Toen ik op mijn 30ste de diagnose ADHD kreeg, voelde dit vooral als een opluchting. Al mijn hele leven ‘was er iets met me’. Op het moment dat er een deskundige tegen me zei: ‘jij zou wel eens ADHD kunnen hebben’, was ik in eerste instantie stomverbaasd. Ik? Maar ik ben toch helemaal niet druk in mijn gedrag, alleen maar in mijn hoofd?
ADHD bij vrouwen anders dan bij mannen
Zoals velen had ik bij de benaming ADHD een beeld van hyperactieve jongetjes die niet stil op hun stoel konden blijven zitten. Ik ging erover lezen en ontdekte al snel dat ADHD bij vrouwen anders is dan bij mannen. Alles wat ik las was zó herkenbaar, de puzzelstukjes vielen op hun plek. Toch had ik nog even de tijd nodig voor ik daadwerkelijk de stap nam om mezelf te laten testen. Want, een diagnose betekent een ‘stempel’. Al snel viel die gedachte van me af want, een diagnose betekende ook handvatten in mijn rommelige, overvolle brein dat nog het meeste weg had van een sneltrein zonder remmen. Na uitgebreid onderzoek was al snel duidelijk: ADHD. En, hoe gek het misschien ook klinkt, ik kon wel juichen. Eindelijk de vinger op de zere plek, dát is het dus…!
Trainingen en begeleidingen
Ik ben er intensief mee aan de slag gegaan, heb verschillende trainingen gevolgd en ben in totaal 2 jaar begeleid door een fantastische coach. Dit hele gebeuren heeft een bijzonder positieve invloed op mijn leven gehad en heeft mij enorm veranderd, op een goede manier. Het heeft me anders leren kijken, leren denken. Ik maak er nooit en geheim van, schaam me er niet voor en probeer zoveel mogelijk de positieve kanten te benutten. De reacties van buitenaf zijn wisselend, van positief tot ‘Oh, wat ERG!’ (alsof ik terminaal ben of zo), lacherig, ‘onzin, modeziekte’, spottend, noem maar op.
Wel of geen medicatie
Ook hebben de meesten wel een mening over het wel of niet gebruiken van medicatie. Ik vind dat voornamelijk amusant, aangezien zij niet in mijn schoenen staan en dus ook niet weten hoe het is. Ja, ik gebruik medicatie, dat is een bewuste en weloverwogen keuze, waar ik veel baat bij heb. Daar doe ik ook nooit geheimzinnig over. Kortom, sinds 3 jaar ben ik voor mijzelf enorm veranderd, op een positieve manier. En hier ben ik blij mee, ik doe er mijn voordeel mee en benut zoveel mogelijk de positieve punten van ADHD. Ik ga geen uitdaging uit de weg, heb een enorm doorzettingsvermogen en kan intens genieten van een hyperfocus.
10 Dingen Tegelijk
Dat het een ‘aanwinst’ is, kan ik ook niet altijd zeggen, maar ik heb t nou eenmaal dus maak ik er het beste van. Wanneer ik moe ben, te weinig geslapen heb en veel aan mijn hoofd heb, mijn medicatie uitgewerkt is: alles behalve prettig. Op die momenten heb ik veel te weinig geduld, doe ik 10 dingen tegelijk en volgen de gedachten zich in razend tempo op, waardoor ik voor mijzelf het overzicht verlies en daarmee ook mijn ‘rust’. Wanneer mijn huis een puinhoop is, wat eerlijk gezegd vrij regelmatig het geval is met twee jonge kinderen. Wanneer ik ergens ‘ja’ tegen zeg, terwijl ik weet dat het ‘nee’ had moeten zijn… Op die momenten is het vervelend en baal ik er enorm van. En ook tijdens lange vergaderingen is het soms lastig… mijn benen willen bewegen, het liefs wil ik even opspringen en een rondje rennen, maar ja, dat kan natuurlijk niet…
ADHD erfelijk
Met de wetenschap dat ADHD erfelijk kan zijn, heb ik ook meer dan eens aan mijn kinderen gedacht. En, wat we eigenlijk al lang wisten, mijn kleine man heeft het ook. Alleen al de afweging om hem te laten testen was moeilijk, want, hij krijgt een ‘stempel’. Uiteindelijk gekozen om hem te laten testen, want als ik naar mezelf kijk, denk ik soms wel eens:’ had ik het maar eerder geweten…’ en had ik waarschijnlijk ook andere keuzes gemaakt in mijn leven. Niet dat ik spijt heb van hoe mijn leven gelopen is, want daar heb je helemaal niets aan, maar het was misschien gemakkelijker geweest.
