Alles wat leeft is energie. Als voorbeeld: een kind reageert minder op de vorm en inhoud waarmee je iets zegt, dan de energie die je erachter legt. Een energie die je zelf als ouder vaak niet door hebt, maar het kind merkt dit maar al te sterk. Dit heeft ermee te maken dat kinderen nog niet geleerd hebben te interpreteren en relativeren, maar ook omdat ze nog dicht bij hun intrinsieke kern zitten. Ze zijn ook nog niet zo geconditioneerd om zich aan te passen aan allerlei normen, waarden en etiketten. “Ach, het is maar een kind” wordt veel gezegd, of “het mag nog kind zijn”.
Maar wordt het wat ouder, dan wordt het al snel aan alle kanten overprikkeld met informatie, die in deze ‘nieuwe tijd’ niet gering is.
Met meer dan dertig kanalen op TV, Facebook, Instagram, mail, telefoon waar je allemaal op moet reageren omdat het ringt piept en zoemt naar je. De TV die de laatste periode niets meer dan angst verkondigd en restricties die weliswaar nodig zijn maar ook zorgen dat mensen overprikkeld raken. De hele week hard werken, eventueel kinderen naar school brengen, ’s avonds nauwelijks tijd voor jezelf, dan maar voor de buis nog meer prikkels van nieuws, documentaires, films ect.
Het weekend nadert en zo vreemd dat je hoofdpijn hebt op vrijdag en in het weekend weinig fut hebt om nog wat te doen maar de kinderen zeuren dat ze weg willen en beziggehouden willen worden, natuurlijk ze hebben je de hele week nauwelijks gezien.
Maar ook zonder kinderen is het teveel, we plannen alles vol met sporten, dingen moeten doen enz. Die overdaad aan prikkels nemen we zelfs mee met vakantie. Vakantie is allang geen rust meer, daar moet je ook van alles. tijdens vakantie plannen we excursies om te kunnen vertellen waar we geweest zijn. We verschuilen ons achter een fototoestel maar vergeten te genieten. Zijn continu bezig om de dag vol te plannen net als thuis. Het is tekenend dat zelfs in het ontspannen ‘we’ ons druk maken.
Ieder mens is uniek, reageert anders.
We leven in deze nieuwe tijd dus in een overprikkeld systeem, dat in stand gehouden wordt en dat we vaak zelf in stand houden of we willen of niet. We zijn als volwassenen door de de weg in ons hoofd soms kwijtgeraakt. ADHD is één van de uitkomsten, mogelijk ontstaan door deze nieuwe tijd waarin prikkels er in overdaad zijn.
De reden waarom mediteren voor veel mensen niet helpt is omdat de maalstroom in het hoofd gewoon doorgaat.
ADHD kan ook soms te snel als label geplakt worden op iemand, als je ziet in wat voor maatschappij we leven is het niet vreemd dat een overprikkeld zenuwstelsel (acuut) hebt dat al snel op ADHD (chronisch en aangeboren) lijkt.
Aan een label kleven diverse nadelen: het is stigmatiserend, er volgen vaak stereotype benaderingen, bij kinderen: het minst populaire van de klas, eens een label altijd een label en bovenal het label wordt vaak te snel gegeven vanwege wachtlijsten en overbelaste hulpverleners.
ADHD wordt op verschillende manieren onderdrukt o.a. met medicatie om te functioneren in die overprikkelende maatschappij. Deze medicatie moet continu gebruikt worden en heeft verschillende bijwerkingen waar je ook weer last van hebt.
Het snel labelen, de en om alles vanuit het brein te bekijken schiet in mijn optiek de plank mis.
Dit moet niet te moeilijk dus wordt het gestandaardiseerd en d.m.v. pillen en labels behandeld als ware het een ziekte. Dus niet de maatschappij is ziek bezig maar enkele mensen die ziek zijn van de maatschappij zijn de ziekte (?). Daar word ik bedroeft van.
Ieder mens is uniek en reageert anders.
Ieder mens heeft ook een vrije wil. Het mooiste wat er is. Als de vrije wil te veel wordt onderdrukt door sociaal wenselijke geconditioneerde training ontstaat er wrijving. Wrijving die nog meer prikkels veroorzaken alsmede het ongemak om niet als volwaardig gezien te worden.
Hoe kan het anders?
Ten eerste is dit geen aanval op reguliere denkwijze maar vooral een aanvulling hierop en de labels en medicatie zoveel mogelijk te beperken of stoppen.
Voor de overprikkelende maatschappij zijn er diverse vormen om meer rust te creëren. De maatschappij kan niet gewijzigd de tredmolen van het ‘moeten’ niet gedraaid. Je kunt er echter wel anders mee leren omgaan.
Er is daar niet één weg in of één methodiek voor vanuit mijn werkwijze. Ieder mens is anders, met andere achtergrond, patronen, heeft een andere conditionering etc.
