Eindigde ik mijn vorige blog met de gedachte dat spontane acties van mijn dochter me ineens weer moed geven om door te vechten, zo kunnen diezelfde spontane acties ook de moed wegnemen om door te gaan. Je weet het zo goed: spontane ideeën zijn niet voor ons weggelegd. Nou ja, wel voor ons, maar niet voor Brigitte. Dat is prima, maar wordt soms in ons enthousiasme vergeten.
Het was een regenachtige zondagmiddag aan het begin van de zomer. Nog een paar weken en we zouden op vakantie gaan—onze eerste keer kamperen! Een perfecte tijd om blogs te schrijven.
Aangezien het onze eerste kampeerervaring zou zijn, moest er nog veel aangeschaft worden. Marktplaats was op dat moment onze favoriete site. Op die bewuste zondagmiddag vonden we een Skottelbraai, precies voor het bedrag dat we ervoor wilden uitgeven. Mits we hem direct kwamen ophalen…
Ik riep meteen enthousiast: “Kom op meiden, jas aan! We gaan hem ophalen.” Onze jongste stond al buiten voor we het door hadden, maar Brigitte draalde en werd ineens ontzettend boos. Ze was niet meer te bereiken en er was geen stoppen aan. Jas aan? Ho maar. Schoenen aan? Ho maar. Midden in het pad zitten en alleen maar gillen en huilen.
Radeloos en overdonderd keken we haar aan. En toen besefte ik me ineens hoe ‘dom’ ik was geweest. Ik zakte door mijn knieën en keek haar aan: “Dat is niet leuk van mama hè? Dat we ineens weggaan en zomaar wat anders doen dan anders!” Helaas… ik drong niet door. Het is om wanhopig van te worden.
We weten dat Brigitte uiteindelijk haar rust kan vinden met pen en papier. Dus snel pakte ik wat tekenspullen en papier, hopend dat ik haar zo kon kalmeren. Ik pakte haar stevig vast en knuffelde haar. Gelukkig drong ik iets meer door en lukte het om haar in de auto te krijgen.
Mijn man reed weg en we zaten allebei in gedachten verzonken over wat er zojuist was gebeurd. Na een minuut of wat zei Brigitte ineens: “Leuk hè, zo’n braadpan voor op vakantie. Kijk mam, hier een mooie tekening!”
Zucht… ze was het alweer kwijt. En wij? Wij wisten weer waarom we elke dag zo strak plannen.
Die middag leek de donkere lucht zowel buiten als in ons hoofd te hangen. Maar uiteindelijk bleek ook nu weer: achter de wolken schijnt de zon! En dat onze dappere meid die zon kan laten schijnen, heeft ze maar weer bewezen. Soms is ze een donderwolk, maar soms is ze die warme zonnestraal die mij van binnen doet stralen.
Geschreven door Ingrid Groen gastblogger op ADHDblog.nl
P.S. Ook meeschrijven op ADHD blog? Stuur een e-mail naar info@adhdblog.nl en wij nemen z.s.m. contact met jou op.
Geef een reactie