Mijn oudste zoon was ongeveer drie jaar en toen we de bakkerswinkel uitliepen, stortte hij zich op de grond en begon hij luidkeels te huilen. Hij had namelijk geen stukje brood gekregen, wat hij anders altijd wel daar gehad had.
Hij wilde dus geen stap meer verder en ik liep rustig verder in de hoop dat hij dan wel eieren voor zijn geld zou kiezen en me achterna zou komen. Dit deed hij dus niet en ik kon hem op gaan halen toen ik inmiddels een aardig stuk verder was en mij schuldig voelde om nog verder door te lopen.
Geschreven door: Diny Schulz