Laat ik het vanuit mijzelf bekijken
In mijn leven waren mijn prikkels dolende geesten die niet allemaal aardig waren want die me belaagde. Ik trok dat aan besefte ik later doordat ik veel te open stond voor alles wat ik maar zag. Als ik op straat liep zag ik geen mensen maar alle karakters, alle pijn, alle verdriet of alle vreugde en plezier maar wat het ook was het bleven emoties die niet van mij waren maar van anderen. Ik had niet goed geleerd hoe ik me hiervoor moest afsluiten.
Naast al die ‘levende’ mensen had ik dus ook nog de geesten die op dezelfde wijze van alles van me wilde en die vaak vanuit frustratie mij bang maakte omdat ik het niet volledig begreep. In die tijd had ik ook het label ADHD kunnen krijgen wellicht…
Daardoor was ik overdag vaak suf en zweefde ik tussen aarde en de andere kant. Het heeft lang geduurd om daar echt uit te komen, maar wat een feest was het toen het een jaar of 10 geleden lekker rustig in mijn hoofd werd.
Psycholoog
In die tijd ben ik ook eens bij een psycholoog geweest waar ik mijn ervaringen deelde. Ze gaf aan dat ik ver over de grens van psychose zat vanuit de psychologie gezien maar ze wist weinig van het paranormale. Daarom zei ze maar: “omdat je heel goed controle hebt over alles wat je ziet en meemaakt ben je toch normaal”. Ik wist niet goed of ik hier nu blij mee moest zijn.
Psychiater
Zo ben ik ook bij een psychiater geweest, daarvan was ik nog sneller genezen, die begon gelijk pillen voor te schrijven om het rustiger te maken in mijn hoofd. Zo zie je maar hoe dat werkt..
Ik ben rustig weggelopen omdat ik toen vond dat die man zelf behandeld moest worden. Het waren leerzame ervaringen met de reguliere psychologie, overigens is dat niet gelijk mijn mening hierover (natuurlijk).
De werkelijkheid is dat ik met totaal niet gezien en gehoord voelde in een wereld waarin iedereen blind leek. Blind voor wat ik voelde. De heling van die drukte in mijn hoofd heb ik zelf ingezet met hulp van de spirits en goede gesprekken met een vriend van me.
Het begon met het besef hoe ik als kind vooral op energie reageerde en niet op de woorden en daar ging ik weer naar terug. Ik was niet meer het kind maar de volwassene die langzaam leerde de energiestromen te begrijpen en controle te krijgen over mezelf. Alles van buiten leerde ik buiten houden. Een lange tijd heb ik een afweermechanisme gebruikt omdat dit goed werkte, maar het nadeel van afweermechanismen is dat je er moeilijk vanaf komt. Dus moest ik de weg van hoofd naar hart in balans gaan zoeken. Mijn afweermechanisme was die van de observator van het zelf. Ik keek naar mijn emoties maar voelde ze niet. Ik keek naar mijn verdriet maar voelde het niet of veel minder omdat ik er als een soort buitenstaander naar keek. Als gezegd heeft dit me lange tijd geholpen, ze noemen het mindfullness kwam ik later achter. Ik werd er ook trots op mindful bezig te zijn.
Maar dat is ook precies wat het is, je bent alleen met je mind bezig en ook een stukje NLP om jezelf voor de gek te houden dat je tot alles in staat bent door jezelf niet meer te voelen. Ik kreeg wel alle informatie door van spirits maar er zat totaal geen angst meer bij of verwondering laat staan nieuwsgierigheid. Het grote nadeel, als ware het medicijnen, dat ik niet alleen de stromingen van de spirits in mijn hoofd stopte maar ook mijn complete gevoel naar buiten toe in contact met mensen. Ik wilde dus weer mezelf voelen met niet te veel prikkels.
De weg van hoofd naar hart was een harde dobber, ik moest weer terug naar alles voelen. Hoofd en hart in balans en het pad naar geestelijke volwassenheid. Om dat laatste uit te leggen is veel te veel en bovendien is dit mijn weg geweest dus mogelijk niet relevant voor jou.
Daar zit ik nu sinds een jaar of drie. Door het zelf te helen en volledig te zien vond ik mezelf gereed om écht mensen te kunnen helpen en coachen, dat is ook waar mijn hart ligt.
Al vanaf mijn 20e help ik mensen spiritueel en pragmatisch alleen dit heb ik nooit zo bewust gedaan, het ging in de slipstream van het leven.
Eenvoudige oefening:
Zet eens eens bij een gesprek op televisie het geluid uit en ga de gezichten observeren je leert daarmee kijken wie bijvoorbeeld vanuit het hart praat en wie vanuit het hoofd. Als je dit regelmatig doet kom je langzaam weer bij je kern om meer naar energiebanen te kijken en minder naar de misleiding van het woord of de vorm. Dit is de rust die we allemaal verdienen, niet dat ik iemand wens doof te zijn natuurlijk maar wel meer controle op de hoeveelheid prikkels die letterlijk iedereen krijgt, wat we hiermee doen daar kunnen we wat aan doen.
Geef een reactie