Home » Ervaringen van ouders van kinderen met ADHD » Averechts opvoeden: mijn ervaring als moeder van een kind met ADHD

Averechts opvoeden: mijn ervaring als moeder van een kind met ADHD

Ik ben Jenny en mijn zoon heeft ADHD. Hij is nu 32 jaar en in mijn ogen blijft hij een bijzonder kind (nu jongvolwassene). Toen hij zes jaar oud was, stond ik op het punt om hem uit huis te laten plaatsen. Er was simpelweg geen land met hem te bezeilen; zijn gedrag riep zoveel negatieve reacties op dat het niet leuk meer was.



Toch kwam ik tot het besef dat hij er niets aan kon doen en dat ik als ouder de verantwoordelijkheid had om een oplossing te vinden. Ik heb immers geen kind op de wereld gezet om door een ander te laten opvoeden. Als hij niet kon veranderen, dan moest ik veranderen. Als volwassene moest ik het goede voorbeeld geven. Mijn zoon had een enorm negatief zelfbeeld en het was een uitdaging om daar doorheen te prikken. Maar met heel veel geduld en liefde is het me gelukt. Ik heb hem steeds opnieuw geknuffeld en verteld hoeveel ik van hem houd.

Extreme aanpak en consequenties

Soms moest ik streng optreden, zelfs op een manier die ik zelf niet prettig vond. Nee zeggen was een groot probleem; wanneer ik dat deed, werd het huis te klein. Hij had intense driftbuien en sloeg letterlijk alles aan gort. Op een gegeven moment was er geen hele deur meer in huis.

Toen hij bijna acht jaar oud was, werd hij geplaatst op een LOM-school (speciaal onderwijs). Die eerste schooldag zal ik nooit vergeten. Hij kwam thuis als een ander kind. Nog steeds druk en lawaaierig, maar op een positieve manier. Op school voelde hij zich eindelijk geen buitenbeentje meer; hij was nu omringd door soortgenoten en dat gaf hem rust en erkenning. Toch bleef nee zeggen een uitdaging, en ik ontdekte dat het effectiever was om ‘nee’ te verpakken in een verhaaltje. Stap voor stap werd het thuis wat rustiger.

Een positieve benadering loont

Bijvoorbeeld met rekenen. In plaats van te zeggen: “Deze som heb je fout,” koos ik ervoor om te benadrukken wat hij goed had gedaan. Ik zei: “Deze sommen heb je goed, en ik weet zeker dat je deze ook kunt verbeteren. Hoe heb je het aangepakt?” Na verloop van tijd begon hij zelf de fouten te herkennen en vermijden. Dit proces vroeg veel geduld, maar ik wist dat het de juiste aanpak was.

Ik moest hem steeds opnieuw mijn vertrouwen geven, ook al werd dat soms flink op de proef gesteld. Hij ging vaak over mijn grenzen, maar nooit over zijn eigen grenzen. Het waren zware jaren waarin hij dagelijks wel 40 driftbuien had, vaak om kleine dingen. Soms zakte de moed me in de schoenen. Maar door veel te praten, te knuffelen en hem constant mijn liefde te laten voelen, heb ik hem stap voor stap geholpen om van een druk heerschap uit te groeien tot een stabiele, gemotiveerde jongeman met een eigen identiteit.

De resultaten van geduld en liefde

Nu, jaren later, is mijn zoon een spontane, vriendelijke en sociale man die klaarstaat voor anderen. Dat sociale gevoel vind ik heel belangrijk en ik ben trots op de persoon die hij is geworden. Inmiddels heeft hij zelf een gezin en vormt hij samen met zijn vrouw een liefdevolle basis voor hun zoon.

Ik ben beretrots op hen!

Geschreven door gastblogger Jenny ‘Speelster’ voor ADHDblog.nl.

P.S. Ook meeschrijven en je ervaringen delen als ouder van kinderen met ADHD of volwassene met ADHD? Stuur een e-mail naar info@adhdblog.nl en wij nemen z.s.m. contact met jou op.


Tips voor ouders van kinderen met ADHD:

  • Blijf geduldig en liefdevol: Je kind heeft jouw steun en vertrouwen nodig, ook als het moeilijk is.
  • Pas je opvoedstijl aan: Soms is het nodig om anders te denken en te handelen dan je gewend bent.
  • Creëer structuur: Kinderen met ADHD gedijen goed bij duidelijke regels en routines.
  • Focus op positieve bekrachtiging: Leg de nadruk op wat goed gaat en bouw daarop voort.
  • Zoek steun: Praat met andere ouders, zoek hulp bij professionals en weet dat je er niet alleen voor staat.

Met de juiste aanpak en een flinke dosis liefde kun je je kind helpen om zich te ontwikkelen tot een gelukkig en zelfstandig persoon.


LTO3

Comments

10 reacties op “Averechts opvoeden: mijn ervaring als moeder van een kind met ADHD”

  1. Respect voor beide!!

  2. Mooi geschreven Jenny! Persoonlijk vind ik dat het opvoeden van een kind met ADHD moeilijker is.. ze kunnen allemaal mooi praten (dat zeggen vaak mensen die geen ADHD kinderen) maar geloof mij het is best (heel) zwaar! Mijn batterij stopt soms wel eens, maar die van mijn zoon of dochter met ADHD niet..

