Als moeder van drie kinderen heb ik geleerd dat elk kind uniek is, met zijn eigen behoeften, uitdagingen en talenten. Mijn middelste zoon, laten we hem voor het gemak Tom noemen, heeft niet lang geleden de diagnose ADHD gekregen. Het was een opluchting om eindelijk een verklaring te hebben voor het gedrag en de worstelingen die we al zo lang zagen. Maar de diagnose bracht ook nieuwe uitdagingen met zich mee, vooral op school.
Een moeizame start op school
Vanaf het moment dat Tom naar school ging, merkten we dat het niet soepel verliep. Hij vond het moeilijk om stil te zitten, zijn aandacht bij de les te houden en volgde de regels niet altijd zoals de leerkrachten dat wilden. Dit resulteerde vaak in boze telefoontjes, gesprekken op school en een constante stroom van negatieve opmerkingen.
We probeerden als ouders steeds open in gesprek te blijven met de school. Iedere keer als ik vroeg of ze ook merkten dat Tom anders reageerde dan andere kinderen, leek het antwoord ontwijkend. “We zien niets bijzonders,” zeiden ze vaak, terwijl ik thuis een uitgeput en soms verdrietig kind had dat duidelijk worstelde met het schoolsysteem.
De diagnose: Hoop en frustratie
Toen de diagnose ADHD eindelijk kwam, voelde het alsof er een puzzelstukje op zijn plaats viel. Eindelijk konden we gericht aan de slag met het ondersteunen van Tom. Maar onze opluchting was van korte duur. Ondanks dat de diagnose zwart op wit stond, leek de school het niet serieus te nemen. Ze wezen iedere suggestie voor aanpassingen van de hand.
Er werd nauwelijks gekeken naar de tips van de kinderpsycholoog. Het voelde alsof we tegen een muur spraken. Iedere keer als ik op een oudergesprek aandrong op meer begeleiding of bijvoorbeeld pauzes tussendoor, kreeg ik te horen: “We hebben geen ruimte in ons rooster,” of “Hij moet leren omgaan met de regels zoals alle andere kinderen.”
De overstap naar speciaal onderwijs
Omdat we merkten dat Tom steeds ongelukkiger werd op school, hebben we besloten om te onderzoeken of speciaal onderwijs een betere plek voor hem zou zijn. Hier kunnen kinderen als Tom vaak in kleinere groepen werken, met docenten die getraind zijn om te begrijpen hoe je omgaat met ADHD.
Maar toen we dit voorstel bij de school neerlegden, stuitten we opnieuw op weerstand. “Speciaal onderwijs is helemaal niet nodig,” kregen we te horen. “Wij kunnen hem prima begeleiden hier.” Ironisch genoeg was dit dezelfde school die in de praktijk weinig tot geen aanpassingen deed.
De machteloosheid als ouder
Het meest frustrerende in dit hele proces is de machteloosheid die je als ouder voelt. Je wilt niets liever dan het beste voor je kind, maar je bent afhankelijk van een systeem dat soms meer lijkt te werken tegen je kind dan voor hem. Iedere dag zie ik Tom worstelen en probeer ik hem duidelijk te maken dat het niet zijn schuld is.
Wat nu?
We hebben inmiddels contact opgenomen met instanties die ons kunnen ondersteunen in het proces naar een overstap. Denk aan leerplichtambtenaren, onderwijsconsulenten en ouderverenigingen. Toch voelt het alsof je continu moet strijden voor iets wat vanzelfsprekend zou moeten zijn: passend onderwijs voor elk kind.
Ik deel mijn verhaal in de hoop dat andere ouders die in een soortgelijke situatie zitten, zich hierin herkennen. Misschien hebben jullie tips, ervaringen of gewoon wat bemoedigende woorden.
Want als ouder wil je maar één ding: dat je kind zich gezien en gesteund voelt. En soms betekent dat vechten tegen de stroom in, ook als het moeilijk is.
Heb jij een idee hoe we de school kunnen overtuigen of hoe we dit proces kunnen versnellen? Alle suggesties zijn welkom. Samen staan we sterker.
Geef een reactie