Als kind heb ik altijd het getal 28 in mijn hoofd gehad. Op 28 jaar zal ik mama worden, dacht ik. Een nummer waar ik me nogal op fixeerde doorheen mijn leven. Er waren momenten dat ik erg twijfelde of ik wel moeder ‘mocht’ worden, aangezien ik meerdere keren geworsteld had met depressies en een angststoornis had.
Mag ik een mama zijn wanneer ik meer ‘labiel’ ben dan de doorsnee vrouw?
Dit was een gedachte die vaker binnenkwam.
Een kindje
Toen ik 27 was en in een serieuze relatie zat, beslisten mijn partner en ik om voor een kindje te gaan. Ik bleef tijdens mijn zwangerschap wel medicatie nemen, namelijk SSRI antidepressivum sertraline 75mg. Dit zou onschadelijk zijn voor de baby. Ik had aanleg voor depressies en angsten, dus ik wou voorkomen dat ik een (post)natale depressie zou krijgen of last zou krijgen van angsten.
Tijdens de zwangerschap volgde ik nog een lerarenopleiding, deed ik stages en gaf ik ’s avonds fotografieles aan volwassenen. Ik voelde me tijdens de zwangerschap vaak moe en gestresseerd. Later kreeg ik ook zwangerschapsdiabetes.
Inleiding geboorte
Doordat ik zwangerschapsdiabetes had, wou de gynaecoloog me vroeger laten inleiden aangezien de baby anders te groot zou worden om op natuurlijke wijze te kunnen bevallen. Uiteindelijk na in arbeid geweest te zijn een uur, kreeg ik een spoedkeizersnede aangezien mijn kindje vast kwam te zitten en er niet uit geraakte.
Na de spoedkeizersnede ben ik in shock gegaan doordat ik het vloed kreeg. Ik ben toen 2 – 3 liter bloed verloren.
Het was voor mij een traumatische bevalling. Toen ze mijn zoontje uit me haalde reageerde hij niet dadelijk, ik had hem niet kunnen vasthouden of op mij mogen voelen. Mijn zoontje werd meegegeven aan mijn partner en in de couveuse gelegd. Het volgende wat ik me herinnerde was dat ik leek flauw te vallen en nadien onophoudelijk en oncontroleerbaar was aan het beven. Na anderhalf uur zag ik mijn kindje pas in mijn eenpersoonskamer. De wereld stond op zijn kop. Ik had moeite met het overzicht te houden van alle verschillende taken die er op me af kwamen en nieuwe routines die geïnstalleerd moesten worden.
Zelfs mijn kindje wassen vond ik telkens enorm spannend en gaf me veel stress. Angstig dat ik hem zou laten vallen of dat ik iets verkeerd zou doen.
Thuis
Wanneer we uit het ziekenhuis waren, verbleef ik en mijn zoontje het liefst bij mijn ouders wanneer mijn vriend ging werken. Ik had moeite om alleen naar buiten te gaan met mijn zoontje. Alleen gaan wandelen ging moeilijk aangezien ik verschillende worst case scenario’s bedacht over wat er allemaal fout kon gaan.
Wanneer mijn zoontje 4 maanden oud was, ging hij naar de onthaalmoeder (Een vrouw die verantwoordelijk is voor de zorg en opvoeding van de kinderen van ouders die buitenshuis werken) en ging ik terug werken in het onderwijs. Die nieuwe combinatie / verandering zorgde voor veel onrust bij me. Ik kreeg vaker last van woedebuien. Uiteindelijk bleek dit een onderliggende post-natale depressie te zijn.
Het was maart 2020 toen mijn eerste zoontje 6 maanden werd en COVID in het land was samen met de lockdowns. Dit was voor mij een geschenk aangezien ik toen terug kon cocoonen met mijn kindje thuis, niet te veel prikkels moest opvangen van het combineren van het werk, opvang, huishouden en en en…
Een tweede kindje
Vanaf het moment dat mijn zoontje 2 jaar werd, voelde ik me terug mezelf en dacht ik eraan dat een broertje of zusje wel welkom zou zijn. Alleen zou ook maar alleen zijn voor mijn eerste zoontje.
Ik werkte toen niet meer in het onderwijs, wel in een kinderpsychiatrische instelling. Bij zwangerschap mocht ik thuis blijven van het werk. Tijdens deze zwangerschap had ik echter mijn medicatie (SSRI, sertraline 75 mg) afgebouwd, omdat ik graag borstvoeding wou geven en het zonder medicatie wou proberen.
Zwangerschapsyoga deed me enorm deugd, ik bleef sporten en het thuis zijn deed me enorm deugd. Voor een tweede keer had ik juist op de valreep zwangerschapsdiabetes, echter moest ik deze keer geen insuline spuiten, maar enkel nog meer op mijn dieet letten.
Er werd gekozen voor een geplande keizersnede aangezien ik geen tweede traumatische bevalling wou meemaken. Dit alles was zeer goed verlopen. Een gentle C section hebben we gedaan, waarbij mijn tweede zoontje rustig uit de buik gehaald kon worden en op me gelegd worden. Deze keer wel eerste huid contact gehad en ontspannende muziek in de achtergrond. Dit was zo anders dan de vorige keer. Ik werd overspoeld door een warm gevoel. Eindelijk een roze wolk.
