Home » Ervaringen van volwassenen met ADHD » Mijn diagnose ADHD: Een persoonlijke reis

Mijn diagnose ADHD: Een persoonlijke reis

De opluchting na de diagnose. Drie jaar geleden, op mijn negentiende, kreeg ik bij de GGZ eindelijk het verlossende woord: “U heeft ADHD, mevrouw.” Wat een opluchting was dat! Eindelijk had ik een label waar ik me in kon vinden. Het voelde alsof ik in een hokje werd geplaatst dat eindelijk bij mij paste.



Ik begon me meteen in te lezen over ADHD en ontdekte een compleet nieuwe wereld. De diagnose bracht echter ook een hele reeks veranderingen met zich mee: medicatie, praatgroepen, acceptatie en re-integratie. Plotseling kwam er enorm veel op me af. Mijn psychiater stelde voor om me aan te melden bij een groep, medicatie te gebruiken en mijn levensstijl drastisch aan te passen. Maar ik voelde weerstand. Ik wilde geen praatgroepen, geen medicatie en zeker niet mijn hele leven omgooien.

Mijn twijfels over ADHD behandeling

Het idee van praatgroepen deed me denken aan een Anonieme Alcoholisten-bijeenkomst: samen in een kring, ervaringen delen, pillen nemen en uit een boek leren hoe te leven. Dat voelde voor mij niet juist. Hoe erg kon ADHD nou zijn?

Ja, ik was druk in mijn hoofd, maar ik had geen dwanggedachten. Impulsief? Zeker, maar dat maakte het leven toch juist spannend? Mijn verslavingsgevoeligheid leek mee te vallen; ik kon prima ‘nee’ zeggen tegen drugs tijdens het stappen. Kortom, in mijn ogen viel het allemaal wel mee.

Ik besloot mijn eigen weg te volgen zonder hulp van de GGZ. Maar al snel merkte ik de gevolgen. Relaties liepen stuk, ik stopte met mijn studie en hield geen baan langer dan mijn proeftijd vol.

Een nieuwe start, nieuwe uitdagingen

Toen ik 21 was, ontmoette ik mijn huidige vriend en besloot impulsief te verhuizen, 80 kilometer verderop. Weg van mijn vertrouwde omgeving, vriendinnen en familie. Ineens moest ik zelfstandig een huishouden runnen.

Tot overmaat van ramp werd mijn moeder ernstig ziek, en ik werd haar steunpilaar. Ik hielp haar met haar huishouden en plande haar ziekenhuisbezoeken. Twee huishoudens managen werd me te veel. Dagenlang lag ik in bed en voelde me uitgeput en verdrietig, zonder te weten waarom. Ik genoot nergens meer van en voelde me een hoopje ellende.

De ommezwaai: Hulp zoeken

Uiteindelijk trok ik aan de bel bij mijn huisarts, die me doorverwees naar methylfenidaat (Ritalin), en het nut van groepssessies. Ik besefte dat praten met lotgenoten me herkenning en erkenning zou geven. Medicatie zou me helpen om mijn gedachten te ordenen en effectiever te functioneren.

Natuurlijk kan ik zonder medicatie ook ‘normaal’ functioneren, maar na een uur ‘normaal’ doen ben ik uitgeput. En hoewel ik online veel ADHD’ers kan vinden, biedt een groep met professionele begeleiding extra waarde.

Tip! Neem eens een kijkje op het communityforum van ADHDblog. Daar vind je gelijkgestemden, kun je vragen stellen en ervaringen delen met andere lotgenoten.

Mijn besluit: De stap zetten

Na veel nadenken heb ik besloten de stap te zetten. Over een paar weken start mijn eerste groepssessie en volgende week begin ik met mijn medicatie. Het is spannend, en ergens zie ik er ook tegenop, maar ik voel me gesteund door de mensen om me heen.

Voor de mensen die het niet begrijpen, leg ik het simpel uit: ik vergeet het dopje van de tandpasta er niet expres naast te laten liggen. Op dat moment ben ik al bezig met wat ik ga aantrekken. De groep gaat me helpen om die dagelijkse dingen beter te organiseren.


LTO3

Comments

Eén reactie op “Mijn diagnose ADHD: Een persoonlijke reis”

  1. Arend_Jan van der Vos avatar
    Arend_Jan van der Vos

    Beste Anneke,
    Jouw verhaal toont in grote lijnen overeenkomsten met dat van mij !
    Eén groot verschil is : ik ben ouder (62) en mijn hele leven al 100% medicijn vrij.
    Pas op mij acht-en veertigste kreeg ik van mijn psychiater een morsig, in bar slecht Nederlands opgesteld foldertje over : ADHD bij Volwassen in mijn handen gedrukt.
    Vanwege een leer- beperking ( langzame leerling, wel slim genoeg om alles te begrijpen ! ),
    kwam ik dankzij ingrijpen van mijn moeder (1960) in het Bijzonder Lager Onderwijs terecht !
    Dat is mijn redding geweest, voor de rest van mijn leven…en het volbrengen van een uitzendkracht – carrière van 46 jaren, naast diverse vaste betrekkingen !
    Pas in februari 2000 heb ik, op eigen initiatief, een verzoek in gediend bij die zelfde psychiater.
    In de drie jaren daarna, heb ik keihard aan mijzelf werkend, nog steeds zonder medicijnen, mijn eigen vorm van ADHD onder controle gekregen en ben ik gaan begrijpen, hoe het bij mij in elkaar steekt ! Geen één mens is hetzelfde, lieve jongedame !
    In 2008 heb ik op een social community – site een eigen groep opgericht !
    Alle VOORoordelen, bij werkgevers, collegae en mijn bloed eigen familie, was ik zo vreselijk zat,
    dat ik die groep AlleDommenHebbenDit…genoemd !
    Een discussie- platform over én door Volwassen met ADHD !
    Met die ‘dommen’ bedoelde ik destijds…alle volwassenen zonder ADHD,
    die de klok hadden horen luiden over ADHD, maar er in feite geen snars van begrijpen !
    Mijn reis, die nog lang niet ten einde is, heeft een halve eeuw geduurd.
    Twee duizend en twaalf…ben ik er gelukkig mee,
    heb ik een schat van een vriendin van zestig jaren jong,
    en lach ik al die domme mensen in hun gezicht uit !
    Don’t worry, be happy…vooral met jouw zelf, en laat al die anderen maar kletsen !
    Arend-Jan van der Vos. Amsterdam.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *