Een dagje niks, geen medicatie en niet op mijn tenen lopen. Voorproefje doen voor hoe het straks zal zijn zonder Dexamfetamine… Sjonge wat zie ik er tegen op maar nu minister Schippers toch het aannemen van de motie van Leijten en van Gerven heeft terug gedraaid zit er niets anders op dan dat ik straks weer alle dagen in mijn eigen drukke hoofd moet zien te overleven…
Dit is een “gewone” dag… eentje zonder afspraak bij PsyQ of UWV.
Wakker worden… het geluid van de wekker klinkt alsof er een bom wordt afgeschoten naast mijn hoofd. Je ogen open doen… alsof iemand met een zaklamp recht in je gezicht schijnt en niet van plan is om het de andere kant op te richten.
Warme douche… even rust… het geluid van het water overstemd voor even de chaos in mijn hoofd. De constante gedachtestroom die zo eigen is voor een ADHD-er. Die gestopt kan worden met een pil… Helaas nu dus niet. Zodra de douche uitgaat voel ik de kou, niet alleen mijn lijf maar ook in mijn hoofd wordt het koud. Alle woorden tuimelen rond, lijstjes van wat ik nooit doen, geen orde kunnen scheppen in die chaos. Lichte wanhoop steekt de kop op… probeer te focussen. Let op je ademhaling… aankleden.
Oooh de wasmand! Dat kan ik wel alvast doen, een was sorteren om zo mee te nemen naar beneden. Aankleden… haar föhnen. Föhn? Waar ligt ie nu weer? Zoeken… hé misschien eerst even mijn bed opschudden? En dan die was… nee mijn haar föhnen! Pfffff klaar… naar beneden! Broodjes maken voor de jongens… oh ja! Die moet je wel even wakker maken natuurlijk! Boven aan gekomen zie ik die wasmand… oh ja, die zou ik meenemen.
Mn hoofd vult zich langzaam met alle geluiden en beelden, gedachten lopen door elkaar, het “bonzen” gaat beginnen. Bij alle gedachten horen beelden en geluid. En als ik probeer ze weg te stoppen gaat het geluid steeds harder.
Ooooh hoe kan ik dit stoppen? Ik wéét dat het niet kan stoppen zonder medicatie maar begin toch te piekeren over hoe het in godsnaam draaglijk kan worden.
Ondertussen stof ik mijn huis, maak de wc schoon, pak de stofzuiger en zet de emmer met dweilwater vast klaar.
Wasmand? Oh ja… machine aanzetten! Koffie… Misschien kan ik dan even bijtrekken. Radio aan, soms helpt het om mee te zingen. Vandaag niet. Het irriteert meer dan het goed doet.
Stofzuigen, dweilen… op de bank met mijn voeten omhoog bedenk ik ineens dat ik iets moet eten. Niet over de natte vloer… Dus wachten…
Zenuwachtig begin ik met mijn vingers over de stof van de bank te wrijven. Nadenken over hoe ik in de keuken kan komen… Dus tóch over die natte vloer. Broodje, koffie, beetje afwas. Opnieuw met dweil, koffie en broodje terug.
Weer zitten… gedachten tuimelen weer door mijn hoofd. Deze keer naar de boodschappen, wat eten we vandaag?
Hé, het vuilhuisje op het pleintje wordt geleegd… ik hoor het, de vrachtwagen maakt immense herrie… vogeltjes in de tuin vliegen driftig heen en weer. Maken een nestje in het huisje.
Huisje…. vuilhuisje! Is de vloer al droog? Het vuilhuisje is leeg… ik heb nog een vuilniszak in de keuken. Niet over de vloer!!
Gelukkig is het 9 uur… nog een paar uur chaos en dan mag ik naar bed! Stopt het dan? Nee helaas….dan maalt de hele dag nóg een keer door mijn hoofd!
Boodschappen doen is een hel… alle stemmen denderen mijn hoofd binnen. De felle lichten prikken in mijn ogen, vullen mijn hoofd met licht en kleuren die pijn doen. Ik krijg het benauwd en wil weg. Snel mijn lijstje afgaan… dat zou kunnen als het handig opgeschreven was… briefje! Waar is dat briefje? Thuis op tafel natuurlijk… dus gedoemd om alle paden af te gaan en sommige misschien wel 3x.
