Vaak zeggen mensen met ADHD, wat moet ik er toch mee? Daarom dit prachtige gedicht om te motiveren en inspireren. Wees er trots op dat je deze diagnose hebt en sta er niet teveel bij stil, ook al is dat soms moeilijk. Het is voor iedereen anders om er mee om te gaan, maar waar een wil is, is een weg en dan kom je er uit!
Onbegrepen worden
Terwijl ik het zelf soms niet begrijpen kan!
dit is gewoon frustrerend
ik heb er echt genoeg van.
het gevoel mij steeds te moeten verdedigen
omdat mijn omgeving het natuurlijk merkt
kan ik het soms helpen
dat het bij mij net een tikje anders werkt?
Stemmingswisselingen
zo ben ik blij en opeens kan ik uit mijn dak gaan
ik heb er geen controle over
maar geloof me, ik kan mezelf er later wel om slaan!
Mijn dag indelen
Oh help, ik moet dit en ook nog dat
hoe ga ik dat nou voor elkaar krijgen?
paniek! maar ik moet toch wat?
Dus alles in recordtempo achter elkaar
of door gevoel van onmacht juist blokkeren
Dan komt er niets van terecht
en loop ik als een kip zonder kop te ijsberen.
Concentratieproblemen
Het gebeurd soms keer op keer
iets schijnt mij gisteren verteld te zijn
maar ik weet het echt niet meer
Wat moet dat ongeloofwaardig klinken
het is echt geen kwade opzet van mij
maar blijkbaar was ik gisteren
met mijn gedachten er weer niet bij
Rusteloos
Niet stil kunnen zitten, willen bewegen
aan één stuk door, onafgebroken praten
niets of niemand houdt me dan tegen
Vermoeiend voor mijn omgeving
dat drukke gedoe
maar weet je
het maakt mijzelf ook ontzettend moe!
Eenzaam
dat is hoe ik mij regelmatig voel
omdat ik niet altijd begrepen word
en anders overkom dan ik bedoel.
Gefrustreerd ook
omdat ik graag anders wil!
maar hoe ik ook mijn best doe
ik merk nog weinig verschil
Hoe ervaar jij het als je ADHD hebt? Herken je bepaalde situaties? Je mag ze altijd met ons delen!
Hallo,
WOW!!! wat een geweldige blog is dit zeg.
Ik ben een man van 35 jaar en weet sinds ongeveer 3 jaar dat ik in het bezit ben van ADHD,dit alles heeft mijn leven op zijn kop gezet en alles wat hierbover geschreven staat is zo herkenbaar ik krijg er zelfs tranen van in mijn ogen.Mensen onderschatten deze handicap omdat je aan de buitenkant van een persoon met adhd niet kan zien dat er iets in zijn of haar hoofd “klopt”.Leven met deze handicap is erg zwaar,maar in de afgelopen 3 jaar ben ik mijzelf op een hele andere manier gaan kennen en dat is gepaard gegaan met heel veel verdriet maar ik ben toch ook wel blij want er zijn momenten geweest dat ik niet wist waarom ik bepaalde dingen deed en dat kan ik nu allemaal een plekje gaan geven.Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar ik weet wel dat ik al een eind op de goede weg ben.
Nogmaals het is een geweldige blog en hoop dat veel mensen dit lezen en dan niet zo snel zeggen dat adhd aangepraat of aangeleerd wordt,want mensen,kind of volwassenen,kunnen er niets aan doen met deze handicap te leven.Maar het enige wat zij nodig hebben is veel steun en begrip!!!!
Mvg Marc Merlijn (vader van 2 zoons,zelf adhd en de oudste zoon met pdd-nos)
Hai!!! Krijg kippenvel van wat je schrijft… het is allemaal ZO herkenbaar en op het moment dat je begrijpt waarom dingen gebeuren, vallen de puzzelstukjes op zijn plaats.
Ik begrijp en voel wat je bedoelt. Ik ben moeder van 4 kinderen, 2 met adhd en super intelligent.
1 dochter met add i.c.m. dyslexie. Mijn moeder heeft ongetwijfeld adhd, ik heb het ook en sinds eind vorig jaar ingesteld op een schema nauwkeurig is afgesteld op mijn situatie.
Wat een verademing…. niet meer constant die druk in je hoofd, beter je gedachten kunne bundelen, minder explosieve uitbarstingen uit het niets etc etc etc….
Take care!!
Het gedicht kende ik al van eerder, maar heeft me zo aangegrepen dat ik het nogmaals wilde lezen…. Gelukkig maar, want Marc wat een ongelooflijk mooi verhaal! Ik krijg tranen in mn ogen als ik dit lees! Alsof ik mn eigen verhaal lees, dank je wel!!!!
Heey..ik heb ook adhd, ben vaak druk en wat warrig.
Maar probeer eens wat meer op de voordelen te leunen, want die zijn er ook.
Ze wegen niet op tegen de nadelen, maar probeer het eens.
Ik vind het geen handicap, maar een beperking.
Soms is het zo jammer dat je als ouder van een kind met adhd niet eens een dagje kan ervaren wat je kind nou precies voelt en denkt..
Begrip van ouders is natuurlijk al groot, maar het zou zo veel gemakkelijker zijn om te snappen waarom je kind nou zo reageert!
Hey man super geschreven!
Ik ben een kerel van 28 en weet al ong vanaf me 3de dak adhd heb.
Je wordt vol gepropt met medicijnen, maar geloof me je leert er mee leven!
Ik gebruik nu 3 jaar geen medicatie meer en gaat me goed af!
Uiteraard heb ik nog wel s me momenten, maar daar leer je mee omgaan.
Toch zal t altijd moeilijk zijn voor de buiten wereld.
Ik heb gelukkig een vriendin gevonden die me probeert te begrijpen en dat scheelt mij veel.
Toch blijft t een moeilijke ziekte die niet van buitenaf s te zien 😉
Maar heeft ook voordelen, zo zal je op werk altijd lkkr bezig zijn en geef je niet gauw op 😉
Zo ervaar ik t!
Maar ADHD is voor ieder persoon verschillend.
Groetjes een mede ADHD’er
Herken hier zó verschrikkelijk veel in..!
Heel herkenbaar… Zo verdomde moeilijk af en toe… 41 nu en sinds 3 jaar bekend dat ik adhd heb.
Hallo allemaal,
ik heb zoon die adhd heeft en alles wat hierboven beschreven staat is zoooooo herkenbaar alleen ik als zijn vader snap hem soms niet,hier heb ik het als vader heeel erg moeilijk mee want ik wil hem zo graag helpen alleen komt het er niet uit en draait het weer uit op schreeuwen ook al helpt dat niet het gebeurd gewoon en dan voel ik mij ozo machteloos.
Ik hoop alleen dat hij zich in de toekomst kan redden want ook daar ben ik bang voor ook al duurt het nog wel even hij is pas 9.
Groetjes van een ietwat hopeloze vader.
Heeel herkenbaar…
Ik vind dat mensen soms doen alsof het niet klopt als je er op latere leeftijd achter komt.
Je hebt zelf al zoveel trucjes ontwikkeld en mensen kennen je eenmaal niet anders…
Maar ze zien niet hoe het in je hoofd gaat..
Dat is echt heel erg vervelend omdat je je dan zo onbegrepen voelt..
En als je jezelf dan weer eens uit te leggen komt het eigenlijk over alsof je ergens een excuus voor zoekt..
Soms twijfel je gewoon aan jezelf..
En daarbij is het gewoon heel moeilijk als je het net weet omdat je nu een ander persoon kan zijn dan je altijd was.
Je neemt afscheid van een deel van jezelf omdat je nu klaar bent voor de toekomstige ik.
Je moet leren accepteren..
het is echt heel herkenbaar.
ik ben 13 jaar en zit in klas 1 en ik weet nu pas 1 jaar dat ik ADHD heb.
gelukkig heb ik het gemerkt voordat ik naar klas 1 ging. ik vind het moeilijk met ADHD om te gaan.
Heel herkenbaar, mooi omschreven. Het is zo belangrijk, dat de buitenwereld een beetje begrip op kan brengen. Toen er bij mij ADD werd geconstateerd zo’n 4 jaar geleden, ik was 41 jaar, werd er door mijn coaches gezegd, dat ik het aan zoveel mogelijk mensen om mij heen moest vertellen. Ik wilde dat eerst niet, heb het wel gedaan en van de meeste mensen kreeg ik begrip. Er waren er ook, die niet geloven dat ADHD of ADD bestaat, of dat het alleen bij kinderen voorkomt. Of dat het gewoon, drukke vervelende, of wazige kinderen zijn. Maar als ADDer, weet ik dat het echt is, ik leef er elke dag mee. Mijn kinderen hebben het, mijn vader heeft het. Ik ben gaan kijken naar de positieve kanten van ADHD en ADD. Die zijn er heel veel. Wij zijn vooral probleemoplossend, vaak enorm grappig, maken van een saai feestje een gezellig feestje. ADHDers zijn bijna altijd vrolijke positieve mensen. Is er crisis, laat een ADHDer komen, wij zijn enorm stress bestendig, want we hebben al de hele dag stress in ons hoofd, kunnen daardoor ook goed met moeilijke en nare ervaringen omgaan. Ja, wij hebben wel veel structuur nodig. Dat is heel belangrijk, daar heb ik voor gezorgd, ik heb twee kinderen, dan moet je wel structuur hebben. Ok, mijn meiden zijn niet altijd de rustigste meiden in de klas of met vriendinnen, maar zijn zeker niet saai. Ze zijn beleefd naar anderen en heel erg sociaal. En natuurlijk doen ze dingen, door hun impulsiviteit die echt niet kunnen en daar krijgen ze ook straf voor. Wat belangrijk is, is dat mensen om je heen begrijpen, waarom een kind ineens iets doet, of afgeleid is. Als dat begrip er is, ben je al een heel eind.
Maar wat het allerbelangrijkste is, als ADHD/ADDer, begrip naar jezelf!!!!!
Als dat er is en je accepteert jezelf zoals je bent, namelijk een mooi mens, dan kun je de hele wereld aan.
Je bent namelijk goed genoeg!!
Ik zelf heb er mijn beroep van gemaakt, want ik weet wat het is, waar iemand met ADHD/ADD tegenaan loopt.
Dit is wat ik mijn cliënten leer en meegeef in mijn praktijk en dat ook deel met de rest van het gezin en familie. Begrip!!
Mijn motto is ALLE HANDEN HELPEN.
Ben je slecht in een bepaald ding en je huisgenoot is daar beter in, help elkaar, neem wat dingen over van elkaar.
Concentreer je op de zaken waar je goed in bent.
Ik kan nu zeggen, ik ben 45 jaar, ik ben een gelukkig mens en heb mij nu al een aantal jaren geaccepteerd zoals ik ben.
Ik hoop dat ik dit jullie mee kan geven, geloof in jezelf!
Mijn oudste kind heeft ADD en zelf heb ik het ook. Ik herken alles dat hierboven al geschreven is. Ik denk dat ik mijn kind meestal goed begrijp. Nu we weten wat er aan de hand is zijn de schreeuwpartijen, boosheid en onbegrip naar elkaar zo goed als verdwenen. Mochten er ouders zijn die behoefte hebben aan wat meer info van een “ervaringsdeskundige”, een “insider”, dan mogen jullie me benaderen.