ADHD hoeft geen probleem te zijn – Een persoonlijke ervaring van een moeder

ADHD wordt vaak gezien als een probleem, maar dat hoeft het absoluut niet te zijn. Ik ben moeder van een dochter van inmiddels 22 jaar oud, bij wie op haar dertiende ADHD is vastgesteld. Onze reis samen was zeker niet altijd makkelijk, vooral in de puberteit, toen emoties en gedragingen heftiger werden en vooroordelen uit de omgeving extra pijnlijk voelbaar waren. Toch kijk ik nu, jaren later, vol trots naar de weg die we samen zijn gegaan. ADHD hoeft geen probleem te zijn – als je er met liefde, geduld en begrip mee omgaat.

De diagnose: Een nieuw hoofdstuk

Toen mijn dochter op haar dertiende de diagnose ADHD kreeg, was dat enerzijds een opluchting, maar ook een startpunt van vele uitdagingen. De puberteit bracht al genoeg spanning met zich mee, maar met ADHD in de mix werd het soms extra ingewikkeld. Vooral de buitenwereld had hier vaak een uitgesproken mening over. Op school, bij vriendinnen, zelfs binnen de familie – overal kwamen de vooroordelen om de hoek kijken.

Mensen denken vaak dat ADHD alleen maar betekent dat een kind druk is. Was het maar zo simpel. ADHD is veel meer dan dat: het gaat om impulsiviteit, moeite met concentratie, emotionele uitbarstingen en soms ook risicovol gedrag. Het is een complexe aandoening die niet in één zin te vangen is.

Zoeken naar de juiste aanpak

In het begin was het echt zoeken: hoe ga je hier op een goede manier mee om? Hoe stel je grenzen zonder de relatie te beschadigen? Mijn aanpak is altijd geweest om áchter mijn dochter te blijven staan, wat er ook gebeurde. Open communicatie was daarbij essentieel. Alles moest bespreekbaar zijn.

Ik koos er bewust voor om niet te straffen. Straf helpt niet bij kinderen met ADHD. Wat wel helpt, is samen kijken naar oplossingen: “Hoe had je dit anders kunnen doen?” “Wat heb je nodig om het de volgende keer beter te laten gaan?” Door haar bij de oplossing te betrekken, groeide haar verantwoordelijkheidsgevoel en vooral ook ons onderlinge vertrouwen.

De moeilijke momenten: Verslaving

Zoals bij veel jongeren met ADHD, kwam ook mijn dochter in aanraking met drugs. Een periode waar ik als moeder natuurlijk niet blij mee was. Toch koos ik ervoor om ook toen achter haar te blijven staan. Wegkijken of boos worden had geen zin. In plaats daarvan bleef ik de verbinding zoeken. Ik wilde dat ze wist dat ze altijd bij mij terecht kon, wat er ook gebeurde. Dat was en is nog steeds onze kracht: openheid, vertrouwen en liefde, zelfs in de moeilijkste tijden.

Lees ook ADHD en verslavingen

Omgaan met de buitenwereld

Een van de grootste frustraties voor mij als moeder was de houding van buitenstaanders. Verwacht geen volledige medewerking van school of de omgeving. Veel mensen denken te weten wat ADHD inhoudt, maar vergeten dat elk kind uniek is. De oordelen waren soms hard en onterecht. Toch heb ik geleerd om dat los te laten. Vrienden die we zijn kwijtgeraakt door onbegrip? Jammer, maar geen ramp. Het belangrijkste is en blijft dat het goed gaat met mijn dochter.

Trots op wie ze is geworden

Vandaag de dag kan ik niet anders dan super trots zijn op mijn dochter. Ze heeft zich ontwikkeld tot een sterke, zelfstandige jongvolwassene. Alles wat ze heeft bereikt, heeft ze zelf verdiend, met haar eigen doorzettingsvermogen én met een stevige basis van liefde en vertrouwen vanuit thuis.

Mijn advies aan andere ouders die worstelen met ADHD binnen het gezin? Wees geduldig. Geef veel liefde. En misschien wel het belangrijkste: geef regelmatig een schouderklopje. Laat merken dat ze waardevol zijn, net als ieder ander. Kinderen (en jongvolwassenen) met ADHD hebben die bevestiging nodig om hun zelfvertrouwen te ontwikkelen.

ADHD kinderen zijn prachtig

Kinderen met ADHD zijn lief, sociaal en hebben vaak een bijzonder groot hart. Ze hebben alleen soms een beetje sturing nodig, geen afkeuring. Met liefde, geduld, duidelijke grenzen en vooral veel vertrouwen is er zoveel moois uit te halen.

ADHD hoeft echt geen probleem te zijn. Zie het als een uitdaging en als een kans om samen te groeien.