Het idee dat ADHD een modeverschijnsel is en vroeger niet bestond, is een veelvoorkomend misverstand. Dit vooroordeel berust op een gebrek aan kennis over de geschiedenis van ADHD en hoe het in de loop der tijd is begrepen en gediagnosticeerd. ADHD is echter geen nieuwe aandoening, ook geen opvoedingsprobleem en het is zeker geen modeverschijnsel. In dit artikel leggen we uit waarom ADHD wel degelijk altijd al bestaan heeft en hoe de wetenschap dit heeft aangetoond.
ADHD bestond vroeger wel, maar werd anders genoemd
Het klopt dat ADHD in het verleden niet zo vaak werd herkend als tegenwoordig. Dat komt deels doordat de kennis over neurobiologische aandoeningen, zoals ADHD, veel minder ontwikkeld was. Mensen die ADHD-symptomen vertoonden, werden vaak anders omschreven. Ze werden bijvoorbeeld bestempeld als ‘onhandelbaar’, ‘dromerig’, of ze hadden simpelweg ‘gedragsproblemen’. Dit betekent echter niet dat ADHD niet bestond.
De medische wetenschap heeft ons nu veel geleerd over ADHD, waardoor we het beter kunnen herkennen en begrijpen. ADHD wordt nu gezien als een neurobiologische aandoening, wat betekent dat het een biologische oorsprong heeft in de hersenen. Dit is geen nieuwe ontdekking, maar iets dat in de loop der tijd steeds duidelijker is geworden door onderzoek.
Wetenschappelijk bewijs voor ADHD
ADHD is al geruime tijd wetenschappelijk aangetoond als een echte aandoening. Wetenschappers zijn in staat om de hersenactiviteit van mensen met ADHD te bestuderen en hebben verschillen ontdekt in hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor aandacht, impulscontrole en hyperactiviteit. Er is een overvloed aan studies die dit ondersteunen, en het bewijs voor ADHD groeit nog steeds.
De eerste beschrijvingen van ADHD dateren al van 1902
Een van de eerste gedocumenteerde beschrijvingen van ADHD-symptomen komt uit 1902. Dr. George Still, een Britse kinderarts, publiceerde dat jaar een reeks artikelen waarin hij kinderen beschreef met gedrags- en aandachtsproblemen die heel sterk lijken op wat we nu ADHD noemen. Dit toont aan dat ADHD al meer dan 100 jaar wordt erkend in de medische literatuur, al werden er toen andere termen gebruikt om het te beschrijven.
| Jaar | Omschrijving | Ontwikkeling |
|---|---|---|
| 1902 | Dr. George Still beschrijft kinderen met aandacht- en gedragsproblemen | Eerste wetenschappelijke erkenning van ADHD-achtige symptomen |
| 1960 | De term “Minimal Brain Dysfunction” (MBD) wordt gebruikt | ADHD werd vaak met andere neurologische aandoeningen in verband gebracht |
| 1980 | De term ADHD wordt opgenomen in de DSM-III | ADHD wordt officieel erkend als een aparte diagnose |
| Heden | ADHD is uitgebreid bestudeerd en begrepen als neurobiologische aandoening | Er zijn behandelingen en therapieën beschikbaar om de symptomen te verlichten |
Waarom ADHD nu meer zichtbaar is
Een van de redenen dat ADHD tegenwoordig meer zichtbaar is, komt doordat we nu beter in staat zijn om het te diagnosticeren. Vroeger waren de symptomen er wel, maar werden ze simpelweg niet erkend als een specifieke aandoening. In de afgelopen decennia is de kennis over ADHD sterk toegenomen, en met die kennis is ook de capaciteit om ADHD te diagnosticeren verbeterd.
“ADHD is geen modeverschijnsel. Het is een neurobiologische aandoening die al meer dan een eeuw wordt beschreven in de medische literatuur.”
ADHD is geen modeverschijnsel
Het vooroordeel dat ADHD een modeverschijnsel is en vroeger niet bestond, is gebaseerd op een misverstand. ADHD is een aandoening die al lange tijd bestaat, maar door de medische vooruitgang zijn we nu beter in staat om het te herkennen en te behandelen. Oudere beschrijvingen van ADHD-achtige symptomen, zoals die van Dr. George Still in 1902, bewijzen dat ADHD geen modern verzinsel is.
ADHD is een reële, wetenschappelijk onderbouwde neurobiologische aandoening. Het is dus belangrijk om voorbij de vooroordelen te kijken en te begrijpen dat ADHD geen modegril is, maar een aandoening die altijd al heeft bestaan.
- ADHD is geen nieuw verschijnsel; het bestond vroeger al.
- Het wordt nu beter herkend en gediagnosticeerd dankzij wetenschappelijke vooruitgang.
- Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat ADHD een neurobiologische basis heeft.