  3. Arend_Jan van der Vos avatar
    Arend_Jan van der Vos

    Het verhaal van Jenny.. gaat nog door, hoor
    Sinds mei 2010.. ‘hebben wij iets met elkaar’
    Ook mijn moeder deed het goed, ik ben net als Jenny’s zoon, strak in het gelid, maar met heel veel liefde en geduld, door wijlen mijn moeder, opgevoed! In het begin (tussen Jenny en mij, dus) was het even wikken en wegen, maar uiteindelijk, met haar hart, ervaring en verstand, is het haar en mijn ADHD of geen ADHD diagnose bij mij februari 2000 vastgesteld gelukt !
    Wij hebben in ruim twee jaar tijd een uitermate goede verstandhouding met elkaar gekregen
    Dus.. een duif is geen mus.. ik ben beretrots op haar !
    Arend-Jan van der Vos.

  4. Opvoeden is je hart volgen en niet meegaan met de massa. Ik kon met mijn kinderen niet naar een pretpark…Maar de duinen waren in handbereik. Elke dag zien als een nieuwe dag. Met een traan en een lach. En ik heb wat afgehuild.
    Stilletjes in mezelf was ik nu echt zo’n slechte moeder? Zoals anderen mij wilden doen geloven? Waren mijn kinderen echt van die ettertjes? NEE De boze buitenwereld kon niet hebben dat mijn kinderen met heel veel liefde zijn groot gegroeid. (Dat Ik Mij zelf heb opgeofferd voor het welzijn van mijn kinderen) Is de gedachte van een ander! Mijn zoon had het nodig om zijn energie kwijt te raken. En kon dat niet tijdens de gymles.
    Dan maar thuis! HOE? Op het drumstel lekker een kwartier uit zijn dak gaan. En dat elke dag van de week zodra hij uit school kwam. En hij kon goed drummen. Vandaag de dag er geen tijd meer voor en op een flat is het geen doen. Maar zegt hij. Mam ik oefen nog steeds droog want die basisbewegingen die verleer ik niet.

  5. Heel erg knap, dat is het enige wat ik zeggen zelf je weg vinden tussen jou en je kind is het mooiste en moeilijkste wat er is. Geen instelling, jeugdzorg, andere instantie kan je dat na doen. Dat kunnen alleen ouders die onvoorwaardelijk voor hun kinderen gaan!

    1. Ha Patty, heel mooi gezegd:

      Dat kunnen alleen ouders die onvoorwaardelijk voor hun kinderen gaan!

      Top!

  6. Wow de tranen staan in mijn ogen!! Ik voel het precies zo! Heb een zoon van 5 met ADHD en doe alles voor hem! Alles wat ik in mijn bereik heb doe ik voor hem. En heel veel liefde en aandacht. Hij was zooo druk fysiek en heel mondig. Daarnaast zijn we ook sinds april begonnen met neurofeedback sessies, en het gaat heel goed met hem. Hij is geen stuiterbal meer en hij wordt ook niet meer zo driftig als hij iets niet mag. Met structuur kom ik ook al een heel eind.
    Ik heb een ADHD planbord op zijn kamer gehangen en pictogrammen gemaakt met een overzicht van de week. Dan weet hij precies waar hij aan toe is. Hij is bijvoorbeeld gek van computerspelletjes ( DS, WII) en als het aan hem lag, zat hij er 24/7 achter. Maar van mij mag hij alleen op woensdag en in het weekend gamen en dat weet hij inmiddels heel goed. Maar toch vraagt hij het nog steeds elke dag! Ook andere dingen, waarvan hij weet dat het niet mag, probeert hij toch! Het zijn volhouders. En dan is het belangrijk dat iedereen op dezelfde lijn zit. Papa, mama, oma, oppas enz. Dat heeft in t verleden nog wel voor problemen gezorgd, vooral voor de oma’s. Die dan toch wat meer door de vingers zien. Maar bij hem werkt dat dus averechts.
    En gelukkig zien de oma’s nu ook in dat je een veel liever kind hebt als je consequent bent en hij weet waar hij aan toe is en heeft ook meer rust!
    En dat is wel grappig aan t verhaal van jou, Jenny, want mijn zoon wilt ook heel graag drummen. Hij doet t nu ook al bij spelletjes op de WII en is echt al ritmisch voor n kind van 5.
    Hij zit ook al van kleins af aan altijd op de pannen en ketels te slaan met het bestek.
    Vooral blijven knuffelen!

  7. Claudia. Kinderen zijn heel slim. Ik geef dan altijd het voorbeeld van het 2e koekje wat hij niet krijgt.
    Komt het kind met de koektrommel. Mam wil je een koekje? en dan consequent zeggen, Nee schat nu niet. Anders heeft hij toch zijn 2e koekje te pakken.
    Toen ik in verwachting was van de tweede die een zoon werd trommelde de kleine al met handjes en voetjes tegen de buikwand aan als ik accordeon speelde.
    Die muzikaliteit zat er voor de geboorte dus al in. Zodra hij uit de box kroop maakte hij een drumstel van potten en pannen en sloeg met de muziek mee op de radio in tempo en ritme dat hij 6 was heb ik toen een echt klein drumstel op de kop getikt en kon hij zijn gang gaan op de momenten dat hij toestemming kreeg! Onze dochter is A muzikaal die ging slapen als ik accordeon speelde dan was er geen beweging in de buik heel apart en wonderlijk.
    Wil ik toch nog wel even kwijt na 2 ervaringen van zwangerschap.

  8. Erwin Sigterman avatar
    Erwin Sigterman

    Mijn vriendin is juf op een basisschool en heeft een zeer interessante website gemaakt over ADHD. Hier wordt de driehoek ouders, leerkracht en kind goed beschreven. Door goed samen te werken kun je de schoolresultaten verbeteren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *