Mijn man en ik zijn gezegend met 2 lieve knullen, één van 1,5 jaar en één van 2,5 jaar. Overduidelijk is dat de oudste stukken drukker, ondernemender, sneller (echt watervlug), handiger, soepeler enzovoorts is dan onze jongste zoon. De oudste Dean die liep op zijn eerste verjaardag al en een weekje later kon hij rennen, al rennend drukte hij een rietje in een pakje drinken zonder mis te prikken, sinds hij kan rennen loopt hij niet meer langzaam. Iedereen moet altijd vreselijk om hem lachen en ook de jongste is een ontzettende charmeur, twee kereltjes om trots op te zijn.
Integrale vroeghulp
Maar ik heb mijn handen vol aan de oudste. We hebben integrale vroeghulp ingeschakeld en die zijn een aantal keren hier geweest, maar omdat alles dan om hem draait is hij redelijk te houden, zodra het ‘normale’ leven zijn intrede doet dan klimt hij over schuttingen, op kasten, rent over de rugleuning en natuurlijk mag het niet, maar wat ik ook probeer, ik moet erachteraan blijven vangen.
Eigen plan
Proberen duidelijk te maken dat iets niet mag, lijkt echt niet te lukken, hij trekt zijn eigen plan en kan mij volkomen negeren. Onze jongste zoon heeft inmiddels al sneller door als iets echt niet mag. Het is een kind met een zacht karakter maar toch vol temperament, ondernemend en oplettend. Wanneer een ander zijn of haar stem verheft tegen hem (ook al is het uit gein) dan slaat hij dicht, wanneer ik dat doe (wel uit frustratie soms) dan lijkt het hem niet te deren.
Diepe dalen
Onze kleine man is een kleinere versie van mij. Ik ken het gevoel van frustratie wat overgaat in boosheid en daarna in drift en vervolgens tot paniek.. ik ken het maar al te goed en als mijn moeder mij dan overliet aan mijn lot door mij voor straf op mijn kamer te planten dan voelde dat voor mij alsof ze niet meer van me hield. Dus hoge pieken en diepe dalen.. en ik zie het terug bij mijn zoontje, ik kan hem op die momenten dan wel weer opvangen.
Toch weet ik dat er iets anders is aan ons maar niemand kan ons vertellen wat dan precies want voor de buitenwereld zijn hij en ik heel normaal alleen wat sneller met dingen, wat drukker, wat gevoeliger.. van alles net een beetje meer, maar niet voldoende zodat het opvalt..
Ik wou het even van me afschrijven, ik hoop stiekem ook dat iemand dat gevoel kent. Misschien ben ik niet de enige en niet alleen hierin.. het is er wel, maar niet genoeg lijkt het wel.. subtiel aanwezig..
Geschreven door Mariska Jensen
ADHD en hulp, goed om ervaringen met elkaar te delen en na te gaan hoe je elkaar kunt bijstaan. Tips zijn er meer dan genoeg uit de praktijk en die kun je op ons forum ook vinden. ADHD en hulp is zeker een goede keuze!