Het is een circus in mijn hoofd. Die drie dwaze dagen bij de Bijenkorf zijn er niets bij. Nu ik de stempel van ADHD’er gekregen heb, erger ik me steeds vaker aan mezelf. Ik ben me soms enorm bewust van mijn gedrag. Wel pas nadat ik een gesprek verstoor, de dingen kwijtraak die ik op dat moment zo hard nodig heb of er iets belangrijks wordt gezegd en dat gewoon langs me doorgaat. Erg gênant om dan toe te geven dat mijn gedachten elders naar afdwaalde. Niet ik, enkel mijn gedachten. Een keer trapt men daar wel in, maar tijdens een vergadering moet dat natuurlijk niet te vaak gebeuren.
ADHD en “alles” kwijt zijn
Het kwijtraken van spullen is ook zoiets. Al heb ik het tien seconde geleden uit mijn handen laten glijden, dan nog moet ik een zoektocht op touw zetten om iets terug te vinden. Nu is het kwijtraken van mijn eigen spullen nog het minst erg. Ik woon niet in een villa, dus die portemonnee, sleutels of dat boodschappenbriefje vind ik wel terug. Op mijn werk is het soms lastiger. Neem nu laatst. De hele avond heb ik lopen zoeken naar het scheerapparaat van een cliënt, waarvan ik zeker wist dat ik het had meegenomen naar een andere ruimte. Na ieder appartement te hebben afgezocht, kwam de cliënt naar me toe. Hij lag gewoon op zijn slaapkamer. Het is ook mijn onhandigheid dat voor problemen zorgt, omdat ik altijd teveel tegelijkertijd wil doen. Het liefst poets ik mijn tanden terwijl ik onder de douche sta en föhn ik tijdens het afdrogen mijn haar. Dat gaat een keer mis zou je zeggen. Mocht ik ooit geëlektrocuteerd worden, dan weet je waardoor!
Nog erger, laatst vergat ik de verjaardag van een goede vriendin. Mijn enige vriendin zonder Facebook. Geloof me, voor iemand als ik is Facebook hemels. Iedere dag kan ik op mijn beeldscherm zien wie er jarig is. En mocht diegene toevallig geen geboortedatum hebben opgegeven, wil ie vast ook niet gefeliciteerd worden.
Waar mijn vriend met gemak kan luisteren naar de televisie en tegelijkertijd een filmpje op zijn telefoon kan bekijken, word ik al benauwd als hij het geluid harder zet. Dan irriteert het hem weer even dat ik daar niet tegen kan. Ik heb hem al een aantal keren doorgestuurd naar het Steunpunt ADHD. Daar kan hij mooi naar een hulp- en advieslijn bellen.
Wel of geen ADHD medicatie
Ik heb wel eens nagedacht over ADHD medicatie. Rust in mijn hoofd lijkt me een bijzonder prettig gevoel, maar ik wil er (nog) niet aan toegeven. Het is net als met hoofdpijn en paracetamols. Ik wacht er zo lang mogelijk mee, maar vraag me stiekem af waarom ik mezelf zo terg. Is het misschien toch nog een stukje acceptatie? Of wil ik gewoon liever geen rommel in mijn lijf? Ik heb wel eens homeopathische dingetjes geprobeerd, maar dat mocht niet baten. Rescue spray bijvoorbeeld. Laat ik nu niet het gevoel hebben gehad, dat ik werd gered door dat circus in mijn hoofd. Maar zolang de koorddanseres op haar touw blijft balanceren, vind ik het voorlopig prima.
Auteur: Dieuwertje van ADHDblog.nl
Geef een reactie