Elians gegil dringt dwars door mijn oordopjes en het kussen dat ik over mijn hoofd getrokken heb heen. Ik kijk op de klok. Half tien. Dat is wel een prima tijd om op te staan op mijn uitslaapdag. Beneden vind ik Elian érg druk. Hij maakt veel lawaai en springt letterlijk alle kanten op. Hij stuitert vaker, maar nu is hij duidelijk extra in de war, doordat het vakantie is, bedenk ik.
Bewust geen ADHD medicatie
Dan vertelt Martin me dat hij Elian zijn medicijnen niet heeft gegeven. Heel bewust. Elian klaagt namelijk al behoorlijk lang over buikpijn. De enige manier om te zien of die iets met zijn medicijnen te maken heeft, is door hem een paar dagen geen medicijnen te geven. Martin en ik hebben het daar meerdere keren over gehad en overwogen om dit in de meivakantie te doen, maar we durfden het uiteindelijk toch niet. Toen Elian vanochtend rustig opstond, leek het Martin een goed idee om eens te kijken hoe hij zonder pil zou zijn.
ADHD en rust
Nou, het rustige is er inmiddels vanaf. Een aantal keren trekt Elian zijn broek en onderbroek naar beneden, bukt en slaat op zijn achterwerk, roepende: ‘Billen, billen, billen!’ Iets wat hij de laatste tijd vaker doet, tot zijn grote vermaak en onze ontzetting. Ik kan alleen maar hopen dat hij dat niet ook op andere plekken doet.
Hij blijft lawaai maken: gillen, praten, geluiden. Het is lastig om je voor te stellen hoe dat is, als je niet zelf zulk gedrag meemaakt. Wanneer Elian naar zijn logeerhuis is, voelen Martin en ik vaak direct de rust in huis – zelfs als Marie en Rowan druk zijn voor hun doen. En dat is al zo wanneer Elian gewoon wél zijn medicijnen krijgt.
Even later speelt Elian een poosje alleen op zolder met zijn treintjes. Dat gaat best goed. Maar precies op het moment dat een vroegere buurman belt, die ik lang niet heb gesproken, komt Elian beneden. Martin staat onder de douche. Rowan is aan het wii’en op de bank. Elian klimt ook op de bank, trekt een deken over zich heen en begint wild om zich heen te trappen. Omdat ik me hiermee moet bemoeien, hangt de buurman snel weer op. Daarna gaat Elian in de keuken bij de gootsteen met water spelen. Hij maakt veel lawaai, maar vermaakt zich prima.
Luidruchtig en aanwezig
Tijdens het middageten is Elian zeer luidruchtig: hij gaat met zijn benen over de leuning zitten, slaat met een mes tegen potten beleg, zingt, rent weg van tafel en komt terug met papa’s schoenen aan en een kleed over zich heen. Hij doet alles behalve eten en trekt zich niets aan van onze vermaningen. Tot hij uiteindelijk onder de tafel kruipt en we hem naar zijn kamer sturen.
Eenmaal terug rent hij alle kanten op, gooit met kussens, slaat tegen een papieren kip, poetst met een nat sponsje op de leren stoel, slaat zichzelf met een speelgoedpoes tegen het hoofd, trapt Rowan van de bank af (gelukkig zonder hem pijn te doen) en verpest een velletje tatoeagestickers waar Marie erg blij mee was. Ondertussen heeft hij de grootste lol.
‘Heb je nou niet door dat papa en ik steeds boos op je zijn, of kan je dat niets schelen?’ vraag ik.
‘Nee,’ antwoordt hij botweg, met een lach om zijn lippen. Hij trekt papa’s schoenen weer aan en bonkt door het huis.
Gewenning aan ADHD
Vlak voordat we naar scouting moeten laat hij een paar scheetjes, die nat blijken te zijn, dus snel moet hij een schone onderbroek aan. Bij de scouting blijkt het redelijk te gaan; hij heeft een langere wentijd nodig, maar verder rennen en springen ze buiten, wat hem goed doet.
Thuis speelt Elian op zolder, maar doordat er een brandlucht ontstaat van het kampvuur, stuur ik hem en Marie onder de douche. Dat gaat beter dan verwacht, maar uiteindelijk gillen ze allebei. Marie klaagt dat haar oren pijn doen van Elians gegil. Dat kan kloppen: zijn gegil is zó hard dat het voelt alsof je trommelvliezen knappen. Ook tijdens de maaltijd gilt hij meerdere keren, tot hij weer naar zijn kamer moet.
Daarna kijkt hij even tv, maar zodra het programma is afgelopen, loopt hij rondjes, slaat zichzelf op zijn hoofd, gilt en doet gek. Bij het omkleden werkt hij totaal niet mee.
Voordelen van ADHD zonder medicijnen
Hij ligt nog geen minuut in bed of Rowan komt melden dat Elian een autootje heeft afgepakt. Elian geeft het me rustig terug en gaat weer spelen. Om half negen werkt hij goed mee met de laatste bedrituelen. Hopelijk merken we nu een voordeel van het niet innemen van medicijnen en valt hij sneller in slaap. De afgelopen dagen duurde het vaak driekwartier voordat hij stopte met roepen dat hij niet kon slapen.
Hoewel het gedrag aan het eind van de middag minder chaotisch leek, zijn Martin en ik bekaf. Toch willen we het nog een paar dagen proberen zonder medicijnen, want Elian klaagde ook vandaag over buikpijn. Één dag zonder medicijnen zegt nog niet genoeg…
Welk gedrag vertonen
Ik herinner me zulke dagen van vroeger. Als Martin vroeg hoe het was gegaan, zei ik vaak: ‘Elian was druk, ging van het ene stoute naar het andere, maar heeft zich niet extreem stout gedragen.’ Als Martin vroeg wat hij precies had gedaan, wist ik het nauwelijks meer. Vandaag heb ik bewust opgeschreven wat Elian allemaal deed, omdat ik wist dat ik het me ’s avonds niet meer zou herinneren. Misschien vond je het vermoeiend om te lezen; precies dat gevoel heb ik willen overbrengen. Dit soort dagen vreten zoveel energie, dat we nauwelijks aan Marie en Rowan toekomen. Maar toch… We blijven proberen.
Geef een reactie