Zoals het leven zomaar kan lopen

Het moment dat ik zeker wist dat ik ADHD had was in 1991, er zat een jongetje bij mijn dochter in de klas waar ik me heel erg in herkende en hij kreeg de diagnose ADHD. Daarbij herkende ik ook veel in mijn dochter, mijn zoon was net geboren. Dus weer naar de huisarts.

Eureka! Dit is het ik weet wat ik heb! ADHD Yes. Ik ben helemaal blij! Afijn dat dacht de huisarts dus niet, het is iets wat bij kinderen voorkomt en jij bent volwassen zei hij.
Wat heb ik dan?
Ik ben een overactieve vrouw die een paar keer per jaar depressief instort om vervolgens, weer op te staan en even vrolijk door te gaan tot de volgende kuil waar met open ogen in ren!
De volgende jaren
Hier heb ik het jaren daarna nog mee moeten doen, met de bijbehorende antidepressiva medicatie en therapieën die niet echt hielpen. Ook relatietherapie want mijn 1e huwelijk stond inmiddels op ontploffen.

• Impulsiviteit
• Altijd van alles kwijt Chaotisch
• Geen tijdsbesef
• Onberekenbaar in gedrag (alles is goed en niks is goed)
• Vrij denken t.a.v de kinderen (hier kom ik nog op terug)
• Dwangmatig gedrag Wilde absolute controle
• Afijn ga zo maar door

Mijn positieve kanten zijn eigenlijk nooit gezien zowel vanuit thuis als relaties als werk niet. Dit heb ik uiteindelijk zelf moeten leren maar dan praat je al over 2012.

Ik als ADHD mama

In mijn 2 kinderen herkende ik veel van mijzelf, ieder op hun eigen manier. Mijn streven was om ze zo zoveel mogelijk vertrouwen mee te geven, in zichzelf en de wereld.
Beste tip voor mijn kinderen
Gaf ze een grotere kring om in te bewegen meer zelfstandigheid met een GRENS. Dit voorbeeld is fictief. Oversteken op straat. Mijn advies is steek recht over dit gaat het snelst maar al jij liever met een bochtje of schuin gaat ook goed maar tot HIER. Maar ook:

• Luisteren naar de kinderen
• Mee laten denken
• Uitleggen
• Meehelpen
• Begrip tonen als iets niet lukte
• Vooral positieve aandacht, positief belonen

Het vervelende was dat mijn partner, hun vader er anders in stond. Hij vond mij vooral te veel een vriendin van de kinderen en niet streng genoeg. Uiteindelijk werd het een scheiding, natuurlijk niet alleen om de kinderen maar ook om hoe ik was.
Mijn hele principe van opvoeding en vertrouwen was nu wel in gruzelementen. Desondanks heb ik geprobeerd mijn weg te bewandelen met mijn kids veel tegenslagen en mensen die onze levens passeerden.

Mijn kinderen zijn volwassen

Inmiddels zijn mijn kids volwassen en zeggen dat ik voor hun een steun en toeverlaat ben en dat ze erg blij met mij zijn. Hoewel ze hun eigen “struggels” hebben maar dat is hun verhaal.
Ze kunnen nog steeds op me bouwen en vertrouwen.
Terug naar diagnose.
De hoeveelheid psychiaters, medicijnen, therapieën en vooral jaren. Zal ik jullie besparen maar uiteindelijk kreeg ik de diagnose ADHD! Dit was in 2002 Jippie!
ADHD etiket
De sticker hoefde niet hoor maar wel dat ik nu gerichte medicatie en therapie kon krijgen. Ritalin deed op op dat moment een hoop net een bril die ik opzette en alles werd helder.
Eindelijk na al die jaren de erkenning dat ik ADHD had, ik blij eindelijk een oorzaak waarom alles niet ging zoals het moest! En voordat ik überhaupt het verleden kon verwerken.Ik zie het als een rouwproces kwam de genadeklap in 2003. Met mij ging het goed alleen er werd verwacht door de omgeving dat ik nu een “gewoon” mens zou zijn.
Hoezo GEWOON
Verwachtingspatroon uit de omgeving doet dan de das om. Wederom een huwelijk op de klippen, ik had een goede baan maar mijn contract werd niet verlengd, de Wereld stortte in.
Opname
En werd ik 3 maanden opgenomen.Ook geen pretje met ADHD. Maar ik kon niet meer helemaal opgebrand. Uiteindelijk ben ik in 2005 na veel protest van mijn kant in de WAO terecht gekomen met de mededeling van de verzekeringsarts; mensen zoals U moet ik beschermen, zelfs al zou u 20 uur Max mogen werken stopt u 40 in 20, ga iets leuks doen!
Tja dat is makkelijk gezegd.
Inmiddels is het 2017
Ik ben 51, Kids zijn volwassen, ik heb een kleinzoon, ik ben in 2009 getrouwd en we hebben een goed maar turbulent huwelijk. Ik werk nog steeds niet, wel vrijwilligerswerk. Dit gaat zover redelijk goed. Medicatie is nog steeds rommelig en daar blijf ik dus bij
2 van mijn stellingen
1. Medicatie is geen geneesmiddel het is een hulpmiddel.
2. Als een stok bij iemand die slecht ter been is.
Conclusie
In deze maatschappij is het lastig om aan al die eisen te voldoen.. maar een hutje op de Heide is uiteindelijk óók zo saai!!