De opluchting na de diagnose. Drie jaar geleden, op mijn negentiende, kreeg ik bij de GGZ eindelijk het verlossende woord: “U heeft ADHD, mevrouw.” Wat een opluchting was dat! Eindelijk had ik een label waar ik me in kon vinden. Het voelde alsof ik in een hokje werd geplaatst dat eindelijk bij mij paste.
Ik begon me meteen in te lezen over ADHD en ontdekte een compleet nieuwe wereld. De diagnose bracht echter ook een hele reeks veranderingen met zich mee: medicatie, praatgroepen, acceptatie en re-integratie. Plotseling kwam er enorm veel op me af. Mijn psychiater stelde voor om me aan te melden bij een groep, medicatie te gebruiken en mijn levensstijl drastisch aan te passen. Maar ik voelde weerstand. Ik wilde geen praatgroepen, geen medicatie en zeker niet mijn hele leven omgooien.
Mijn twijfels over ADHD behandeling
Het idee van praatgroepen deed me denken aan een Anonieme Alcoholisten-bijeenkomst: samen in een kring, ervaringen delen, pillen nemen en uit een boek leren hoe te leven. Dat voelde voor mij niet juist. Hoe erg kon ADHD nou zijn?
Ja, ik was druk in mijn hoofd, maar ik had geen dwanggedachten. Impulsief? Zeker, maar dat maakte het leven toch juist spannend? Mijn verslavingsgevoeligheid leek mee te vallen; ik kon prima ‘nee’ zeggen tegen drugs tijdens het stappen. Kortom, in mijn ogen viel het allemaal wel mee.
Ik besloot mijn eigen weg te volgen zonder hulp van de GGZ. Maar al snel merkte ik de gevolgen. Relaties liepen stuk, ik stopte met mijn studie en hield geen baan langer dan mijn proeftijd vol.
Een nieuwe start, nieuwe uitdagingen
Toen ik 21 was, ontmoette ik mijn huidige vriend en besloot impulsief te verhuizen, 80 kilometer verderop. Weg van mijn vertrouwde omgeving, vriendinnen en familie. Ineens moest ik zelfstandig een huishouden runnen.
Tot overmaat van ramp werd mijn moeder ernstig ziek, en ik werd haar steunpilaar. Ik hielp haar met haar huishouden en plande haar ziekenhuisbezoeken. Twee huishoudens managen werd me te veel. Dagenlang lag ik in bed en voelde me uitgeput en verdrietig, zonder te weten waarom. Ik genoot nergens meer van en voelde me een hoopje ellende.
De ommezwaai: Hulp zoeken
Uiteindelijk trok ik aan de bel bij mijn huisarts, die me doorverwees naar methylfenidaat (Ritalin), en het nut van groepssessies. Ik besefte dat praten met lotgenoten me herkenning en erkenning zou geven. Medicatie zou me helpen om mijn gedachten te ordenen en effectiever te functioneren.
Natuurlijk kan ik zonder medicatie ook ‘normaal’ functioneren, maar na een uur ‘normaal’ doen ben ik uitgeput. En hoewel ik online veel ADHD’ers kan vinden, biedt een groep met professionele begeleiding extra waarde.
Tip! Neem eens een kijkje op het communityforum van ADHDblog. Daar vind je gelijkgestemden, kun je vragen stellen en ervaringen delen met andere lotgenoten.
Mijn besluit: De stap zetten
Na veel nadenken heb ik besloten de stap te zetten. Over een paar weken start mijn eerste groepssessie en volgende week begin ik met mijn medicatie. Het is spannend, en ergens zie ik er ook tegenop, maar ik voel me gesteund door de mensen om me heen.
Voor de mensen die het niet begrijpen, leg ik het simpel uit: ik vergeet het dopje van de tandpasta er niet expres naast te laten liggen. Op dat moment ben ik al bezig met wat ik ga aantrekken. De groep gaat me helpen om die dagelijkse dingen beter te organiseren.
Geef een reactie