ADHD zonder Medicijnen of met Medicatie. Elians gegil dringt dwars door mijn oordopjes en het kussen dat ik over mijn hoofd getrokken heb heen. Ik kijk op de klok. Half tien. Dat is wel een prima tijd om op te staan op mijn uitslaapdag. Beneden vind ik Elian érg druk. Hij maakt veel lawaai en springt letterlijk alle kanten op. Hij stuitert vaker, maar nu is hij duidelijk extra in de war, doordat het vakantie is, bedenk ik.
Bewust geen ADHD medicatie
Dan vertelt Martin me dat hij Elian zijn medicijnen niet heeft gegeven. Heel bewust. Elian klaagt namelijk al behoorlijk lang over buikpijn. De enige manier om te zien of die iets met zijn medicijnen te maken heeft, is door hem een paar dagen geen medicijnen te geven. Martin en ik hebben het daar meerdere keren over gehad, overwogen dat in de meivakantie te doen, maar durfden het uiteindelijk toch niet. Elian was toen hij opstond echter zo rustig, dat het Martin toch een goed idee leek eens te kijken hoe hij zou zijn zonder zijn pil.
ADHD en rust
Nou, het rustige is er inmiddels vanaf. Een aantal keren trekt Elian zijn broek en onderbroek naar beneden, bukt en slaat op zijn achterwerk, roepende: ‘Billen, billen, billen!’ Iets wat hij de laatste tijd vaker doet, tot zijn grote vermaak en onze ontzetting. Ik kan alleen maar hopen dat hij dat niet ook op andere plekken doet.
Hij blijft lawaai houden, gilt, praat, maakt geluiden; het is lastig je voor te stellen hoe hij doet, als je niet zelf zulk gedrag van een kind meemaakt. Als Elian naar zijn logeerhuis is, verbazen Martin en ik ons vaak over de rust in huis, zelfs als Marie en Rowan druk zijn voor hun doen – en die verbazing voelen wij al wanneer Elian zijn medicijnen gewoon wél krijgt. Even later speelt Elian een poos op zolder met zijn treintjes. Dat doet hij alleen, dus dat gaat best goed.
Precies op het moment dat een vroegere buurman belt, die ik lang niet heb gesproken, komt Elian beneden. Martin staat onder de douche. Rowan is aan het wii’en op de bank. Elian klimt ook op de bank, gaat liggen, trekt een deken over zich heen en begint wild om zich heen te trappen. Omdat ik me hiermee moet bemoeien, hangt de buurman snel weer op. Daarna gaat Elian in de keuken bij de gootsteen met water in de weer. Ook dit doet hij met veel lawaai, maar hij vermaakt zich opperbest en de andere kinderen zijn aan de andere kant van de kamer, dus vinden we het prima.
Als ik de tafel heb gedekt voor de lunch is Martin nog net even op de computer bezig met een puzzel, en ik ga een minuut of twee bij hem, Marie en Rowan zitten. Elian komt eraan lopen, half nat, voetsporen achter zich aan latend. De keuken blijkt een kliederboel te zijn.
Luidruchtig en aanwezig
Ook tijdens het middageten is Elian zeer luidruchtig: hij gaat met zijn benen over de leuning zitten; slaat met een mes tegen potten beleg; zingt; rent meerdere keren bij tafel weg; komt terug bij tafel met papa’s schoenen aan en een kleed over zich heen, kortom, doet alles behalve eten en trekt zich van onze vermaningen helemaal niets aan. Tot hij uiteindelijk onder de tafel kruipt, de maat vol is en hij naar zijn kamer moet.
Eenmaal terug rent hij alle kanten op, gooit met kussens, slaat tegen een kip van papier maché aan, poetst met een nat sponsje op onze leren stoel, slaat zichzelf met een speelgoedpoes tegen het hoofd, wil absoluut niet bij me komen als ik zijn haar wil kammen, trapt Rowan van de bank af (gelukkig zonder dat die zich echt zeer doet) en verpest een velletje tatoeagestickers, waar Marie juist erg blij mee was. Hij heeft ondertussen de grootste lol.
‘Heb je nou niet door dat papa en ik steeds boos op je zijn, of kan je dat niets schelen?’ vraag ik.
‘Nee,’antwoordt hij botweg, met een lach om zijn lippen. Hij trekt papa’s schoenen weer aan en bonst door het huis, het kleed over zich heen.
