
Had ik nog de illusie dat ik met veel bellen wel een en ander zou bereiken, nee hoor, we zijn natuurlijk niet de enige..!
Goed dan maar afwachten en kijken wat er komt.
Intake.. honderdduizend vragen, die ik al honderdduizend keer beantwoord had.
”Goed we gaan het verslag uitwerken en jullie ontvangen z.s.m. de officiële diagnose uitgewerkt op papier.”
Dat was de laatste week van december.
Januari niks.. best lastig zo’n verslag uitwerken.. half februari niks.. joh zal ik vragen of ik ze moet helpen?? Nee wel gevraagd wanneer we e.e.a konden verwachten.. eind februari kregen we bericht, afspraak om diagnose te bespreken. Diagnose: Flinke ADHD en vermoeden tot angststoornis…
Joh! En nu?!
“We kunnen jullie ouderbegeleiding bieden…”(zei ze ook nog trots!) echt?!
Joh dat willen we zo graag!!! (duh! En daar hadden we pas in november zelf om gevraagd.)
Maar het was wel internet begeleiding.. goed we gaan het proberen. We zouden een wachtwoord krijgen.. ja joh!
Dat was 6 weken, tig telefoontjes, en tig mailtjes later dan eindelijk het geval. Daar gaan we, eindelijk de langverwachte begeleiding!
Module 1: hoe werkt het programma: Einde! Wachten op autorisatie van de begeleider.
3 weken verder
Module 2.. Wat is ADHD (ik had inmiddels al 3 boeken uit!) en wat doet het met het kind, de omgeving en het gezin Einde (waar blijven die tips nou?) weer wachten op autorisatie.. Hmm duurt lang…Gesprek aangegaan.
Dit duurt zo lang, we willen het wat sneller helder hebben en dat lang verwachte handvat sneller vastgrijpen. Wij hebben behoefte aan meer ad hoc overleg, begeleiding, geen 3 weken wachten als er iets is waar we op dat moment mee zitten. Nou mevrouw dan kunnen wij u als ouders dat niet bieden!
BAM! Welkom in de wondere wereld van Hulpverlening! Schande!
Ondertussen zit mijn meisje nog regelmatig met zichzelf in de knoei en weet ze zich geen raad met hoe ze zich in haar koppie voelt. Dan pak ik haar vast en laat haar voelen dat wij er 24/7 voor haar zijn.
Dan kijkt ze je aan:” ik hou van jou lieve mama” voor iemand die heel erg moeilijk haar gevoelens kan uiten is dit toch wel een heel rijke opmerking zo uit zichzelf!
En dat, dat geeft me dan net weer dat stukje moed om door te gaan!
Voor haar!
Hallo Ingrid als ik je 1 tip mag geven? Zoek ‘ervaringdeskundige’ op. Ik weet niet hoe oud je dochter is, als ze nog jong is (onder de 18 jaar) kan je naar koffieochtenden gaan die georganiseerd worden door o.a. de oudervereniging balansdigitaal.nl . Als ze ouder is bezoek dan eens alleen of samen met haar een ADHD- cafe die worden georganiseerd door impulsdigitaal.nl. Daar steek je zoveel op en kan ‘eindelijk’ met mensen praten die je begrijpen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt ik heb er heel veel baat bij gehad, sterkte Groet, Wilma Stoel
Hallo, dames Wilma en Ingrid !
Impuls, ADHDXrta…en hoe ‘patiënten’ verenigingen ook verder nog mogen heten,
zijn allemaal groepen goede mensen, met de min of meer zuivere bedoelingen,
daar vel ik hier geen ‘oordeel’ over !
Wijlen mijn ouders (geboren in 1927 en in 1929) hebben het met mij…
tot in mijn volwassenheid, ook niet makkelijk gehad !
Pas in 1998, toen ik al 48 jaar jong was, heb ik van het bestaan, over de ontdekking door de dames en heren psychiaters van ADHD iets vernomen.
Er ging een wereld voor mij open !
Die zelfde dames en heren psychiaters…verkeerden tot en met 1993 in de veronderstelling,
dat een volwassene met de symptomen van ADHD, een MBD (Minimal Brain Damage) had !
In februari 2000, op mijn vijftigste, was ik al die domme vooroordelen jegens mijn persoon,
vanaf lagere school leeftijd, zo vreselijk zat, dat ik op geheel eigen verzoek,
een onderzoek heb laten instellen ! En, ja hoor ! Bingo! na een halve eeuw in dit aardse leven,
werden al mijn vermoedens officieel bevestigd :
Een aansteller, een ZMOK- tje (Zeer Moeilijk Opvoedbaar Kind) dat was ik niet, ben ik dus ook nooit geweest, want de oorzaak van mijn leer- werk- en andere problemen…had een andere oorzaak :
op een schaal van 100% was…(en ben ik nog steeds !) een ‘medium-case’ !
Een volwassen Amsterdammer, met een gradatie van tussen de 45 en 55% ADHD !
Daarna heeft het nog een periode van drie jaar leren accepteren en er mee omgaan gekost,
maar …augustus 2012…heb ik dat feit (zonder enige vorm van medicatie, psycho-therapie, what-so-ever…!) in mijn leven in weten te passen !
Mijn ‘ouwe lui’…hebben…door omstandigheden…buiten hun schuld om, amper de Lagere School af kunnen maken, samen altijd keihard voor hun gezin geknokt.
Met heel veel liefde, een warm thuis…en mammoet- ladingen geduld, mij en mijn 4 jaar jongeren zus, groot gebracht. zelfs toen ik al 10 jaren uit huis was, hebben zij dat consequent volgehouden !
Helaas zijn zij in 1993 (mijn moeder) en en in 1998 (mijn vader) te vroeg naar mijn zin overleden.
De opvoeding, welke ik van hen genoten heb, houd ik nog steeds in ere !
Naar ik hoop, hebben jullie beiden iets aan mijn ervaring_deskundige verhaal, dames.
Doe er het goede mee, voor jullie hele familie, kinderen en omgeving, zal het misschien een positieve verandering in beweging zetten ! All the Best !
A.J. van der Vos.
Amsterdam, zaterdag 25 augustus 2012.
Voor ons gezin, zelfde problematiek! Onze fantastische hulp Lindenhout Arnhem een Parent Management Training Oregon. Ofwel PMTO training. Het leren omgaan met de beperkingen e negatief gedrag omzetten naar positief gedrag. Heel veel suc6, ik heb al t begrip en hoop dat je er wat mee kunt met mijn tip.
Bedankt! we zijn inmiddels al een stuk verder dat komt in de volgende blogs naar voren!
Tja, de hulpverlening gaat niet altijd even snel … Bij ons was het ook altijd maanden wachten, terwijl we met de handen in het haar zaten. Daar doe je meestal weinig aan. Inderdaad, je bent niet de enige, dat hebben wij ook ervaren.
Heb je het boek “Sociaal onhandig” (http://www.bol.com/nl/p/sociaal-onhandig/666859598/) al eens gelezen? Sowieso een tip voor ouders van kinderen met adhd en/of pdd-nos die het nog niet gelezen hebben.
Ja dat boek heb ik gelezen!goed boek!