Conclusie: kleine man heeft ook ADHD. Dat was toch wel even slikken, want ‘dat heeft hij van mij’. Wat zal er allemaal op zijn pad komen?
Samen ADHD lastig?
Zoals iedere ouder wil je je kinderen voor alle vervelende dingen in het leven behoeden en ADHD kon toch wel eens een flink obstakel worden… Anderzijds, hij was pas 4 jaar toen we het wisten dus hij heeft heel wat jaren meer winst met deze wetenschap dan ikzelf, daar gaan we dan ook ons voordeel mee doen. Ook op dit nieuws weer wisselende reacties, maar de meest gehoorde is toch wel ‘Oh, wat fijn dat jij het ook hebt want dan snap je hem!’ Nou…ja en nee… Ja, ik begrijp hem als geen ander, zie wat er in zijn hoofdje gebeurd en begrijp zijn worstelingen. Aan de andere kant is het juist heel lastig dat ik het ook heb, allebei een kort lontje en met grote regelmaat enorme botsingen hierdoor.
Hij is nu klaar met groep 2, gaat over naar groep 3. Stil zitten aan een tafeltje, leren lezen en schrijven, we zullen zien… De afgelopen 2 jaar hebben zowel kleine man als ik de juffen regelmatig tot wanhoop gedreven. Kleine man omdat hij ‘niet in het gewenste plaatje past’, ik omdat ik een moeder ben die vecht voor haar kind.
Er bestaat ADHD medicatie..
‘Ja, ik weet dat hij niet op zijn stoel kan blijven zitten. Ja, ik weet ook dat hij snel afgeleid is, impulsief is en dat je moe van hem wordt. Dat word ik ook wel eens, geloof me. Ja, ik weet dat er medicatie voor bestaat, ik begrijp dat medicatie voor jullie inderdaad wel prettig zou zijn ja. Ja, nu je t al 23x gezegd hebt, weet ik nog steeds dat er medicatie voor bestaat. Ik gebruik het zelf ook en daardoor weet ik heel wat beter waar ik over praat en maken wij die keuze niet ‘zomaar’. Maar zie je ook dat hij heel sociaal en lief kan zijn voor anderen? Dat hij de liefste knuffels kan geven ter wereld? En vooral: dat hij ontzettend zijn BEST doet? Ik begrijp dat dat lastig is, maar probeer dat alsjeblieft ook te zien…’
Vallen en opstaan
Met vallen en opstaan komen we er wel, daar ben ik van overtuigd. En of hij nou advocaat wordt of vuilnisman, wat maakt mij dat nou uit. Het enige wat ik wil is dat hij lekker in zijn vel zit, vertrouwen heeft in zijn eigen kunnen en gelukkig is, trots op zichzelf. En vooral, dat hij de negatieve meningen van buitenaf van zich af kan laten glijden… Dus of het nou een zegen is of een vloek? Allebei…
Geschreven door Inge van Westenbrugge © ADHDblog.nl
Hoi Inge,
Wat een vreselijk leuk en treffend geschreven verhaal!
Op zo veel punten heel erg herkenbaar.
Wij hebben 2 kinderen, waarvan bij de jongste ook de diagnose adhd is gesteld. Bij onze oudste (nog) niet, maar het vermoeden hebben we wel. Met hem zitten we nu in een geheel ander traject van een niet geheel verwerkt trauma, adoptie en contact met zijn biologische moeder. Kortom, voor een kind van 10 meer dan genoeg.
Nu heb ik zelf het vermoeden dat ik wellicht ook ‘iets’ als adhd heb, maar heb een bepaalde angst om dit onder ogen te zien en te laten testen.
