Hoera! Ik heb ADD! Dat dacht ik, toen ik officieel de diagnose kreeg. Wat was ik blij, belde meteen mijn man Maarten op om het goede nieuws te vertellen. Daarna haalde ik mijn oudste zoon Yannick op en zijn we samen een ijsje gaan eten. Om het te vieren. Overdreven? Gek? Nou nee, voor ons niet.
Heb ik ADD?
Al jaren was ik aan het worstelen met mijn gezondheid. Psychisch dan. Burn-outs, depressies, altijd moe. Snel geïrriteerd, onnodig boos worden en dan die drukte in mijn hoofd. “De draaimolen in mijn hoofd draait weer op volle toeren, alle kindjes worden kotsmisselijk” zei ik dan. Psychotherapie, haptotherapie, medicatie, trainingen, ik heb zo veel gedaan om telkens weer beter te worden. Ik herstelde wel, maar had altijd het gevoel dat ik nog niet de vinger op de zere plek had weten te leggen.
ADD diagnose
Totdat we afgelopen zomer met Yannick bij het Jeugdriagg terecht kwamen. Bij hem werd heel snel de diagnose ADD gesteld. Yannick is altijd beweeglijk en onrustig geweest. Hij kon nauwelijks alleen spelen, had veel aandacht nodig en dit leidde op school tot problemen. Deze diagnose verbaasde ons dan ook niet. Lezend over ADD op internet en pratend met andere mensen met (een kind met) AD(H)D, werd het mij ineens volkomen duidelijk. Ik heb dit ook! Dit verklaart alles! Dus daar zat ik weer bij de psychiater, dit keer met een hele concrete vraag: heb ik ADD? Na enkele weken hadden we duidelijkheid, ik heb inderdaad ADD.
Eindelijk valt alles op zijn plek, eindelijk begrijp ik waarom ik al die jaren zo heb geploeterd. Eindelijk weet ik waarom ik in mijn studie en werk altijd moeite heb gehad om te slagen. Eindelijk is het me duidelijk waarom het zorgen voor mijn kinderen me soms zwaar valt. En het ligt niet aan mij! Nou ja, het ligt wel aan mij, maar ik kan er niets aan doen! Ik ben niet lui, niet dom, niet zwak.
ADHD en structuur
Nu hebben we dus een ADD-gezin. Yannick en ik begrijpen elkaar heel goed. En dat is fijn, want je kan niet zien wat er in iemands hoofd gebeurt, maar wij “zien” het wel bij elkaar. Maarten kijkt, luistert en slaat op.
Ook wat hij niet goed kan begrijpen, begrijpt hij toch. Waar wij volledig structuur-loos waren, zijn we nu steeds meer structuur aan het aanbrengen. Er komt steeds meer rust, er wordt weer meer gelachen. Maar ik ben ook verdrietig.
Verdrietig omdat Yannick het soms moeilijk heeft. Verdrietig omdat ik elke vrijdagavond voor 2 personen pillendozen sta te vullen met Ritalin. Verdrietig omdat ik mijn werk niet kan blijven doen. Verdrietig omdat ik er nu pas achter kom. Verdrietig omdat ik onhandige keuzes heb gemaakt in mijn leven. Verdrietig omdat ons leven op z’n kop en binnenstebuiten gekeerd is. Verdrietig omdat.. Maar we kijken vooruit! En ik ben er van overtuigd dat als ik over een jaar terug kijk, dat ik dan kan zeggen “het was een zware tijd, maar wat heeft het ons veel goeds gebracht”.
En nu is er mijn blog. Omdat ik merk dat het voor anderen vaak moeilijk te begrijpen is wat het betekent om ADD te hebben. En omdat mijn hoofd zo vol zit, vol met verhalen en woorden die er uit willen. Soms verdrietig, soms boos, maar vaak ook heel grappig. En dat wil ik met jullie delen.
Geschreven door Mira Meander
Schrijven helpt en verdrietig zijn ook. Herkenbaar
Sterkte.
Wat is dit bekend zeg. De depressies, de waaroms, de structuur in alles wat ver te zoeken is. Het creatieve (schrijven!) Het vele werk, het energie vreten, het vechten, het één blik nodig hebben van je kind. Heel veel sterkte, makkelijk wordt het nooit, maar de acceptatie is een stap in de goede richting.
Dit kon mijn verhaal wel zijn zo herkenbaar,alleen hebben wij een dochter maar verder heeft mijn man adhd onze dochter add en ik ben ook gezegend met add …..bedankt voor het delen =)
Zooo herkenbaar. Dendiagnose ADHD werd bij mijn zoon op zijn 15de vastgesteld, hij weigerde medicatie, wel geprobeerd. Ik, nu 51, heb de diagnose ADHD, althans….het moet nog officieel vast gelegd worden. Wel slik ik nu, voor een overbruggingsjaar periode 2x 5 Mg methylfenidaad en dat helpt me al enorm!!! Dat verdriet nu om alles, mijn hele leven is een grote worsteling geweest, iid niet de vinger ergens op kunnen leggen etc. Maar tegen zoveel dingen aan lopen. Alleen mijn twee kinderen opgevoed, pffff ben blij dat ze goed terecht zijn gekomen. Mijn zoon inmiddels 28 en dochter 29. Ik hoop nu met denkpiste hulp eindelijk ,rust, in mijn leven te krijgen.