Gewenning ADHD
Vlak voordat we naar scouting moeten laat hij een paar scheetjes, die nat blijken te zijn, dus snel moet hij nog een schone onderbroek aan. Daarna racen we op de fiets naar het clubgebouw. Uiteraard doet Elian niet zijn voeten omhoog bij de plas waar we doorheen fietsen, wat ik wel had gezegd, en dus heeft hij zijn broekspijpen wat nat als we bij de scouting aankomen. De leiders vertel ik dat ze mogen bellen als het niet gaat. Dat doen ze niet, want het blijkt redelijk te zijn gegaan. Elian wilde wat minder meedoen en had een langere wentijd nodig. Verder merkten ze niet zoveel aan hem. Ze rennen en springen lekker buiten bij de scouting, dus dat doet Elian goed.
Thuis speelt Elian weer even op zolder, maar omdat daar een hele brandlucht ontstaat, doordat hij bij kampvuur heeft gestaan, zeg ik dat hij en Marie moeten douchen. Dat gaat beter dan verwacht, maar uiteindelijk gillen Elian en Marie allebei. Op mijn vraag waarom, heeft Elian geen idee waarom hij gilde. Marie zegt dat haar oren pijn doen van Elians gegil. Dat kan kloppen, want hij gilt tegenwoordig zó hard en zonder remmingen, dat je het gevoel hebt alsof je trommelvliezen bijna knappen. Ook tijdens de maaltijd gilt Elian meerdere keren, tot hij weer naar zijn kamer moet.
Daarna kijkt hij een poosje tv. Als het programma is afgelopen loopt hij rondjes, slaat zichzelf op zijn hoofd, gilt en doet gek. En als hij zich om moet kleden voor het naar bed gaan en zijn tanden gepoetst moeten worden, werkt hij totaal niet mee.
Gek genoeg wil hij niet voorgelezen worden en voetballen, als ik hem naar bed breng, terwijl Martin en ik dit beurtelings elke avond met hem doen.
Voordelen; ADHD zonder medicijnen
Hij ligt nog geen minuut in bed als Rowan beneden staat dat Elian een autootje van hem heeft afgepakt. Elian geeft het me rustig weer terug als ik om het autootje vraag. Daarna gaat hij spelen, zoals elke avond. Om half negen werkt hij goed mee als Martin zijn laatste bedrituelen met hem doet. Hopelijk merken we nu ook een voordeel van dat hij geen medicijnen heeft gehad en valt hij snel in slaap, in plaats van na drie kwartier roepen dat hij nog niet kan slapen, zoals hij de laatste dagen vaak doet.. Hoewel het me aan het eind van de middag nog meeviel hoe Elian zich gedroeg, omdat Elian normaal een terugslag heeft aan het eind van de dag, zijn Martin en ik bekaf.
Welk gedrag vertonen
Ik herinner me dit soort dagen van vroeger. Dan kwam Martin thuis van zijn werk en vroeg hoe het was gegaan. Vaak kwam ik niet verder dan: ‘Elian was druk, ging van het ene stoute naar het andere, maar heeft zich niet extreem stout gedragen.’ Als Martin vroeg wat Elian gedaan had, noemde ik een paar dingen, waarnaar ik me afvroeg wat hij in vredesnaam ook alweer allemaal gedaan had. Nou, gedrag vertonen zoals vandaag, dus. Expres heb ik vandaag af en toe tussendoor opgeschreven wat Elian allemaal deed, omdat ik wist dat ik het me ’s avonds allemaal niet meer zou herinneren. Ik heb veel opgeschreven, maar nog niet eens alles. Misschien dacht je tijdens het lezen: Jeetje, het gaat maar door! Misschien vond je het zelfs vermoeiend om te lezen. Precies dat gevoel heb ik willen overbrengen. (En misschien ben ik daar zelfs zo in geslaagd, dat de lezers dit niet eens meer lezen. :-))
Dit soort dagen zijn druk en vreten zoveel energie van Martin en mij, dat we nauwelijks aan Marie en Rowan toekomen. Toch willen we het nog een paar dagen zonder medicijnen proberen, want Elian klaagde ook vandaag over buikpijn en één dag zonder medicijnen zegt nog niet genoeg …
Geef een reactie