Mijn vraag is dan ook: hoe en wanneer heb jij die stap genomen en waar zou je heen kunnen voor begeleiding??
Groet, Edwin
Hallo Edwin,
Allereerst, bedankt voor je compliment!
Op het moment dat ik de opmerking kreeg en het moment daadwerkelijk te laten testen heeft bij mij ongeveer 3 maanden gezeten.
Voornamelijk omdat het voor mij als een volslagen verrassing kwam, tot het moment dat ik erover ging lezen.
Daarna heb ik echt nog even nodig gehad mijn ‘angst’ voor een stempel onder ogen te zien, want dan is het ‘echt’.
Maar terugkijkend op mijn leven en alle dingen die niet goed verlopen zijn, waaronder een scheiding op het moment dat mijn kinderen nog erg jong waren, kwam ik tot de conclusie dat, wanneer ik het onder ogen zag en er iets aan ging doen, ik ook een leuker persoon zou kunnen worden.
Niet alleen voor mezelf, dan wel voor mijn kinderen.
Door verschillende tegenslagen had ik een enorm negatief zelfbeeld en wanneer er iets tegenzat, hoe klein of onbeduidend het ook leek, dacht ik automatisch: ‘Zie je nou wel, ik kan niks/ben een slechte moeder/enz enz’.
Daar wilde ik van af want dat was ook niet het voorbeeld dat ik wilde zijn voor mijn kinderen.
Zij waren eigenlijk mijn grootste drijfveer dit aan te gaan.
Ik ben terecht gekomen bij PsyQ, zij zitten op verschillende plaatsen in Nederland.
Hier kwam ik bij een coach die mij enorm geholpen heeft, voornamelijk ook ‘omdenken’.
Ook heb ik deelgenomen aan een groep, 3 bijeenkomsten met allemaal mensen die, net als ik, pas wisten dat ze ADHD hadden.
Hier zag ik enorm tegenop vooraf, maar ik ben ontzettend blij dat ik dat gedaan heb.
De herkenning, je bent niet de enige. Met hier en daar ook de nodige zelfspot.
Het enige wat ik af en toe als ‘moeilijk’ heb ervaren in het traject, was de medicatie. Niet zozeer die keuze op zichzelf, maar het uitvogelen welk medicijn bij je past, welke dosering, de bijwerkingen.
Er is geen kant en klaar pilletje wat voor iedereen werkt en dat was soms lastig.
Verder kan ik niet anders zeggen dan: zie je angst onder ogen, neem die stap, hoe eng hij ook lijkt.
Voor mij is het de beste keuze die ik ooit heb kunnen maken.
Ik wens je heel veel sterkte, zowel voor je kinderen als in het maken van je keuze!
Groetjes Inge
Prachtig geschreven, krijg er ook tranen van in mijn ogen. Man en ik beide adhd, dus 2 x prijs om maar zo te zeggen… Mijn zoontje van 3 stuiterte nu al het huis rond en noemt zichzelf stuiterbal…. (omdat de juffen op school en de oppas dit tegen hem zeggen….) aan de ene kant heel grappig maar aan de andere kant, ik weet wat hij allemaal moet doormaken…. wil (nog) geen traject in met hem want loop nog niet vast maar zit ook pas op de peuterschool. Zelf pas op 25 gediagnosticeerd en denk ook regelmatig wist ik het maar eerder…. ik hoop dat mijn zoon gelukkig wordt in wat hij wilt worden en doen….
Dus zo verschrikkelijk herkenbaar 🙂 succes en wijsheid in de keuzes die je maakt!
Wow dit lijkt mijn verhaal wel. Ik heb nu eindelijk de stap durven nemen mijn dochter van bijna 9 en mijn zoon van net 5 te laten testen.
Of beter gezegd de stap naar de kinderarts genomen om daaruit verder te kijken.
Want ja ik kan het zo laten, maar als we het nu weten scheelt het met wat ik heb mee moeten maken.
Helemaal waar mijn zoon is 21 jaar heeft ADHD slikt medicijnen staat geweldig in het leven heeft een goede baan en ik ben super trots op hem!