Ik heb ADHD en onze dochter zeer waarschijnlijk ook

Op 32 jarige leeftijd gediagnosticeerd met Adhd, helaas pas na 7 jaar. Onze dochter van 4 heeft het zeer waarschijnlijk ook Adhd, wij zouden graag in contact komen met ouders die hetzelfde hebben voor een luisterend oor, begrip en hopelijk wat handvaten hoe hier beter mee om te gaan, hieronder een mail die ik aan onze begeleider heb gestuurd, om ons gevoel en onze situatie te omschrijven

Ik ben bang voor haar blik, haar onmacht, haar vragen,haar houding, haar frustraties, haar gedrag, haar uitspattingen, haar boosheid, haar gevoel van onmacht Zij wil dat iemand haar helpt, haar begrijpt, haar vasthoudt, haar geruststelt, haar uitlegt dat het niet aan haar ligt, dat het niet haar fout is, Zij wil dat iemand haar onbegrip en frustraties wegneemt en haar stuurt in haar zee van onmacht Iemand die haar helpt met het plaatsen en begrijpen van haar emoties en gevoelens en frustraties Dat wil ik ook
Maar dat kan ik niet, ik wil het wel, mijn hart schreeuwt en huilt zo hard als de hare, maar ik kan het niet en dat verscheurt me van binnen Ik kan het niet, omdat ik het begrijp, haar begrijp, omdat ik het voel, omdat ik het begrijp, dondersgoed, omdat ik het meegemaakt heb en nog steeds meemaak, elk moment, elke seconde, elke gedachte, elke actie, elke reactie, elke stilte, iedere dag weer

Voor wie het niet weet, begrijpt, voelt of meegemaakt heeft:
Adhd is gevangene zijn in je eigen lichaam, in je eigen hoofd, je eigen hart, je eigen gedachten, je gevoelens, positief of negatief, je acties, je laksheid, je onverschilligheid, je positiviteit, je negativiteit

Elke dag weer, je gaat, doet, denkt, wilt, voelt, loopt, rent, eet, drinkt, reageert, sneller dan jezelf, je omgeving, sneller dan je eigenlijk wilt, je gaat en doet en denkt maar door, je gedachten en gevoelens en emoties stoppen niet, er zit geen rem op , of je nou wilt of niet, ook als anderen dat niet kunnen, willen, moeten of begrijpen
Sneller dan anderen, sneller dan jezelf, sneller dan je omgeving, omdat het zo is, omdat het zo gaat, Je denkt, doet, wilt, anticipeert, op alles, elk detail, alles tegelijk en hopelijk nog meer, als het kan, alsjeblieft, kom maar op, meer, meer, meer,
Elke gedachte, elk moment, iedere dag weer, zodra je wakker wordt, zodra je opsta, gaan je gedachten aan, en begint het weer opnieuw Nooit rust, of tevredenheid, alleen maar gaan en doen en willen en verder en denken en willen en moeten, en het stopt pas als je uitgeput gaat slapen ’s avonds, als je al kan slapen
Rust voor ons is nou juist dingen doen, heeeeel veel dingen doen, alles tegelijk, als je maar bezig bent, onderweg bent, niets doen is onrust, onzekerheid.
En dat kan niet, voelt niet goed, dat mag niet, dat kan niet, dat wil je niet, is geen optie, je moet , of je nou wilt of niet, je moet, telkens weer, je word gestuurd door de onrust,in je hoofd, door je gedachten, ieder moment, iedere gedachte, elke situatie, elke dag, telkens weer, en morgen helaas ook weer, en dat weet je dat voel je
Dat houdt niet op en is heel vermoeiend en frustrerend, ondanks dat ik ritalin slik,
Ik zie mezelf in onze dochter, en andersom, en dat doet pijn, dat verscheurd me van binnen, elke dag, elke keer als ik haar vasthoud of aankijk Als ik het zelf nog niet verwerkt heb en als ik er zelf nog niet mee om kan gaan, hoe moet ik Jayda dan in godesnaam helpen Ik weet het echt niet..
Ik herbeleef mijn eigen jeugd en frustraties doordat ik nu zie en voel wat Jayda nu doormaakt en dat maakt me bang en verdrietig Het voelt alsof ik gefaald heb als vader, als man, als echtgenoot, alsof de geschiedenis zich herhaalt en dan wil ik absoluut niet
Die blik, die pijn, die frustraties, die onzekerheid Ik voel het ook, ik heb het ook,
Ik weet het Jayda, ik voel het, ik zie het, Maar papa weet het niet, echt niet Papa kan het even niet Papa wil het wel, maar weet even niet hoe