Borstvoeding
In het begin ging borstvoeding vrij goed. Ondanks de keizersnede, kon ik met powerkolfen voldoende aanmaken. Hier was ik enorm trots op. Wat ik wel een beetje gek vond was het gevoel dat ik kreeg telkens wanneer mijn zoontje aan hapte. Ik voelde op deze momenten plots een heel verdrietig gevoel, dat even snel weg ging dan als het op kwam steken. Ik gaf er eerst weinig aandacht aan en bleef door doen.
Toen mijn tweede kindje 6 weken oud werd, had ik moeite met één borst die weinig tot geen melk meer wou produceren. Ik gaf een tijdje enkel melk met mijn linkerborst. De gevoelens van verdriet bleven nu vaker op komen tijdens de borstvoeding.
Toen mijn jongste 4 maanden oud was, ging hij naar de onthaalmoeder en ging ik terug werken. Aangekomen op mijn werk kreeg ik geregeld last van spontane paniekaanvallen. Deze probeerde ik te maskeren door naar het toilet te gaan. Niet met mijn collega’s samen te lunchen. Me overdag plots ziek melden door een leugentje dat ik migraine had.
De paniekaanvallen kwamen frequenter en s’ avonds bij het slapen gaan kreeg ik meer last van angstgevoelens.
Bang dat mijn kindje plots niet meer zou ademen. Nachtmerries hebben. Moeite met mijn slaap te vinden. Na een maand werken, ging het niet meer. Ik moest terug medicatie nemen. Maar de opbouw van medicatie was zéér traumatisch. Er werd beloofd dat het diepste dal na 2 weken voorbij zou gaan. Maar na 2 weken was ik er nog steeds niet uit. Elke dag weende ik, ik werd suïcidaal, ik dacht dat ik gek aan het worden was en in een psychose zou terecht komen.
Ambulante thuisbegeleiding werd opgestart. Alleen zijn met mijn twee kindjes verstikte me want hier had ik weer geen overzicht.
Meerdere dingen tegelijk doen? Wat had ik gedaan? Waarom dacht ik dat ik dit wel zou aan kunnen?
..bedacht ik me.
Diagnose
Uiteindelijk nam ik mijn moed bijeen en sprak ik mijn vermoedens uit dat het niet enkel depressie en een angststoornis kon zijn wat ik had. Ik wou voor een diagnose gaan aangezien ik steeds meer en meer het gevoel kreeg dat ik autisme of ADD zou hebben. Na maandenlang wachten kon ik terecht bij een psychiater die een anamnese en een QEEG (Quantitatieve Elektro-encefalografie) had afgenomen bij me. Hier kwam uit dat er vermoedens zijn van ADD en autisme.
SSRI (sertraline) was volgens hem niet de juiste medicatie die ik nodig had en bewees juist waarom ik zo extreem reageerde op de opbouw van deze medicatie.
We waren opgestart met nieuwe medicatie die meer afgestemd was op de combinatie ADD en autisme. De overgang van SSRI naar SNRI was voor mij veel aangenamer. Ik kreeg terug grip op mijn emoties en op mijn angsten. Ik was van job veranderd en doe op de dag van vandaag nog steeds dezelfde job én een bijberoep dat ik enorm graag doe. Ik heb soms nog wel eens last van paniekaanvallen, maar ik recupereer veel sneller en beter hiervan.
Ik kan nu een goede moeder zijn voor mijn kindjes en een goede partner voor mijn vriend.
Een juiste diagnose krijgen is enorm belangrijk. Niet om het labeltje te krijgen, maar om een referentiekader te hebben. Een handleiding. Meer afgestemde medicatie kunnen krijgen, zodat je terug meerdere ballen in de lucht kunt houden.
Want deze maatschappij verwacht veel van ons vrouwen. We moeten werken, we moeten een huishouden runnen, we moeten opvoeden, we moeten veel organiseren en plannen.
Zonder deze medicatie, zou ik het niet gered hebben.
Ik ben heel erg dankbaar voor de hulp en ondersteuning die ik gekregen heb en hoop anderen met mijn verhaal een gevoel van erkenning te geven. Heb de moed om naar je vermoedens te luisteren en goed voor jezelf te zorgen, zodat je ook voor anderen kunt zorgen.
Autisme en/of ADHD coaching nodig?
Mijn naam is Mieke Briers. Ik ben auti-coach, ervaringsdeskundige, studie(keuze)begeleider en leerkracht audiovisuele kunsten.
Als gecertificeerd auti-coach help ik je graag met de uitdagingen waar jij tegenaan loopt. Of het nu gaat om sociale vaardigheden, angsten, school, werk, stressmanagement, of simpelweg het vinden van een beter evenwicht in je dagelijks leven – ik sta voor je klaar met de juiste kennis, tools en persoonlijke begeleiding.
Wil je meer weten of een afspraak maken? Bezoek mijn website via www.miekebriers.com. Samen kijken we wat het beste bij jou past!
Geef een reactie