Bij de kassa is de dame zoals altijd heel vriendelijk… maar ik wil naar huis. Veilig tussen mijn muren.
Oh alsjeblieft mevrouw achter me, hou op met zeuren over de prijs van een bloemkool. Vreet die bloemkool óf leg het terug… maar laat mij met rust. De komkommer in mijn hand houd ik stevig vast. Ik zou haar kunnen meppen ermee. Hard en meedogenloos slaan… gewoon omdat mijn hoofd het gezeur niet meer aan kan. Ik zou het echt willen doen….
Ik moet weg. Ik voel me misselijk, zweet breekt me uit en alle vezels in mijn lijf spannen zich aan. Mijn kaken verkrampen. Ik wil weg, kan niet meer denken. Mijn hoofd bonst, mijn oren suizen. Ik moet blijven slikken en goed luisteren naar wat ik moet betalen. Ik pin… maar weet niet eens hoeveel. Snel de winkel uit….
De weg naar de parkeergarage lijkt vol met truttende mensen die vlak vóór mijn voeten plotseling stil moeten gaan staan. Binnensmonds foeter ik ze uit voor alles dat mooi en lelijk is. Tassen in de auto, achteruit rijdend besef ik weer wat een enorm slagschip van een auto we hebben. Na 3x steken kan ik uit het vak wegrijden. Oooh wat verlang ik naar rust in mijn hoofd, helaas, je ging testen weet je nog? Voor hoe je het straks vol moet houden als je echt geen Dexamfetamine meer hebt….
Met tranen in mijn ogen parkeer ik voor de deur. Zwaai vermoeid maar ogenschijnlijk vriendelijk naar een voorbijganger.
Ik blijf zitten om niet te hoeven praten.
Naar binnen…..
Het pillenalarm op mn telefoon gaat. Nee…jammer joh, vandaag niet!
Één ochtend voorbij….één middag en avond te gaan. Uren kruipen voorbij, mijn lontje wordt steeds korter. De chaos in mijn hoofd wordt erger en erger. Herinneringen dringen zich op. Gevoelens komen naar boven, dingen waar ik niet aan wil denken. Bezig blijven, misschien scheelt het iets!?
Nope… gedachten blijven als een zee aan komen rollen en weer wegschuiven. Moe… zó moe!
Eten maken, aan tafel luisteren naar wat iedereen heeft gedaan terwijl mijn hoofd al zo vol is probeer ik toch mee te doen. Afwassen en dan koffie. Tranen komen steeds hoger. Een dikke keel en maar blijven slikken. Nog een paar uurtjes…
Voor het naar bed gaan neem ik mijn toevlucht tot een paar druppels wietolie. Iets van de spanning gaat eraf. Mijn spieren ontspannen iets. Mijn hoofd blijft echter op volle toeren draaien. De hele dag gaat nog eens voorbij. Om tot de conclusie te komen dat ik denk langzaam gek te worden! Hoe heb ik dit ooit volgehouden vóór mijn medicatie?
Simpel… ik had geen vergelijkingsmateriaal. Nu wel en dan wordt het afgenomen. Af en toe val ik in slaap, om ineens weer wakker te schrikken en de chaos is er nog! Een paar uur per nacht slaap ik, rusteloos en dromend over van alles. Om de volgende ochtend gebroken op te staan… Gelukkig is er dan weer mijn vertrouwde Dexamfetamine. Nog een klein poosje wel…
Zou minister Schippers de motie nog verwerpen als haar dagen zo zouden zijn?
Helaas is het niet haar hel en verdoemenis… maar de mijne. En van zo’n 30.000 mensen met mij.
Als ze toch eens 1 dag met ons kon ruilen….
Ze zou gaan huilen….
Als er geen Dexamfetamine-pilletje zou zijn
Geschreven door Martine van Balen-Kuijper
Geef een reactie