Ik ben Jenny en mijn zoon heeft ADHD. Hij is nu 32 jaar en in mijn ogen blijft hij een bijzonder kind (nu jongvolwassene). Toen hij zes jaar oud was, stond ik op het punt om hem uit huis te laten plaatsen. Er was simpelweg geen land met hem te bezeilen; zijn gedrag riep zoveel negatieve reacties op dat het niet leuk meer was.
Toch kwam ik tot het besef dat hij er niets aan kon doen en dat ik als ouder de verantwoordelijkheid had om een oplossing te vinden. Ik heb immers geen kind op de wereld gezet om door een ander te laten opvoeden. Als hij niet kon veranderen, dan moest ik veranderen. Als volwassene moest ik het goede voorbeeld geven. Mijn zoon had een enorm negatief zelfbeeld en het was een uitdaging om daar doorheen te prikken. Maar met heel veel geduld en liefde is het me gelukt. Ik heb hem steeds opnieuw geknuffeld en verteld hoeveel ik van hem houd.
Extreme aanpak en consequenties
Soms moest ik streng optreden, zelfs op een manier die ik zelf niet prettig vond. Nee zeggen was een groot probleem; wanneer ik dat deed, werd het huis te klein. Hij had intense driftbuien en sloeg letterlijk alles aan gort. Op een gegeven moment was er geen hele deur meer in huis.
Toen hij bijna acht jaar oud was, werd hij geplaatst op een LOM-school (speciaal onderwijs). Die eerste schooldag zal ik nooit vergeten. Hij kwam thuis als een ander kind. Nog steeds druk en lawaaierig, maar op een positieve manier. Op school voelde hij zich eindelijk geen buitenbeentje meer; hij was nu omringd door soortgenoten en dat gaf hem rust en erkenning. Toch bleef nee zeggen een uitdaging, en ik ontdekte dat het effectiever was om ‘nee’ te verpakken in een verhaaltje. Stap voor stap werd het thuis wat rustiger.
Een positieve benadering loont
Bijvoorbeeld met rekenen. In plaats van te zeggen: “Deze som heb je fout,” koos ik ervoor om te benadrukken wat hij goed had gedaan. Ik zei: “Deze sommen heb je goed, en ik weet zeker dat je deze ook kunt verbeteren. Hoe heb je het aangepakt?” Na verloop van tijd begon hij zelf de fouten te herkennen en vermijden. Dit proces vroeg veel geduld, maar ik wist dat het de juiste aanpak was.
Ik moest hem steeds opnieuw mijn vertrouwen geven, ook al werd dat soms flink op de proef gesteld. Hij ging vaak over mijn grenzen, maar nooit over zijn eigen grenzen. Het waren zware jaren waarin hij dagelijks wel 40 driftbuien had, vaak om kleine dingen. Soms zakte de moed me in de schoenen. Maar door veel te praten, te knuffelen en hem constant mijn liefde te laten voelen, heb ik hem stap voor stap geholpen om van een druk heerschap uit te groeien tot een stabiele, gemotiveerde jongeman met een eigen identiteit.
De resultaten van geduld en liefde
Nu, jaren later, is mijn zoon een spontane, vriendelijke en sociale man die klaarstaat voor anderen. Dat sociale gevoel vind ik heel belangrijk en ik ben trots op de persoon die hij is geworden. Inmiddels heeft hij zelf een gezin en vormt hij samen met zijn vrouw een liefdevolle basis voor hun zoon.
Ik ben beretrots op hen!
Geschreven door gastblogger Jenny ‘Speelster’ voor ADHDblog.nl.
P.S. Ook meeschrijven en je ervaringen delen als ouder van kinderen met ADHD of volwassene met ADHD? Stuur een e-mail naar info@adhdblog.nl en wij nemen z.s.m. contact met jou op.
Tips voor ouders van kinderen met ADHD:
- Blijf geduldig en liefdevol: Je kind heeft jouw steun en vertrouwen nodig, ook als het moeilijk is.
- Pas je opvoedstijl aan: Soms is het nodig om anders te denken en te handelen dan je gewend bent.
- Creëer structuur: Kinderen met ADHD gedijen goed bij duidelijke regels en routines.
- Focus op positieve bekrachtiging: Leg de nadruk op wat goed gaat en bouw daarop voort.
- Zoek steun: Praat met andere ouders, zoek hulp bij professionals en weet dat je er niet alleen voor staat.
Met de juiste aanpak en een flinke dosis liefde kun je je kind helpen om zich te ontwikkelen tot een gelukkig en zelfstandig persoon.
Geef een reactie