Het heeft 4 jaar geduurd voordat wij wisten wat er met onze oudste zoon met ADHD (nu bijna 12) aan de hand was. Hij was druk, kon moeilijk inslapen, heel boos, heel verdrietig en heel jaloers naar zijn broertje. Een storende factor in de klas en noem het allemaal maar op. Boos worden hielp niet, op zijn kamer zetten hielp ook niet. We wisten het soms ook niet meer. Maar hij was ook heel spontaan en altijd lief voor kleine kinderen. Kinderen die gepest werden konden op zijn hulp rekenen. Want hij houdt niet van onrecht.
Buitenschoolse opvang
Nieuwe kindjes op de BSO (Buitenschools Opvang) kregen van hem een rondleiding. Hij heeft een hele brede interesse in machines, auto’s en dergelijke. Onthoud ook heel veel interessante dingen die hij gezien of meegemaakt heeft.
Hij slikt sinds een kleine 4 jaar medicijnen. En hij doet het prima! Hij is steeds spontaan en vrolijk en is helemaal klaar voor de middelbare school. Hij gaat naar de (top)mavo in de techniekklas. Hij heeft deze keuze zelf gemaakt. Wij en zijn huidige school kunnen ons helemaal vinden in deze keus en ook de nieuwe school ontvangt hem met open armen.
Ontwikkeling puberteit
Hoe hij zich gaat ontwikkelen in de puberteit, dat weten wij niet. Wij zijn in ieder geval heel trots op hem en gaan voor hem door het vuur! Zoals elke ouder waarschijnlijk zal doen. Ik zal hem tot op het bot verdedigen tegen mensen die hem veroordelen vanwege ADHD, terwijl ze hem niet kennen. Je bent geen ADHD-er, maar je hebt het en je kan er heel oud mee worden.
Geschreven door gastblogger Martine
Geef een reactie