Chaos

Het is dinsdag. Elian is voor de tweede dag ziek thuis, maar het was een twijfelgeval of we hem thuis zouden houden of niet en er zit alweer aardig wat leven in hem. Zelf voel ik me niet geweldig. Ik ben bekaf en heb hoofdpijn. In huis is het een troep, mede doordat Elian ziek is en ik dus aan handen en voeten gebonden ben. Opruimen is echter niet zo handig, want ondertussen moet Elian helemaal weer flink in de gaten gehouden worden. Ook heb ik ’s middags een belangrijk huwelijk, als ik te veel doe kan mijn hoofdpijn verergeren en ik wil niet het risico lopen dat ik de voltrekking niet op mij kan nemen.
Dit alles bedenk ik terwijl ik in de kamer sta.
‘Wat is er, mama?’ vraagt Elian.
In het kort vertel ik hem mijn overpeinzingen.
‘Ik ga je helpen opruimen!’ roept hij enthousiast. ‘Dan maken we het hele huis netjes!’
Ik denk aan onze speelkamer. Alweer weken geleden ging het eens heel goed met Elian. Onder mijn toezicht was hij rustig aan het spelen op de speelkamer. Ik schatte in dat hij wel even alleen kon spelen. Toen ik een halfuur later weer op de speelkamer kwam, zag die eruit alsof er een bom was ontploft. Overal had Elian spullen weggehaald, kleren over de grond gegooid, hele dozen speelgoed omgekeerd en hij had alles overal heen gesmeten.

Vanzelfsprekend miste hij daarna het overzicht en planvermogen om de boel weer op te ruimen. Hij had er zo’n puinhoop van gemaakt dat het Martin en mij zelfs nog uren zou kosten om de kamer weer netjes te maken en omdat we steeds andere dingen belangrijker vinden, is dat nog steeds niet gebeurd.
Ik leg Elian uit dat ik me niet zo goed voel en dat we dus niet het hele huis kunnen opruimen.
‘Dan doe jij niks, mama, ik doe het wel alleen!’ biedt hij aan.
Een geweldig aanbod, maar Elian die ons hele huis opruimt, dat is helaas een utopie.
‘Dat vind ik heel lief van jou, maar dat kan jij niet zo goed,’ zeg ik dus. ‘Ik zou het wel heel fijn vinden als je me nu helpt de Megablokken op te ruimen.’ Een paar dagen eerder heeft Elian, heel leuk en knap, van Megablocks de cijfers één tot en met tien gemaakt. De blokken liggen nu echter verspreid over de hele kamer.

Elian wil helpen en doet dat, onder veel aanmoediging, goed. Daarna ga ik met hem naar boven. Ik vraag of Elian op de speelkamer alle schroefjes en dergelijke dingen (ik wijs aan welke ik bedoel) in een bakje wil doen. Ondertussen vouw ik op de overloop een was op.
‘Mama, kijk, dit is er ook van Thomas,’ roept Elian.
Ik loop naar hem toe. Hij houdt een reclameblaadje van Thomasspullen beet. ‘Lieverd, je zou toch die schroefjes opruimen?’
‘Ja, dat ben ik ook aan het doen,’ zegt hij.
Ik ga weer verder met de was opruimen.
Even later klinkt er lawaai uit de speelkamer. Elian heeft een plastic theepot in zijn handen en probeert daar een plastic peer uit te halen.
‘Elian, je zou toch de schroefjes opruimen?’ vraag ik weer.
‘Ja, maar nu ben ik hier even mee bezig,’ antwoordt hij.
‘Begrijp je nu waarom jij niet zo goed kan opruimen?’ vraag ik.
Hij reageert niet, heeft zijn aandacht alweer op iets anders gericht. In tien minuten heb ik een heel wasrek vol was opgevouwen. Elian heeft slechts de helft van de schroefjes in het bakje gelegd.
De chaos in Elians hoofd zorgt vaak ook voor een enorme chaos in ons huis…
Geschreven door Trenke Riksten-Unsworth van heel-bijzonder.blogspot.nl