Ik ben een studente van 20 jaar oud, doe de hbo opleiding sociaal pedagogische hulpverlening en eigenlijk gaat het de laatste tijd niet zo goed met mij. Ik heb dit jaar stage en school in één en dat vraagt heel veel energie van mij.
In het begin van dit jaar ging alles nog goed. Ik begon enthousiast aan mijn derde schooljaar, had leuke vakken (dus daar heb ik dan alle concentratie en motivatie voor) en was enorm blij met mijn stageplaats. Tot een maand of 4 geleden.. Ik werd heel erg moe, chagrijnig, boos om dingen waarvan je denkt: “Doe eens normaal”.
Ook kreeg ik steeds minder motivatie om mijn schoolwerk af te ronden en liet dit dan ook liggen. Ik heb hierover met mijn decaan gepraat vanuit school en die gaf het advies om een paar vakken naar volgend jaar te schuiven en eventueel te vertragen. Dit advies heb ik na twee weken met moeite geaccepteerd, omdat ik vrij perfectionistisch ben en dit soort dingen niet los kan laten. Ik zie dit dan als falen en ben ook bang voor de reactie van mijn ouders.
Ook op mijn stage merkte ze dat ik ‘veranderde’. Ik werd meer passief, teruggetrokken en als ik niet wist wat ik moest doen, deed ik maar niets want dan kan ik het immers ook niet fout doen.. Nu kwam mijn stagebegeleider met de vraag of ik misschien ADD heb, omdat ik veel overeenkomsten heb met een persoon die hij kent met ADD. Ik schrok er in eerste instantie een beetje van, want een jaar terug kwam mijn beste vriendin ook al met die vraag.
Zij baseerde het op mijn emotionele uitbarstingen die ik wel eens heb (voornamelijk woede uitbarstingen helaas) in mijn thuissituatie. Deze ontstaan, omdat ik me vaak onbegrepen voel.
Ook ben ik onzeker over mijn kunnen. Als ik geen overzicht heb (over mijn schoolwerk bijvoorbeeld), raak ik vreselijk in paniek. Ik raak vaak spullen kwijt. Van buiten lijk ik rustig, maar in mijn hoofd ben ik druk. Ik denk dan over veel dingen na en ben dan in mijn eigen wereld. Als iemand mij dan roept, moet diegene mij drie keer roepen voordat ik het door heb dat ik geroepen word. Emoties niet los kunnen laten. Al deze punten van mij herkende deze vriendin in zichzelf.
Nu heb ik het een en ander opgezocht over ADD en een aantal vragenlijsten ingevuld en daar komt uit dat ik hoogstwaarschijnlijk ADD heb. Dit heb ik uiteindelijk met moeite aan mijn ouders vertelt. Mijn ouders vonden dat ik mij moest laten testen, maar twijfelde toch aan het hele verhaal. Mijn ouders denken dat dit gedrag komt door de druk van stage en school en dat ik daarom gewoon moe ben. Ik denk hier uiteindelijk toch wel anders over:
Als kind zijnde leerde ik heel snel. Ze wilde mij in groep 4 een klas over laten slaan, omdat ik volgens hun ‘hoogbegaafd’ zou zijn. Als kind was ik heel stil en rustig. Altijd hard werken aan school. Ik was ook een buitenbeentje. Waar de meisjes uit mijn klas gingen touwtjespringen, ging ik liever voetballen met de jongens of bij de bosjes lopen op zoek naar lieveheersbeestjes of andere dieren.
Ik was ook altijd een tweede keus wat betreft vriendschappen. Ik had op mijn achtste al suïcidale gedachten. Ik schreef op briefjes dat ik mezelf haatte en kneep mezelf. Dit kwam, omdat mijn kleinere broertje veel meer aandacht kreeg (naar mijn idee). Hij eiste ook alle aandacht als ik dan met mijn moeder samen was. Mijn broertje kreeg alles voor elkaar. Als hij niet op de schoolfoto wilde dan kreeg hij een brandweerauto of wat anders en ik niet. Ik was ontzettend jaloers op hem en had daardoor ook het gevoel dat mijn ouders mij haatte en liever mijn broertje hadden. Hier is verder nooit over gesproken o.i.d. terwijl mijn ouders die briefjes wel hadden gevonden.
Op de middelbare school had ik veel te maken met woedeaanvallen thuis. Het werd dan ‘zwart’ voor mijn ogen en ik sloeg in het rond. Ook richtte ik de woede vaak naar mijzelf toe. In havo 4 ben ik blijven zitten, omdat ik niet wist hoe ik mijn schoolwerk aan moest pakken. Ook toen was ik passief en had ik veel ruzie thuis omdat ik ‘niks deed’ en dat het logisch was dat ik bleef zitten. Hierdoor werd ik weer woedend en kreeg ik soms woedeaanvallen.
Als ik dan kijk naar de ADD kenmerken die worden beschreven, herken ik mezelf in veel van deze punten. Ook als ik naar mijn verleden kijk.
Alles kort samengevat. Ik denk dat ik hoogstwaarschijnlijk ADD heb met depressieve klachten heb ?. Aan de ene kant doet het me veel verdriet, omdat het de laatste tijd slecht gaat ‘en dan komt dit er ook nog eens bij’. Aan de andere kant zou ik best blij zijn met de diagnose, omdat ik dan weet waar het vandaan komt en dan zou ik misschien met behulp van medicatie of andere behandelvormen weer doorgaan! Stage en school weer oppakken zoals voorheen. Meer interesse in mijn omgeving en meer motivatie om überhaupt leuke dingen te gaan doen.
Ik zou graag willen weten wat jullie van mijn verhaal vinden en hoe jullie er over denken. Ik ben in ieder geval al opgelucht dat ik even mijn verhaal kwijt kan hier op ADHDblog!
Geschreven door Stephanie, gastblogger bij ADHDblog.nl
Geef een reactie